'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

gebruikte hij in zijn eigen brieven zinnen als: “Onze
leiders zijn op de verkeerde weg, bidt voor de leiding.
Ze nemen meer verantwoording dan ze dragen kunnen.
Ze staan op het punt de laatste stap te doen; God
red Uw volk.” (Andreasen ‘Atonement’ VII 19 jan. 1958
p. 7)
Voor Andreasen, de theoloog, was de gezonde leer het
wezen van de gemeente die van Christus ‘de Weg, de
Waarheid en het Leven’ uitging. Het standpunt van de
leiding, wat het wezen van de gemeente was werd uitgedrukt
door de voorzitter van de Generale Conferentie
die hij in zijn openingsrede tijdens de voorjaarszitting
in 1957 hield. De basis die voortdurend benadrukt
zou worden. “Wat houdt onze gemeente tezamen? We
kunnen niemand met geweld in de gemeente houden.
Alles is vrijwillig. Ons volk is verenigd omdat het aan
Gods gemeente en haar leiding gelooft,” zei de president.
We moeten dit vertrouwen door ons voorbeeld
vasthouden, door het leven dat we leven en de manier
waarop we leven, spreken en handelen... We moeten
ernstig zijn maar niet te extreem noch fanatiek, noch
liberaal.” (Figuhr, A Sound From Heaven, The Ministry,
juni 1957 blz.26).
Voor de voorzitter waren woorden die tegen de leiding
gericht waren een bedreiging voor de eenheid
van de gemeente. Van een bestuurslid verwacht men
niet dat hij op alle gebieden expert is, maar omgeven
door specialisten die hij dingen kan aanreiken en erop
vertrouwen kan. Toen dus de leiders verscheidene
brieven van Andreasen ontvangen hadden bespraken
zij het met hun specialisten en schreven terug dat zij
de aangelegenheid als afgesloten beschouwden en
verzochten dringend zijn brievenschrijverij te stoppen.
Andreasen bood aan naar Washington op audiëntie te
komen op voorwaarde dat hij een kopie van de besprekingen
kreeg. Een bandje werd voorgesteld en hij
dacht dat hij er ook een kreeg. Maar uit een verdere
briefwisseling bleek: ‘Het is niet verstandig een bandje
te sturen.’ Naast Andreasen waren ook anderen bezorgt
over Q.D.. Eén van hen bekende dat Andreasen
hem gemachtigd had een ‘rondschrijven’ als herdruk
uit te geven om de boodschap over de verzoening te
verduidelijken. Deze herdruk van zijn brieven zouden
dan aan de gemeenten verzonden worden. Het lezersaantal
groeide. Sommigen drukten ze na en verdeelden
ze zonder dat Andreasen het wist, zodat het leek
of hij het ondersteunde.
Ondanks alles wilde Andreasen niets met splintergroepen
te maken hebben. Er wordt bericht dat een delegatie
naar zijn huis in Glendale kwam. Ze wilden hem
tot hun leider maken. Zodra hij begreep wat ze wilden,
stond hij op en wees ze de deur.
In juni 1958 vond de Generale Conferentie in Cleveland
plaats. Andreasen viel op door zijn afwezigheid:
hij was geen gedelegeerde, maar in hun gedachten
aanwezig. De openingsrede ging over ‘de zegeningen
van de eenheid’. Een andere toespraak heette ‘de
pag - 12
voorspraak van Christus’. Op de eerste sabbat hield
de herkozen voorzitter van de Generale Conferentie
een toespraak onder de titel ‘Het geloof dat eens de
heiligen overgeleverd is’. R.R. Figuhr zei: “De enige
hoop op onze redding is Christus, zijn verzoeningsoffer
op Golgotha, de afsluitingsfase van zijn verzoeningsdienst
die nu in het hemels heiligdom voltooid
wordt, moet de wereld in woord en geschrift duidelijk
verkondigd worden, zodat de mensen deze fundamentele
bijbelse leer begrijpen en waarderen kunnen.
Offer en dienst van onze Heer en Heiland zijn niet altijd
goed begrepen of gewaardeerd, zelfs niet door ons
eigen volk. Door een beter begrip wordt de kostbaarheid
van onze Heer en onze eigen verhouding tot Hem
verdiept.” (Figuhr The Faith Once Delivered to the
Sanits, Review and Herald, 23 juni 1958)
Een maand voor de zitting van de Generale Conferentie
stond in de Review een artikel van een mederedacteur:
“Kan waarheid populair zijn?”
“De markante waarheden die de zevende dags adventisten
meer dan honderd jaar verkondigd hebben, zijn
in theologische kringen niet populair geweest en het is
zinloos te verwachten dat ze het worden....
Als zevende dags adventisten hun markante leer opgeven
om het gewaad van theologische achting te winnen
en te dragen, zullen ze zonder twijfel door ander
christelijke gemeenschappen aangenomen worden.
Als ze zo handelen zullen ze verraders van die waarheid
zijn die hen tot een volk heeft gemaakt... Ze zullen
niet langer zevende dags adventisten zijn.” (Cottrell
Can Truth Be Popular?, Review and Herald, 15
mei 1958).
De hoofdredacteur verviel negen maanden later in dezelfde
toon: “Er bestaat een geraffineerde verzoeking
die de adventisten bedreigt de tijd van groeiende populariteit
als we denken dat wanneer we ons geloof
een beetje omvormen, wat maar weinigen verontrust,
kunnen we goed bekend staan... De boze wil ons o zo
graag overreden in de val te lopen... De adventboodschap
is mijlen ver verwijderd van modern religieus
denken, dat ons een nevelig gevoel, als vervanging
voor klare leerpunten, scherpe richtlijnen en vorderingen
bij God geven kan, die voor ware godsdienst
noodzakelijk is.” (Francis D. Nichol Warning Lessons
From Bogus Books, Review and Herald, 26 februari
1956).
Een deel van zijn geschrift toonde de kritische geest
die men bij sommige van de Generale Conferentie van
1888 bemerkt had. De hoofdredacteur schreef in het
zelfde jaar in Review and Herald van juli: “Het is ongelofelijk
dat critici in de bijbelse profeten en de geschriften
van Ellen White een voorloper van een kritisch
handvat zoeken. Ze zijn schuldig aan de aanmatiging
zich gelijk te stellen aan de profeten. Nee de critici zijn
geen geïnspireerde mannen.” (Francis D. Nichol Are
the Critics Also Among the Prophets?, Review and Herald,
21 juli 1956).