'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

voorvaderen in het geloof.”
Het zou interessant geweest zijn indien de schrijver
bewijsstukken voor zijn bewering had overlegd! De
waarheid is, dat onze voorvaderen zoiets niet geloofden
en verkondigden. Zij geloofden niet, dat het
werk aan het kruis volkomen en afdoende was. Zij
geloofden wel dat daar een losprijs betaald werd en
dat die afdoende was, maar de uiteindelijke verzoening
moest wachten op Christus’ binnengaan
in het Heilige der Heiligen in 1844. Dit hebben de
adventisten altijd geloofd en geleerd, en dit is de
oude en gevestigde leerstelling, die onze geëerde
voorvaderen geloofden en verkondigden. Zij konden
niet leren dat er een definitieve, volkomen en
uiteindelijke verzoening aan het kruis was en toch
geloven dat een andere verzoening, eveneens uiteindelijk,
plaatsvond in 1844. Zoiets zou dwaas en
zinloos zijn.
Het betalen van de straf voor onze zonden was inderdaad
een essentieel en noodzakelijk deel van Gods
plan voor onze verlossing, maar het was volstrekt niet
alles. Het was, om zo te zeggen, het plaatsen van een
bedrag op de bank, toereikend, en in alle gevallen
voldoende, voor iedere gebeurtenis. Al naar behoefte
kan door een ieder, na bemiddeling door Jezus, van dit
bedrag gebruik worden gemaakt. Deze betaling was
het kostbare bloed van Christus als van een onberispelijk
en vlekkeloos Lam (1 Petr. 1:19). In zijn dood
aan het kruis werd door Jezus alles betaald, maar
de kostbare schat wordt alleen van werkelijke waarde
voor ons, naarmate Christus er voor ons een beroep
op doet, en dit moet wachten op het ter wereld komen
van ieder individu. Daarom moet de verzoening voortduren
zolang er mensen worden geboren. Let op dit
getuigenis.
“Een onuitputtelijk tegoed van volmaakte gehoorzaamheid
komt voort uit zijn gehoorzaamheid. Hoe
komt het, dat zo’n oneindige schat niet wordt toegeëigend?
In de Hemel worden de verdiensten van
Christus, zijn zelfverloochening en zelfopoffering, verzameld
als reukwerk, om te worden geofferd met de
gebeden van zijn volk.” (GCB dl 3, p.101,102, vierde
kwartaal 1899). Let op de uitdrukkingen: ‘onuitputtelijk
tegoed’, ‘oneindige schat’, ‘verdiensten van Christus’.
Dit tegoed werd gedeponeerd bij het kruis, maar daar
niet verbruikt. Het wordt verzameld en geofferd met
de gebeden van Gods volk. En in het bijzonder sinds
1844 wordt er op dit tegoed in grote mate een beroep
gedaan, naarmate Gods volk voortgang maakt in heiligheid,
maar het raakt niet uitgeput, er is meer dan
voldoende! In hetzelfde getuigenis lezen we: “Hij, die
door zijn eigen verzoening voor hen voorzag in een
oneindig tegoed aan zedelijke kracht, zal niet nalaten
deze kracht voor hen aan te wenden. Hij zal hen zijn
eigen gerechtigheid toerekenen... Wanneer ernstige
en nederige gebeden opstijgen naar de troon van
God, vermengt Christus daar de verdiensten van
pag - 23
zijn eigen leven van volmaakte gehoorzaamheid
mee. Onze gebeden worden door dit reukwerk welriekend
gemaakt; Christus heeft Zichzelf tot onderpand
gesteld om, ten behoeve van ons, voorspraak te doen,
en de Vader luistert altijd naar de Zoon.” (GCB 1899,
101 102).
Stel hier tegenover de bewering in Questions on Doctrine,
p. 381: “Jezus verscheen voor ons in Gods tegenwoordigheid...
maar het was niet in de ‘hoop’ iets
voor ons te verkrijgen, nu of in de toekomst. Neen!,
Hij had het reeds voor ons verkregen aan het kruis.”
(Q.D. 381).
Wanneer wij tot God bidden in dit jaar, in 1959, dan
bemiddelt Christus voor ons en vermengt Hij met onze
gebeden Ade verdiensten van Zijn eigen leven van
volmaakte gehoorzaamheid. Onze gebeden worden
geurig gemaakt door dit reukwerk... en de Vader hoort
altijd naar de Zoon.@
Let op dit beeld: Christus verschijnt in Gods tegenwoordigheid
voor ons. Hij pleit, maar Hij ontvangt niets.
1800 jaar lang pleit Hij en ontvangt niets. Weet Hij niet
dat Hij het reeds bezit? Zal niemand Hem inlichten dat
het nutteloos is te pleiten? Hij heeft Zelf ‘geen hoop’
om nu of in de toekomst iets te ontvangen, en toch
pleit Hij, en gaat voort met pleiten; welk een schouwspel
voor de engelen! En dit wordt voorgesteld als de
adventistische leer! Dit is het boek dat de goedkeuring
heeft van adventistische leiders en de wereld ingezonden
wordt om te laten zien wat wij geloven. Moge God
ons vergeven.
Hoe kunnen wij voor de wereld bestaan en iemand
overtuigen dat wij in een Heiland geloven die machtig
is om te redden, wanneer wij het voorstellen alsof Hij
tevergeefs voor de Vader pleit? Maar Goddank is dit
niet de adventistische leer. Denk aan het bovenstaande
citaat van zr. White: “Christus heeft Zichzelf tot onderpand
gesteld om voor ons voorspraak te doen, en
de Vader hoort altijd naar de Zoon.” Dit is christendom
en het andere is het niet!
Zullen wij onder zulke omstandigheden blijven stilzwijgen?
In dit verband zegt zr. White: ‘In de vijftig jaren
die voorbij zijn, heeft elke vorm van ketterij zich aan
ons opgedrongen... in het bijzonder met betrekking tot
de dienst van Christus in het Hemels Heiligdom... Verbaast
het u dat ik, als ik het begin zie van een werk,
dat enkele van de pilaren van ons geloof zou gaan verplaatsen,
iets te zeggen heb? Ik moet gehoorzamen
aan het bevel: ‘Weersta, treed het tegemoet.’” (Letters
to Physicians and Ministers, serie b, no.2, p.58).
Op een andere plaats vinden wij: “De vijand van zielen
heeft getracht, het zo voor te stellen, dat er een grote
reformatie onder de zevende dags adventisten zou
plaatsvinden, en dat deze reformatie zou bestaan in
het afstand doen van leerstellingen, die de pilaren vormen
van ons geloof, en het deelnemen aan een proces
van reorganisatie. Als deze reformatie zou plaatsvinden,
wat zou dan het resultaat zijn? De beginselen