'HET BEGIN VAN HET EINDE' - Bazuin te Sion

moet kunnen treden?” (Raymond F. Cottrell ‘Our Elder
Statesmen’, Review and Herald, 16 april 1959).
Sommige hebben gedacht, dat mogelijk een andere
reden, dat Andreasen niet onder de 250 lezers was,
terug gaat tot 1938 toen hij voor het eerst naar Washington
ging voor het seminarie. Hij was uitgenodigd,
avondlessen over het heiligdom te geven, die bezocht
werden door medewerkers van de Review and Herald
en van de Generale Conferentie. Kon het zijn dat andere
theologen die niet uitgenodigd waren avondlessen
over hun specialiteit te geven, jaloers waren op
zijn populariteit als leraar?
Onlangs, naar aanleiding van zijn voorbereiding van
de sabbatschoollessen voor de eerste beide kwartalen
van 1957, werd Andreasen gevraagd zijn commentaar
op Jesaja de evangelieprofeet te herzien. Toen het
manuscript klaar was, zei men Andreasen dat het niet
uitgegeven zou worden. De afdelingsleider, met wie
de overeenkomst was gemaakt, werd met pensioen
gestuurd en de beheerder van het boek en bijbelhuis
had die gelegenheid benut om te besluiten dat ze een
tijdlang geen nieuwe uitgaven meer nodig hadden;
misschien omdat de uitgaven van voorgaande jaren
nog niet verkocht waren.
Toen Q.D. van de drukpers kwam las Andreasen de
720 bladzijden zorgvuldig door. Het verheugde hem,
dat een bijvoeglijk naamwoord, waartegen hij in The
Ministry geprotesteerd had, weggelaten was. Het gaat
erom of het woord ‘uiteindelijke’ toegepast kan worden
voor de verzoening op het kruis. In de Geest der Profetie
wordt het alleen toegepast voor de verzoening
in het hemels heiligdom. E.G. White spreekt over de
uiteindelijke verzoening, het afsluitingswerk der verzoening
als zij spreekt over het laatste werk van Jezus
in het hemels heiligdom. (L.E. Froom had geschreven
“wat een geweldig belang het offer aan het kruis is een
volledige, volkomen en uiteindelijke verzoening voor
de zonde van de mens” - L.E. Froom, The Priestly Application
of the Atoning Act, The Ministry, febr. 1957).
Maar hij kon geen betere uitdrukking vinden als die,
die in zijn artikel stond, erop heen wijzende dat Christus
tegenwoordige dienst in de hemel een onderdeel
was van de verzoening. Froom beweerde: “De verzoening
is tweeledig eerst een in zichzelf afgeslotene
handeling, dan een voorgaand proces of een werk van
toepassing... Beide gebeurtenissen omvatten een
volledige, werkzame toepassing van de verzoening...
Dit zijn twee elkaar aanvullende gezichtspunten van
die ene ondeelbare verzoening.” (The Ministry, febr.
1957). In plaats van een duidelijke weergave vond hij
dit: “Als men daarom adventisten hoort zeggen of adventistische
lectuur leest zelfs in de geschriften van
Ellen White dat Christus nu verzoening doet, moet
dat zo verstaan worden, dat we eenvoudig bedoelen,
dat Christus nu de zegeningen van het verzoeningsoffer
dat Hij aan het kruis volbracht, aanwend.”
(Q.D. 354 355).
pag - 11
Deze zinsnede was voor Andreasen zo zwaarwegend,
dat hem van de grote geleerdheid, die ook in het boek
voorkwam, zoals b.v. zulke bijzondere delen als 42
bladzijden over de onsterfelijkheid en 38 bladzijden
over de profetieën en twee hoofdstukken over de zondebok
geen indruk op hem maakte.
Andere dingen stoorden hem, zoals een weglating van
het merkteken van het beest in de sabbatschoollessen
over de Openbaring. Hij bracht dit in verband met
het contact van de broeders met Martin. In het sabbatschoolboekje
over Openbaring van 1958 komt Openbaring
13 zelfs niet eens voor.
Op zekere dag toen hij een vroegere voorzitter van het
E.G. White Trusties bezocht, kwam er een afschrift van
de laatste notulen die uit hoffelijkheid waren toegezonden.
Zijn gastheer reikte het Andreasen aan, zonder
het zelf gelezen te hebben, eenvoudig als iets wat hem
interesseren zou. M.L. Andreasens ogen bleven aan
één zinsnede hangen. Het ging over het toevoegen
van enige opmerkingen aan bepaalde geschriften van
Ellen White die ‘ons begrip van verschillende zinsneden
over het verzoeningswerk van Christus’ zou verduidelijken.
Zoals een lichte aardbeving de overlevenden
van een aardbeving verschrikken kan zo vreesde
Andreasen, wat hierna zou gebeuren. ‘Zouden zulke
aanmerkingen het gezag van Ellen White niet ondergraven?’
vroeg hij zich af. In werkelijkheid hadden de
mannen die met de protestanten samenwerkten ontdekt
dat de zinsnede in Eerste Geschriften over de
‘weldaden der verzoening’ iedere theoloog een grote
hulp zou zijn om de heiligdomsdienst te begrijpen. De
broeders hadden daarom voorgesteld dat deze zinsnede
in een of twee plaatsen in De Grote Strijd als
voetnoot gebruikt zou worden. De voorzitter was juist
aanwezig, maar zou dadelijk afreizen, daardoor verstreken
er drie maanden voordat werd besloten het
niet te doen.
Intussen was Andreasen een briefwisseling met het
hoofdkwartier begonnen. Hij was het met de antwoorden
niet eens. Men schreef Andreasen: “Ik heb het
met de verantwoordelijke broeders besproken en wil
de aangelegenheid laten rusten” en opnieuw, “ik heb
de zaak waarop je doelt, als afgesloten beschouwd”.
Andreasen liep dus tegen een muur op.
Daaruit maakte Andreasen op dat zijn brieven niet langer
welkom waren. Met de sterke overtuiging dat er
wat ondernomen moest worden begon hij een serie
brieven over de verzoening te kopiëren, die hij aan zijn
vroegere studenten stuurde en mogelijk ook aan anderen
die hem postzegels stuurden.
M.L. Andreasen herinnerde zich dat hij tijdens zijn
eerste maanden als adventist, hij was toen nog geen
twintig, discussies met de predikanten uit Iowa meegemaakt
had. Eén ding had hij onthouden: “Terug
ziende betwijfel ik of die groep, die ik bezocht voor een
pas bekeerde goed was. Ik was verbaasd over de vrijheid
waarmee ze over personen discussieerden.” Nu