'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

DE EERSTE FASE
De eerste fase van Christus’ verzoening was die van
het lijdende offer. Deze begon al voor de grondlegging
der wereld en hield in: Christus’ menswording,
Zijn leven op aarde, de verzoekingen in de woestijn,
Gethsémané, Golgotha, en eindigde toen Gods stem
Christus riep uit ‘de stenen gevangenis van de dood’.
Het drieënvijftigste hoofdstuk van Jesaja is een levendige
illustratie hiervan. Satan had Adam in de hof van
Eden overwonnen en in een korte tijd was bijna de gehele
wereld onder zijn macht gekomen. In de tijd van
Noach waren er maar acht zielen die de ark binnengingen.
Satan beweerde de vorst van deze wereld te
zijn en niemand weerstond hem daarin. Maar God erkende
Satans aanspraak op wereldheerschappij niet,
en toen Christus naar de aarde kwam “gaf de Vader de
wereld in handen van de Zoon, opdat Hij door Zijn middelaarswerk
de heiligheid en de bindende kracht van
ieder voorschrift van de goddelijke wet tot zijn recht
zou doen komen.” (Bible Echo, January 1887). Dit
was een uitdaging aan Satans claim en toen begon de
grote strijd tussen Christus en Satan in alle hevigheid.
“Christus nam de plaats in van de gevallen Adam. Met
de zonden van de wereld op Zijn schouders zou Hij
gaan over de grond waarop Adam was gestruikeld.”
(RH, 24/2/1874). “Jezus onderwierp Zich vrijwillig aan
de hoogste eisen van de wet.” (Id., 2/9/1890). “Christus
maakte Zichzelf verantwoordelijk voor iedere man
en vrouw op aarde.” (Id., 27/2/1900). Omdat Satan
aanspraak maakte op de heerschappij over de aarde
moest Christus Satan overwinnen, voordat Hij bezit
kon nemen van Zijn koninkrijk. Satan wist dit en deed
daarom een poging om Christus te vermoorden zodra
Hij was geboren. Aangezien echter een gevecht tussen
Satan en een hulpeloos kind niet eerlijk zou zijn, heeft
God dit belet. Het eerste echte treffen tussen Christus
en Satan vond plaats in de woestijn. Na veertig
dagen vasten was Christus zwak en uitgemergeld, de
dood nabij. Toen viel Satan aan. Maar Christus bood
weerstand, ‘tot bloedens toe’, en Satan was gedwongen
om zich verslagen terug te trekken. Maar hij gaf
het niet op. Gedurende Zijn gehele dienstwerk volgde
Satan Hem op de voet en maakte van ieder ogenblik
van Zijn leven een hard gevecht.
GETHSÉMANÉ
Het hoogtepunt van Christus’ strijd met Satan kwam in
de hof van Gethsémané. Tot hiertoe was Christus op
de been gehouden door de wetenschap, dat de Vader
achter Hem stond. Maar nu “werd Hij overweldigd
door de verschrikkelijke angst, dat God Zich van Hem
terugtrok” (3SP 95). Als God Hem zou verlaten, kon Hij
dan nog Satan blijven weerstaan en liever sterven dan
toegeven? “Driemaal schrok de mens in Christus terug
voor dat laatste offer, dat de kroon op Zijn werk moest
pag - 48
zijn... Het lot van de mensheid trilde in de weegschaal.”
(Id., 99). “Toen de Vader Zich van Christus had teruggetrokken
zagen zij Hem in een lijden, dat bitterder
was dan dat van het laatste gevecht van een mens met
de dood.” (Wens 759). “Hij viel als dood op de grond,
maar met Zijn laatste beetje kracht fluisterde Hij: “Als
deze beker niet aan Mij voorbij kan gaan tenzij Ik haar
drink, Uw wil zal geschieden...” Een hemelse vrede
kwam op Zijn bloedbevlekte gezicht. Hij had gedragen
wat geen mens ooit kan dragen; Hij had het lijden van
de dood voor ieder mens geproefd.” (Wens 694). In
Zijn dood was Hij de overwinnaar. “Toen Christus zei:
‘Het is volbracht,’ antwoordde God: ‘Het is volbracht,
het menselijk geslacht zal nog een kans hebben.’ De
prijs voor de verlossing was betaald en Satan viel uit
de hemel als een bliksemflits.”
(Mss, 11, 1897).
“Toen de Vader op het kruis zag, was Hij tevredengesteld.
Hij zei: ‘Het is genoeg, het offer is volmaakt.’”
(ST 30/9/1899). Het was echter nodig, dat aan de wereld
de onverbiddelijkheid van Gods gramschap werd
getoond en dus “was Christus in het graf de gevangene
van de goddelijke gerechtigheid”. (MVF 24/2/1898).
“Met nadruk zij gesteld, dat Christus’ dood echt was en
dus moest Hij de vastgestelde tijd in het graf blijven.”
(RH 26/4/1898). Toen die tijd verstreken was “werd
een boodschapper gezonden om de Zoon van God te
bevrijden van de schuld waarvoor Hij verantwoordelijk
was geworden en waarvoor Hij volledige verzoening
had gedaan”. (Mss, 94, 1897). In het hogepriesterlijk
gebed, dat Jezus uitsprak tot Zijn Vader, stelde Hij,
dat Hij de voorwaarden had vervuld waardoor de Vader
verplicht was om te voldoen aan Zijn aandeel van
de overeenkomst, die in de hemel was gesloten met
betrekking tot de gevallen mens. Hij bad: ‘Ik heb het
werk voleindigd dat Gij mij te doen hebt gegeven.’ Ellen
White geeft dan deze verklaring: “Dat wil zeggen:
Hij had op deze aarde een rechtvaardig karakter ontwikkeld
als een voorbeeld voor de mens om na te volgen.”
(3SP 260). De ‘overeenkomst’, die in de hemel
was aangegaan tussen de Vader en de Zoon, hield het
navolgende in:
1) De Zoon moest op aarde een rechtvaardig karak
terontwikkelen, als een voorbeeld ter navolging voor
de mens;
2) Christus moest niet alleen zo’n karakter ontwikkelen,
maar Hij moest ook laten zien dat een mens dat
ook kon;
3) Wanneer Christus op die manier de mens kon
voorstellen als een nieuwe schepping in Christus Jezus,
moest God de “berouwvolle en gehoorzame mens
aannemen en Hij zou hem liefhebben net zoals Hij Zijn
eigen Zoon liefheeft” (3SP 260; Wens 790). Christus
had “een fase van Zijn priesterschap vervuld door aan