'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

legenheid gebruik moest maken om ons in te lichten
dat de leiders de noodzaak van dit werk niet hadden
gevoeld, er geen tijd voor hadden, en er zelfs geen
verantwoording voor voelde. Het was bij dit onderzoek,
dat hij ontdekte, dat zr. White de uitspraken uit
de beginperiode van haar werk later niet tegensprak
of veranderde. De schrijver zegt het op zijn eigenaardige
manier dat “de latere uitspraken van zr. White
haar vroegere uitlatingen niet tegenspreken of wijzigen”.
Hij had blijkbaar gehoopt dat zij haar standpunt
omtrent de verzoening had gewijzigd; het standpunt
dat hij had bekritiseerd en gepoogd te verklaren door
te zeggen dat zij nimmer, zelfs in geen enkel geval,
iets oorspronkelijks aan de leer of de profetische uitleg
had bijgedragen. Het is duidelijk dat, indien zij het
plan had gehad om haar standpunt te wijzigen, zij
daarvoor overvloedig gelegenheid had in de meer dan
zestig jaren die zij leefde, nadat zij haar visie omtrent
de verzoening duidelijk had gemaakt. Maar zij sprak,
wat zij eens geschreven had, niet tegen. Evenmin veranderde
zij iets. Juist degene die haar eerst bestreden
had, moest nu getuigen dat zij haar standpunten niet
had veranderd.
Het is een verheven manier van recht doen, dat de
schrijver van het artikel in de Ministry degene moest
zijn, die, nadat hij al het materiaal had onderzocht,
moest getuigen dat er geen bewijs is dat zij ooit van
mening veranderde of tegensprak wat zij voorheen
had geschreven. Dit schiep voor de schrijver een ander
dilemma. Hij moest nu laten staan al wat zij ooit
geschreven had en kon niet beweren dat zij, welke
wijziging dan ook, bekrachtigd had. Wat kon hij dan
doen?, of wat deed hij? Hij had een unieke oplossing:
hij beweerde zomaar dat zr. White niet bedoelde
wat zij zei! Let nogmaals op zijn eigenaardig gebruik
van de taal; niet een rechtstreekse verklaring maar
een ‘passieve benadering’. Hij zegt: “...een bepaalde
verheldering van termen en bedoelingen doet zich
voor die bestemd is om verreikende consequenties te
hebben.” Haar latere verklaringen “geven aan de vroegere
termen een bredere en juistere betekenis, die er
altijd al onafscheidelijk mee verbonden was.” En zo
verklaart hij, wanneer zij zegt dat Christus verzoening
doet, hij laat het woordje nu weg, dat zij “klaarblijkelijk
bedoelt de volkomen verzoening toe te passen op het
individu”.
Dit is volkomen in overeenstemming met de verklaring
in Q.D. waar de schrijver het aandurft te beweren
dat, wanneer iemand “een adventist hoort zeggen of in
onze lectuur leest, dat Christus nu verzoening doet, het
zo verstaan moet worden dat wij eenvoudig bedoelen
dat Christus gebruik maakt van de weldaden van het
offer der verzoening, dat hij aan het kruis volbracht”.
Dit is inderdaad iets nieuws. Ik heb verschillende boeken
geschreven, waarvan één over de dienst in het
Heiligdom, die te rangschikken zijn onder wat de schrijver
‘adventistische lectuur’ noemt. En nu verkondigt
pag - 32
een of ander niet gemachtigde individu aan de wereld
dat, wanneer ik zeg dat Christus nu verzoening doet,
ik dit niet bedoel. Nee, ik bedoel, dat Hij de verzoening
van Golgotha toepast. Het is overigens een bijzaak dat
hij zich aanmatigt als mijn uitlegger op te treden en te
vertellen wat ik bedoel bij hetgeen ik zeg.
Maar wanneer hij het waagt de wereld te vertellen dat,
wanneer zr. White zegt dat Christus verzoeningswerk
verricht, zij eigenlijk bedoelt dat Hij zich ter beschikking
stelt, dan is dat een ernstig geval. Gods berisping voor
Job, toen hij teveel praatte kan hierop van toepassing
zijn: “Wie is hij, die de raad verduistert met woorden
zonder wetenschap?” (Job 38:1). Het gebeurt niet
vaak dat God sarcastisch is, maar hier is Hij het. Lees
vers 21. Job verdiende het.
Als ik dus lees: “.. zelfs in de geschriften van zr. White”,
dat Christus verzoening doet, moet ik dat niet geloven.
Hij deed 1800 jaar geleden verzoening, niet nu. Zelfs
indien zij verzekert dat Christus nu verzoening doet,
dat Hij “heden verzoening voor ons doet”, dat “wij ons
in de Grote Verzoendag bevinden en het geheiligde
werk van Christus voor het volk van God dat in de tegenwoordige
tijd (1882) in het hemels Heiligdom aan
de gang is, onze voortdurende studie moet zijn”, moet
ik mij nog tot een verklaarder wenden om uit te vinden
wat haar bedoeling is. (5T 250).
Zoiets is spelen met woorden en het is spelen met
vuur. Het maakt elke uitleg mogelijk. Als de schrijver
gelijk heeft, is het mij toegestaan elk woord van een
ander te nemen en te zeggen dat er iets anders mee
bedoeld wordt dan er staat. Zoiets maakt communicatie
onmogelijk en leidt tot Babel. Welk nut hebben
mondelinge en schriftelijke overeenkomsten als het
mij toegestaan is mijn uitleg te geven aan wat anderen
zeggen? De Bijbel zegt dat de zevende dag de
sabbat is. Dat lijkt duidelijk genoeg. Maar volgens bovenstaande
theorie mag ik stellen dat de Bijbel dit niet
bedoelt. Belachelijk zegt u? En ik zeg amen! Wanneer
de Bijbel zegt ‘zeven’ bedoelt hij niet ‘één’! Met de filosofie
van de schrijver evenwel, worden woorden zonder
betekenis. “Laat ja bij u ja zijn en neen, neen,” zegt
Jacobus. Dat wil zeggen: Zeg wat je bedoelt. Het doen
van de onverbloemde uitspraak dat ‘Christus nu verzoening
doet’ betekent, dat Hij nu verzoening toepast,
is onverdedigbaar op grammaticale, theologische en
verstandelijke gronden. En verder te gaan en op een
dergelijke verkeerde uitleg een nieuwe theologie te
bouwen, die via strafmaatregelen wordt opgedrongen,
is helemaal buiten elke proportie. Overdreven aanmatiging
van macht, tezamen met te veel vertrouwen in
de kracht van verleende eretitels, hebben vrucht gedragen.
En de vrucht is niet goed.
De huidige poging om het vertrouwen in de Geest
der Profetie te verminderen en teniet te doen, en een
nieuwe theologie te vestigen, moge enkelen misleiden,
zelfs velen, maar de fundamenten waarop wij
al deze jaren hebben gebouwd, bestaan nog en God