Jan Fabre - depot voor het VTi

More documents

Recommendations

Info

[2] Das Glas im Kopf wird vom Glas. The Dance Sections. Choreografie en regie: Jan Fabre. Troubleyn, maart 1990. [3] The sound of one hand clapping. Choreografie en regie: Jan Fabre. Troubleyn / Ballet Frankfurt, december 1990. Met dansers van Forsythe, met o.m. Stephen Galloway (midden). [4] Een doodnormale vrouw (Jan Fabre). Regie: Jan Fabre. Troubleyn, september 1995. Met Els Deceukelier.
[5] Glowing Icons. Regie: Jan Fabre. Troubleyn, mei 1997. Met Renée Copraij en Elsemieke Scholte. [6] De keizer van het verlies (Jan Fabre). Regie: Jan Fabre. Troubleyn, mei 1996. Met Dirk Roofthooft. performance, theater, dans en opera communicatie, de incarnatie van het afwezige dat het uitdrukkelijkst tot uiting komt in de stilte van de schreeuw. Maar zij is ook haar ondergang, de pijl die haar dodelijk zal treffen. Er is niet alleen de arend. Op de schouder van Il Ragazzo zit een uil. Stefan Hertmans wijst erop dat het beest weliswaar echt is, maar dat het slechts als symbool in het theater wordt binnengelaten. De uil en de arend moeten altijd stilzitten, de platonische idee van zichzelf spelen. Hertmans maakt de vergelijking met de dansers. Ook de onbeweeglijk geworden dansers worden immers herleid tot hun idee. Zoals de entomoloog Jean-Henri Fabre zijn insecten opprikte achter glas, prikt Jan Fabre de dansers die tot een vorm van botanie lijken te vervallen, op het podium om ons te herinneren aan hun species, aan het idee van: wat ballet was. 10 De opera’s lijken in die zin naar iets te appelleren dat tot een ver verleden behoort, of alleszins tot een schemerzone tussen weten en verbeelden, zoals een negentiende-eeuwse taxonomie van de insecten tot de schemerzone van de wetenschap lijkt te behoren. Het verdwijnen van een soort, de insecten als herauten van de dood: het zijn inmiddels bekende ingrediënten in het beeldende werk van Jan Fabre geworden. Het graf van de onbekende computer is een bizar insectenkerkhof. Passage III is een kruis gemaakt uit kevers, zoals de jurk Mur de la montée des anges uit tienduizenden kevers vervaardigd is, en waarin de lege vorm van een lichaam te herkennen is. De theaterruimte is bij Fabre opgebouwd vanuit het midden, vanuit het centrale gezichtspunt van de koningsloge. Van hieruit krijgt de scène perspectief en diepte, versterkt door het bicblauw. Maar, zo merkt Bart Verschaffel op, deze diepte is vals. 11 De figuren op de scène zijn leeg, ze hebben geen psychologie, geen geschiedenis. De opera’s verkondigen geen waarheid of geen morele waarden. De diepte is kunstmatig. Personages en attributen zijn gevangen in een tover die verdwijnt van zodra naar de betekenis wordt gevraagd. De zowel oneindige als beklemmende toverwereld bevolkt met figuren en elementen die uit de middeleeuwen en barok afkomstig lijken te zijn, is een verheerlijking van ernstige en pure schoonheid. Zonder ironie. Waarom is deze kunst dan geen kitsch? Fabres kunst, aldus Verschaffel, lijkt op de kunst uit de tijd vóór de kitsch, vóór de sentimentaliteit, vóór het moderne geloof dat het gevoel inzicht en verlossing kan brengen. Dus uit de tijd vóór de romantiek. 27 / kritisch theater lexicon - 10 - november 1997
Page 1 and 2: JAN FABRE DOOR ADRI DE BRABANDERE K
Page 3 and 4: jan fabre kant is. Het afwezige en
Page 5 and 6: jan fabre gekoppeld van de goudstan
Page 7 and 8: jan fabre en het ideaal van het Ges
Page 9 and 10: jan fabre creëert. Hrvatin noemt F
Page 11: jan fabre als sterren aan de hemel
Page 15 and 16: jan fabre ze is, onvervalst wordt d
Page 17 and 18: jan fabre 1. De Greef, Hugo en Hoet
Page 19 and 20: jan fabre de Groot, Albert de Groot
Page 21 and 22: jan fabre Artikels over het werk va
Page 24: Dit is een uitgave van Vlaams Theat

Jan Fabre - depot voor het VTi

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?