'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

houden van zekere dubbelzinnige uitdrukkingen, en
het gaf mij een gevoel van onzekerheid. Ik kon niet
ontkomen aan de overtuiging dat sommige van deze
uitdrukkingen waren gebruikt met het doel om verwarring
te stichten en waren bedoeld om te misleiden.
Daarom herlas ik de brieven die ik geschreven had en
ook die ik ontvangen had in het bijzonder de gedeelten
die handelden over mijn verzoek om een kopie van de
notulen. Ik zag dat mijn verzoek nergens erkend was
geworden maar dat de zaak omzeild was. Dit deed mij
verbaasd staan. Was er altijd al een weloverwogen bedoeling
geweest om mij geen kopie van de notulen te
geven, terwijl de brieven in zodanige beantwoording
gesteld waren, dat ze de indruk wekten dat ik wel een
kopie zou krijgen. De stukken schenen mijn argwaan
te bevestigen.
4 maart 1958 - Om zeker te zijn schreef ik dat ik absolute
zekerheid wenste, ronduit gezegd, dat ik een ‘volledig
en complete kopie van de notulen’ zou krijgen, zoals
gezegd was geworden. Ik sloot door te zeggen:’Op
dit punt moet ik absolute zekerheid hebben.’”
12 maart 1958 - Ik had nog geen antwoord gekregen
en schreef daarom weer:”Ik wacht nog steeds op een
duidelijk omlijnd bericht dat er niet slechts een bandopname
zal gemaakt worden, maar dat ik een kopie
zal krijgen. Zoals ik in mijn eerste brief verklaarde, is
dit een noodzakelijke voorwaarde.”
18 maart 1958 - Dit kwam als antwoord:”U hebt uw
wens geuit om notulen te laten maken, en ook een
kopie van de notulen. In een bespreking hierover met
de beambten kwam bij de broeders naar voren dat wij
het volgende zullen doen, dat voor alle betrokkenen
billijk zou zijn: er wordt een secretaris door de groep
benoemd om de besluiten waartoe wij komen voluit op
te schrijven en deze worden aan de gehele groep ter
goedkeuring overlegd, waarna aan ieder een afschrift
zal worden gegeven. Wij geloven, broeder Andreasen,
dat dit voorstel naar uw genoegen zal zijn.”
Dit was een geheel en volkomen verschillend voorstel.
Nadat mij in de brief van 27 februari gezegd was, dat er
een bandopname gemaakt zou worden, een ‘volledig’
verslag van ‘wat gezegd en gedaan was’ en de hoop
uitgesproken dat ‘zo’n compleet verslag naar mijn genoegen’
zou zijn, werd mij nu een nieuw en voorheen
niet gehoord voorstel geboden een volkomen ommezwaai.
Er zou geen stenograaf zijn, geen bandopname, in
het geheel geen notulen, maar één van de mannen
zou de besluiten waartoe wij kwamen opschrijven. En
dat werd verondersteld naar mijn genoegen te zijn!
Het was zeker niet naar mijn genoegen. Het was een
complete trouwbreuk. Het was als het vervangen van
Rachel door Lea, een oneervolle transactie. Ik voelde
pag - 42
evenals Jacob dat ik bedrogen was. Drie weken eerder
was mij een ‘complete kopie’ van de notulen beloofd
welke naar gehoopt werd naar mijn genoegen
zou zijn. Nu werd mij aangeboden een afschrift van de
besluiten hetwelk naar eveneens gehoopt werd, naar
mijn genoegen te zou zijn.
Deze brief van 18 maart verraadt het feit dat het
nimmer de bedoeling was mij een kopie van de notulen
te geven, en toch hadden zij hun spel met mij
gespeeld, denkende dat ik hun voorstel zou aannemen,
naar een onderhoud of bespreking zou komen
en generlei verslag van de bespreking zou hebben,
maar slechts van de besluiten. In de donkere Middeleeuwen
werden ketters gepakt en in het geheim
veroordeeld. Toentertijd bestond er geen Habeas corpus
wet (Engelse wet 1679 bepalend dat geen Engels
onderdaan zonder voorafgaand rechterlijk bevelschrift
gevangen genomen of gehouden kan worden). En nu
stelden de beambten een niet geregistreerde zitting
voor, waarop slechts weinigen aanwezig zouden zijn
en geen verslag, van welke aard ook, gemaakt werd!
Ik beschouw dit als een immoreel voorstel. Waarvoor
waren zij bevreesd? Bovendien, alvorens tot zo’n onderhoud
te komen werd de voorwaarde gesteld, “dat
u er mee instemt, als u, uw geval voorlegt aan het
comité van de Generale Conferentie, om zich te
onderwerpen aan de beslissing van het comité.”
(Brief, 13 mei 1958). Dit openbaart duidelijk de bedoeling
van het comité.
Er zal een onderhoud zijn, een geheim onderhoud en
een discussie zal aangegaan worden, maar voordat
het onderhoud of de discussie gehouden wordt moet
ik erin toestemmen hun besluit en beslissing te accepteren.
Hoe zouden zij onder deze voorwaarden, hun
zaak kunnen dienen?
Het schijnt dat de beambten van zins waren zichzelf
te benoemen tot aanklagers juryleden, rechters, en
executeurs. In een zaak waar het gaat om leerpunten
waar noodzakelijkerwijs discussie moet zijn om tot
zuivere conclusies te komen, moet een neutrale commissie
van mensen die niet rechtstreeks bij het geschil
betrokken zijn, de zaak aanhoren. Geen rechter hoort
ooit een zaak aan waarbij hij persoonlijk belang heeft.
Hij weigert recht te spreken over een zaak waar hij
zelfs in de verte bij betrokken is. Maar onze beambten
geven zichzelf het recht de zaak te behandelen en
als rechters op te treden in een geschil dat betrekking
heeft op theologische punten, benevens de bevoegdheid
om handelend op te treden en te vragen dat de
ene partij van tevoren de beslissing accepteert wat dat
ook is. Dit komt natuurlijk neer op het accepteren van
het feit dat de uitspraak van mannen met posities als
administrateurs, leidende ambtenaren, promotors, financiers,
organisatoren en raadslieden rechtsgeldigheid
heeft inzake de leer, voor welk werk zij niet zijn
opgeleid. Ik heb een ieder van hen horen zeggen: “Ik
ben geen theoloog.”