'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

“Hoe kwam men daartoe?” vroeg Andreasen zich af.
Hij las de samenhang: Twee jaar geleden was een onderzoeker,
Walter Martin, gevraagd een boek over het
geloof van de zevende dags adventisten te schrijven,
dit geloof werd door de evangelische christenen als
niet christelijk beschouwd. Om informatie uit eerste
hand te verkrijgen wendde Martin zich tot de leiders
van de adventisten in hun hoofdkwartier.
M.L. Andreasen las verder: “Dit idee werd eveneens
bestreden.” Welk idee? Geen andere als die, welke
hij als het hart van de kerk beschouwde nl. het heiligdom
en de verzoening: dat thema waarop hij al die
jaren zijn gedachten geconcentreerd had, de verzoening
in het hemelse Heiligdom.
Toen hij het voorrecht had enige tijd bij Ellen White
in huis te wonen, had hij het thema van de verzoening
bestudeerd en een groot aantal uitspraken overgeschreven,
die hij later in zijn onderricht gebruikte.
Van de vijftien boeken die hij heeft geschreven handelden
twee over dit thema, enige van de negen sabbatschoollesboeken
gaan ook over dit thema. Hij was
gevraagd voor het schrijven van deze lessen.
Daarna las hij deze zin: “Ze geloven niet, zoals sommige
van hun vroegere leraren leerden, dat Jezus verzoeningswerk
op Golgotha niet voleïndigd was, maar
daarna een tweede dienst vanaf 1844 verrichtte... Wat
geloven ze,” vroeg hij zich af. “Ze geloven dat Christus
van zijn hemelvaart af de zegeningen van zijn verzoening
uitdeelt, die hij (bedoelt wordt de verzoening) op
Golgotha volbracht.” Wat een ontdekking! Door een
simpele zinswending, het vetgedrukte: “Zegeningen
der Verzoening,” wat Christus werk in de tempel beschrijft,
kon de conclusie getrokken worden, dat de
verzoening aan het kruis voleïndigd was. Het enige
storende was, dat Ellen White geschreven had ‘het
grote verlossingsplan, dat van Christus dood af hing,
was tot zover uitgevoerd’.” (2T 211).
Waarom waren de broeders er zo op gebrand de adventistische
standaardleer in andere woorden uit te
drukken? Andreasen vond het antwoord op een andere
bladzijde van het artikel: “Het kernpunt van het
‘niet overeenstemmen’ ligt duidelijk in het onderzoekend
oordeel, een leer waaraan de zevendedags adventisten
als enige vasthouden. Aan het begin van
onze contacten met de adventisten dachten de heer
Martin en ik; door deze leer zal het onmogelijk blijken
tot een overeenstemming te komen, waardoor wij hen
zouden kunnen rekenen onder diegene, die als christenen
aan het volbrachte werk van Christus geloven.”
(Barnhouse citaat).
Dat was dus hun reden voor een nieuwe formulering.
Het ‘onderzoekend oordeel’ hield het verzoeningswerk
dat Christus in het hemels heiligdom verrichtte, in. De
eerste adventistische schrijvers waren zo onder de
indruk van deze duidelijke leer dat zij het woord verzoening
niet gebruikten voor het offer op Golgotha. In
1872 schreef James White in The Signs of the Times:
pag - 9
“’De verzoening’ verre daarvan dat zij aan het kruis
voleindigd was, was alleen het brengen van het offer.
De verzoening is zijn laatste werk als Hogepriester.”
Dit oorspronkelijke beginsel en citaat van 1872 achtte
de redactie van ons tijdschrift Signs zo waardevol dat
het in de Signs van 4 juni 1874 opnieuw gebubliceerd
werd. L.E. Froom noemde deze herdruk Signs in zijn
boek Movement of Destiny ‘een betreurenswaardige
herdruk’. (RH 1971, p.514).
M.L. Andreasen begreep dat de huidige trend daarin
bestond, tot het andere uiterste te gaan. Als de verzoening
tot het kruis beperkt werd, kon het hemelse werk
eenvoudig als het ‘aanwenden van de zegeningen der
verzoening’ genoemd worden. In werkelijkheid, zoals
de Schrift het zegt en door Ellen White bekrachtigd
wordt, gaat het bij beiden, zowel het kruis als bij het
hemels heiligdom om de verzoening.
M.L. Andreasen wist dat Ellen White de redenering
‘Zegeningen der Verzoening’ in Early Writings 260 gebruikt
had om op Christus werk in de hemel te wijzen.
Maar hij wist ook dat ze in het zelfde boek geschreven
had: “Zoals de priester eenmaal per jaar het allerheiligste
betrad om het aardse heiligdom te reinigen,
zo betrad Christus het allerheiligste van het hemelse
heiligdom aan het einde van de 2300 dagen van Daniël
8, in het jaar 1844, om uiteindelijke verzoening te
doen, voor al degenen, die door zijn tussenkomst gebaat
konden worden, om op die wijze het heiligdom te
reinigen.” (EG 303; EW 253). “Deze verzoening wordt
gedaan voor de rechtvaardige doden zowel als voor
de rechtvaardige levenden.” (EW 254; EG 304 305).
Betreffende het offer op het kruis had ze geschreven:
“De glans der heerlijkheid van de Vader en de volkomendheid
en het gezag van de wet worden alleen
door de verzoening begrepen, die Zijn Zoon op Golgotha
volbracht heeft.’ (Signs of the Times, 25 Augustus
1887). “De voorspraak van Christus in het hemels
heiligdom voor de mensen is net zo noodzakelijk als
zijn dood aan het kruis. Met Zijn kruisdood begon het
werk dat na zijn opstanding en hemelvaart in de hemel
verder ging.” (Grote Strijd, 488).
In bijna alle vijftien boeken die M.L. Andreasen over
theologische onderwerpen geschreven had, gebruikte
hij de laatste hoofdstukken om op verschillende wijzen
het afsluitingswerk van de verzoening te beschrijven.
Bijv.: “Aan het einde der 2300 dagen (1844) zou het
volk opstaan dat licht over het heiligdomsvraagstuk
had, dat Christus door het geloof in het Allerheiligste
volgt, een volk dat de sleutel bezat de macht van de
verborgenheid der goddeloosheid te breken en dat de
strijd voor Gods waarheid aangaat. Zo’n volk is onoverwinnelijk.
Het zal de waarheid zonder vrees verkondigen.
Het zal in zijn aanneming van de heiligdomswaarheid
de hoogste bijdrage aan de godsdienst leveren.”
(M.L. Andreasen, The Sanctuary Service blz. 274).
“De laatste demonstratie, wat het evangelie in en voor
de mens doen kan, ligt nog in de toekomst. Christus