ET WEEKBLAD™,^

ET WEEKBLAD,^
2 1 st« Jaargang
No. 18 - 24 MEI 1941

| n e « n d « r «talages van het mode-magazijn
„De Gouden Korf" stond een bontmantel. Hei
moest een uniek exemplaar zijn, want geen
vrouw passeerde de etalage of ze bleef staan
en tuurde naar den „Persianer".
Maar ook de aandacht van de beeren der
schepping werd er vaak door getrokken, en men
kan wel zeggen, dat de mantel reeds lang ver-
kocht zou zijn geweest, Indien „De Gouden
Korf er niet zooveel voor had gevraagd. Maar
ja. .. alle waar is naar zijn geld, zegt men wel
eens, en ook het omgekeerde is waarl
Toch verscheen er op een- ochtend een ele-
gant gekleede, blonde Jongeman In den winkel,
die den bontmantel verlangde te zien. De chef
hielp hem persoonlijk. .Terwijl deze den mantel
uit de etalage haalde, gebeurde er echter iets
bijzonders.
Er verscheen opeens een andere. Iets oudere
en zéér dikke heer voor de glimmende spiegel-
rult, die tegen het raam tikte en, toen de chef
verbaasd opkeek, riep; „Hé, dien bontmantel
wil ik hebbenl"
De chef dacht natuurlijk met een grappenma-
ker te doen te hebben. - Hébben... Iedereen
wilde dien mantel natuurlijk wel hebben. Maar
köópen; dat was Iets anders... Als ulterlijk-
deftig man, waagde hij het echter niet uit den
toon te vallen, en daarom bleef hij ernstig en
zei, zoo luid dat de heer buiten het hooren
kon: „Een cliënt wenscht den mantel te zien,
mijnheerl"
„Zien mag hij hem," riep de dikke jonge-
man terug, „dat kan me niet schelen, maar hem
kóópen, dat zal ik alleen doen."
»We hebben een groote sorteering in bont-
mantels," nep de chef terug, „er zal dus ook
wel Iets van uw gading bij zijn."
„Ik heb uw sorteering niet noodigl Ik heb
dézen mantel noodig,"
De chef begreep, dat de conversatie op die
manier niet was voort te zetten; bovendien vond
hij dien dikkerd nogal eigengereid. Daarom haal-
de hij • zijn schouders op en verdween met den
bontmantel, dien hij nu van de wassen pop ge-
peld had, In den winkel, waar onmiddellijk na
hem ook de ander verscheen. Deze posteerde
zich vlak voor het jongmensch, dat den mantel
wilde zien, en keek hem met vijandige blik-
ken aan.
„Zoo. - U bent dus de heer, die dezen
bontmantel wil koopen?" vroeg hij, naar de
NTM
VRIJ NAAR HET DEENSCH
Persianer jas wijzend, die over den arm van
den chef hing.
„Jawel," antwoordde het slanke jongmensch,
en hij keek den heer, die misschien een paar
Jaar ouder was dan hij, maar zéér uit de hoogte
optrad, verbaasd aan. „Ik hoop, dat u er niets
op tegen zult hebben," voegde hij er dan iro-
nisch aan toe.
„Ik heb er zooveel op togen," was het ant-
woord, „dal ik dien mantel koopen wil - en
koopen zal."
„Dat zullen we eens zien," zei de ander ge-
pikeerd. „Wie was er eerder?" zoo wendde hij
zich tot den chef om een beslissing.
„Eigenlijk... strikt genomen... hebt ü het
eerst naar den mantel gevraagd," antwoordde
de aangesprokene, die echter niet .graag als
scheidsrechter wilde optreden tusschen twee
klanten, en waarschijnlijk twee goede klanten,
te oordeelen naar het bedrag dat zij konden
uitgeven.
„Dan heb ik ook de voorkeur," was het
trlomfeerende antwoord.
„Onzin," viel de dikke jongeman uit „AJs
ik niet door mijn zaken was opgehouden, zou
ik al een uur eerder hier geweest zijnl"
„Heeren," zoo kwam nu de chef tusschenbei-
den, „laat Ik u een voorstel mogen doen. Nog
vandaag zal ik in mijn ateliers precies zoo'n
zelfden bontmantel laten maken. Die is dan
morgenavond gereed. Een van uw beiden be-
hoeft dus slechts één dag geduld te hebbenl"
„Ik kan echter tot mijn spijt géén geduld heb-
ben," beweerde het elegante Jongmensch ener-
giek. „Ik moet den mantel vandaag nog be-
zorgd hebbenl"
„En ik moet hem óók beslist vandaag bezorgd
hebben," zei de ander. „Morgen is te laat
voor mij."
„Ik heb den mantel noodig als verjaarsge-
schenk voor een dame," verklaarde de elegante
Jongeman.
„Ik ook."
„Koopt u dan 'n anderen bontmantel," stelde
de slanke aan den dikke voor. „Mijn... eh...
verloofde heeft speciaal dezen mantel uitge-
zocht. Ik kan met geen anderen bij haar aan-
komen."
„Ik bij... eh... mijn verloofde ook niet"
Het ging den ander nu vervelen. Hij liet zijn
mededinger naar den bontmantel eenvoudig
staan, en wendde zich tot den chef. „Laten wij
er een eind aan maken," zei hij. „Ik was het
KERMIS! De filmsterren Charlott Daudert en Hilde Krüger amuseeren zich best
(/oto Tobis)
eerst, zooals u zelf zei, en Ik koop dus den
mantel. Afgeloopen. Als ik goed heb gehoord
van Wiesie... eh van mijn verloofde, kost
hij drieduizend gulden?"
„Wiésje?" herhaalde de dikke, groote oogen
opzettend. „Wiesje, zei u? Zei u Wiésje?"
„Ja, dat zei ik," antwoordde de ander driftig.
„Wilt u nu nog soms beweren, dat... eh ...
uw verloofde óók Wiesje heet?"
„Ja, dat wil ik zékerl" zei de dikkerd met
nog grootere oogen. „En ik kan er niets aan
veranderen. Ze heet inderdaad Wiesje."
De Jongeman verbleekte lichtelijk.
„Misschien zelfs wel Wiesje Bisschop?" vroeg
hij flauwtjes.
„Juist Wiesje Bisschopl En ze woont.."
„ ... Parkstraat 55," vulde het slanke jong-
mensch aan, op een stoel neervallend.
De dikkerd knikte somber, en liet zich even-
eens op een stoel,) die achter hem stond, neer-
vallen.
Zwijgend staarden ze elkaar eenige oogen-
blikken aan. Het was de dikkere heer, die het
eerst zijn zellbeheersching weer terugkreeg.
„Dan is uw Wiesje naar alle waarschijnlijkheid,
of neen, wel zeker..
„Uw Wiesje..." vulde de ander verslagen
aan.
De dikkerd knikte weer. Toen stond hij op en
reikte zijn^ rivaal de hand. ,;Laten we het toe-
val zegenen, dat ons tegelijkertijd hier gebracht
heeft" zei hij. „We weten nu allebei wie
Wiesje is. Om den mantel In ieder geval te
krijgen, heeft ze hem bij ons allebei besteld.
Maar Ik kén haar nu... Voor mij heeft ze af-
gedaan. En ik zou mijn hand voor haar in het
vuur hebben gestoken..." besloot hij zuchtend.
„Wees dan maar blij, dat u hét niet gedaan
hebt, anders had u nu nog maar één hand
gehad."
De dikkerd lachte. Wel niet van harte, maar
het was het eenige wat hij kon doen. De chef
was door den gang van het gesprek wat be-
ducht geworden. „En beeren," zei hij, „hoe
moet het nu met dien mantel? Wie... ?"
„Ik geloof," antwoordde het slanke jong-
mensch, „dat u reeds wel gemerkt zult hebben,
dat onze behoefte aan bontmantels op het
oogenbllk sterk Is afgenomen. Ik althans moet
hem niet meer hebben. Goedendag I"
En gevolgd door den dikkerd, die had ge-
zegd: „En ik ook nietl Goedendag," verliet hij
den winkel. Op straat namen de belde lotge-
nooten hartelijk afscheid.
„Dat zal haar straf zijn," zei de dikkerd, ter-
wijl zij elkaar de hand schudden, „dat zij met
één slag niet alleen haar beide aanbidders ver-
liest, maar tevens den bontmantel. Ze had mij
nog wel niet definitief aangenomen, maar Ik
mocht toch, geloof ik, goede hoop hebbenl En,
eerlijk gezegd, wist ze ook niet, dat ik dien
mantel voor haar ging koopen. . ."
„Mij had ze ook nog niet definitief geaccep-
teerd," zei de slanke Jongeman, „en ook Ik had
haar niet gezegd, dat ik haar dien mantel ca-
deau wilde doen. Ik wist alleen, dat ze hem
graag wilde hebben, en ik dacht dat het mis-
schien eenig gewicht in de schaal kon leggen
als ik..." Hij zuchtte, en zweeg.
De dikkerd knikte.
Daarna gingen ze ieder huns weegs.
Vijf minuten later stond de dikkerd weer voor
den chef.
„Wilt u den bontmantel maar laten bezor-
gen?" vroeg hij, zijn portefeuille uit zijn zak
halend. „Het adres Is..."
„Parkstraat 55," zei de chef, opgelucht om-
dat de kostbare Persianer er toch nog uit ging.
„Weineen," zei de dikkerd lachend. „Ik ken
die Wiesje Bisschop niet eens. Het was maar
een trucje van mij. U moet dien mantel laten
bezorgen bij mijn... vrouw. Mevrouw Van
Swieten, Llnoleumstraat 67..."
mma^^^^^^^ ^__ '^,:

T O
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE.
In den Ratskeller te Bremen maakt Casca Föderzeji. die violist
en ejyenlijk Julius Löpelmann heet. kennis met Ada Rasmus
rVÜ %T'' M i '' de Dicht van " n r « ken r « d in een strijkje Is
en haar vriend
" «» weduwe. c. Voorts > is zü ver-
„l\jll\- T i ° n9,:n » i:h «P''">"w". hetgeen haar echter niet belet
Hnl,, K Pr J aak,< L m "D den L Viol, ï te maken - Den eisenden da8 wordt het door
"e° fe^Taf ..'r P r Ber i h0 i d t Ra5mU5 "J d00r Ada het feest, dat ter «eleoenhe.d hiervan des avonds " door """" consul ««'""• Rasmus Gedurende wordt
geseven, verwacht iedereen, dat Thomas Holk rijn verloving met ATzal aan
kond,8en, waarvan evenwel niets komt. Een der volgende dagen neem. Holk ha«
rnHn P h t j Cht '"" Ni d ° r '. "in Seboorteplaats, waar zij mevrouw Löp"
On H,„ ,r n ' "°edvrouw is en geassisteerd heeft bij Thomas' geboorte.
^ef, da, K^r 9 , rü" A%, m0 " 1 " k . h

Heinz Rühmann, de bekende komiek, speelt
de rol van den gasman Knittel, die plotseling
rijk wordt. {Foto Ufa)
o
Een arm mensch, die rijk wordt.. . ziehier een
welhaast onuitputtelijk gegeven. Het vaakst is
het gebruikt in sprookjes, waar het steeds
een van de meest succesvolle slotmotieven vormt.
Het „happy ending" is werkelijk niet het eerst
door de film uitgevonden I
Wanneer men de oude volkslegenden be-
schouwt als een uitdrukking van het verlangen
naar een ideale gerechtigheid, dan is de plotse-
linge welstand van onschuldige armen een tref-
fend symbool. Er treden geheimzinnige machten
in werking, die, in de gedaante van goedhartige
toovergeeslen en feeën, in den strijd met hun
collega's van den slechten kant steeds zegevieren,
opdat de toestand, zooals iedere brave lezer of
toehoorder zich dien wenscht, het einde zal zijn.
Terwijl de sprookjesschrijver zeer vrij kan om-
springen met zijn figuren, moet de tooneelauteur,
die voor tooneelspelers schrijft, dus voor lijfelijke
en handelende personen, zich in het algemeen
dichter bij de concrete werkelijkheid houden. Hij
kan niet zulke voor stervelingen onwaarschijnlijke
veranderingen en plotselinge wendingen gebrui-
ken als de grootmeesters van het vertelsel. De
technische gebondenheid van het tooneelapparaat
heeft reeds voor een vernauwing van de grenzen
gezorgd. Uit deze begrenzing van de mogelijk-
heden is in den loop van de tooneelgeschiedenis
de uitbeelding van bepaalde typen voortgekomen,
die, met zekere afwijkingen en veranderingen,
steeds weer zullen terugkeeren. Tot deze figuren'
behoort, ook de mensch, die, opeens rijk wordt.
