n tdoelige Dagen C. joh. Aievief

88 WAT ER OP WARINGHA GESCHIEDDE.
hem niet. Kwam dat misschien, omdat zijn moedige schildknaap
steeds screed in zijne onmiddellijke nabijheid en
met groote behendigheid de slagen afweerde, die het
leven bedreigden van zijn Ridder ? Was het zijn doel zijn
Heer te redden, zelfs tegen diens wil? Hij bemerkte door
de hitte van den strijd niet, dat de kleine Eelco hem met een
doodsbleek gelaat van angst en ontzetting volgde als
zijn schaduw. Het arme kind rilde van koude en ontsteltenis
; het was slechts half gekleed. Onophoudelijk liep
het gevaar onder den voet te geraken, en vertrapt te
worden. Reeds hoorde Robert de Gluves in de verte het
ruischen der zee.
„Houdt moed !" riep hij de weinige mannen toe, die hem
nog omringden, dock zelf vreesde hij, dat hij de kust niet
tijdig meer zou kunnen bereiken, want telkens vielen er
van zijn krijgsmakkers om nooit weer op te staan.
„Slaat ze dood tot den laatsten man !" klonk het woest
onder de Friezen. "Last er nieman.d overschieten, die de
tijding van de nederlaag kan overbrengen. Slaat dood !
Slaat dood !"
En zij voegden de daad bij het woord. Nog slechts Lien
mann' en streden met den moed der wanhoop, en nog altoos
had Heer Jan van Beaumont den dood niet gevonden, die
hem zoo welkom zou geweest zijn.
Ha! Daar zag Robert de Gluves de zee achter zich, en
Goddank! enkele Hollandsche schepen dobberden dicht in de
nabijheid.
Maar nog was der Friezen wraak niet voldaan. Verwoed
regende het zwaardslagen op de harnassen der Hollanders.
Steeds verminderde hun aantal, en -- eindelijk