'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

het kruis te sterven. Hij is nu bezig de andere fase te
vervullen door voor de Vader de zaak van de berouwvolle
en gelovige zondaars te bepleiten en aan Hem
de offeranden van Zijn volk aan te bieden”
(Mss, 42, 1901).
“In Zijn vleeswording had hij de gestelde grens als offer
bereikt, maar niet als verlosser.” (Mss, 111, 1897).
Op Golgotha was Hij het slachtoffer, de offerande. Verder
kon Hij als offer niet gaan. Maar daarna begon Zijn
werk als Verlosser. “Toen Christus uitriep ‘het is volbracht’,
scheurde Gods onzichtbare hand het sterke
weefsel, dat het voorhang in de tempel vormde, van
boven naar beneden. De toegang tot het heilige der
heiligen werd zichtbaar.” -. Met het kruis eindigde de
eerste fase van Christus’ werk als ‘lijdend offer’. Hij
was tot de gestelde grens als offer gegaan en Hij had
tot dat punt Zijn werk voleindigd. Daarna, nadat de Vader
het offer had aanvaard, kreeg Hij de macht om de
Verlosser van de mensheid te worden. Bij Zijn kroning,
die veertig dagen later volgde werd Hem alle macht in
de hemel en op de aarde gegeven en werd Hij officieel
geïnstalleerd als Hogepriester.
DE TWEEDE FASE
“Na Zijn hemelvaart begon onze Heiland Zijn werk als
Hogepriester... in overeenstemming met het aanschouwelijk
voorbeeld op aarde de heiligdomsdienst in de
tabernakel begon Hij Zijn dienstwerk in het Heilige,
en na afloop van de periode van de 2300 profetische
dagen in 1844... ging Hij het Heilige der Heiligen binnen
voor het laatste gedeelte van Zijn plechtig werk,
de reiniging van het Heiligdom.” (4SP 265,266). Ellen
White herhaalt dan, kennelijk om nadruk te leggen:
“aan het einde van de 2300 dagen in 1844 ging Christus
het Heilige der Heiligen van het hemels Heiligdom
binnen en Hij naderde tot God, om het afsluitingswerk
van de verzoening te volvoeren, dat vooraf moet gaan
aan Zijn wederkomst.” Het kan de lezer niet ontgaan
hoe helder en met hoeveel nadruk dit wordt gezegd.
Johannes de Doper “zag geen duidelijk onderscheid
tussen de twee fasen van Christus’ werk als lijdend
offer en overwinnend koning”. (Wens, 136,137). Onze
theologen maken vandaag de dag dezelfde fout en
hebben daarvoor geen excuus. Zij hebben licht, dat
Johannes niet had. Bij de bestudering van dit gedeelte
van de verzoening komen we op een terrein, dat specifiek
adventistisch is en waarop wij verschillen van alle
andere geloofsrichtingen. Dit is onze unieke bijdrage
aan de godsdienst en de theologie die ons “heeft gemaakt
tot een afgezonderd volk, en karakter en kracht
aan ons werk heeft gegeven.” (CEW 54). Op dezelfde
plaats waarschuwt zij ons “om van de waarheden over
de verzoening geen lege frase te maken en ons vertrouwen
in de leerstellingen, die wij heilig hebben gehouden
sinds de boodschap van de derde engel voor
pag - 49
het eerst werd gegeven, niet teniet te doen.” Dit is een
raad van vitaal belang, die geschreven is juist voor
deze tijd, waarin door sommigen onder ons pogingen
worden gedaan om anderen te doen geloven, dat wij
hetzelfde zijn als de kerken om ons heen: een evangelisch
lichaam en geen sekte. Paulus moest in zijn tijd
het hoofd bieden aan dezelfde ketterij. Hij werd ervan
beschuldigd te zijn “een pest, iemand die opstanden
verwekt onder al de joden over de ganse wereld en
een eerste voorstander van de sekte der Nazarenen”.
(Handelingen 24:5 SV) In zijn antwoord voor Felix zei
Paulus: “Maar dit beken ik u, dat ik, naar die weg welke
zij sekte noemen, de God der vaderen alzo dien, gelovende
alles wat in de wet en in de profeten geschreven
is.” (Handelingen 24:14 SV). In die dagen sprak
men smalend over de ware kerk als ‘een sekte’, net
zoals de mensen nu doen. Paulus werd daardoor niet
van zijn stuk gebracht. Nergens lezen we dat hij probeerde
de kerk van de levende God te doen erkennen
als een evangelisch lichaam door mensen, die de wet
van God in het stof vertraden. Integendeel, wat men
ook van hem en zijn ‘sekte’ beweerde, hij beleed, dat
hij ‘alle dingen geloofde die in de wet en de profeten
geschreven zijn’.
Het godsdienstig tijdschrift Christianity Today vermeldt
in het nummer van 3 maart 1958: “De adventisten
propageren tegenwoordig met kracht dat zij werkelijk
evangelisch zijn. Zij schijnen als zodanig te willen
worden beschouwd.” Het boek Questions on Doctrine
zegt, dat ‘dit het antwoord van de adventisten is op de
vraag of zij moeten worden beschouwd als een sekte of
als een evangelisch broeder kerkgenootschap’. Voorts
verklaarde het, dat ‘het boek’ is gepubliceerd als een
poging om de godsdienstige wereld ervan te overtuigen
dat wij evangelisch zijn en één van hen. Dit is een
zeer gevaarlijke situatie. Zoals een ambtsdrager, die
het niet eens was met wat gebeurde, tegen mij zei: “Wij
worden stroomafwaarts verkocht.” Wat een schouwspel
voor hemel en aarde! De kerk van de levende
God, die de volmacht had gekregen om het evangelie
te prediken tot ieder schepsel onder de hemel en de
mensheid te roepen om uit Babylon te komen, staat nu
aan de deur van deze kerken en vraagt toestemming
om één van hen te mogen worden. Hoe zijn de machtigen
gevallen! Wanneer hun plan was gelukt, zouden
we nu lid zijn geweest van één of andere evangelische
bond en niet meer een afzonderlijk kerk van zevende
dags adventisten; heimelijk stroomafwaarts verkocht.
Dit is meer dan afval. Dit is het adventisme opgeven.
Het is het in overspel geven van een heel volk. Het
is Gods leiding in het verleden ontkennen. Het is de
vervulling van wat de Geest der Profetie jaren geleden
heeft gezegd: “De vijand van zielen heeft wegen gezocht
om de veronderstelling ingang te doen vinden,
dat er een grote hervorming moest plaatsvinden onder
de zevende-dags adventisten, en dat deze hervorming
zou bestaan uit het opgeven van de leerstellingen, die