De latere Stoa over het huwelijk: - Tresoar

343
beurt ze ons op met de grootst mogelijke voorkomendheid. Bovendien doet ze ons ook de
moeilijkheden die onze geest in beslag nemen, vergeten. De wisselvalligheden van het leven
op de markt, in het gymnasium, op het landgoed of waar dan ook kunnen wij, die ons elk
verdriet aantrekken en druk in de weer zijn voor vrienden en kennissen, niet gemakkelijk
aan, daar ze door de levensnoodzakelijke beslommeringen doorkruist worden. Als we die
dingen achterlaten, naar huis weerkeren en onze geest wat rust gunnen, dan duiken onze
zorgen weer op daar ze van die gelegenheid gebruik maken om ons te kwellen, zeker
wanneer ons leven genegenheid mist en eenzaam is. Als echter een vrouw op ons wacht,
schenkt ze ons hierin heel wat verlichting: ze informeert naar iets wat buitenshuis gebeurde,
vertelt over iets wat zich binnenshuis afspeelde, pleegt samen overleg en creëert door haar
ongekunstelde welwillendheid een opgewekte en vrolijke sfeer.
23 Een vrouw is werkelijk geschikt om bij feesten te zorgen voor offers en heilige handelingen,
ze is geschikt om bij afwezigheid van haar man het huis met vaste hand te leiden en het niet
helemaal onbeheerd te laten, ze is geschikt om slaven te verzorgen, ze is geschikt om zieken
te verplegen: al te uitvoerig zou de opsomming worden als we alles één voor één zouden
nagaan. Het volstaat hier immers om het belangrijkste te zeggen, dat alle mensen vooreen
evenwichtige levensvoering twee dingen nodig hebben, de hulp van verwanten en een
meelevende genegenheid. Welnu, men zou niemand kunnen vinden die meer meeleeft dan
een echtgenote en niemand die nauwer verwant is dan kinderen. Het huwelijk biedt dus het
ene zowel als het andere. Hoe zou het voor ons dan niet bijzonder voordelig zijn?
Het limvelijk is ook mooi.
34 Ik ben er eveneens van overtuigd dat de gehuwde levensstaat (niet enkel nuttig maar) ook
mooi is. Wat anders immers zou zo een mooi sieraad zijn van een huis als de gemeenschap
tussen man en vrouw? Geen kostbare villa’s, geen met marmer bezette muren, geen
peristilia, rijkelijk versierd met mozaïeken die men bewondert omdat men het ware goede
iiüet kent, geen muurschildering en geen mooi geschoren mirtehagen, niets van wat dan ook
wat de dwazen met verstomming slaat, maakt de schoonheid van een huis uit, wel het
tweespan van man en vrouw. Zij zijn door het lot met elkaar verbonden, gewijd aan de
goden, beschermers van het huwelijk, de geboorte, de haard; zij leven met elkaar in
harmonie, hebben elkaar in alles deelgenoot gemaakt, ook in het lichamelijke, zelfs in het
geestelijke, zij hebben de handen vol met de hun toekomende leiding van huis en slaven,