'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

was enigszins bekend met zijn instituut, en één van
mijn leraren volgde daar wat lessen.
“Leert u uw studenten wat u mij vanavond hebt verteld,”
vroeg ik hem.
“Ja, en nog veel meer.”
“En vertellen uw studenten dat aan hun gemeenten?”
“Lieve help, neen! Dat zou nooit kunnen, daar zijn de
mensen nog niet aan toe. Zij zijn veel conservatiever
dan de predikanten. Wij moeten hen langzaam benaderen.”
Deze episode kwam mij in gedachten toen ik de toestand
in onze gemeente van de laatste jaren overdacht.
Ik ben bezorgd geweest sinds ik voor het eerst
hoorde dat onze leiders onderhandelden met de evangelischen,
maar ik hoopte dat de verleiding, dat onze
kerk onder de erkende kerken als een hunner gerekend
zou worden, onze mensen niet zou aanspreken.
Wij hadden teveel preken gehoord over de tekst: “Zie,
een volk, dat alleen woont en onder de natiën zich niet
rekent.” (Num. 23:9).
Daar de onderhandelingen als topgeheim werden beschouwd,
duurde het enige tijd voordat enig duidelijk
omlijnd nieuws uitlekte. Toen dat gebeurde, was het
verontrustend. Washington verstrekte weinig nieuws
en al de anderen deelden mij mee dat zij niets te zeggen
hadden. Het leek evenwel duidelijk dat onze leiders
waren beïnvloed en dat er stappen waren genomen
waarop men moeilijk terug zou kunnen komen.
Het eerste betrouwbare nieuws kwam niet van onze
leiders of door middel van onze bladen, maar van een
evangelisch tijdschrift, gedateerd september 1956, dat
een speciale editie uitgaf met een verslag van wat had
plaatsgevonden. Dit verslag was zo ongelooflijk dat
wij aarzelden er geloof aan te hechten. Wij waren zeker
dat het vermelde nimmer had plaats gevonden en
dat onze leiders dit direct zouden tegenspreken. Wij
wachtten één jaar, wij wachtten er twee, maar tot op
deze datum is er geen protest of ontkenning verschenen.
Wij zijn dus genoodzaakt het verslag als juist te
aanvaarden. Laten wij nu de toestand beschouwen,
zoals die zich heeft ontwikkeld.
ONZE VOORNAAMSTE BLADEN
Wanneer ik de Review van week tot week lees, vind
ik de artikelen in het algemeen wel nuttig. De medewerkers
citeren zonder schroom uit de Geest der
Profetie, evenals de redacteuren en de schrijvers van
speciale artikelen. Er zijn momenten dat ik het oneens
ben met bepaalde standpunten, die ik als ondeugdelijk
beschouw, maar dit is niet dikwijls het geval. Er zijn
nu eens berichten die naar grootspraak rieken, en dan
weer wordt er veel te veel nadruk op de statistieken
gelegd, maar ik lees de Review met vertrouwen en geniet
ervan. Hetzelfde kan ik zeggen van de Signs of
the Times.
pag - 28
Met de Ministry, het blad voor de predikanten, is dat
niet zo. De algemene artikelen zijn van dezelfde soort
en de kwaliteit als de Review, maar dit is niet altijd het
geval met de speciale bijdragen en de hoofdartikelen.
Deze moet ik voorzichtig en kritisch lezen, want nu en
dan bevatten zij wat ik als dwaling beschouw en als
gevaarlijke verdraaiing van de waarheid. Dit moge een
ernstige tenlastelegging schijnen. En zo is het ook bedoeld.
Wat ik in gedachten heb kan ik het best illustreren
door een concreet voorbeeld aan te halen.
THE MINISTRY
De laatste jaren heeft een bepaalde accent verandering
plaats gevonden in The Ministry, en niet ten
goede. Deze verandering valt samen met de periode,
waarin onze leiders in nauw contact waren en nauwe
betrekkingen onderhielden met de evangelischen. De
tendens was voorheen reeds merkbaar, maar is nu tot
ontwikkeling gekomen. Als voorbeeld hiervan wil ik uw
aandacht vragen voor een artikel in het nummer van
februari 1957, getiteld: “De priesterlijke toepassing van
de daad der verzoening.” Er wordt beweerd dat dit het
adventistisch begrip van de verzoening is, bevestigd,
geïllustreerd en verhelderd door de Geest der Profetie.
Daar er geen afstand van genomen is of protest
tegen is aangetekend, mogen wij terecht concluderen
dat het officieel goedgekeurd is.
DE VERZOENING
De schrijver brengt in het kort zijn waardering tot uiting
voor het vergrootglas de Geest der Profetie en
gaat dan verder met te beweren dat de verzoening “...
aan de ene kant niet beperkt is tot de offerdood van
Christus aan het kruis; aan de andere kant wordt zij
ook niet bepaald door de dienst van onze hemelse Hogepriester
in het Heiligdom hierboven op de dag die
het tegenbeeld is van de Grote Verzoendag, of de ure
van Gods oordeel, zoals enkele van onze voorvaderen
eerst per vergissing dachten en schreven”. (The
Ministry, feb. 1957, p 9). De schrijver legt de nadruk
op het feit dat de Geest der Profetie duidelijk leert dat
deze aspecten erin besloten liggen: “Het ene aspect is
onvolledig zonder het andere en elk is de onmisbare
aanvulling van de ander.” Dat wil zeggen dat zowel
de dood aan het kruis als de dienst van Christus in de
tweede afdeling nodig zijn voor de verzoening. Hiermee
zijn wij het geheel eens. De dood was een noodzakelijk
deel van de verzoening. Het één is onvolledig
zonder het andere.
Op dit punt gekomen moet men opletten, want enkele
regels verder zal de schrijver zeggen dat de dood aan
het kruis volledig is in zichzelf. Ik citeer: “De offerdaad
van het kruis is een volledige, volmaakte en uiteindelijke
of laatste verzoening voor de zonde van de mensen.”
(Ibid, p.10) Na eerst gezegd te hebben dat de