De plotselinge verandering van de levensomstan-
digheden van den mensch is een dankbare aanlei-
ding voor een heele reeks psychologische gebeur-
tenissen. Dat weten de goede tooneelschrijvers
best. En aangezien ook het zieleleven van de
menschen in de zaal bekend terrein voor hen is,
houden zij rekening met de omstandigheid, dat
een gebeurtenis »Is plotseling rijk worden uiter-
mate geschikt is, om een opgewekt medeleven
van het publiek te ontvangen. Zonder twijfel zien
het grootste deel van de menschen zichzelf gaar-
ne in dengene, dien de plotselinge rijkdom te beurt
valt. Daarom is men bij een dergelijken toestand
eerder geneigd te lachen dan te huilen. Waar-
mee niet gezegd wil zijn, dat er niet evengoed 'n
tragedie aan het rijk worden verbonden kan zijn,
evengoed als het arm worden een comedie kan
zijn. In ieder geval is het een feit, dat de come-
die een voorliefde heeft voor het gegeven van
'.t rijk worden en dat de klassieke blijspelschrijvers
hierdoor onvergankelijke figuren hebben gescha-
pen. Molière bij voorbeeld heeft een heele reeks
comedies geschreven, waarin de rijk geworden
arme optreedt, die zich in zijn nieuwe milieu hee-
lemaal niet weet te gedragen. In de eerste plaats
noemen wij van deze categorie „Le bourgeois
gentilhomme". Shakespeare toont ons den armen
dienstknecht, die voor een paar uren „heer" mag
zijn en die nu een overvloed heeft van alles,
wat hij eerst heeft moeten ontberen, zoo rea-
listisch mogelijk in het voorspel van „De getem-
de feeks".
Min of meer schematisch werd het. thema steeds
weer gebruikt en ten slotte door de na-apers der
groote schrijve« als het ware dood-geschrevan.
Tot de kracht van het genie zich op een goeden
keer weer baan brak om een nieuwe artistieke
schepping te vormen uit het oude en zoo men-
o
Heinz Rühmann als Knittel en Army Ondra
al* zijn vrouw Erika Knittel.
(Foto Ufa.LIndntrj
schelijke gegeven. In de personen van
Ferdinand Raimund en Johann Nestroy
ontstond tegen hei midden van de vo-
rige eeuw in Weenen het waarachtige
Dultsche volkstooneel. Door zich te
wenden tot het eenvoudigst denkbare
publiek, begon het eigenlijk weer dier,
waar de oude sprookjeswereld was op-
gehouden.
Raimund en Nestroy, die leder voor
zich schrijver, dramaturg, regisseur en
acteur waren, braken voor hun tijdperk
kortweg met alle tot dan toe geldende
wetten van het tooneel. Daar 't bij hen
voornamelijk aankwam op het sprookje,
en zij de hooge vlucht van hun fantasie
niet wenschten te belemmeren, bouw-
den zij voor zichzelf een tooneel wereld
op van onophoudelijke veranderingen;
een verbazend gecompliceerde coulis-
senwereld, die een zoo veelvuldige
verwisseling van achtergrond toeliet, als.
tegenwoordig alleen nog maar bij de
film mogelijk is. De plaats van hande-
ling speelt In hun manuscripten feitelijk
dezelfde rol als In een modern draai-
boek.
Met zijn tooversprookje „Der Bauer
o
Knittel (Heinz Rühmann) op bezoek
bij een charmante dame (Gisela
Schifiter). (Foto Ufa-Undntrj
als Millionnär" heeft Ferdinand Raimund in een
onvergelijkelijk poetische sfeer de comedie van
het rijk worden geschreven, die men ondanks, of
liever juist door den ernst van den achtergrond
als zoodanig moet betitelen. In een klucht zouden
alleen de buitenomtrekken van de situatie zijn be-
licht, Raimund echter dringt door tot het Innerlijk
van den mensch, die door zijn eigen onzinnige
instelling ten opzichte van den rijkdom schipbreuk
moet lijden. Dezelfde dichterlijke ernst ligt ten
grondslag aan de comedies van den meer ironi-
schen Nestroy.
In zijn „Lumpazivagabundes" volgt hij den le-
vensweg van drie jongelui, handwerkslieden van
beroep, die door bovenzinnelijke machten plotse-
ling een geweldigen rijkdom genieten. Hoe zullen
deze drie menschen zich ieder voor zich en on-
derling daaronder gedragen? Dat is de vraag,
waarvan de oplossing op het tooneel de toeschou-
wers In de zaal veel te denken en veel te lachen
geeft.
Wij herinneren ons nog de verfilming van dit
gegeven van Nestroy. Heinz Rühmann was een
der handwerksiui, die door hun merkwaardig lot
in even menschelijke als komische situaties ver-
ward raken. Thans beeldt dezelfde acteur de
hoofdpersoon uit in de filmbewerking van een
modern gegeven, dat eveneens het plotseling rijk
worden tot motief heeft Het Is „De Gasman",
naar het boek van Heinrich Spoerl. Men zou het
een sprookje In de werkelijkheid kunnen noemen.
Hoewel er Iets ongewoons gebeurt. Is toch »lies,
wat zich in deze film afspeelt, in werkelijkheid
mogelijk. De moderne tooneelschrijver heeft be-
grijpelijkerwijze afgezien van de zichtbare sym-
bolen of de menschelijke uitbeelding van booze
en goede geesten, die het publiek van de vorige
eeuw als zinnebeeld heel vertrouwd waren. Want
omdat hij modern is, weet hij, dat de menschen
tegenwoordig nuchterder denken. Maar als een
verstandig schrijver weet hij ook, wat is blijven
bestaan: het gevoel voor den dieperen zin van
het sprookje, waarop wij in het begin van deze
beschouwing zinspeelden. -
Het gemoedelijke Weensche publiek van eens
zag maar al te graag een gevleugelden brieven-
besteller van half-hemelsch karakter, zooals in
„Der Bauer als Millionnär", die dus als de bode
van de gepersonifieerde tevredenheid bij arm
en rijk moest spionneeren. De gasman van onzen
tijd komt daarentegen op geheel natuurlijke
wijze in de huizen der verschillende maatschap-
pelijke kringen. Daarom is 't des te verrassender,
wanneer de beambte met het bescheiden Inkomen
voor den armen kleermaker, die de gasrekenlng
niet kan betalen, plotseling in zijn eigen zak tast
en den ontstelden man vijftig mark schenkt, alsof
dat vanzelfsprekend isl Iedereen zal In dit ver-
band het onwaarschijnlijke goed vinden, precies
zooals In het omgekeerde geval, als dezelfde be-
scheiden employé van de „Gasag" als de ver-
tegenwoordiger van een hoogere gerechtigheid
optreedt, als hij tegenover een huichelachtige
vrouw onomkoopbaar blijkt te zijn.
In overeenstemming met den geest van het mo-
derne publiek, dat vóór alles de werkelijkheid
wenscht, worden alle onwaarschijnlijkheden aan 't
slot van de geschiedenis verklaard. Wij stellen er
prijs op, dat de helden van onze romans, tooneel-
stukken en films, duidelijk zichtbaar in het werke-
lijke leven staan. Wat do komieken betreft, wij
kunnen alleen din hartelijk om hen lachen, als
wij bemerken, dat zij wezens zijn van vleesch en
bloed zooals wij, als zij dezelfde zwakheden heb-
ben als wijzelf. Met andere woorden: wij moeten
hen „au sérieux"_ kunnen nemen. Dat is bij „De
gasman" alleszins het geval. Hoewel de gasman
in de hierboven genoemde gevallen met overleg
voor gerechtigheidje speelt, wordt hij zelf het
slachtoffer van de situatie, die hem vooral in
moeilijkheden brengt met zijn sympathieke jonge
vrouw, in de film voorgesteld door Anny Ondra.
De rijk wordende persoon moet zich naar alle
kanten verantwoorden. Als hij het ten slotte met
zijn lieftallige wederhelft, na veel heen en weer
gepraat, eens geworden is over de manier, waar-
op het geld gebruikt zal worden, komen de auto-
riteiten er nog bij, die den armen, veelgeplaagden'
„gelukkige" handen vol werk geven, om nog
maar niet te praten van alle „vrienden" en „vrien-
dinnen", die plotseling opduiken.
Zoo is onder de leiding van professor Carl
Froelich naar een boek, dat geheel in den tegen-
woordigen tijd past en weergeeft wat er heden
ten dage in het volk leeft, een film ontstaan, die
van een onvergankelijk gegeven uitgaat. Met
Heinz Rühmann, den beproefden meester van den
fijnen humor, in de titelrol, is „De Gasman" een
nieuwe comedie van het rijk-worden.

i8o4—02
Van deze modeilen ziïn b(f de administratie van oijj
biad patronen verkrQgbaar in de maten AO tot èn
met 46 tegen den prffs van fO,25 per stuk.
■^ - ■ . .
1804—04
£'»•

VOOR ONZE KNUTSELAARS
»-3.5 _ui5 U +23-t-5.5-i U5J.24 2/ t2+25_J
2. EEN
MOUWPLANKJE
Een dergelijk
plankje is bij strij-.
ken onmisbaar en
daarom meenen wij
goed te doen er een
af te beelden op
onze knutselpagina
U hebt er weinig
hout voor noodig.
Hieronder volgt
het «taatje:
1 plankje van
50,5 cM. 1., 12 cM
breed en 2 cM. dik
Eigen tttkénino
i. EEN VOETENBANKJE VOOR DEN TUIN
Deze week geven wij u een paar zeer eenvoudige knutselwerkjes.
Het voetenbankje, dat u op deze pagina vindt afgebeeld en waarvan we
een boven-, voor- en zij-aanzicht benevens een scheeve projectie geven is
36 cM. lang, 21 cM. breed en 10.5 cM. hoog. Wanneer u het rugaanzicht aan
d&hnker zijde van de pagina bekijkt, ziet u dat er ten eerste 6 latjes npodig
zijn — benevens 2 die wat schuin bevestigd zijn en nog 2 waarvan de helft
is ingelaten in het hout.
In het geheel is er dus het volgende hout voor noodig i 10 latjes van *6 cM
lang, 2 cM. breed en 1.5 cM. dik.
2 stukken van 21 cM. lang, 2 cM. breed en 9 cM. hoog. De latjes worden
op de zijstukken geschroefd.
Het bankje kan in de lijnolie gezet worden of in een bijpassende kleur
geverfd.
1 plankje van 59 cM. lang, 12 cM. breed en 2 cM. dik.
1 plankje van 30,5 cM. lang, 12 cM. breed en 2 cM. dik.
1 plankje van 12 cM. lang, 12 cM. breed en 2 cM. dik.
Aan het grondplankjé schaven we een schuinen kant van 1 cM. (zieteekening). Het
bovenplankje wordt aan het eind tot 8 cM. breedte geschaafd en tevens voorzien van
een ronden kant. Wanheer alle deelen „pas" gezaagd en gestoken zijn, schroeven we
deze in elkaar, waarna de bekleeding er op gemaakt wordt. Het beste hiervoor is een
stukje molton, dubbelgevouwen, met als buitenbekleeding een reep flanel, die met
koperen taatsjes bevestigd wordt.
M«t w«l(avallcn bekijkt on-
derofficier Guggcmos (Han-
ne» Keppler) dan eerttgebo-
-ene vmn zijn kameraad Zeil-'
■ar (Adolf Fischer, achtar zijn
•choudar itaanda). Da piloot
ickhard (Hermann Braun),
schijnt ar ook plaiziar in ta
nebben. Stralend zien da
jonge moeder (Carita Löck)
en oma Zeitler (Leonie Du-
val) toa, terwijl da kleine,
itevige Jongan zich da bewon-
dering van het gezalechap ga-
nadiglijk laat welgevallen.
(foto Tobis)
.•ia
UGGI GENEERT ZICH
In werkelijkheid is hij onderofficier
• Guggemos. Zijn kameraden van het
„Luchteskader Lützow", indegelijknamige
grooie film van de Tobis, noemen hem
echter „Guggi". In een vroolijke epi-
sode van deze film moet hij peet zijn.
