De latere Stoa over het huwelijk: - Tresoar

345
zoals ook met de opvoeding van en de zorg voor de kinderen, evenals met het voorzien in de
levensnoodzakelijke dingen, een taak die niet te zwaar of niet te licht is, maar harmonisch
en aangepast. Want wat zou er, volgens de onvolprezen Homerus (Od., 6, 182-3) ‘beteren
heerlijker zijn dan wanneer man en vrouw eensgezind van hart het huis besturen 10 ? ’
Het huwelijk is geen last,
51 Daarom was ik er vaak over verwonderd dat er mensen zijn die het leven met een vrouw als
een last ervaren. Een vrouw, bij Zeus, is immers geen last of plaag, zoals zij denken.
Integendeel, zij is iets lichts, wat men gemakkelijk kan dragen, of eerder, ze kan verlichting
brengen in werkelijke pijnlijke en moeilijke omstandigheden. Want niets op aarde is zo
moeilijk dat het niet gemakkelijk wordt voor man en vrouw die in harmonie leven en het
samen willen aanpakken. Zwaar en lastig voor hen die erdoor aangetast zijn, is in werkelijkheid
de dwaasheid waardoor datgene wat van nature licht is, b.v. de vrouw, zwaar wordt.
tenzij men het verkeerd aanpakt.
61 In werkelijkheid immers werd het huwelijk voor velen ondraaglijk, maar het is het niet uiti
zichzelf of omdat de gemeenschap met een vrouw van nature zo is. Als we echter met een
vrouw huwen met wie we niet zouden mogen trouwen, als we bovendien zelf elke
levenservaring missen en onvoorbereid zijn om een vrije vrouw te leiden zoals ze geleid moet
worden, dan wordt de gemeenschap met een echtgenote zwaar en ondraaglijk.
68 Het is zeker zo dat voor de meesten het huwelijk faliekant afloopt. Zij huwen hun vrouw
immers niet om kinderen te verwekken en om een leven in gemeenschap te leiden, maar de
een doet het voor de rijke bruidsschat, de ander voor haar schitterende schoonheid, weer
een ander voor een soortgelijke reden waarvan men zich bedient als van een slechte
raadgever. Daar ze zich niet erg bekommeren om de zeden en gewoontes van hun verloofde,
huwen ze hun eigen verderf en voeren ze doorheen de met kransen versierde deur een tiran
in plaats van een echtgenote voor zich het huis binnen, zonder dat zij ook maar in het minst
weerstand kunnen bieden en de strijd om de eerste plaats voeren.
78 Het is dus duidelijk dat het huwelijk niet uit zichzelf maar om redenen van dit soort voor
velen zwaar en lastig is. Men mag dus, zoals de dichter (Hom. Od., 20, 135) het uitdrukt,
‘geen dingen zonder schuld met schuld beladen’, en men mag zaken geen verwijt maken van
iets wat voortkomt uit eigen zwakte en onwetendheid inzake gebruik.