Download Bellenblazen bij het graf van de zoon - Mirjam van der Vegt

16
kort verhaal
Bellenblazen bij het
graf van de zoon
17

Ze zeggen dat het overgaat, dat lege gevoel diep in mijn
binnenste. Alsof mijn ziel een put is zonder bodem. Zeker,
ik heb mijn betere dagen. Dagen dat ik niet opsta met een
eerste gedachte aan hem, mijn laatgeborene. Dat ik me betrap
op een echte glimlach om het wijze gebabbel van dat springerige
meisje, dat ook bij mij hoort. Hoewel, naarmate ze ouder wordt,
komt ze me soms voor als een vreemde. Ze is zo heel anders dan
ik. Zou dat komen omdat haar hart nog ongeschonden is? Ik
herken in haar meer van haar vader, die soms ook zo zorgeloos
blij kan zijn, alsof er nooit iets is gebeurd. Vanochtend nog. Na
een aantal grauwe dagen scheen eindelijk de zon weer en waren
ze samen aan het rommelen in de tuin.
“Ik hoef vrijdag niet naar school,” hoorde ik haar zeggen.
Hij keek op van de houtblokken die hij opstapelde. “Het is Goede
Vrijdag. Dan ben ik ook vrij.”
Ze hielp hem met stapelen. “Gaan we dan wat leuks doen?”
Vol spanning wachtte ik zijn antwoord af. Lange tijd zei hij niets.
Toen spreidde hij lachend zijn armen. “Zeker, we maken er een
echte familiedag van.” Verder niets.
Ik kreeg het warm en daarna koud. Als ik naar buiten zou lopen,
zou de zonnige sfeer verpest zijn. Op dat moment besloot ik dat
ik terug zou gaan naar die donkere plek. Die plek waar we vorig
jaar ook stonden. Haar vader zou zijn zin krijgen. We zouden er
een echte familiedag van maken.
Liore huppelt voor me uit in haar bloemenjas. De kleuren
doen pijn aan mijn ogen. “Mijn feestkleren en mijn mooie
jas wil ik aan,” bleef ze vanochtend roepen. Ik gaf haar
haar zin, want ze was al zo teleurgesteld dat haar vader niet mee
kon. Hij werd opeens opgeroepen; een koe bij wie de bevalling
niet doorzette. De ironie.
Ze draait een paar keer om haar as en vervolgt haar weg met verende
pasjes. Dat heeft ze van haar vader. ‘Loop nooit als je ook
kunt dansen,’ zegt hij altijd. Ik pak haar bij de arm en dwing haar
tot normale stappen. “Een beetje rustig hier.”
“Waar ligt hij?” Ze is opgewonden, terwijl ik toch heb uitgelegd
dat ze haar broertje niet echt zal kunnen zien. “Wat doen al die
stenen hier?”
Het is de vraag die al de hele week in mijn
hoofd rondzingt
“Een beetje zachtjes!” Ze stopt en ik kniel voor haar neer. “Dit
zijn mensen die begraven zijn. Dit is een heel verdrietige plek.”
“O.” Haar gezicht betrekt. We lopen weer verder en ze zegt een
tijdje niets. Dan staat ze stil en kijkt me schuin aan. “Het is vandaag
toch Goede Vrijdag?” Als ik knik, kijkt ze de graven langs.
“Waarom is deze vrijdag goed?”
Kan ze mijn gedachten lezen? Het is de vraag die al de hele week
in mijn hoofd rondzingt.
“Jezus is gestorven voor alle verkeerde dingen,” probeer ik.
“Aron is ook doodgegaan, toch?”
Ze wacht mijn antwoord niet af en rent alweer vooruit. Verbazingwekkend
dat ze met zo’n simplistisch antwoord genoegen
neemt! Dat ze die vraag achteloos naast zich neer kan leggen.
Niet meer dan twintig passen is het nog. Als we straks de
hoek omgaan, zal het daar liggen: een eenvoudige,
platte steen zonder enige opsmuk. Zijn vader had het
specialer gewild, maar ik heb me daartegen verzet. Geen
opsmuk, geen bloemen, geen prachtig monument voor de dood.
Als Aron na die stille, troosteloze bevalling nog had geleefd, was
het misschien anders geweest. Dan was het een monument voor
zijn leven geweest, hoe kort ook. Maar nu…
We zijn de hoek om en ik zoek. Ik zoek. Waar is het? Blinde angst
overvalt me, net als toen ik op de bank bij de verloskundige lag
en ze maar bleef zoeken naar het hartje. Eerst had er nog een
glimlach op haar gezicht gelegen, maar die verstierf langzaam.
In een reflex greep ik haar toen bij de pols. “Ik moet er iemand
bijhalen,” zei ze, terwijl ze haar arm uit mijn verkrampte vingers
bevrijdde. “Blijf rustig liggen.”
De steen is weg! Mijn hart klopt wild en ik proef zout. Waar is de
steen?
