'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

VERZOENING DOOR HET BLOED
Hier zijn wat citaten uit de Geest der Profetie met betrekking
tot de verzoening door het bloed.
“Jezus was gekleed in een priesterlijk gewaad. Hij zag
vol mededogen naar het overblijfsel en riep met een
stem vol medelijden: ‘Mijn bloed, Vader, Mijn bloed,
Mijn bloed, Mijn bloed.’” (EG 32; EW 38).
“Hij verschijnt voor God als onze grote Hogepriester,
gereed om het berouw van Zijn volk te accepteren en
hun gebeden te beantwoorden en die, door middel van
Zijn eigen gerechtigheid, aan te bieden aan de Vader.
Hij heft Zijn gewonde handen op naar God en doet een
beroep op de vergeving die met Zijn bloed is gekocht.
‘Ik heb hen in de palmen van mijn handen gegrift’, pleit
Hij. ‘Die wonden, die een gedachtenis zijn aan Mijn
vernedering en doodsangst, verzekeren Mijn kerk van
het beste wat de almacht kan geven.’”
(3SP 261, 262).
“De ark, die de tafelen der wet bevat, is bedekt door
de troon der genade en daarvoor pleit Christus op Zijn
bloed ten behoeve van de zondaar.”
(GS 389; GC 415).
“Wanneer in de typische dienst de hogepriester op
Grote Verzoendag het heilige verliet, ging hij naar
God in het heilige der heiligen om Hem het bloed van
het zondoffer aan te bieden ten behoeve van allen in
Israël, die waarlijk berouw hadden van hun zonden.
Op diezelfde wijze had Christus slechts een deel van
Zijn werk als onze Middelaar voltooid om daarna over
te gaan tot het andere gedeelte, en Hij pleit nu nog
steeds op Zijn bloed voor de Vader ten behoeve van
zondaars.” (GS 400; GC 429).
“Christus is nu ‘in functie’ voor de ark van God, pleitende
op Zijn bloed ten behoeve van zondaars.” (GS 404;
GC 433). “Christus, de grote Hogepriester, die op Zijn
bloed pleit ten behoeve van zondaars, draagt de naam
van iedere berouwvolle, gelovige ziel op Zijn hart.”
(PP 321; PP 351Eng).
“Zoals Christus na Zijn hemelvaart voor God kwam om
op Zijn bloed te pleiten voor berouwvolle gelovigen,
sprenkelde de priester in de dagelijkse tempeldienst
het bloed van het offerdier in het heilige op het voorhangsel
ten behoeve van de zondaar.”
(PP 321; PP 357Eng).
“Hoewel het bloed van Christus de berouwvolle zondaar
moest redden van de veroordeling door de wet,
diende het niet om de zonde uit te wissen; het moest
in het heiligdom blijven als een aantekening tot de uiteindelijke
verzoening.” (PP 321; PP 357Eng).
En met al deze verklaringen voor zich heeft de schrijver
van Questions on Doctrine niet eenmaal het bloed
van Christus genoemd als zijnde toegepast of gebruikt
in de bediening.
pag - 51
DE UITEINDELIJKE VERZOENING
“De Vader bekrachtigde het verbond, dat Hij met Christus
had gesloten, dat Hij berouwvolle en gehoorzame
mensen zou ontvangen en van hen zou houden als
Zijn eigen Zoon.” De voorwaarde was zoals hierboven
vermeld dat “Christus Zijn werk zou volbrengen
en Zijn belofte zou vervullen dat Hij de mens kostbaarder
zou maken dan het fijnste goud van Ophir”.
(Wens 694; DA 790) “Dit garandeert Christus.”
(3SP 25).
Wanneer Christus in Zijn Hogepriesterlijk gebed zegt:
“Ik heb het werk volbracht dat Gij Mij te doen gegeven
hebt” (Johannes 17:4), geeft zr. White daarbij als commentaar:
“Hij had een rechtvaardig karakter op deze
aarde ontwikkeld als een voorbeeld ter navolging voor
de mens.” (3SP 260).
Door dit rechtvaardige karakter te ontwikkelen, had
Christus aangetoond dat zoiets mogelijk was. Maar
konden anderen hetzelfde doen? Dat moest ook aangetoond
worden. Christus had gegarandeerd dat het
kon. Nu moest Christus Zijn belofte waarmaken. Karakter
is niet ingeschapen. Karakter wordt gevormd;
het wordt ontwikkeld; het wordt opgebouwd, doordat
men allerlei moeilijkheden, verleidingen en beproevingen
moet doorstaan. God geeft eerst een lichte beproeving,
dan een iets zwaardere, en dan een nog iets
zwaardere. Beetje bij beetje groeit het vermogen om
verleidingen te weerstaan, en na een tijd houden verleidingen
op verleidingen te zijn. Iemand kan veel strijd
hebben met tabak; maar uiteindelijk overwint hij, en
zijn overwinning kan zo volkomen zijn dat tabak voor
hem niet langer een verleiding is.
Zo moet het ideaal gezien met elke verleiding gaan.
Heiligheid wordt niet verkregen in één dag. “Verlossing
is het proces waardoor de ziel wordt opgeleid voor den
hemel.” (Wens 280; DA 320). Iemand kan dag aan dag
overwinningen boeken, maar het toch nog niet hebben
bereikt. Zelfs Paulus moest toegeven: “Niet dat ik het
alreeds gekregen heb of reeds volmaakt ben...”, maar
onverschrokken roept hij uit: “Maar ik jaag daarnaar,
of ik het ook grijpen mocht, waartoe ik door Christus
Jezus ook gegrepen ben.” (Fillipenzen 3:12).
Christus had beloofd de mens te maken “fijner dan het
fijnste goud van Ophir”. In dit werk moet de mens niet
alleen maar een passieve rol spelen; hij moet daar actief
deel aan hebben.