'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

Brief 5...
Waarom geen onderhoud?
Geërfde passies
In een vorige brief heb ik verhaald,
hoe ik in mei 1957 in het bezit kwam
van enkele officiële notulen van de
White Beheerscommissie, die verondersteld
werden geheim te zijn
welke een poging onthullen om De Getuigenissen te
vervalsen door in enkele van de delen voetnoten en
verklaringen in te voegen die het zouden doen voorkomen
alsof zr. White in overeenstemming was, of althans
niet in strijd met de nieuwe theologie die in The
Ministry en het boek Questions on Doctrine verdedigd
werd. Ik was verstomd toen ik dit officiële document
las, en dubbel verslagen toen ik hoorde dat dit plan de
instemming van de leiding had en een goedgekeurde
handelwijze was. Dit zou betekenen dat mensen vrijelijk
konden trachten om tussenvoegingen in de geschriften
van de Geest der Profetie aan te brengen die
de oorspronkelijke betekenis van wat Zr. White had
geschreven zouden vervalsen of veranderen. Welke
zekerheid konden wij dan hebben dat de boeken die
gepubliceerd werden de onvervalste leringen van de
schrijfster waren, en dat ze niet waren bijgesteld en
gecorrigeerd, zoals andere boeken, volgens het verslag
in de Eternity Extra van september 1956?
Terwijl ik mij niet op mijn gemak voelde, over wat de
mannen hadden gepoogd te doen, was mijn werkelijke
bezorgdheid het bewustzijn dat dit goedgekeurd was
door het bestuur, en dat het hierdoor aanvaard beleid
moest zijn. Mannen konden nu naar de White Commissie
gaan en met diens goedkeuring heimelijk en
onderhands verklaringen en voetnoten invoegen voordat
iemand er achter zou komen wat er gebeurde. En
zij konden dit doen in de zekerheid dat indien iemand
hiervan zou horen en bekend maakte wat er gedaan
was, het bestuur met hen zou afrekenen en hen zou
bedreigen, tenzij zij hun ‘activiteit’ staakten.
In mijn geval werd mij gezegd, dat de notulen vertrouwelijk
waren, dat ik niet het recht had ze te hebben of
zelfs te lezen. Hoewel ik rechtstreeks en nauwkeurig
vanuit de officiële notulen citeerde, werd mij gezegd:
“U doet dit alles op grond van horen zeggen en op
grond van vertrouwelijke notulen welke u niet het recht
had zelfs te lezen.” (Brief, dec. 1957).
Hoewel de mannen wensten ‘noten’, ‘verklaringen’,
‘aanhangsel noten’, ‘voetnoten’, ‘passende noten’, in
toekomstige drukken van geschriften van E.G. White
in te voegen (let er op dat al deze uitspraken in het
meervoud zijn), verkleinde de voorzitter de zaak door
pag - 40
in een brief van 20 september 1957 te verklaren dat
alles waar het om draaide was een “verwijsplaats ingevoegd
aan de voet van een bepaalde bladzijde,” dat
is één verwijsplaats, aan de voet van één bladzijde, in
één van de boeken van Ellen White. Dit is helemaal
in strijd met het officiële verslag. Hoe kan deze tegenstrijdigheid
verklaard worden?
Mijn eerste gedachte en hoop was dat ik onmiddellijk
ter verantwoording geroepen zou worden en dat mij
gevraagd zou worden mijn ten laste leggingen te bewijzen
of ze in te trekken; dat een onpartijdige groep
mannen gevraagd zou worden een onderhoud te leiden.
Maar hierin werd ik teleurgesteld.
De eerste reactie op mijn ‘activiteit’ kwam in een brief
van 16 december 1957. Daarin werd mij gezegd:
“De kwestie van uw activiteit werd door de beambten
van de Generale Conferentie besproken en zij betreuren
ten zeerste wat u doet. Derhalve verzoeken zij uw
huidige activiteiten te staken.”
Voordat ik gelegenheid had te antwoorden, ontving ik
de volgende brief op 19 december 1957:
“Ik wil herhalen wat ik tevoren geschreven heb, dat de
mensen volledig het recht hebben om zich tot de commissie
te wenden, met inbegrip van de groepering van
het White Estate, en hun voorstellen bekend te maken,
zonder vrees voor tucht oefening of te worden behandeld
als ketters. Wanneer wij opnieuw in herinnering
brengen dat u alles doet op grond van horen zeggen
en op grond van vertrouwelijke notulen, welke u niet
het recht had zelfs te lezen, maakt dat op iemand de
indruk niet de adventistische manier van doen te zijn.
U was niet aanwezig bij de vergaderingen en alles wat
u daarover weet is gebaseerd op horen zeggen en op
de verkorte weergave, vastgelegd door de secretaris
van die vergadering... wat u betreft, stelt het doorgaan
met en uitbazuinen van een zaak als deze u zeker in
een niet te benijden daglicht.Als u dit doet, zullen wij
ook iets hebben uit te bazuinen. Dit zal u wederom in
strijd brengen met uw gemeente, en zal ongetwijfeld
de zaak van uw relatie met de gemeente aan de orde
stellen. Dit alles in aanmerking genomen, vragen de
beambten u ernstig, zoals ik reeds voorheen heb geschreven,
uw activiteiten te staken.”
Zoals men zal opmerken was er geen voorstel tot een
onderhoud om de waarheid of onwaarheid van hetgeen
ik ten laste gelegd had, vast te stellen. Mij werd
eenvoudig gevraagd mijn ‘activiteiten’ te staken, of anders...
hoe reageerde ik hierop? Zoals elkeen onder
bedreiging zou doen. Ik antwoordde dat ik een man
des vredes was, en dat er met mij geredeneerd kon
worden, maar niet met dreigementen. Ik vroeg hen
van wal te steken met hun plannen. Ik was gereed
voor wat er ook mocht komen.