'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

weerstaanbaar effect heeft. Passie is een alomvattend
woord. Hoewel het oorspronkelijk in verband staat met
droefenis, lijden, zielestrijd, is het niet tot deze betekenissen
beperkt, noch tot de passies van het vlees
alleen, maar sluit het alle bovengenoemde gemoedsbewegingen
in, zowel als boosheid, droefheid, honger,
medelijden: het sluit in feite alle aanvechtingen in die
mensen tot actie prikkelen. Het van een mens wegnemen
van deze gemoedsbewegingen, hem vrijstellen
van alle aanvechtingen, heeft als gevolg een schepsel
dat minder is dan een mens, een mens die geen mens
is, een schaduw van een mens, een onbetekenend
persoon, die Markham noemt een ‘broer van de os’.
Aanvechtingen zijn de karakteropbouwende bestanddelen
des levens, ten goede of ten kwade, naar gelang
de mens er op reageert.
Als Jezus vrijgesteld was van de passies der mensheid,
verschilde hij van andere mensen, omdat er verder
niemand van vrijgesteld is. Zo’n leer is tragisch,
en volkomen in tegenspraak met wat zevende dags
adventisten altijd hebben geleerd en geloofd. Christus
kwam als mens onder de mensen, vroeg geen gunsten
en kreeg geen bijzondere consideratie. Volgens
de bepalingen van het verbond zou Hij geen enkele
hulp van God ontvangen, die ook niet aan andere mensen
ter beschikking stond. Dit was een noodzakelijke
voorwaarde, indien zijn verschijnen van enige waarde
en zijn werk aanvaardbaar zou zijn. De geringste afwijking
van deze regel zou de proef ongeldig maken en
de overeenkomst vernietigen.
De bewering van Satan is altijd geweest, dat God onbillijk
is door te eisen, dat de mensen de wet moeten
houden, en in dubbele mate onbillijk door hen te straffen
voor het niet doen wat niet gedaan kan worden en
wat niemand ooit gedaan heeft. Hij bleef bij zijn eis,
dat God tenminste een bewijs zou geven om aan te
tonen, dat het gedaan kon worden en wel onder de
voorwaarden waaraan de mensen onderworpen zijn.
Noach, Job, Abraham, David zij allen waren goede
mensen, maar allen schoten te kort in het bereiken
van de hoge maatstaf van God. “Zij hebben allen gezondigd,”
zegt Paulus. (Rom. 3:23).
God werd niet van Zijn stuk gebracht door de uitdaging
van Satan, want lang tevoren, vanaf de dagen der eeuwigheid,
had God besloten tot zijn wijze van handelen.
Dienovereenkomstig heeft God, toen de tijd daar was,
“Zijn Zoon gezonden in gelijkheid van het zondige
vlees en dat voor de zonde, de zonde veroordeeld in
het vlees.” (Rom. 8:3). Christus vergoeilijkte de zonde
niet in het vlees: Hij veroordeelde haar, en door dit te
doen handhaafde Hij de macht en het gezag van de
wet. Door te sterven aan het kruis, bekrachtigde Hij
de wet verder door de boete te betalen, die op haar
overtreding was gesteld, en bevestigde de opgelegde
straf door aan haar eis te voldoen.
Hij was nu in een positie om te vergeven, zonder te worden
beschuldigd van de wet te negeren of haar terzij-
pag - 16
de te stellen. Toen het duidelijk werd, dat God van plan
was zijn Zoon te zenden en in Hem te bewijzen dat de
mens de wet kan houden, wist Satan dat dit het beslissende
punt zou betekenen, en dat hij Christus moest
overwinnen of ten onder gaan. In één ding stelde hij
bijzonder veel belang: zou Christus naar deze aarde
komen als mens met de beperkingen, zwakheden en
gebreken die de mensen over zich hadden gebracht
door hun onmatigheden: als dat zo was, dan meende
Satan Hem te kunnen overwinnen. Indien God Hem
zou vrijstellen van de passies waarmee de natuurlijke
afstammelingen van Adam besmet zijn, zou hij kunnen
beweren dat God met begunstigingen werkte en dat
de proef ongeldig was. In de volgende citaten vinden
wij Gods antwoord:
De Wens der Eeuwen, p.31: “Toch liet God toe dat zijn
Zoon als een hulpeloze baby naar een wereld kwam,
die Satan opeiste als zijn gebied, om daar onderworpen
te zijn, aan de zwakheden van het mensdom. Hij
stond toe dat hij de gevaren van het leven evenals ieder
mens het hoofd zou bieden, om als ieder mens
de strijd te strijden met de kans op falen en eeuwig
verlies.”
De Wens der Eeuwen, p. 86: “Velen beweren dat
Christus onmogelijk voor de verleiding had kunnen bezwijken...
Maar onze Heiland heeft de menselijke natuur
met alles, waaraan deze is blootgesteld, op Zich
genomen. Hij nam de natuur van de mens aan met de
mogelijkheid voor de verleiding te kunnen vallen. Wij
behoeven niets te verdragen wat hij niet reeds verdragen
heeft.”
The Youth’s Instructor, 26 okt. 1899: “De verzoekingen
waaraan Christus onderworpen was, waren een vreselijke
realiteit. Als een vrij mens werd Hij op de proef
gesteld met de vrijheid aan Satans verzoekingen toe
te geven en God tegen te werken. Als dit niet zo was,
als het voor Hem niet mogelijk was geweest om te vallen,
kon Hij niet verzocht zijn in alle dingen waarin het
mensdom wordt verzocht.”
De Wens der Eeuwen, p. 86: “Toen Adam echter door
de verzoeker werd benaderd, was hij vrij van de gevolgen
van de zonde. Hij bezat de volkomen kracht van lichaam
en geest. Hij was omringd door de schoonheid
van het paradijs en had dagelijks omgang met hemelse
wezens. Heel anders was het met Jezus, toen Hij
de woestijn inging om aan Satan weerstand te bieden.
Het mensdom was 4000 jaar lang in lichaamskracht, in
verstandelijke vermogens en zedelijke waarde achteruit
gegaan en Christus had de zwakheden van de ontaardde
mensheid op Zich genomen. Alleen op deze
wijze kon Hij de mens verlossen uit de diepten van zijn
verval.”