Blinde angst overvalt me, net als toen ik
op de bank bij de verloskundige lag
Ik ren het paadje door en kijk links en rechts.
“Mam! Je mag toch helemaal niet rennen,” hoor ik Liore lachen.
Dan zie ik hem. De steen is omringd met krokussen en narcisjes
die her en der brutaal de grond uitsteken. Hoe durven ze! Met
een ruw gebaar ruk ik ze aan hun stelen omhoog.
“Gaan we bloemen plukken?” Gretig helpt Liore me. “Je moet ze
wel heel laten!” roept ze boos, als ze ziet dat ik de bloemen plet
met mijn vuisten.
Alleen voor haar bedaar ik wat. “Hier is het,” zeg ik. “Hier ligt
hij.”
“Waar dan?” Ze kijkt me niet-begrijpend aan.
“Ver onder de grond. Maar eigenlijk is hij in de hemel.”
Ze maakt een bedje van de geplukte bloemetjes voor het graf
en gaat ernaast zitten. “Aron is wel erg alleen hier. Kom je ook
zitten?”
Ik blijf staan. “We gaan zo weer.”
“Nee!” Ik ken die toon. Die duldt geen tegenspraak. Ze haalt iets
uit haar jaszak. “Ik wil nog bellenblazen.”
“Geen sprake van! Dat hoort niet bij een graf.” Ik trek de bellenblaas
uit haar handen en verwacht dat ze het op een krijsen zal
zetten. In plaats daarvan buigt ze stilletjes haar hoofd.
Ik ga toch naast haar zitten en til haar hoofd omhoog. “Het
mocht van papa,” zegt ze met een trillende lip.
“Oké,” zwicht ik. “Eén keer.”
Ze pompt het staafje een paar keer heen en weer en blaast met
een gelukzalig gezicht richting het graf. Pas nu lees ik de inscriptie
op de steen. Aron. Uit stof genomen. Tot stof vergaan. Levend bij
zijn Schepper. De bellen spatten stuk op de granieten steen.
“Nu is het genoeg.” Als ik het potje van haar wil overpakken,
houdt ze hem achter haar rug. “Ik ben nog niet klaar!” Voordat
ik kan ingrijpen, zweven grote bellen richting de eindeloos stille
hemel. “Kijk eens hoe hoog! Nu ziet hij ze vast,” klinkt haar stem
vrolijk tussen de graven.
Ik wilde dat ik mee kon zweven, zo naar mijn kleine jongen.
Maar die bel zou mij niet kunnen dragen. Ik voel me zo
zwaar. Alles is zwaar. Ik heb niet door dat ze naar me kijkt,
maar opeens voel ik haar handjes op mijn huid. “Jij hebt kleine
tranen.”
“Klein? Ach meisje, wat weet jij ervan?” snotter ik.
Ze kijkt naar haar potje. “Ik heb grote, kijk maar.” Achter elkaar
blaast ze de bellen de lucht in. “Dit zijn de tranen van de Here
God.”
Mijn plotselinge watervloed schrikt haar niet af. Ze slaat haar
armen vroegwijs om me heen, net zoals ik bij haar wel eens doe.
“Stil maar meissie, stil maar,” sust ze.
Als ik een zakdoek pak, blaast ze alweer en ik kijk naar de bellen
die ons omringen. Sommige spatten stuk, andere klimmen de
hemel in.
Mijn wangen voelen strak en
branderig aan
Dan is ze klaar. Liore springt op en gaat met één been zomaar op
de grafsteen staan.
“Niet op de steen.” Ik trek haar met zachte hand naar me toe.
“Papa zegt dat God ooit terugkomt. Dan staat Aron op uit het
graf en gaat hij dansen.”
Ik klop de verwelkte bloemen van mijn broek en hijs me omhoog.
“Dat is nu nog niet.”
Ze buitelt van de steen en huppelt het paadje weer af. “Vandaag
is het Goede Vrijdag, dus ik doe net alsof.”
Nog even blijf ik staan. Ik staar naar de zwarte aarde en probeer
mijn gevoel van vorig jaar terug te halen. Het lukt niet. Mijn blik
wordt als vanzelf omhoog getrokken naar een glinsterende bel
die zich bovenin een spar heeft genesteld. Pas als hij uiteen spat,
loop ik Liore achterna. Mijn wangen voelen strak en branderig
aan. Bij de uitgang merk ik dat ik Liores ritme heb aangenomen.
Hink-stap-sprong. Hink-stap-sprong. Alsof mijn lichaam mijn
geest vast vooruit is gedanst. Het is tenslotte Góede Vrijdag.
Ter nagedachtenis aan een doodgeboren jongetje dat vorig jaar op Goede
Vrijdag werd begraven.
T e k s T : Mirjam van der Vegt
B e e l d : Gert-Jan van der Tuuk
Het meisje op de foto heeft geen relatie met het meisje uit het verhaal.
18 19