Dat -is de wensch van zijn kameraad,'
onderofficier^Bordwart Zeisier (wij ken-
nen hem reeds uit de film ,JD lil 88"),
die als trotsche vader voor zijn eerst-
geborene een grootsch doopfeest op
touw zet. Voor de paar dagen van hun
verlof heeft hij de piloten Paulsen en
Eckhard (eveneens twee goede beken-
den uit de film „D III 88") en zijn kame-
raden Hasinger en Hellweg naar zijn
woonplaats in Oldenburg meegenomen.
De op handen zijnde gebeurtenis is snel
bekend geworden, het heele dorp is op
de been. Op hun Zondagsch uitgedost
wachten jong en oud op den terugkeer
van het gezelschap, dat bij de doop-
plechtigheid in de kerk aanwezig is ge-
weest. Met een half dozijn Flak-soldaten,
die nieuwsgierig uit de rijen kijken',
staan zij aan weerszijden van den weg
Een episode uit de Tobis-film „Luchteskader Lützow"
opgesteld. Maar noch grootvader Zeis-
Ier in zijn dorpsche Zondagsche jas en
met zijn ouderwetschen hoogen hoed
op, noch zijn mollige gade in de zwarte
zij, noch de trotsche jonge moeder Lina
(het meisje uit „D III 88") zijn het
middelpunt van hun belangstelling. Aller
oogen zijn thans gericht op Guggi, die
met een angstig gezicht het draagkussen
met het zoojuist gedoopte kind op zijn
armen houdt en aan het hoofd van den
stoet staat. Guggi geneert zich doodl
„Ga zoo door, jongmensch," spot
Hasinger. Met knikkende knieën zet
Guggi zich eindelijk in beweging. Zelfs
bij de moeilijkste situaties in den oorlog
heeft hij niet zoo'n toer gehad zich-
zelf te overwinnen. Een Berlijnsche Flak-
soldaat neemt hem in het ootje tot
groote vreugde van de omstanders.
„Moed en volharding bij alles wat de
dienst meebrengt!"* Guggi knarsetandt.
„Laat het kind niet vallen," sluit een
onderofficier uit Saksen zich bij de rest
aan en de kanonnier Horn constateert
met Rijnlandsche gevatheid: „Tjonge,
jonge, nu krijg je vast en zeker gauw
het moederkruis."
Vooruitl denkt Guggi. Hoe eerder ik
door dat cordon van plaaggeesten heen
ben, hoe beter. Pas als de tevoren in-
gelichte herbergier een muntstuk in het
groote orgel steekt en er prompt uit de
open ramen van het café een marsch
schettert bij wijze van militaire hulde,
verdwijnt de aarzeling uit zijn houding.
Hij is de situatie weer meester, spoort
mèt zijn kameraden ook de dames van
het gezelschap aan om in de pas te
loopen en redeneert tegen de jonge
moeder, die vindt dat een koraal toch
eigenlijk meer passend geweest zou
zijn: „Neen-neen, geen koraal, zoo is het
veel beter. Dan weet de jongen meteen,
waar hij thuis hoort."
Het is alleszins begrijpelijk, dat Ha-
singer bij het afscheid, onder fuid ge-
juich van zijn kameraden, uit den ver-
trekkenden trein zijn indrukken op de
volgende wijze weergeeft: „Dus, vader
Zeisier, bij het volgende doopfeest ko-
men wij weer, hoorl"

Geen wonderboomen van Mars of van
de. Maan, geen landschap van uitge-
doofde vulkanen, maar -het eens om
zijn geneeskracht bekende STEEN-
LEVERMOS, 8 x vergroot.
MOSSEN
BOEIEND UVENSVEHS CHIiNSE
Achteloos loopen wij menschen langs vele boeiende levensverschijnselen. Wat
weten wij van kevers en rupsen, van wormen en . . . van mossen? Van
de laatste waarschijnlijk wel hèèl weinig. Na een regenbui, ja, dan vallen zij wel
op, dan vormen zij prachtige groene tapijten in de di/lnen en op de heide-
velden, onder de eiken en op de kleigronden. Maar wanneer het droog
weer is, schrompelen de mossen inéén, zij knisteren onder uw voeten, zij
schijnen dood . . .
Maar deze laag ontwikkelde planten kunnen hèèl wat hebbenl Want al
schroeit de zon ze dagenlang, al zijn zij zoo droog dat ze bij de eerste vonk
uit een locomotief, bij een slecht gedoolden lucifer, gaan branden, één regen-
buitje is genoeg om ze weer sterk en frisch te maken.
Wanneer het een mosplant goed gaat, dus wanneer het veel regent,
begint zij aan de voortplanting. En, allen cynischen opmerkingen van aartsmoppe-
raars ten spijt, wij kennen in ons klimaat maar twee regentijden: herfjit en
lentel In den herfst bloeien de mossen, dat wil zeggen, er groeien doosjes
op hun takken, en in die doosjes ontwikkelen zich de sporen, een soort
zaad, maar veel fijner. Eén sporendoosje bevat vele honderden heele kleine
korreltjes, die een winter lang den tijd hebben om zich op hun taak voor
te bereiden, want pas in het voorjaar springen de sporendoosjes open en dan
worden door den lentewind de duizenden sporen vervoerd. Die vallen dan ergens
Het lijkt een fantastische neer en wann eer nu de grond maar voor hen
plant uit de oerwouden, geschikt is, ontwikkelen zij zich weer tot een
maar het is slechts een
S'/a maal vergroote opname
van hetVEENMOS
met sporendoosjes, die
nieuwe plant. Verreweg de meeste van die
sporen gaan natuurlijk verloren, omdat zij geheel
.afhankelijk zijn van wind en weer. Maar
zwart zijn en op witte juist daarom worden zij in zulke onnoemelijk
steekjes staan. groote hoeveelheden geproduceerdl En daarom.
De sporendoosjes van het
DUINSTERRENMOS,
waaruit in het voorjaar
de kleine zaadjes zwer-
men, 6 x vergroot.
{Foto's LP. & R.S-)
hoe ongunstig ook het
weer, hoe hard de wind,
er komen altijd wel zoo-
veel sporen goed terecht
DUINSTERREN MOS, 4 x vergroot. Na een paar minu- Slechts 3 x werd dit PALMPjESMOS vergroot, en
ten regen is dit mos in staat een eerst dorre, bruine reeds geeft het een uiterst mooi en merkwaardig beeld,
zandvlakte in een helder, f rischgroen tapijt te veranderen.
dat er den volgenden herfst weer voldoende sporendoosjes groeien. En zoo wordt
onze mossenrijkdom op peil gehouden.
De mensch heeft tot voor een paar jaar weinig belangstelling voor de mossen
gehad en dat blijkt wel onmiddellijk uit het feit, dat er vele soorten waren, die
zelfs geen naam hadden in onze taall Tegenwoordig komt er echter steeds
meer belangstelling voor deze merkwaardige en interessante planten.
Eén mos is er, dat al een paar eeuwen aan het volk bekend was, en dat is
het Levermos, want dat werd in de oude volksgeneeskunde toegepast tegen
leverkwalen. En één mos zult u waarschijnlijk ook wel van naam kennen,
dat is het Veenmos, dat zulk een belangrijke rol speelt bij de landvorming aan
den oever van plassen en venen. Evenals vele andere mossen is het Veenmos in
staat buitengewoon veel water op te nemen en vast te houden, zoodat men
het als een spons kan uitwringen. Dit mos levert ook de laagveenturf. Het groeit
eeuwenlang naar boven door en sterft van onderen steeds weer af. De laag
afgestorven planten, samengedrukt door het eigen gewicht, levert ten slotte
turf op.
De hier gereproduceerde foto's geven een beeld van den vormenrijkdom
in de mossenwereld. Er is ook een groote kleurenrijkdom! Wie er eens
wat tijd aan besteedt om met de mossen kennis te maken, zal heel wat
aardige dingen kunnen zien. Met een gewone loupe is er al veel te be-
reiken en wanneer die niet ir* Uw bezit is, is zelfs het bloote oog al
voldoende!
Een miniatuur
dennenboompje is
het sporendoosje
van het HAARMOS
geworden, wanneer
het rijp is. 2' 2 X ver-
groot.

."?■'-.-'
■ •
vmfk

LtVt^
^A^«-^
DOOD
,TUP e ■^TA^
SCHILDEREN OP
GROENLAND
E. A. Petersen, een bekend Deensch schilder, voelde zich aan-
getrokken door de bekoring der weidsche schoonheid van het Pool-
gebied. Daarom trok hijmet zijn vrouw en dochterje naar Groenland,
waar hij gedurende zes jaar onder de Eskimo's leefde en schilderde.
Gedurende dien tijd zag hij soms in maanden geen ander blank
gezicht dan dat van zijn vrouw en kind, en zooals men zal begrijpen,
beleefde hij verschillende avonturen in deze onherbergzame streken.
^e Eskimo's zelf hadden hen vriendelijk op-
genomen en waren hen in alles behulp-
zaam. Ze stonden hun het beste af, waar-
over zij, wat voedingsmiddelen betreft, beschik-
ten. Maar er was in het geheel geen variatie,
en vooral het gebrek aan groenten en andere
versehe levensmiddelen deed weldra zijn invloed
geiden. Vooral was de toestand zeer slecht,
wanneer de Eskimo's geen geluk op de jacht
hadden. Dan was er dagen-, ja wekenlang niets
anders te eten dan gedroogde visch. Dal bleef
onbeperkten tijd goed, maar het was zoo hard
als hout, en wie er een stuk van gebruiken wil-
de, moest het er met een bijl afhakken. Zoo-
wel Petersen als zijn vrouw en dochtertje aten
er echter alleen maar van, indien ze het van
den honger werkelijk niet langer meer konden
uithouden. De Eskimo's schenen het niet erg te
vinden; ze aten het weken achter elkaar zon-
der er nadeelige gevolgen van te ondervinden.
De drie blanken echter, die aan meer gevarieerd
voedsel gewoon waren, werden ziek van de
gedroogde visch, en het dochtertje begon zelfs
leekenen van scheurbuik Ie vertoonen. Geluk-
kig hadden de jagers toen juist meer succes en
konden zij een prima geneesmiddel voor de
kleine meebrengen: walvisschen-lever, dat vol
vitaminen zitl
Ook Petersen zelf had op een keer last van
scheurbuik gekregen en het zag er werkelijk
slecht met hem uit, zoodat zijn vrouw het erg-
ste begon te vreezen. Hun Eskimo-vrienden
lieten zich echter niet ontmoedigen. Ze beweer-
den, dat ze wel iets wisten om hem beter te
maken en trokken er op uit, om het te gaan
halen. Eenige uren later keerden zij stralend
van vreugde terug en triomfantelijk haalden zij
iets uit hun zakken, waarvan ze zeiden, dat
Petersen het met groote hoeveelheden ver-
orberen moest, indien hij weer gezond wilde
worden. In het eerst wist hij niet wat het was,
maar toen hij het proefde, weigerde hij beslist
er Iets meer van te eten. De Eskimos drongen
echter aan; ze beweerden dat hij nergens an-
ders beter van kon worden en daar hij niet aan
de Pool wilde sterven, liet hij zich eindelijk
overhalen en leefde eenige dagen op het af-
schuwelijke dieet. Hij werd er inderdaad beter
van, maar hoopte het toch nooit meer te hoeven
slikken - want het geneesmiddel, dat een Es-
kimo-geheim bleek te zijn, bestond uit den on-
verteerden inhoud der maag van pas gedoode
rendierenl
Petersen ontliep den dood door scheurbuik
echter alleen om hem eenigen tijd later bijna
van honger te moeten stervenl Dat was ge-
durende een van zijn tochten op zee. Hij had
een kleine motorboot die hij gebruikte om er
mee langs de ijsschotsen te varen, en terwijl hij
dit deed, gingen de Eskimo's gewoonlijk in hun
kajaks op de zeehonden-jacht.
Er staan zeer hevige stroomingen langs de
kust van Groenland, en soms ondermijnen zij
het zee-ijs. Het gevolg hiervan is, dat oogen-
schijnlijk sterk ijs op een gegeven moment be-
gint te kraken en doormidden breekt. De hemel
is iemand wèl genadig indien hij een dergelijke
catastrophe mag overleven.
Petersen overleefde ze! Twee groote kaken
van Ijs hieven zich in de hoogte en sloegen zijn
boot aan stukken, en hijzelf had maar net den
tijd om op een ijsschots te klauteren. Toen hij
eenigsxins van den schrik en het bad in het ijs-
koude water was bekomen, kwam hij tot de
ontdekking dat hij zonder voedsel of beschut-
ting op een ijsschots zeewaarts dreef.
