n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

EEN WOLF IN DE KLEDI. 93
„Ja, ze zijn weg, en de poort is gesloten. Ge kunt
gerust voor den dag komen."
Met tranen in de oogen zagen zij de verwoesting aan,
die er had plaats gehad.
„Waar zijn de kinderen ?" vroeg er een.
„Goede hemel ! Ja, — waar zijn de kinderen 9' riepen
alien.
„En Feiko, waar zou Feiko zijn ?" vroeg een ander.
„Laten we dadelijk naar de slaapkamer gaan !" sprak
een vierde. „Die arme kinderen ! Als er maar geen ongeluk
met hen gebeurd is !"
Met Jacob voorop begaven alien zich naar het aangeduide
vertrek, en nauwelijks hadden zij een blik daarbinnen
geworpen, of verschrikt deinsden velen van hen
achteruit.
Bij het spookachtige licht van de fakkel leverde die
kamer dan ook een vreeselijk schouwspel op . . .
Jacob tract naar binnen en schoorvoetend volgden enkelen
hem. Viug keken zij rand, doch van de kinderen
ontdekten zij geen spoor.
„Ze zijn weg!" riep er een. „De Hollanders hebben de
arme, lieve kinderen zeker geroofd !"
„Die schurken !" klonk het zacht, maar daarom Diet
minder verontwaardigd.
„Zou dat Feiko zijn ?" vroeg een jong meisje, op een
der lijken wijzende.
Jacob hield zone fakkel bij het gelaat.
„Groote God!" mompelde men zacht en droevig, „'t
is Feiko, de arme! Hij moet dapper hebben gestreden,
want zie eens, hoe zijn helm gedeukt is. Trouwe Feiko !"