'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

Hij beschouwt het als ‘gepast’, voor God om dit te
doen, d.w.z. hij keurt het goed. In het beoordelen van
God doet hij als Abraham, die zelfs stoutmoediger was
dan Paulus. In verkeerd begrip omtrent Gods bedoelingen
raadde Abraham God aan deze niet ten uitvoer
te brengen. Hij zei: “Zult Gij ook de rechtvaardige met
de goddelozen ombrengen?... Het zij verre van U, zulk
een ding te doen, te doden de rechtvaardige met de
goddeloze! ...verre zij het van U! Zou de Rechter der
ganse aarde geen recht doen?” (Gen. 18:23 25).
Ook Mozes poogde God te waarschuwen en Hem te
onderrichtten. Toen Israël om het gouden kalf danste,
zei God tot Mozes: “En nu, laat Mij toe, dat mijn toorn
tegen hen ontsteekt, en hen verteert.” (Ex. 32:10).
Mozes trachtte de Here tot vrede te brengen en zei: “O
Here, waarom zou uw toorn ontsteken tegen uw volk?
... keer af van de hittigheid van uw toorn en laat het u
over het kwaad van uw volk berouwen.” (Ex. 32:10,11).
“Toen berouwde het den Here over het kwaad, hetwelk
Hij gesproken had zijn volk te zullen doen.”
(Ex. 32:14).
Wij zien dadelijk, dat God in deze belangwekkende
episode hem alleen maar op de proef stelde en hem
de gelegenheid gaf voor het volk te pleiten. Maar wij
merken ook op dat dit Gods bereidheid illustreert om
de zaken met zijn heiligen te bespreken: ja, zelfs met
hen die geen heiligen zijn. Zijn uitnodiging aan de
mensheid is: “Komt dan, en laat ons samen richten.”
(Jes. 1:18). God verlangt ernaar in verbinding te treden
met zijn volk. Noch Abraham, noch Mozes werd
berispt over zijn stoutmoedigheid.
MOEST
Het andere woord waarvoor we aandacht willen vragen
is ‘moest’. Sprekende over Christus zegt Paulus:
“Waarom Hij in alles de broeders moest gelijk worden,
opdat Hij een barmhartig getrouw Hogepriester zou
zijn, in de dingen, die bij God te doen waren, om de
zonden des volks te verzoenen.” (Heb. 2:17). Terwijl
‘betaamde’ in vers 10 een gematigd woord is, is ‘moest’
in vers 17 (ophilo in het Grieks) een sterk woord en
wordt omschreven als ‘de verplichting hebben’, ‘behoort’,
‘moet’, ‘zal’, ‘bestemd tot’, ‘schuldig’, ‘plicht’,
‘verschuldigd zijn’. Indien Christus een barmhartig en
getrouw Hogepriester is, zegt Paulus, moest Hij ‘in alles’
zijn broeders gelijk worden. Dit was verplicht. Het
was een plicht die hij verschuldigd was en niet kon
vermijden. Hij kan geen verzoening voor de mensen
tot stand brengen, tenzij Hij zijn plaats met hen deelt
en in alles hen gelijk wordt. Het is geen kwestie van
keuze. Hij ‘moest’, Hij ‘moet’, Hij ‘behoort’, Hij ‘heeft de
verplichting’, Hij ‘is verschuldigd’. Tenzij Hij te strijden
heeft met dezelfde verleidingen als de mensen, kan
Hij niet met hen meevoelen. Iemand die nooit hongerig,
zwak of ziek is geweest, die nimmer strijd heeft gevoerd
met verzoekingen, is niet in staat ten volle mee
pag - 15
te voelen met hen die aldus gekweld worden.
Om deze reden is het voor Christus nodig ‘in alles’ zijn
broederen gelijk te worden. Als Hij bewogen zal worden
door het gevoel van onze zwakheden, moet Hijzelf
met zwakheid bevangen zijn. (Heb. 4:15, 5:2). Daarom
moet Hij, als de mensen benauwd zijn, ook Hij benauwd
zijn in al hun benauwdheid. (Jes. 63:9). Christus
getuigt zelf: “Ik ben niet weerspannig, Ik wijk niet
achterwaarts. Ik geef mijn rug degenen die mij slaan
en mijn wangen degenen, die mij het haar uitplukken,
mijn aangezicht verberg ik niet voor smaadheden en
speeksel.” (Jes. 50:5,6). Hij “heeft onze krankheden
op zich genomen, en onze ziekten gedragen.”
(Matth. 8:17).
In niets ontzag Christus zichzelf. Hij vroeg niet om vrijgesteld
te worden van enige beproeving of enig lijden
van de mens; en God stelde Hem er ook niet vrij van.
Deze ervaringen waren allemaal nnoodzakelijk, opdat
Christus een barmhartig Hogepriester zou zijn. Nu
kan Hij meelijden met ieder mensenkind: want Hij kent
door werkelijke ervaring honger, ziekte, zwakheid, verzoeking,
droefheid, benauwdheid, pijn en het zich verlaten
voelen van God èn mens. Hij, die “in alle dingen
gelijk was als wij, is verzocht geweest, doch zonder
zonde.” (Heb. 4:15). Het is Christus’ deelhebben aan
de benauwdheden en zwakheden van de mensen, dat
Hem in staat stelt om de mede lijdende Heiland te zijn
die Hij is.
WAS CHRISTUS VRIJGESTELD?
Met deze overwegingen in gedachten, lezen we met
verbazing en verbijstering, vermengd met droefheid,
de valse uitspraak in Questions on Doctrine (=Vragen
over leerstellingen) vert. blz. 383: Christus was “vrij
van de geërfde passies en onreinheden waarmee
de natuurlijke afstammelingen van Adam besmet zijn”.
Om de betekenis van deze uitspraak te beseffen, is
het nodig ‘vrijgesteld’ en ‘passies’ duidelijk te omschrijven.
De College Standard Dictionary omschrijft ‘vrijstellen’
als: “bevrijden of verschonen van enige drukkende
verplichting” en als: “vrij, onbezwaard of verschoond
met betrekking tot enige beperking of last.”
De college uitgave van Websters New World Dictionary
omschrijft ‘vrijstellen’ als: “uitzonderen, bevrijden,
vrijstellen m.b.t. een regel die anderen in acht moeten
nemen; verschonen, ontslaan... vrijstelling houdt in
een ontheffing van één of andere verplichting of wettelijke
eis, in het bijzonder wanneer anderen daar niet
van ontkomen zijn.” ‘Passie’ wordt omschreven als:
“oorspronkelijk lijden of zielenangst... elke gemoedsbeweging
als haat, droefheid, liefde, vrees, blijdschap,
de zielestrijd en het lijden van Jezus tijdens de kruisiging
of tijdens de periode volgend op het laatste
avondmaal.” Passie houdt gewoonlijk in een sterke
gemoedsbeweging, die een overweldigend, of on