Zijn vooruitzicht was een bijha zekere dood
door bevriezing, hongei of verdrinken, want be-
halve de Intense koude en het gebrek aan
voedsel was er ook nog het steeds dreigende
gevaar, dat de schots door midden zou breken
• en hem-weer in het water zou werpen.
Petersen begreep, dal de Eskimo's hem, in-
dien hij niet op den gebruikelijken tijd zou
terugkeeren, zeker zouden gaan zoeken, maar
wanneer zij dit zouden gaan doen, zou hij
reeds mijlen ver weg zijn. En hoe zouden zij
ooit kunnen weten, in welke richting de schots
gedreven was?
De kansen op redding schenen zeer gering Ie
ïijn, maar hij besloot in geen geval den moed
op te geven. Het was natuurlijk in de allereerste
plaats noodzakelijk zijn bloedsomloop in stand
te houden, wilde hij niet binnen zeer korten tijd
van koude sterven, maar omdat hij niet over
voedsel beschikte, diende hij aan den anderen
kant weer te zorgen, dal hij niet te veel ener-
gie gebruikte. Het was een hachelijke taak om
zoowel een dood door bevriezing als door den
honger te voorkomen.
Hij slaagde er in, om het evenwicht gedu-
rende drie verschrikkelijke dagen vrijwel In
stand te houden. De honger begon echter steeds
afschuwelijker Ie knagen terwijl hij zich ook
steeds slapper voelde worden. Zijn oogen
deden pijn van het staren naar den horizon, in
de hoop dèèr de redding Ie zien opdagen, die
nu zoo dringend moest komen, wilde zij niet te
laat zijn, maar die inlusschen steeds uitbleef.
Zijn hoop dat er hulp zou komen was zoo goed
als vervlogen; zijn krachten raakten uitgeput.
Indien zijn honger veel langer aanhield, moest
hij vreezen dat zijn organen weldra zoo ver-
zwakt zouden zijn, dat voedsel eer zijn dood
dan zijn redding zou beteekenen. Hij diende ze
daarom in werking te houden en dus deed hij
het eenige wat hij doen kón: hij trok zijn schoe-
nen uit en at deze op!
Ze waren van zeehondenleer, maar natuurlijk
bevatten ze geen voedsel. Petersen was er ech-
ter later zeker van, dat ze zijn leven hebben
gered, want toen zijn verzwakte oogen op den
vierden dag eenige kleine zwarte vlekken zagen,
die snel naar hem toe kwamen en die weldra
bleken zijn vrienden, de Eskimo's, te zijn, was
hij in staat hen te verwelkomen als een wel
bijna volkomen uitgeputte man, maar die toch
in ieder geval nog zóó gezond was, dat hij
zonder ernstige gevaren de kleine beetjes voed-
sel kon nuttigen, die zij hem aanboden.
Het mag zeker een wonder.heeten, dat Peter-
sen door dit avontuur niet kreupel Is gewor-
den, want toen hij zijn schoenen had opgegeten,
had hij alleen nog maar een paar oiïde lappen
om zijn voeten tegen de bijtend-koude inwer-
king van het ijs te beschermen. Hoe het kwam,
dat zij niet bevroren, heeft hij zelf nooit kun-
nen begrijpenl
Dit was inderdaad een hachelijke ervaring ge-
weest, maar ze beteekende nog niets vergele-
ken bij een ander avontuur, waarbij zijn dochter-
tje in zeer groot gevaar verkeerde, leder oogen-
blik verwachtte Petersen toen, dat zij den dood
zou vinden. Het gebeurde tijdens een slede-
tocht, dien hij met zijn vrouw en Inger - zoo-
als het meisje heette - in de buurt van Jacobs-
haven ondernam.
Ze hadden den geheelen dag getrokken langs
de kust van een diepe fjord. De baai was bedekt
met zeer dun zee-ijs - niet veel dikker dan
een paar millimeter. Zee-ijs is echter veel taaier
dan zoetwater-ijs en het kan een verbazingwek-
kend gewicht dragen, vooropgesteld dat men
niet blijft staan. Petersen zou echter nooit heb-
ben geloofd, dat dit Ijs het gewicht van een
hondenspan met slede zou kunnen houden.
Voor de veiligheid had Petersen zijn dochter-
tje op haar slede vastgebonden, en natuurlijk
was hij ook uit de buurt van het dunne ijs ge-
bleven. Men kaft zich daarom den schrik van
hem en zijn vrouw voorstellen, toen de honden
er plotseling vandoor gingen I De reden was,
zooals later bleek, dat de leider een vrouwtje
was, die jongen thuis had. Ze was daarom niel
van plan om te wachten tot men den fjord was
omgetrokken; ze wilde een korteren weg naar
haar jongen nemen. Daarom rende zij het dunne
ijs op mei Inger op de slede achter zichl
Petersen en zijn vrouw verwachtten ieder
oogenb'lk, hun kind met slede en honden in de
diepte te zien verdwijnen, maar hoe ongeloofe-
lijk het ook klinkt, het ijs hield het uit en be-
zweek niét. Klaarblijkelijk was het net sterk ge-
noeg om de vracht te dragen - zoo lang als
de honden maar niel bleven staan! Het kortste
oponthoud zou echter reeds fataal moeten zijn...
Wat moest Petersen doen? Wat kón hij doen
om zijn kind te redden? Niets - maar hij be-
greep dal hij Inger nlei alleen mochl laten in
deze verschrikkelijke omstandigheden. Hij deed
daarom wal zijn hart hem ingaf: hij stuurde zijn
honden in de richting van de zee en reed
haar na.
Hij duffde zijn honden niet te laten stilhou-
den; zelfs een vermindering van de snelheid
zou de ernstigste gevolgen hebben. Zijn eenige
hoop was, de honden voort te drijven en - te
probeeren, hen op steviger ijs te brengen. Daar-
om reed hij naast Inger met een zweep in de
eene, en een mes in de andere hand. Met het
mes wilde hij de riemen doorsnijden van de
honden, als ze misschien door het Ijs mochten
zakken.
• Met kloppend hart en gespannen zenuwen
joeg hij de honden voort. Het werd een wed-
loop met den dood. leder oogenblik verwachtte
Petersen dal het Ijs zou breken, maar drie uur
lang wist hij het Ie voorkomen door de honden
voortdurend aan te zetten! En gedurende al
dien tijd lag zijn dochtertje op de slede en lach-
te tegen hem! Ze dacht, dat het een prettig
spelletje wasl
Eindelijk, toen Petersen het door spanning en
angsl bijna niel meer kon uithouden, bereikten
de sleden steviger ijs en was hij in de gelegen-
heid stil te houden, uit zijn slede te springen en
zijn dochtertje in zijn armen te sluiten.
Zijn vrouw, die al dien tijd lijdelijk had moe-
ten toekijken, was bijna in zwijm gevallen. Zij
en Petersen hebben hun dochtertje niet verteld
in welk een verschrikkelijk gevaar zij had ver-
keerd, maar waarschijnlijk heeft het kind zich
we! afgevraagd, waarom vader en moeder op-
eens zoo „dol" met haar waren!
Deze en dergelijke avonturen, vormden de
hoogtepunten van Petersens zesjarig verblijf als
schilder op Groenland. Toch hebben zij nooit
terugverlangd naar de beschaafde wereld, maar
toen zij daar eenmaal in teruggekeerd waren,
velangden zij wel weer naar het Hooge
Noorden!
De majesteit en de stilte van het Poolgebied
hadden hen in den greep van hun machtige be-
koring - en wie eenmaal in den ban daarvan
is geraakt, ontwent er rtiet licht meer aanl
VIJFHONDERD JAAR GELEDEN.
In. het voormalige paleis van den Sultan te Constanti-
nopel bevindt zich een reusachtig onvoltooid schil-
derij van den beroemden Venetiaanschen schilder
Bellini, de onthoofding van Johannes den Dooper voorstellend.
Nadat men langen tijd tevergeefs getracht had de reden te
ontdekken, waarom de meester het schilderij, waaraan hij ver-
scheidene jaren had gewerkt, niet had voltooid, werd het
raadsel door het vinden van een oud handschrift opgelost.
Terwijl Bellini de gestalte van Johannes schilderde, maakte
zijn opdrachtgever Sultan Mohammed II, allerlei opmerkingen
over het schilderij. De hals van den onthoofde was volgens hem
veel te lang en te dik en werkte daardoor niet natuurlijk. Bel-
lini was het er niet mee eens. Om hem te bewijzen, dat hij ge-
lijk had, liet de sultan daarop een slaaf komen en dien zonder
meer, In tegenwoordigheid van Bellini, het hoofd afbouwen.
De schilder was daarover zoo ontzet, dat hij zijn werk in den
steek liet en uit Constantinopel vluchtte.
EEN ZONDERLING BEROEP
roeger waren er aan verscheidene vorstenhoven
zoogenaamde beddespringers, wier verantwoorde-
- V lijke taak hierin bestond, lederen avond in het bed
van den koning, alvorens deze zich ter ruste begaf, op en
neer te springen, ten einde op die manier te onderzoeken, of
een of andere vijand van den koning geen vergiftige messen
of spelden in de matras had gestoken.
ZOO KWAM HIJ AAN ZIJN GELD.
Onder de regeering van Napoleon III trad af en toe
't „zwarte kabinet" op, dat wil zeggen dat de poli-
tie heimelijk brieven openmaakte om kennis van
hun inhoud te nemen. In dien tijd schreef een medewerker te
Rennes vaak aan zijn courant. Deze brieven werden regelmatig
door de geheime politie opengemaakt. Op een keer kwam de
correspondent op de gedachte, zijn zending als aangeteekend
te versturen, en hij schreef op het couvert: „Inhoud honderd
francs". Op die manier, dacht hij, zou de brief ten minste
ongelezen in handen van zijn redactie komen. Natuurlijk deed
hij er geen honderd francs in. . .
De brief kwam aan, aldus lezen wij in de Köln. III. Z. De
lakken verkeerden in ongeschonden staat, maar in het couvert
lag een fonkelnieuw biljet van honderd francs!
De ongevraagde medelezers hadden waarschijnlijk gedacht,
dat het biljet bij het openen van den brief er uit gevallen was,
en besloten - natuurlijk niet van harte! — hun nieuwsgierig-
heid met honderd francs te betalen om een pijnlijk onderzoek
te vermijden.
WIE DEFTIG IS, PEUTERT TUSSCHEN ZIJN TANDEN.
^mstreeks het Jaar 1600 gold het als zeer voornaam
deftig, tusschen zijn tanden te peuteren. Daar-
O' werden den gasten bij iedere gelegenheid
tandenstokers aangeboden, en ze lagen dan óf in een schaal,
óf zaten in ingemaakte vruchten. Menigeen stak ze, om ze
direct bij 4* hand te hebben, achter zijn oor of in zijn baard.
D« ijsgrotten van
Dobiina. — Dob-
sina of Dobichau
is een dorpje in
Slowakije in het
Ertsgebergte. Het
Is vermaard om
zijn buitenge-
woon fraaie en
intaretiante ijl-
grotten, die de
grootste zijn van
heel Europa. Zij
betlaan een op-
pervlakte van
4644 vierkante
meters.
(Fo*o Roio)
De eerste electrlsche locomo-
tief- — De electrische loco-
motief is een der meest be-
langrijke toepassingen van de
electrische kracht, en het
gaat er hoe langer hoe meer
op lijken, alsof zij elke andere
soort locomotieven zal var-
dringen. De eerste electrische
locomotief — die wij hierbij
afbeelden — werd ontworpen
door Werner Siemens, den
bekenden uitvinder en pionier,
die haar in 1 879 vervaardigde.
(Foto Roio)
;:■ ; - , . . .
IN DE WOESTIJN GEBOREN. MAAR NIET VOOR DE ZON.
Vele reptielen, die in de woestijn leven, en die eigen-
lijk dus gewoon moesten zijn aan hooge tempera-
turen, kunnen toch niet tegen de brandende zon.
Verscheidene gaan er zelfs dood, indien de afstand van het
eene beschaduwde plekje naar het andere te lang Is. Eenige
slangensoorten stierven reeds na negen minuten in de zon te
hebben vertoefd, terwijl sommige hagedissen de hitte niet
langer dan twee minuten konden verdragen.
