De fluisterrevolutie op het platteland - Provincie Limburg

Limburg
Resultaatgericht. Onconventioneel.
Een CDA-bestuurder die de bloemen
het liefst aan de rand van het ravijn
plukt. Daar staan immers de mooiste.
De enige gedeputeerde die tien
jaar geleden het Pact mede ondertekende
en nog steeds in functie is. En
als enige een extra financiële garantie
van zeven miljoen lospeuterde van het
Rijk. In te wisselen als de resultaten
van Ruimte voor Ruimte alsnog tegenvallen.
Was getekend: gedeputeerde
Ger Driessen.
Gedeputeerde Ger Driessen
over de systeeminnovatie
‘Er zijn
alleen maar
winnaars’
“Na de varkenspest in 1997 laaiden de emoties op.
De sector zou 25 procent moeten inleveren. Zonder
enige vergoeding. In Ysselsteyn sloopten de boeren een
wiel van de auto van de minister. Om aan te geven dat
de veehouderij niet op drie wielen verder zou kunnen.
Ik werd in 1999 gedeputeerde. Allerlei ideeën borrelden
op over de toekomst van de intensieve veehouderij.
Meer gesloten bedrijven, minder fosfaatdruk, betere
diergezondheid. De Reconstructiewet werd aangekondigd.
Veel overleg tussen provincie en LNV. Er was teveel
fosfaat. Hoe kopen we die rechten op? Wat doen
we met de stallen? En hoe zorgen we dat de vele uitwisselingen
van vee tussen bedrijven onderling drastisch
worden teruggebracht? Dat is vooral belangrijk
omdat we dan kunnen werken met ‘gesloten’ bedrijven
in plaats van de aanwezige spaghettistructuur.
Als kersverse gedeputeerde volgde ik met bewondering
hoe collega Pieter van Geel uit Noord-Brabant als
inspirator en innovator de leiding nam in het overleg
tussen de provincies en de minister. Hij voegde het element
van ruimtelijke kwaliteit aan de discussie toe. Te
betalen door woningbouw. Ik was toen nog een onorthodoxe
denker. Maar de plannen spraken me geweldig
aan. Omdat het een kwestie van win, win en nog
eens win was. Een gouden greep. Met alleen maar winnaars:
boeren die steun kregen, het platteland waar de
Limburg
verrommeling werd aangepakt en gemeenten waar
een einde kwam aan de heksenjacht, als er eens een
woninkje meer werd gebouwd dan was afgesproken.
Fantastisch toch?
In Midden- en Noord-Limburg deden vrijwel alle gemeenten
mee. In onze provincie was de relatie tussen
boeren en gemeenten goed. De eerste tranche
financierden de gemeenten de sloop. Voor de tweede
tranche hebben we een private partner gezocht in een
PPS-constructie. Er waren meerdere kandidaten. Het
werd uiteindelijk de Rabobank. Voor de uitvoering van
die tweede tranche zijn we ingehaald door de crisis.
De verkoop van (duurdere) woningen ligt vrijwel stil.
Maar ook de procedures rond wijzigingen van bestemmingsplannen
en de ontwikkeling van gemeentelijke
woningbouwplannen hebben een rol gespeeld bij die
vertraging. Ik denk dat we nog vijf jaar nodig hebben
om de zaak af te ronden.
Limburg had ook een volstrekt andere positie dan de
overige provincies. We hadden de minste vraag naar
duurdere woningen. Met weinig stedelijke gebieden en
relatief dun bevolkt. Dat had gevolgen voor de prijsvorming.
Onze grondprijzen waren lager dan in de andere
concentratiegebieden en het risico daarom groter. Het
onderzoeksinstituut OTB bevestigde dat beeld. Ik ben
met die uitkomsten naar minister Brinkhorst gestapt.
Brabant Gelderland Limburg Overijssel Utrecht
27