download de pdf - Holland Historisch Tijdschrift

232 Tijdingen
voor de coördinatie van het project. Nog eens 67%
van de docenten gaf te kennen van plan te zijn dit
materiaal in de lessen te integreren. Zowel de docenten
als hun leerlingen waren positief over de
aangeboden leerstof en de toepassingen. Lessen
die eenvoudig zijn in te passen in het lesrooster
worden het meest gebruikt, maar er bleek geen
sprake van een specifieke voorkeur voor een bepaalde
werkvorm. Het meest gemelde probleem
bij het gebruik van deze lessen wordt veroorzaakt
binnen de scholen zelf, het inroosteren van lesuren
voor geschiedenis in de computerlokalen blijkt
in de praktijk vaak lastig.
Het aanbod op de website ‘Het geheugen van
Nederland’ zal in de komende anderhalf jaar worden
uitgebreid. Volgens Johanneke van der Laar is
de behoefte aan dit type lessen onder geschiedenisdocenten
in het voorgezet onderwijs groot. De
instellingen die aan het project deelnemen zullen
nieuwe lessen samenstellen en daarnaast zullen
geschiedenisdocenten en scholen worden uitgenodigd
om samen met de projectcoördinatie lesmateriaal
te ontwikkelen. Tegelijkertijd wil men
ook vanuit de educatieve poot van ‘Het geheugen
van Nederland’ aansluiting zoeken bij een breder
publiek.
Een klein maar enthousiast testpanel heeft voor
Holland enkele lessen van ‘Dat bewaren we’ en ‘Het
geheugen van Nederland’ gemaakt om een impressie
te kunnen geven van de toepassingen.
Uiteraard is deze steekproef te select om op grond
van deze bevindingen grondig onderbouwde conclusies
te presenteren. Overigens had geen van de
leden van het panel op school met deze websites
kennis gemaakt. Uit het aanbod kozen de panelleden
lessen over onderwerpen die betrekking hebben
op de geschiedenis van Holland of die zijjn
ontwikkeld door een erfgoedinstelling die in
Noord- of Zuid-Holland is gevestigd.
Achter de computer: lesmateriaal voor het basisonderwijs
Myrte van der Meer en Maxime Blokland, leerlingen
uit groep 8 van de basisschool, gingen aan de
slag met twee lessen van ‘Dat bewaren we’. De lessen
hebben dezelfde vormgeving en interactieve
opzet. Hoewel in de handleiding wordt aangegeven
dat per les vijftig minuten werktijd gerekend moet
worden, hadden Myrte en Maxime per les genoeg
aan twintig minuten, terwijl zij naar eer en geweten
de les volledig hebben gemaakt. Helaas hadden zij
in de testsituatie geen toegang tot de toets waarmee
de les werd afgesloten. Met deze vragen erbij waren
ze waarschijnlijk iets langer bezig geweest maar
dan nog lijkt vijftig minuten aan de ruime kant.
Allereerst bogen Myrte en Maxime zich over Bij
Rembrandt over de vloer, een webles die werd samengesteld
door het Amsterdamse museum Het Rembrandthuis.
In deze les kregen Myrte en Maxime
door middel van foto’s en tekst een rondleiding
door het Rembrandthuis. Ook kregen zij wat informatie
over de dagelijkse praktijk in het atelier
van een 17e-eeuwse schilder en werd hun aandacht
gevestigd op voorwerpen en meubelstukken uit
het huis van Rembrandt die op diverse van zijn
schilderijen zijn terug te vinden. Tijdens de virtuele
rondleiding moesten zij meerkeuzevragen beantwoorden.
Deze vragen waren vooral een middel
om extra informatie te presenteren en niet bedoeld
voor het toetsen van kennis die eerder in de les was
opgedaan. Ook waren er opdrachten waarbij zij
voorwerpen op foto’s met de muis aan moesten
klikken of naar de juiste plaats moesten brengen.
Ook hier werd ieder aangeklikt voorwerp vervolgens
van extra informatie voorzien.
Vervolgens kozen Myrte en Maxime voor Katharina’s
kiekjes, een les van het Nederlands Fotomuseum
in Rotterdam. Na wat inleidende informatie
over het fotomuseum maakten zij kennis met Katharina
Behrend en haar fotowerk uit het begin van
de vorige eeuw. Aan de hand van foto’s en objecten
van deze amateur-fotografe leerden zij iets over de
begintijd van de fotografie, over fototechniek en
conservatie. Ook werden zij geoefend in het goed
bekijken van foto’s.
Het eindoordeel van Myrte en Maxime over deze
twee lessen kwam op hetzelfde neer. Ze hadden
met plezier aan de lessen gewerkt en vonden dat ze
er wel het een en ander van hadden opgestoken.
Vooral de afbeeldingen werden positief beoordeeld.
De vragen en opdrachten vonden zij eenvoudig
en het viel hen op dat het voor het maken
daarvan niet altijd nodig was om de tekst te lezen.
Over de teksten zelf waren ze minder te spreken.
Het was wel erg veel leeswerk, met veel ‘volwassen
taal’. Sommige delen van de tekst vonden de dames
moeilijk en andere delen ronduit saai. Dat ze
uit de les over Rembrandt hadden geleerd dat in de
17e eeuw gehaktrollen werden gegeten die frikkedellen
werden genoemd, werd nog dagen later als
verbazingwekkend en hilarisch gegeven aan leeftijdgenoten
doorverteld.