PROFESSOR IN DE STIJFSELWETENSCHAP.
In de zestiende eeuw vond een Hollandsche hel stijven
van waschgoed uit, aldus lezen wij .in Das Illustrierte
Blatt. Dit nieuwtje werd weldra een lievelingsbezig-
heid van vele dames. De liefhebberij ging in Engeland zoo ver,
dat er voor de dames aan het hof van St. James een Vlaam-
sche aangesteld werd, die den titel .„professor in de stijfsel-
wetenschap" kreeg. Voor ieder uur dat zij onderricht gaf, ont-
ving zij een honorarium van vijf pond, vooral toentertijd een
zeer hoog bedrag. Toen er iemand op de gedachte kwam, bij
de stijfsel wat blauwe verf te doen, liet de koningin dlze
„wandaad" van al den kansel verbieden. Ook werd op de
misdaad, stijfsel blauw te maken, gevangenisstraf gesteld!
KLEINE GESCHIEDENISJES.
M'
(evrouw Wijier heeft een grafsteen voor haar over-
leden man besteld. De steen Is klaar, en de steen-
houwer vraagt, of er behalve de naam ook "Oft ^3,
iets anders op gezet moet worden.
Mevrouw Wijier denkt een oogenblik na en zegt dan: „Ja,
zet er maar op: „Rust in vrede, tpt wij elkaar weerzi«'."
Uit een geschiedenis-opstel: „Zonder zijn vader zou
Alexander cje Groote niet denkbaar zijn geweest. . ."
„Ze hebben het in de courant over jou," zegt mevrouw
Botter liefjes.
„Dat is grappig," vindt haar man. „Wat zeggen ze dan?"
„Dat de mannen, die lederen avond naar een café gaan,
hun huishouden te kort doen."
„En nu, dames en beeren," zegt de gids tijdens den rit door
de stad, „komen wij voorbij het oudste en beroemdste café
hier ter stede."
Waarop een der mannelijke deelnemers aan den rit ver-
baasd vraagt:
„Waarom gaan we er voorbij?"
„Vroeger was je veel hartelijker tegen mij," klaagde het
nog jonge vrouwtje. „Toen zei je wel eens een lief woordje
en streelde je mijn haar wel 'eens. . ."
„Hoe kan ik je haar nou streelen, als ik allebei mijn handen
op mijn zakken moet houden?" wilde hij wel eens weten.
,•*■

mi
E E N
Inspecteur van politie Brink week terzijde, toen
de two-seater den hoek omkwam. Het kleine
wagentje reed xeer snel en slipte bijna In de
modder, welke door den regen van den vorigen
dag was ontslaan, maar de jongeman aan het
«tuur wilt het op behendige wijze In het goede
«poor te houden. Onderwijl riep hij een ami-
calen groet tegen den politieman.
„Goedenavond, mljnheerl" riep deze terug
•n hij bleef even «taan, om te zien hoe het
wagentje den volgenden bocht zou nemen.
„Die jongen van Van Sittert alweer hier uit
Aniodam, mompelde hij terwijl in zichzelf.
„Die Jongen komt zijn vader net *oo geregeld
»I« een Uurwerk bezoeken. Nooit «laat hij een
week-elnd over... Ik denk, dat hij heel wat te
goed heeft van zijn vader, als deze zijn hoofd
eenmaal komt neer te leggen. Enfin, hij moet
er lang genoeg op wachten, want hij- Icrljgl nu
geen cent van dien ouden vrek lo«!"
Het was een koude avond In November, even
voor zevenen, en de inspecteur wa« niet erg
aangenaam gestemd, terwijl hij op zijn avond-
contrdlelocht was. Eigenlijk had hij dien avond
niet een« bulten op den weg behoeven te zijn,
want hij was feitelijk belast met het beheer van
den politiepost te Malmsen en gewoonlijk vond
hij het met zulk weer veel „noodzakelijker"
bureaudiensten te verrichten. Maar een van de
adjunct-inspecteurs was ziek en nu was hij w^l
genoodzaakt om zélf eenigen buitendienst waar
te nemen. Hij keek weer op zijn horloge en
gromde Iets onverstaanbaars, toen 'hij merkte,
dat het vóórging bij de torenklok. Weifelend
schudde hij zijn hoofd en stak het horloge in
zijn zak. De torenklok zou wel achter zijn, dacht
WJ-biJ zichzelf. Zooiets was heel gewoon in
Malmsen, een klein plaatsje In de buurt van
Aniodam.
• Even buiten het stadje werd de weg niet
meer door lantaarns verlicht en een paar natte
voeten deden Brink weldra beseffen, dat het
allesbehalve droog was, waar hij ging. En als
ar iets was, waar hij een hekel aan had, dan was
het aan natte voeten. Daarom draaide hij zich
resoluut om en keerde weer op zijn schreden
terug. De weg naar Aniodam kon het dien
avond wel zonder controle doen...
Toen stak hij opeens zijn hoofd nieuwsgierig
luisterend vooruit. Er kwam iemand snel In zijn
richting aanloopen. Dal was zóó iets zon-
derlings, - want de menschen In Malmsen
haastten tich nooitl - dat Brinks belangstelling
opeens volledig was opgewekt. Bovendien werd
zijn naam geroepen.
„Inspecteurl Inspecteur! Inspecteur Brinkl"
„Wat Is er?" bromde deze, zijn electrische
lantaarn onUtekend. „Wie voor den dui... O,
mijnheer Van Sittert, bent u het? Wat is er
gebeurd?" *
Het was inderdaad de jongeman, die hem nog
geen tien minuten v tevoren in zijn auto'tje was
gepasseerd ... een lange Jongeman In een
blauw kostuum en met een lichte regenjas aan.
Hij had geen hoed op, zijn jas hing open, en
zijn gezicht transpireerde.
Zóó bulten adem was hij van het vlugge loo-
pen, dal Brink hem bij den arm moest grijpen,
daar hij anders gevallen, zou zijn. Van Sittert
had In Malmsen de reputatie, dat hij er uit zag
alsof hij zóó uit de etalage van een mode-
magazijn was komen stappen, maar nu zaten
zijn Meeren onder de modder en was er weinig
van een modepop meer aan hem.
„Mijnheer Brink, kom meel Gauwl Er is iets
met mijn vader gebéurdl Ik ben bang..."
De inspecteur zette er direct den pas In, den
ander met zich meetrekkend.
( 0 M P L E ET
„Iets met uw vader gebeurd? Wat is er dan
gebeurd? Vanmiddag heb ik hem nog gezien
in zijn tuintje... Hij..."
„Jawel, maar Ik heb het over nü. Zooals u
weet, verwacht hij me lederen Zaterdagmiddag
uit de stad om het week-elnd bij hem over te
blijven. Ik kom altijd met mijn auto en bij wacht
dan steeds met hèt avondeten op mij. Van-
avond zette ik zooals gewoonlijk mijn auto in
de schuur, maakte de voordeur open en haastte
mij naar zijn studeerkamer, waar hij steeds zit
De kachel brandde, maar hij was er niet... Op
Zaterdagavond Is het meisje altijd uit, daarom
riep Ik luid goedendag om mijn vader te laten
weten, dat ik gekomen was en ging toen naar
de badkamer om me te wasschen."
Hij had den Inspecteur genoodzaakt wat lang-
zamer te loopen, daar hij anders geen adem
overhield om te kunnen vertellen.
„Toen merkte ik, dat er uit de keuken een
sterke gaslucht kwam. Ik wilde gaan zien, waar
die vandaan kwam, maar de deur was aan den
binnenkant gesloten. Ik kon er niet in... Ik
rende naar bulten en probeerde door het raam
naar binnen te komen, maar de blinden waren
er voor en de grendels er op geschoven. Sinds
den dood van mijn moeder had ik de blinden
nog nooit gesloten gezien I Zij was bang voor
Inbrekers, maar mijn vader lachte er om. Toen
probeerde ik het aan de achterdeur, maar ook
deze was dicht."
„En Uw vader?" vroeg de inspecteur nieuws-
gierig.
„Ik kan hem nergens vinden in hulsf Hij moet
in de keuken zijnl"
Ze waren nu vlak bij het eenzaam staande
huls, waarin de oude Van Sittert als een kluize-
naar leefde. Het was geheel door boomen om-
geven en een groote tuin scheidde het boven-
dien nog van den weg. De voordeur was door
den 'opgewonden Jongeman opengelaten en in
de lange gang brandde licht...
Uit kracht der gewoonte veegde de inspecteur
zijn voeten alvorens hij naar binnenging, maar
zijn metgezel gunde zich daar den tijd niet
voor. Hij was aan het eind van de gang linksom
gegaan en stond, toen de Inspecteur hem ge-
naderd was, uit alle macht-aan de deur van de
keuken te rukken.
Er was inderdaad een sterke gaslucht in de
gang en ze scheen onder de keukendeur door
te komen, ofschoon er een dikke mat voor den
kier geschoven was.
Inspecteur Brink rukte aan den knop van de
dfcur en riep zoo bard hij kon, maar er kwam
geen antwoord.
„We zullen de deur moeten forceeren," viel
de Jonge Van Sittert uit. „Er is geen tijd te
verliezen."
De inspecteur knikte, week even een eindje
achteruit en drukte toen met zijn volte gewicht
tegen de deur. Eén duw was voldoende.
De beide mannen vielen bijna naar binnen
toen de deur bezweek, maar ze wendden zich
snel om, want het vertrek was vol gas en de
weeë, zoete geur van het vergif greep nalar
hun keel als een onzichtbare hand. Van Sittert
wees zwijgend naar het eind van de keuken,
waar een groot gasfornuis stond. Het deurtje
er van stond open en er vóór lag Bet lichaam
van een man, wiens hoofd in den oven was
verborgen.
Beiden herkenden hem.
„Vaderl" zei de Jongen met een doffen klank
in zijn stem en hij zou naar binnen gesneld zijn,
als Brink hem niet had tegengehouden.
„Zet de deuren en ramen achter ons open,"
V E R
zei hij met moeite. „Ik zal naar binnen gaan en
de achterdeur zien open te maken."
Zijn adem Inhoudend, rende hij de keuken
door en draaide den sleutel om, dien hij In de
deur zag zitten. Maar hij moest ook den gren-
del wegschuiven, eer hij de deur kon openen
en de frissche avondlucht naar binnen kwam
stroomen.
Kuchend stapte hij naar buiten om zijn longen
weer met frissche tucht te vullen; toen begaf
hij zich met een paar groote stappen naar
. het fornuis, draalde de beide kranen dicht,
die den toevoer naar. den oven regelden en
trok het lichaam van den ouden Van Sittert op
een groote mat, die in het midden van de keu-
ken lag. Hij behoefde slecht« «én enkelen blik
op den ongelukkige te werpen om te weten,
dat er niets meer voor hem te doen viell
De Inspecteur ging naar buiten en bleef naast
Van Sittert «taan tot de vergiftigde atmosfeer
weer gereinigd zou zijn.
„Waarom - waarom heeft hij .het gedaan?"
vroeg de Jongeman.
Brink gaf op deze vraag geen antwoord.
HIJ zei alleen: „U kunt het bette even een dok-
ter gaan halenl Dokter Sneliens woont aan den
overkant van den weg."
De Jongeman was in een oogenblik weg. De
inspecteur hoorde hem het tuinpad afloopen.
Het lichaam was door den inspecteur zoo wei-
nig mogelijk van zijn plaats gehaaldl Van Sit-
tert moest zich plat op den grond hebben uit-
gestrekt en toen naar voren zijn gekropen, tot
zijn hoofd en schouders in den oven waren,
waarvan de belde kranen waren opengedraaid.
Zijn handen schenen krampachtig om zich heen
te grijpen en op zijn achterhoofd was een don-
kere streep zichtbaar.
De inspecteur haaide zijn opschrijfboekje
voor den dag. Zijn proces-verbaal zou noodza-
kelijk zijn voor het onderzoek. De overledene
droeg pantoffels en een huisjasje, noteerde hij.
De kieren van de achterdeur waren met cou-
ranten dichtgestopt om ze luchtdicht te maken.
De kieren tusschen de ramen en de blinden
waren op dezelfde wijze behandeld.
