'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

Nadat ik in het bezit gekomen was van de vertrouwelijke
notulen van de Beheerscommissie van The White
Estate, volgde ik het onderricht van Christus om ‘tot
hem alleen’ te spreken, en zond vier brieven naar onze
hoogste beambte.
26 juni 1957 - Ik ontving dit antwoord:”Ik ben er zeker
van, dat wij erop vertrouwen kunnen dat de broeders
van The White Estate met voorzichtigheid in deze richting
zullen gaan en geen positie zullen innemen die in
de toekomst problemen zal meebrengen. Zeker, broeder
Andreasen, ligt het hier niet in de bedoeling, hoe
dan ook de geschriften van zr. White te vervalsen. Wij
hechten daar grote waarde aan. Wat betreft het boek
Questions on Doctrine, laat mij u hier eveneens verzekeren
dat dit niet het werk is van de broeders die
u opnoemt. Het is waar, dat zij een zeker werk in het
begin deden, maar het werd hen uit handen genomen
en het is meer het werk van een grote groep dan van
weinigen.”
4 juli 1957 - Ik antwoordde (hier is een deel van dat
antwoord):”Ik vrees dat de dag zal komen, dat deze
zaak aan het volk bekend zal worden. Dit zal het geloof
van de gehele gemeente schokken. Natuurlijk, sommigen
zullen zich verheugen dat eindelijk met zr. White
is afgerekend. Anderen zullen wenen en roepen tot de
Here om troost: ‘Spaar Uw volk en geef Uw erfenis niet
over tot een smaadheid.’ En wanneer wij in ons eigen
net gevangen zijn, zal het niet tot vermaak van andere
kerken zijn? Alstublieft broeder, zie erop toe dat het
boek, waarvoor men plannen heeft, niet wordt uitgegeven.
Het zal fataal zijn... want als er nu in het hemelse
Heiligdom geen verzoeningswerk aan de gang is, kan
het kerkgenootschap evengoed haar dwaling open en
eerlijk toegeven, en de gevolgen ervan dragen. Laten
wij dan zr. White terzijde stellen en niet langer haar
geschriften huichelachtig verdedigen, noch achter de
schermen verdraaien en dan nog beweren dat ze haar
werk zijn. Ik sluit met gevoelens van grote bezorgdheid
voor u. U hebt een welhaast overstelpende taak
voor u liggen, daar u onder ogen moet zien de grootste
afval die de kerk ooit gekend heeft.”
18 september 1957 - Ik ontving deze mededeling:”Ik
heb de zaak waarover u schreef als afgehandeld beschouwd.
Ik geloof niet dat u het recht hebt de notulen
van The White Estate te gebruiken zoals u hebt
gedaan. De notulen zijn vertrouwelijk en niet bestemd
voor algemeen gebruik. Ik hoop dat nimmer de tijd zal
komen, dat wij het standpunt innemen, dat mensen
moeten worden veroordeeld en onder tucht gesteld,
omdat zij voor de rechtmatig aangestelde kerkbesturen
komen om vragen te bespreken die zij hebben, met
betrekking tot het werk van het geloof van de kerk.”
pag - 38
27 september 1957 - Ik antwoordde:”Ik dank u voor
uw brief van 18 september, waarin u meedeelt, dat de
zaak waarover u schreef is afgehandeld! Ik vroeg om
een onderzoek. Dit werd door u geweigerd. U hebt de
mannen, die erbij betrokken waren, vrijuit doen gaan
en u hebt ook gezegd, dat ik niet het recht had, gebruik
te maken van de inlichtingen, die mij ter kennis
kwamen. En toen sloot u de deur. Mag ik ter verklaring
zeggen, dat de enige manier waarop ik van mijn inlichtingen
gebruik gemaakt heb, is, om u in te lichten en
niemand anders. Wat kon ik anders doen? U beweert
dat, indien er zulke inlichtingen tot u gekomen waren,
u er geen gebruik van zou hebben gemaakt. Dat is
nogal een erkenning! Ik beschouw het onderhavige
geval als de grootste afval, die ooit in onze gemeente
heeft plaatsgevonden en dit zou u onder de dekmantel
willen houden? En nu hebt u de deur dichtgedaan...
Ik geloof niet, broeder Figuhr, dat u de ernst van de
toestand in aanmerking hebt genomen. Ons volk zal
het vervalsen of elke poging tot het vervalsen van de
getuigenissen niet dulden. Het zal hen een onprettig
gevoel geven dat op het hoofdkwartier niet alles in
orde is. Lees nogmaals mijn brief van 12 september. U
kunt de situatie redden, maar alleen als u bereid bent
open kaart te spelen. U staat op het punt de gemeente
te ruïneren. Ik bid voor u.”
Mijn correspondentie met Washington ging in dit spoor
verder tot...
16 december 1957 - Ik ontving dit ultimatum:”Zij (de
beambten) verzoeken u derhalve uw activiteiten te
staken.” Drie dagen later ontving ik deze aanvullende
woorden: “Dit zal u duidelijk in strijd brengen met uw
gemeente, en zal ongetwijfeld de zaak van uw relatie
met de gemeente aan de orde stellen. Dit alles in
aanmerking genomen, vragen de beambten u ernstig,
zoals ik al eerder heb geschreven, uw activiteiten te
staken.”
Tot op deze tijd was er geen voorstel tot een onderhoud
geweest. Mij werd eenvoudig gelast, mijn activiteiten
te staken en men liet doorschemeren dat, als ik
dit niet deed, het “ongetwijfeld de zaak van uw relatie
met de gemeente aan de orde zou stellen”. Er was
geen voorstel tot een onderhoud. Ik zou veroordeeld
worden zonder mogelijkheid tot verweer. De bedreiging
dat mijn naam aan de orde zou komen voor beoordeling,
kon van alles betekenen.
De vraag omtrent de juistheid van mijn klacht kwam
niet aan de orde. Ik was reeds veroordeeld. De enige
vraag was, wat mijn straf zou zijn. Dit bracht mij in
gedachten wat in de Eternity had gestaan, dat onze
mensen “meneer Martin duidelijk maakten, dat zij (de
adventisten) in hun gelederen leden hadden, die zij
extremisten noemden, evenals er soortgelijke excentrieke
ontoerekenbaren zijn bij iedere groep orthodoxe