Lees het verslag van Zeno Kapitein - Gemeente Den Helder

Den Haag, heen en terug
Zo ongeveer een week van te voren kregen we ineens te horen dat wij, klas 2A, naar Den Haag zouden
gaan. Den Haag ja, de stad waarvan mensen tegenwoordig alleen nog maar weten dat de cast van Oh Oh
Cherso daar vandaan komt. Gelukkig werd ons reisje heel wat interessanter dan alleen Hagenezen spotten:
een rondleiding door de Tweede Kamer, een lunch op het Binnenhof, een kijkje tijdens het Vragenuurtje. Dit
beloofde wat te worden.
Onze eigenlijke missie was het overhandigen van een boekje over de economische kansen in Den Helder en
dat wij vooral meer geld moesten krijgen om onze haven te kunnen blijven ontwikkelen. Zonder haven sterft
Den Helder een langzame, pijnlijke dood, en worden we een dorp. And nobody wants that. 2A ging mee als
klapvee en om het voor ons toch nog aantrekkelijk te maken kregen we dus een mooie rondleiding.
En daarom stonden we daar om een uur of negen, voor het gemeentehuis. Te wachten op de bus.
Langzaam maar zeker kwamen er meer mensen bij ons staan, en ineens was er daar de interviewer van
RTV Noord-Holland, een heel stel begeleiders, en twee schoolbussen vol nerveuze basisschoolkinderen.
Onder het mom van “Een foto, omdat het zo leuk staat met al die petjes!” moesten we allemaal een blauw
petje op met de slogan van vandaag: “Kansen Verzilveren aan Zee”. Jippie? Nee, niet echt.
Om even over kwart over negen vertrokken de bussen, op naar Den Haag. Wat volgde was een lange,
warme busreis. Versnaperingen van zorgzame moeders werden opgepeuzeld en uitgedeeld, vriend- en
vijandschappen ontstonden tussen 2A en de groepen 8, en er werd heel wat afgepraat.
Bij aankomst was het even wachten op de tweede bus die om een voor mij onbekende reden pas een
kwartier later aan kwam. We kregen allemaal een tasje met daarop hetzelfde motto als op ons (ondertussen
al diep weggemoffelde) petje, en in dat tasje vonden we ons lunchpakket; broodjes vlees, kaas, een appel,
een mars en een blikje cola. Ook kregen we allemaal het eerder genoemde boekje “Kansen Verzilveren aan
Zee” in onze handen gedrukt, samen met het advies het goed bij je te houden.
Na een moeilijke opdeling in vier groepen konden we dan eindelijk het Binnenhof op. Het eerste wat we
moesten doen was, alweer, een foto maken van iedereen met z'n petjes op.
Eenmaal in het gebouw van de Tweede Kamer waren we een half uur bezig langs de beveiliging te komen,
want de kans is natuurlijk ontzettend groot dat een twaalfjarige een granaat in d'r paardenstaart heeft
verstopt.
We werden naar de kluizen geleid, moesten onze jassen, tassen, petten, telefoons en waardigheid in een
vak gooien en konden toen op naar de vergaderzaal waar de wethouder ons boekje plechtig ging
overhandigen.
In de zaal werd ons boekje overhandigd, ging een erg lange bel af, kregen we een interessant filmpje te zien
over een jaar in de Tweede Kamer, en kregen we de rest van de planning te horen: een kleine tour door het
gebouw, eindigend met een paar minuten zitten op de Publieke Tribune, waar op dat moment het wekelijkse
vragenuurtje werd gehouden. Spannúhnd.

Onze rondleiding was vrij kort maar wel de moeite waard: na een tochtje over de gangen van de Tweede
Kamer met een mooi uitzicht op het torentje van de minister-president werden we naar de (een?) oudere
vleugel van het gebouw geleid. Een vreemde, plotselinge overgang, van grijs geverfde vloeren naar krakend
hout. We stopten bij een grote oude deur. We moesten even wachten want de groep die voor ons weg was
gegaan was nog binnen en zoveel ruimte was er niet.
Maar toen we eenmaal binnen kwamen, wauw. Je stapte zo een Harry Potter-film binnen. Het was een drie
verdieping tellend archief, met aan alle kanten boeken. De notulen van alle bijeenkomsten zijn daar
opgeslagen. Nu we alles digitaal kunnen doen echter, wordt de kamer niet verder gevuld. Tegenwoordig is
gewoon een showoff-kamer, om te laten zien hoe goed en mooi ze daar in Den Haag wel niet zijn. Een
smalle wenteltrap leidde tot op de derde omloop, waar het uitzicht naar beneden geweldig was. In
tegenstelling tot de vorige groep mochten wij wél even naar boven.
Vervolgens op naar de plenaire vergaderzaal, waar op dat moment het wekelijkse vragenuurtje plaats vond.
De publieke tribune had nog een paar plaatsjes vrij. Voor een paar minuten mochten we luisteren en kijken
naar hoe de politici, de leiders van het land, ehh, nouja, praatten. Maar ook dat kan interessant zijn!
Na een paar minuten echter, werden we door een belangrijk uitziende beveiligingsmevrouw weer
teruggeroepen (nouja, teruggewenkt, we moesten vrij stil zijn) waarna onze dag er op zat.
Terug naar de kluizen, eindelijk iPhone weer in m'n zak, weer naar buiten, nóg meer foto's maken (maar
geen petjes deze keer! HA!), en daar waren de bussen weer. Een nog langere, saaiere, warmere terugreis
volgde, en ineens stonden we weer voor het gemeentehuis.
Al met al een geslaagde dag. Ik vind het ook totaal niet erg dat we onze petjes niet mee mochten nemen het
gebouw in. Mooie ervaring rijker, en weer een plek gevonden waar ik wel zou willen werken, hoewel ik zeker
geen politicus wil worden. Nouja.
– Zeno Kapitein, Klas 2A.