Brink ging naar den schoorsteen, waaronder
vroeger blijkbaar een gewone kachel had ge-
staan. Ja, in de opening was een dikke prop
courantenpapier geduwdl
„Hij heeft vooraf alle maatregelen goed ge-
nomen," mompelde hij. „De deur waardoor wij
binnen zijn gekomen, was de eenige, welke
niet afgestopt wasl Ik denk, dat hij gedacht
heeft, dat die dikke mat aan den buitenkant er
wel ijV 0r xou zor 0 en ' e,at er fl« en fl« ontsnap-
te. H'ml Zeker niet meer couranten bij de hand
gehad. De kastdeur staat open. Hij moet ze van
die plank hebben afgenomen. Daar valt niet aan
te twijfelen."
Op dat oogenblik werden er snelle voetstap-
pen in de gang gehoord en kwam Van Sittert
binnen, gevolgd door dokter Sneliens, een man
van middelbaren leeftijd, die zich pas betrekkelijk
kort geleden In Malmsen had gevestigd. Achter
den goudgeranden bril glinsterden zijn donker-
bruine oogen van ' beroepsnieuwsglerigheld.
„Wat hoor ik daar, inspecteur? Heeft mijn-
heer Van Sittert.. .*
„En waarom heeft hij dat gedaan? Dat zou Ik
wel eens willen weten," viel de Jonge Van
Sittert hem jammerend in de rede. , Waar-
om?"
Noch de inspecteur noch de dokter gaven
zich echter moeite op deze vraag te antwoor-
den De laatste was reeds naast den ouden man
op den grond neergeknield. Zijn onderzoek
A A L
s speurder
duurde slechts kort. Hij stond op en bromde
Iets tegen den inspecteur.
„Ik vrees, dat hij is overleden," zei hij. „V«r-
schrlkkelijkl Wie heeft het ontdekt?"
„Mijnheer Van Sittert, toen hij ongeveer een
kwartier geleden thuiskwam. Hij kwam uit An-
iodam."
„Mijn vader moet plotseling krankzinnig zijn
geworden," mompelde de jongeman. -„Hij had
geen enkele reden om zool ets té doen, doktert
Mijn vader had absoluut geen zorgenl"
De dokter onderzocht nu de donkere streep
op het achterhoofd van den doode. Hij spande
de huid en keek er zeer aandachtig naar. De
Inspecteur tikte hem op den schouder.
„Ik heb al gezien wat dat It," zei hij. „Mijn-
heer Van Sittert moet zijn hoofd «chietijk heb-
ben opgericht, toen hij... toen hij In den oven
lag. Hij heeft toen zijn hoofd tegen de open-
staande deur van den oven ge«tooten. Ziet u
wel? Dat verklaart ook, dat het zoo zwart ziet.
Potlood of kachetglan«."
Dokter Snellen« knikte toen hij weer opstond
en het «tof van de knieën van zijn broek af-
sloeg. Zijn oogen schitterden meer dan ge-
woonlijk toen hij om zich heen keek naar de
voorbereidingen voor den zelfmoord.
De Jonge Van Sittert «cheen niet in staat naar
het lichaam van zijn vader te kijken. At« een
verdwaasde staarde hij door het gat van de
deur naar buiten. De dokter maakte eveneen«
zijn notitie«. •
„Hoe laat denkt u, clat mijn vader gestorven
I«, dokter?" vroeg de Jongeman. „Ik wa« hier 'n
paar minuten voordat de klok van den kerk-
toren zeven «loeg... En ik dacht, dat hij op mij
zat te wachten... Dat deed hij altijd op Zater-
dagavond."
„Dat Is moeilijk te zeggen," antwoordde de
dokter. „Misschien een half uur, misschien een
uur geleden. Er is geen enkel punt, waarvan
men het kan aftelden." Hij gaf den inspecteur
een wenk om hem te helpen het lichaam van
den ouden man naar de aangrenzende kamer
te brengen. Het was niet zwaar, maar toen zij
het optilden, viel er iets met een rinkelend ge-
luid op den vloer en toen de inspecteur keek,
zag hij een stukje glinsterend glas liggen.
„Kijk eens, dokter," riep hij uit. terwijl hij de
voeten van den doeden man weer op den
grond liet rusten, „het lijkt wet een stuk van
een horlogeglas. Als hij het horloge in zijn vest-
zak heeft gehad, toen hij zich op den grond
legde... natuurlijk, zoo Is het gebeurd. Kijk
I„
Uit den vestzak van den doode haalde hij
een groot horloge, dat aan een dunnen ketting
zat, te voorschijn. Het glas was aan grulzete-
menten en de wijzers waren op zes uur tien
minuten blijven stilstaan.
De Inspecteur knikte. „Er Is geen twijfel meer
omtrent den tijd, waarop de ongelukkige zich
op den grond heeft neergelegd, dokter," zet hij.
„Het was tien minuten over zessen, ziet u wet?
Hij heeft het glas tegen den grond gedrukt en
daardoor Is het gebarsten."
Ze droegen den doode tusschen hen in naar
de aangrenzende kamer. De Jongeman was te
zeer overstuur om te kunnen helpen. De inspec-
teur klopte hem op den schouder.
„Het is vreesetijk voor u, mijnheer," zei Hij.
„Toen Ik u daarnet zag rijden, kon He weinig
vermoeden, dat u zoo'n treurige ontdekking
zoudt doen."
„Ik ook niet, inspecteurl Ik zou mijn vader
tot heel veel dingen In staat hebben geacht,
want in veel opzichten wa« hij een zonder-
ling. .. maar zètfmoordl Neen, Ik begrijp het
DOOR raéz?^
absoluut nietl Zijn gezondheid wa« uitstekend.
Verleden week Zaterdag vertelde hij me nog,
dat hij zich nog nooit zoo goed had gevoeldl"
„Heeft u misschien onaangenaamheden met
hem gehad of kan er Iets anders zijn gebeurd,
dat hem overstuur heeft gemaakt?" vroeg dok-
ter Sneliens.
De Jongeman haalde zijn schouders op. „Een
eenvoudig ruzietje zou mijn vader niet zoozeer
overstuur hebben gemaakt, dat hij er zich voor
Tusschen de leden
der Duitsche Weer-
macht en de Ne-
derlandsche bevol-
king hebben steeds
vriendschappelijke
betrekkingen bestaan.
Hiernaast: vier Ne-
dertandsche kinderen
twee meisjes en
twee Jongens, kre-
gen een ultnoodi-
ging, waarop iedere
Hottandsche Jongen
en leder Hollandsch
meisje jatoersch zal
zijn. Een Hauptmann
stelde namelijk een drietal paarden, waaronder
twee prachtige schimmels, voor hen beschik-
baar, waarop zij, onder toezicht van eenige
Duitsche manschappen, hun eerste jrijtes ontvin-
gen. Is het wonder, dat zij de uitnoodiging vol
blijdschap aanvaardden en dat zij de vreugde-
volten middag, waarop zij de wereld zagen, hoog
boven op een echt paard gezeten, niet spoedig
zulten vergeten? En is het wonder, dat de
Duitsche soldaten, onder wier leiding dit
van kant zou maken, doktert Ik ken hem veel
te goed om zooiets te kunnen gelooven. Er
heeft echter nooit een ernstig, meeningsverschil
tusschen mijn vader en mij bestaan, anders
was ik natuurlijk niet geregeld iedere week
gekomen. Wel had hij steeds wat te zeggen
over wat hij mijn spilzucht noemde. Hij kon
zich maar niet voorstellen, dat het leven in An-
iodam zooveel duurder is dan hier,"
„H'm. Een dergelijk verschil van inzicht over
zoo'n betrekkelijk onbelangrijke kwestie kan uw
vader echter nooit zóó overstuur hebben ge-
maakt, dat hij er de hand door aan zichzelf
zou staan. Misschien, dat de couranten, welke
zijn gebruikt om de kieren van de deur en
de ramen af te stoppen, wanneer ze worden
onderzocht, eenige aanwijzing geven over
het motief . . . We kunnen nu echter beter
naar het politiebureau gaan, inspecteur, en ons
rapport maken. Gaat u mee, mijnheer Van Sit-
tert, of blijft u hier?" vroeg de dokter.
De aangesprokene wierp een blik door de
openstaande deur in de keuken.
(Zje vervo/g e/ders In dit nummer)
alles geschiedde, een paar Jeugdige Holland-
sche vrienden maakten? De angst voor de
paarden en de verlegenheid waren spoedig
overwonnen en de lachende gezichten getui-
gen van 'n prettigen, onvergetelijken middag.
Hieronder: Muziek verbroedert. — Duitsche
muzikanten zijn graag geziene gasten in de
steden, waar zij optreden, en Jong en oud
luistert gaarne naar de vroolijke nummers, die
zij ten gehoore brengen. (Foto's Polygoon)

Gezicht op het
Garda-meer met
rechts Malcesine.
Het Garda-meer, zoo merkwaadig door de over-
weldigende schoonheid van zijn landschap en
sfeer, is even rijk aan harmonie als aan con-
trasten. Hier vindt men vereenigd de strenge grootsch-
heid van de majestueuze alpentoppen, de kleurige,
bloeiende, levendige bekoring van de Tyrrheensche
kust en de zacht glooiende hellingen van de
Apenijnen.
Het meer wordt als het ware ingesloten door de
hooge, grauwe rotswanden van de Alpen, die tot
bijna aan het water reiken, om plotseling te verdwij-
nen, waardoor het meer zich verwijdt tot een groot
bassin, vol licht en bloemen en wisselende kleuren,
rijk aan bochten en inhammen, die bijdragen tot Je
bekoring, die er van 't water uitgaat en die schijnt
te culmineeren in de kobalten tinten van den Benaco.
Niet altijd echter is het Garda-meer een beeld van
vrede en liefelijkheid. Wanneer de Sover, de ge-
vreesde wind, zich brullend in de dalen van Trento
werpt, of toornig sissend en fluitend om de Monte
Baldo giert, is het alsof de zwarte hemelkoepel om-
laag zal storten. Zware regens stroomen omlaag in
de golven van het donker-dreigende meer en het
water gromt als een woedend geworden reus. Zulke
stormen komen echter maar tamelijk zelden voor.
Meestentijds koesteren de schilderachtige dorpjes
aan het meer zich in de warme zon van het Zuiden.
Salö, de vroolijke stad vol tuinen en villa's, Is het
beginpunt van de Gardone-Riviera, die eindigt bij De prachtig aangelegde tunnelweg van Ponale, die vlak langs het meer leidt
Gargnano. De Gardone-Riviera - de naam zegt het reeds - is
een streek vol warme zonnigheid, van blanke paleizen, schilder-
achtige dorpjes, en blauwgroen water vol fonkelende lichtflitsen.
De hellingen zijn dicht begroeid met cederboschjes, met citroen-
boomen, olijvenhagen en vruchtboomen. Langs de Gardone-Riviera
rijen zich de juweelen van het Garda-meer; van sommige heeft
men prachtige badplaatsen gemaakt, die in het reisseizoen zich
mogen verheugen in een druk bezoek. Aan dit deel van den
oever stijgt de San Marco-zuil rank omhoog in de blauwe lucht.
Hier staat ook' de kerk van den heiligen Ercolano, met haar veel-
kleurige teekeriing in het marmer; de kerk, waarheen in oude tijden
pelgrimstochten werden ondernomen naar een beroemd geworden
mirakel. Ook Toscolano, 'n plaatsje, dat waarschijnlijk van Etruski-
schen oorsprong is, was in den Romeinschen tijd zeer bekend, en
vormt nog heden ten dage met zijn mooie kerk van Gaino het
romantische doel van vele toeristen. Daarachter verheffen zich de
granieten rotswanden van den Monte Gu.
Na Gargnano begint het landschapsbeeld evenwel te verande-
ren. Het wordt somber en wild, de rotswanden stijgen steil uit
het water omhoog, het meer vernauwt zich en zijn wateren wor-
den donkerblauw om vervolgens een loodkleur aan te nemen,
terwijl het spel van licht en schaduw de meest bizarre effecten
te weeg brengt. Hier en daar worden de rotswanden onderbroken
door diepe inkepingen, waartusschen het water stroomt. Op een
spits toeloopende rots, zeshonderd meter boven het water, staat -
Een van de prachtige villa's aan de Gardone-Riviera, die zoo rijk zijn aan
merkwaardige kunstwerken: het huis van den beroemden Itaüaanschcn
dichter Gabriele d'Annunzio.
het heiligdom van Castello. Watervallen, zooals de Campione ev. de Tignaie,
storten van de rotsen naar beneden en waar hun wateren in het meer uit-
vloeien, liggen de gelijknamige havenplaatsen. Iets verder volgt de inham van
Tremosine, daarna Limone, dat als een liefelijk lentebeeld in de donkere
schaduw van den Monte Mughera ligt. Vlak bij den oever staat Riva, dat nog
uit den tijd der Romeinen stamt en uit welks haven thans de pleiz.erbooten uit-
varen over 't meer, en waar ranke zeilbootjes schommelen op de blauwe golven.
