'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

Brief 4...
Een resumé
In de documenten en brieven die
ik van tijd tot tijd heb verzonden en
die betrekking hadden op wat ik beschouw
als een ernstige afdwaling
van het geloof van de kant van onze
leiders, heb ik mij strikt gehouden aan
de raad van Christus in Matthéüs 18:15 17. Daar zegt
Hij: “Maar indien uw broeder tegen u gezondigd heeft,
ga henen en bestraf hem tussen u en hem alleen... Indien
hij niet wil horen zo neem nog één of twee met u,
opdat in de mond van twee of drie getuigen alle woord
vaststa. En indien hij hun geen gehoor geeft, zo zeg
het aan de gemeente.” Dit beginsel heb ik nagevolgd,
zoals uit dit verslag zal blijken.
In de maand mei 1957 kreeg ik, naar ik geloof door de
Voorzienigheid beschikt, een exemplaar in handen van
de notulen van de White Beheerscommissie van 1 en
2 mei 1957, die berichten over een bespreking tussen
twee broeders en de leden van die commissie over
een verklaring van zr. White, door die broeders gevonden
in haar geschriften, met betrekking tot het leerstuk
van de verzoening. Aangezien hetgeen zij hadden gevonden
niet in overeenstemming was met de nieuwe
opvatting die de leiders van de kerk bezig waren te
verdedigen, zochten zij naar raad in deze zaak. Welke
houding moesten deze onderzoekers aannemen met
betrekking tot de verklaring van zr. White?
Gedurende een aantal maanden, zelfs jaren, hadden
onze leiders met enkele evangelische predikanten gestudeerd
met het oogmerk om de adventisten eventueel
erkend te krijgen als een evangelisch christelijk
lichaam. De studies betroffen de leer van de zevende
dags adventisten, in het bijzonder de verzoening, het
onderzoekend oordeel en Christus’ werk in het hemels
Heiligdom sinds 1844. In hun tijdschrift Eternity
hadden de evangelischen deze leerstellingen betiteld
als “in de geschiedenis van de godsdienst het grootste
psychologische verschijnsel in een poging om je
gezicht te redden.” (en in een extra uitgave van september
1956 is het artikel herdrukt onder de titel ‘Zijn
zevende dags adventisten christenen?’
De evangelische predikanten schijnen een diepe indruk
te hebben gemaakt op de adventistische leiders,
zodanig zelfs, dat dr. Barnhouse, een van de betrokken
evangelische predikanten, vermeldt dat de adventistische
leiders enkele van hun belangrijkste leerstellingen
‘geheel verwierpen’. We kunnen dr. Barnhouse
het beste zelf zijn verhaal laten vertellen zoals hij dat
deed in de bovenvermelde extra uitgave van Eternity,
september 1956.
Het onderwerp dat hij bespreekt is wat genoemd wordt
pag - 34
‘de grote teleurstelling’. Het heeft betrekking op de
grote teleurstelling van de adventisten in 1844 toen zij
verwachtten dat de Here zou weerkomen. Hier volgt
zijn relaas:
“Op de morgen van de grote teleurstelling liepen twee
mannen door een korenveld om de meedogenloze
blikken van hun spottende buren te ontgaan die zij
een dag tevoren voor eeuwig vaarwel hadden gezegd.
Om het met de woorden van Hiram Edson (de man
in het korenveld bij wie deze eigenaardige gedachte
het eerst opkwam) te zeggen: overweldigend kwam
ineens de overtuiging tot hem dat, in plaats dat onze
Hogepriester uit het Heilige der Heiligen van het hemels
Heiligdom kwam om naar de aarde te komen, op
de tiende van de zevende maand aan het einde van
de 2300 dagen, Hij op die dag voor de eerste maal binnenging
in de tweede afdeling van het Heiligdom en
dat Hij een werk had te verrichten in het Allerheiligste
alvorens naar deze aarde te komen.
Daarom is dit naar mijn mening niets meer dan een
menselijke gedachte om zijn (Hiram Edsons) gezicht
te redden! Men moet zich ook realiseren dat sommige
onwetende zevende dags adventisten dit idee overnamen
en uitbouwden tot fantasierijke extreme letterknechterij.
Mr. Martin en ik hoorden de adventistische
leiders onomwonden zeggen dat zij al dergelijke
extreme gedachten verwierpen. Dit zeiden zij in niet
mis te verstane bewoordingen. Voorts geloven zij niet,
zoals sommige van hun vroegere voorgangers, dat
het verzoeningswerk van Jezus niet werd voltooid op
Golgotha maar dat Hij nog voortgaat met een tweede
dienstwerk sinds 1844.
Ook dit idee wordt geheel verworpen. Zij geloven dat
Christus sinds zijn opstanding een Bedienaar is geweest
van de weldaden der verzoening die Hij heeft
voltooid op Golgotha. Aangezien de heiligdomsleer is
gebaseerd op het beeld van de joodse Hogepriester
die het Heilige der Heiligen binnengaat om zijn verzoeningswerk
te voltooien, is het duidelijk dat hetgeen
overblijft zeer zeker exegetisch onhoudbaar is en in
theologische zin een speculatie van de meest fantastische
soort.
Volgens deze voorstelling van zaken is Christus nu
sinds 1844 bezig met het doornemen van de verslagen
van alle mensen en het beslissen over de vraag
welke beloningen zullen worden gegeven aan de individuele
christenen. Wij persoonlijk geloven niet dat
er zelfs maar een vermoeden van een vers is in de
Schrift om zo’n eigenaardig standpunt te ondersteunen
en wij geloven voorts, dat elke poging om dat te
bewijzen slap, duf en onvruchtbaar is.”
Ter verklaring van deze enigszins ingewikkelde uiteenzetting,
voeg ik ter verduidelijking, de navolgende
toelichting toe. Dr. Barnhouse doet eerst verslag van
het welbekende voorval van Hiram Edson die door het