Het kleine pittoreske stadsplein met zijn arcaden, den hoogen middeleeuwschen
toren en verder naar achteren den witten Stivo-berg en het massieve graniet
van den Monte Brione, vormen een imposanten achtergrond.
Geheel Oostelijk, aan het eind van een klein, nauw dal, ligt het schilder-
achtige Torbole met in de hoogte hel kerkje van St. Andreas. Het ver in
het water vooruitstekende Malcesine met zijn Castello Scaligero spiegelt zich
als een najade in de wateren van den Benaco, en In de hoogte ligt Dosso
Casino. . j u i
Zoo liggen er ontelbare kleine dorpjes en pittoreske stadjes rondom het
Garda-meer Zij hebben bijna zonder uitzondering een bewogen verleden
en zijn dikwerf door dichters bezongen. Dante heeft bij voorbeeld
het strijdvaardige Peschiera onsterfelijk gemaakt In zijn poëzie. In het midden
van de uitgestrekte moraine ligt Sirmione, dat door Carducci „de bloem van de
schiereilanden" werd genoemd en dat zijn naam „Koningin der Najaden
dankt aan Jodocus. Naast de heidensche ruïnes, waarin de liefdeszuchten van
den Romeinschen dichter Valerius Catullus nog schijnen te weerklinken,
verheffen zich de resten van een Lombardijnsch klooster. .
Zoo kan de vreemdeling, die zwerft langs dt oevers van het Garda-
meer, over het verleden mijmeren en zich vermeien in den gloed en de
bloeiende schoonheid van het heden . . .
Op het terras
van den San Marcotoren heeft
men een schitterend uitzicht over 't meer.
Het trotsche „Castello Scaligero" bij Malcesine.
San Vigilio en Garda, zooals men ze ziet liggen van Gardesana uit.
(Foto's Werner ]. Sitzmann)

DOKTER SNELLENS ALS SPEURDER
VERVOLG
„N-n«en," zei hij haperend. „Ik blijf niet hier.
Ik xal even mijn koflertje uit den auto halen
en ga dan met u mee ... Ik zal vannacht een
kamer in „De Gouden Leeuw" nemen. We
zullen het huls sluiten en u kunt het beste den
sleutel bewaren, inspecteurl Ik kom liever niet
meer hier vóórdat alles is afgeloopen."
Ze verlieten het huis en begaven zich op
weg. Dokter Snellens nam zulke haastige stap-
pen, dat hij de beide anderen weldra een
eind voor was. Het bureau was maar een klein
gebouwtje op den hoek van het marktplein, en
de inspecteur ging hen vóór, de buitentrap op
en door de wachtkamer naar zijn eigen bureau.
„Ziezoo, beeren... Ik was blij, dat u zoo
gauw kon komen, dokterl Dat maakt alles zoo-
veel eenvoudigerl"
De dokter gromde Iets en vroeg toen een
potlood aan Van Sittert te leen, daar hij het
zijne vergeten had. Toen zette hij zich aan tafel
om zijn medisch rapport te schrijven. De Inspec-
teur zat met gebogen hoofd over zijn eigen
rapport, terjvijl Van Sittert zenuwachtig aan zijn
sigaret trok.
De dokter was het eerst klaar en zette zijn
hoed op.
„Ik ga er vandoor," zei hij. „Kan ik den ach-
terkant uit. Inspecteur? Ik wil niet graag, dat ze
me hier zien weggaan, anders krijg ik honderd
en één vragen te beantwoorden."
„Natuurlijk, dokterl Als u deze deur doorgaat,
komt u langs de cellen bij een zij-uitgang." De
Inspecteur stond op en ging den dokter voor. „Er
zit vanavond niemand in de cel. De lul In Malm-
sen zijn den laatsten tijd erg braaf," voegde hij
er lachend aan toe.
Aan de beide kanten van de korte gang
waren drie zware deuren, die nu wijd open ston-
den om de cellen te laten luchten. Dokter Snel-
lens greep Van Sittert bij den arm en deed hem
voor een der cellen stilstaan.
„Heb je zoo'n cel al eens van binnen gezien,
Van Sittert?" vroeg hij.
De jongeman wierp een schuwen blik in het
kleine hokje.
„Neen, nog nooit," antwoordde hij, „maar..."
Een hevige duw midden in zijn rug deed hem
lot aan het andere einde van de cel vliegen.
Dokter Snellens trok de deur dicht en grijnsde
toen hij hoorde, hoe het patentslot dichtveerde.
„Nu, dan heb je nu gelegenheid om haar eens
goed van binnen te bekijken," riep hij. „En je
weet wel, waarom je er In zitl"
Inspecteur Brink bevond zich reeds aan het
andere einde van de gang. Hij keerde zich met
een ruk om.
„Dokter... Wat... Moet dat soms een grap voor-
stellen? Ik geloof niet, dat mijnheer Van Sittert
zich vanavond In de stemming voelt om grapjes
te maken, dokter! Ik zal even den sleutel halen,
en...
„Doe geen moeite. Inspecteur." De dokter stak
zijn arm door dien van den weerstrevenden
politie-man en trok hem mee. „We zullen hem
daarlaten zitten tot we terug zijn. Hij hóórt er."
„Waarom?" brulde de man In de cel, hevig
dokte' " eUr bonkend - " Doe n1 ' t x00 kr «nl«innig,
Je zit er voor den moord op je vader," zei
de dokter kalm. „En het Is omdat Ik nlèt krank-
zinnig ben, dat je daar zit. Als de inspecteur
heeft gehoord, hetgeen Ik hem te Vertellen heb,
dan zal hij het wel met me eens zijn, dat je daar
blijven moet... Kom mee, inspecteur. U hebt
den sleutel van het huls. Ik zou graag even met
u teruggaan, om u een en ander te laten zien."
„Moord? Op zijn vader?" vroeg de inspec-
teur verbaasd. „Maar h«l was duidelijk een geval
^ van zelfmoord, dokterl" protesteerde hij, terwijl
htj^ door den dokter naar de buitendeur werd ge-
duwd Ik... men zal mij ontslaan... Mijnheer
Van Sittert zal een klacht Indienen, en Ik ben
verantwoordelijk voor hetgeen er hier gebeurt.
U kunt het niet meenen, dokter."
" T ° eh **'. inspecteur. Indien u hem er uit laat
vóórdat Ik u heb kunnen vertellen wat Ik heb
flezlen, zal i k er rapport van maken en dan
zullen we eens zien, wat er met Je gebeurt!"
Ze hepen nu weer op den eenzamen weg en
de inspecteur veegde zijn voorhoofd af met zijn
zakdoek. Af en toe wierp hij een blik op zijn
metgezel alsof hij bang was, dat deze plotseling
krankzinnig was geworden. Indien hij geen dok-
■ l V L a, L£ #w,M J' ,ou h, J « lch V00f «*•" onz\n
niet hebben geleend, maar medici hebben nu
eenmaal een zekere autoriteit.
„Het was werkelijk zelfmoord, dokter," be-
weerde hij intusschen. „Hoe zou het iets anders
kunnen zijn? De oude man had zich In de
keuken opgesloten en heeft zelf zijn hoofd In
den oven gestoken! En dat die jonge Vm Sit-
tert er iets mee te doen zou hebben... Ik ben
hem zelf tegengekomen In zijn auto om onge-
veer drie minuten voor zevenen en we weten
door dat gebroken horlogeglas, dat zijn vader
tien minuten over zessen gevallen Is. Toen was
de jonge Van Sittert nog meer dan dertig kilo-
meter ver weg..,"
Dokter Snellens bleef voor de deur van het
huis waar de tragedle zich had afgespeeld,
wachten tot de inspecteur ze met den sleutel
had geopend. Ze gingen naar binnen en de
dokter liep regelrecht naar de keuken.
„Laten we nu eerst eens onderzoeken, hoe
het slachtoffer zich aan den binnenkant heeft
opgesloten, inspecteur," zei hij. „En dan vraag
Ik u, waarom déze deur nlèt onderaan met
couranten was afgestopt zooals de andere deur
en zelfs de ramen?"
„Omdat de oude Van Sttlert niet meer cou-
ranten bij de hand had. Dat heb Ik direct be-
grepen, dokter. Hij bewaarde de couranten In
deze kast, en de plank Is heelemaal leeg. De
mat voor de deur was voldoende om te voor-
komen dat het gas ontsnappen zog."
„Hij zou het tafelkleed hebben kunnen ge-
bruiken, of hij zou uit een andere kamer cou-
ranten hebben kunnen halen," zei de dokter.
„Neen, inspecteur, het was niet omdat de man
er geen materiaal voor had, dat de kier onder
deze deur niet werd afgestopt Het was omdat
deze deur als uitgang moest dienen."
„En dan heeft hij ze zeker aan den binnen-
kant gesloten na er eerst te zijn uitgegaan?"
vroeg Brink Ironisch.
„Hij sloot ze aan den binnenkant af, nadat
hij er door was vertrokken," antwoordde de
dokter kalm. „En dit is de eenlge deur, waarbij
dit mogelijk Is. De kier tusschen den vloer en
de deur Is wijd genoeg om er een potlood
doorheen te trekken. Bij de achterdeur xoü dit
niet mogelijk zijn geweest. Die kiert niet zoo
•rg. Bovendien leek hei beter de grendels op
de achterdeur te schuivenl"
De inspecteur wreef ongeduldig langs zijn
neus. Blijkbaar was hij overtuigd, dat hij slechts
zijn tijd verspilde door naar den dokter te
luisteren.
„Maar dat is niet mijn troefkaart. Brink," ver-
volgde de medicus. „Daardoor ben ik niet op
het juiste spoor gekomen. Eer we echter ver-
der gaan, wil Ik Je toch laten zien, hoe die
deur aan den binnenkant werd gesloten, en wel
door iemand, die buiten stond." Hij haalde een
gewoon potlood uit zijn zak. „Het gebeurde
met dit potlood, dat ik daarnet, zooals u weet
van Van Sittert heb geleend. Zie Je die groef
in het hout hier? Waardoor komt die, denk Je?"
„Er is op gebeten," antwoordde de inspec-
teur kort.
„Geen kwestie vanl Indien iemand op zijn
potlood bijt, dan doet hij dit aan het eind en
niet In het midden. Deze groef is dan ook ont-
staan doordat 't potlood geklemd heeft gezeten
in het oog van den sleutel van deze deur.
Waarschijnlijk Is het een trucje, dat de jonge
Van Sittert heeft uitgevonden, toen hij nog een
kind was. Bovendien Is het niet zoo heel erg on-
bekend - Kijk, ik zal u eens wat laten zlenl"
Aan het eene eind van het potlood bond de
dokter een stevig, dun touw, daarna duwde hij
het andere einde door het oog van. dan sleutel
en wel zóó, dat dit naar links het meest er uit-
stak. Daarna trok hij het touwtje voorzichtig
onder de deur door, rechthoekig met het pot-
ood. Hij trok er zeer licht aan, om het potlood
in het oog van den sleutel op zijn plaats te
houden en sloot de deur toen aan den buiten-
kant, het eind van hot touw steeds In de hand
houdend.
■
„Nu opgepastl" riep hij tegen Brink, die bin-
nen Avas gebleven, en hij gaf een fermen ruk
aan het touw.
Inspecteur Brink zag, hoe het eene eind van
het potlood steeds lager werd getrokken, waar-
- door het als een hefboom in het oog van den
sleutel werkte. Steeds meer werd het eene eind
door den man, die In de gang stond, naar be-
neden getrokken; ten slotte hoorde de Inspec-
teur een klikkend geluid en hij wist nu, dat het
slot was omgedraaid. Inderdaad was de dokter
•r in geslaagd, terwijl hij buiten stond, de deur
van binnen te sluiten I Toen trok hij het potlood
onder den kier van de deur/door.
„Mijn hemel," riep Brink, de deur weer ope-
nend en zich bij den dokter In de gang voe-
gend. „Zoolets heb ik nog nooit gezien, maar
dat verklaart nog niet..."
„Het verklaart niets anders, dan dat deze
deur door Iemand, die in de gang staat, van
binnen gesloten kan worden. Het slot was kort
geleden goed geolied, en daarom ging het zoo
gemakkelijk. Zie Je deze nieuwe groef op het
potlood? Ze lijkt precies op degeen, die er op
zai, toen Van Sittert mij zijn potlood leende."
Brink knikte zwijgend. HIJ was wel verbaasd,
doch niet overtuigd.
„Dat Is geen voldoende bewijs om iemand In
de gevangenis te brengen, dokter," zei hij. „U
kunt niet bewijzen, dat Van Sittert hier om drie
minuten vóór zevenen naar binnen Is gegaan,
zijn vader dwong zijn hoofd In den oven te sto-
ken, hem daar te houden tot hij bewusteloos
was, alle voorbereidingen te treffen, de deur
van buiten te sluiten, en toen naar buiten rende
om mij te roepen, allemaal in den tijd van vier
tot vijf minuten hoogstensl Bovendien is er
dan nog het horloge, dat om tien over zessen is
blijven stilstaan."
„Ik ben ook niet van plan iets dergelijks te
bewijzen, want de oude Van Sittert I s niet met
zijn hoofd In den oven gehouden tot hij was
gestikt. Hij wis reeds bewusteloos toen hij hier
in de keuken werd gebracht. Die plek aan zijn
hals...
„ ... kwam, doordat hij zijn hoofd tegen de
deur van den oven stootte!"
„Dat dacht u, maar Ik heb ze nauwkeurig on-
derzocht en het zwart, waarvan u meende dat
het kachelglans was, is roet, inspecteurl En dat
roet kwam, als Ik het goed heb, hiervan."
De dokter nam bij deze woorden een zweren
kachelhaak op, die naast het fornuis op den
grond lag. Door het langdurig gebruik was hij
heelemaal aangeslagen.
„Ik geloof, dat het zoo is gebeurd, inspec-
teur," zei hij. „De Jonge Van Sittirt heeft zijn
auto om ongeveer bij zessen op eenigen af-
stand van de stad laten stoppen. Toen Is hij
door de velden naar zijn huis gewandeld en
zonder door iemand gezien te zijn, door de
achterdeur naar binnen gegaan. Hij wist, dat het
meisje op Zaterdagmiddag altijd vrij had. Op
de leuning van Van Sitterts gemakkelijke stoel
in de kamer hier naast ligt een boek. Ik ver-
onderstel, dat de oude man rustig zat te lezen,
toen zijn zoon de kamer binnensloop, achter
zijn vader ging staan en hem toen bewusteloos
sloeg met één enkelen slag van dezen haak."
De inspecteur toonde zich niets op zijn
gemak.
„Ik geef toe, dat dit slechts veronderstellingen
zijn," vervolgde dokter Snellens. „De moorde-
naar nam de bril van zijn vader en legde dien
netjes op tafel, terwijl hij 't boek op de leuning
van den stoel legde om 't den schijn te geven,
alsof de oude man vrijwillig opgestaan en naar
de keuken' gegaan was. Ik ben er echter zeker
van, dat hij er niet heen gelöópen is. Hij was
bewusteloos en werd er heen gedrigen. De
Jonge Van Sittert legde hem met zijn hoofd in
den oven, zooals we hem vdnden, maar hij deed
eerst nog Iets anders, Inspecteur. Hij nam het
horloge uit den zak van zijn vader en sloeg
het glas kapot, er echter vooV zorgend, dat er'
geen stukje verloren ging. Hij zette het toen
s« en deed het met alle stukjes glas in het
zakje. Hij...
„Kom, dokter, nu gaat u toch wel een beetje
al te ver," protesteerde Brink. /
„Niet zoo ver als u denkt! Toen u het hor-
loge uit den zak van den ouden Van Sittert
haalde, heb ik iets gezien. Hebt u opgemerkt,
naar welken kant de wijzerplaat gekeerd zat?"
De inspecteur schudde ontkennend zijn hoofd.
„Die zat naar den buitenkant; de kast van
het horloge zat tegen het lichaam van den
doodel Zoo draagt niemand zijn horlogel Het
Is te ongemakkelijk en te gevaarlijk, want als
men het slechts e^en zou stooten, zou het glas
kapot zijn. Als het horloge op de gewone wijze
In den zak had gezeten, zou het glas niet ge-
broken zijn, toen de man op den grond viel. De
onderkleeren zouden den schok hebben gebro-
ken. Probee* het maar... Neen, het horloge
werd op de verkeerde manier in den zak van
den vermoorde gestoken en wel door zijn zoon,
nadat deze eerst het glas had gebroken om -
zoogenaamd vast te leggen, dat de zelfmoord
om tien minuten over zessen werd begaan."
„En daarna zou hij ai de" kleren van de deu-
ren en de ramen hebben afgestopt en ook het
gat boven den schoorsteen daar, om vervolgens
zijn vader met zijn hoofd In den oven te duwen
en de gaskraan open te zetten, en dan de deur
van buiten te sluiten, alvorens hij mij kwam ha-
len? Denkt u, dat het zoo is gebeurd, dokter?"
„Preciest Even voor zevenen Is hij de stad
binnen gereden, passeerde u en ging hier zoo-
genaamd voor den eersten keer naar binnen.
Hij had een schitterend alibi, inspecteur, en wel
door u. U zoudt hebben willen zweren, dat hij
niet eer dan een paar minuten vóór zevenen in
de stad is gekomen!"
„Dat zou ik nóg willen doen, dokterl Wat u
heeft verteld, klinkt allemaal heel aardig en
voor een amateur zelfs wel geloofwaardig, maar
niet voor mijl Want zelfs indien de oude man
was vermoord, zooals u werkelijk half heeft be-
wezen, dan Is er nog geen enkele reden om
aan te nemen, dat zijn zoon het zou hebben
gedaan. Waarom denkt u Juist dat hij de da-
der Is?"
De dokter gaf geen antwoord, maar liep grijn-
zend naar de keuken, naar het geheel afgeslo-
ten raam.
„Indien Je weigert de groef op het potlood
at» bewijs te accepteeren, dan Is hier mijn troef-
kaart, inspecteurl Kijk eensl"
Brink keek schouderophalend naar de opge-
vouwen courant, die de dokter aanwees. Zij was
tusschen het raam en het kozijn geduwd, klaar-
blijkelijk omdat daar een groole kier was. De
titel van de courant zat naar buiten gevouwen.
„Nou, en?" vroeg de Inspecteur.
„Maar man, gebruik je oogen dan tochl Zie
Je dan den datum op die courant niet? Het Is
dé Wereldbode van vanavond!"
„Ja, dat zie ik ook, maar..."
„Maar man, hoe laat kun je hier in Malmsen
het avondblad van de Wereldbode krijgen?"
„Om vijf minuten over half acht zijn de cou-
ranten aan het station, maar ik begrijp nog
niet..."
„Julstl Om vijf minuten óver half acht wor-
den ze uit den doorgaanden trein op ons station
gegooid, maar die courant, die editie, zat tus-
schen het raam en het kozijn, en Jij wil me
laten gelooven dat de oude Van Sittert ze daar-
in heeft gestopt vóór hij stierf, dus vóór Jij de
keuken binnenkwam om vijf minuten vóór
zevenen?"
Opeens scheen Brink te begrijpen. Zijn ge-
zicht werd purper.
„En... u zag dat al, toen u den eersten keer
hier kwam, dokter?"
„Ja, toen Ik hier om kwart over zevenen
binnenkwam, zat die courant daar al. Nu, in-
specteur, bent u vandaag naar Anlodam ge-
weest?" *
„Neen, ik niet!"
„Nu, ik ook nletl Het avondblad van de
Wereldbode wordt echter In Anlodam al om
ongeveer half zes op straat verkocht. Ik weet
het, omdat Ik ze zelf wel eens heb gekocht
als ik in Anlodam was. Iemand, die hier in de
keuken is geweest, heelt die courant dus van-
middag in Anlodam gekocht. U en ik kunnen
worden uitgeschakeld zoodat alleen de jonge
Van Sittert overblijft. En hij gaf toe, dat hij
regelrecht uit Anlodam kwam."
„Lieve hemel, dokter, dus..."
„Hierdoor weet ik, dat het de Jonge Van Sit-
tert en niet zijn vader was, die de deur én de
:
ramen met couranten heeft dichtgestopt. Hij vond
hier geen couranten meer en heeft toen zonder
er bij te denken de courant gebruikt, die hij In
zijn zak hadl Dat was de eenlge vergissing, die
hij heeft begaan. Overigens is hij duivels ge-
raffineerd te werk gegaan. Indien de titel van
de courant niet naar buiten omgevouwe^ was
geweest, zou ik het niet hebben gemerkt!"
„Wat een... wat een schurkl" viel inspecteur
Brink uit. „Hij had mij aardig den wind uit mijn
zeilen genomenI Maar waarom zou hij het heb-
bén gedaan?"
' Dokter Snellens begaf zich naar de deur.
/„Dat zal zonder twijfel later wel aan het licht
/komen," zei hij. „Misschien had hij het geld, dat
hij zou erven en dat zijn vader hem bij zijn
leven niet wilde geven, dringend noodig. HIJ
sprak reeds over meeningsverschilien betreffende
geld. Ik geloof niet, dat het moeilijk zal vallen,
het motief tot de daad uit te vinden. - Maar
Ik moet nu naar huls. Ik ben reeds laatl Laat
u hem in de cel of... 7"
„En óf!" Inspecteur Brink balde zijn vuisten
van woede.
Tien minuten later keek hij door het kleine
luikje In de celdeur naar zijn gevangene. Van
Sittert was nu kalm geworden. Zijn zenuwen
hadden den strijd opgegeven gedurende het
halve uur, dat hij eenzaam In de cel -had door-
gebracht. Hij lag nu op de brits, en hield zijn
gezicht In zijn handen verborgen...
„Maar hoe bent u het te weten gekomen?"
vroeg hij opkijkend.! „Ik ben zelf niet eer op
de gedachten gekomen dan ongeveer half zes,
toen Ik een courant kocht en Beursnoteerlngen
zag. Ik had met tweeduizend gulden, geld van
mijn firma, gespeculeerd en de helft er van ver-
loren. Ik wist, dat ik het moest terugbetalen, en
dat mijn vader me nooit een cent zou geven.
Onderweg naar huls ben ik toen op de ge-
dachte gekomen... Ik moet gek geworden zijn
toen Ik In die courant las, dat...
„Dan heeft die courant heel wét op haar ge-
weten," viel de inspecteur hem in da rede, het
luikje dichtschuivend en zich verwijderend,,,want
zij zal Jou ook In de gevangenis brengen. Jonge-
man, en ik heb zoo'n idee, dat Je er van Je
leven niet meer uitkomt.."
DAT SMAAKT! Marika Rökk. de charmant« filmactrice, thuis. i**m

„Hoeveel salaris geeft de betrekking?"
„In het begin honderd gulden per maand,
en later meer."
„Dan kom ik later wel terug." (Berl. lil. z.)
„We zijn al jaren gescheiden, maar lederen
keer brengt Bello mijn man weer thuis."
{Das lil. Blatt)
£ ,
jAVat schrijven de mannen toeft traag! Al „Neemt u me niet kwalijk, mijnheer, maar ik
TTT
^
„Het moet tegen twaalf uur loopen - ik gelooi, dat mijn maag al begint te
knorren " (.Deutsch, lil.)
„Veertien jaar geleden heb Ik eens uit de grap gezegd: „Lieveling, laat mi] toch
/ t,drO 0 enl (CollUrs)
\
k ■
m k.
Mtel Ä. 8 heb k ui Wil,y BirBel 1" k8n u8 een woord verstaan." „Ja, |k heet Antonius, maar ik zeg Je op mijn
brtef geschreven, en nou heb Ik nog geen ant- „Het gaat je ook geen lor aan, wat ik met woord van eer, dat ik Cleopatra nog nooit getr
O' (Münchn (M&nchn. lil. lil Prtsst\ Presse) mijn miin vrnnu/ vrouw k*k heb 4A te k^cnrAlrAn bespreken." " INtue l Z} soroken heb" K
:l
'■>!
^^
u een ^i*****:
aoor on***
Modmllmn Roiogrmvurm
'804—IB. Dit Jurkje heeft een lange razlin-mouw en Hult met een opstund
boordje. Op de mouwen, den mlddenvoorkant en langs het boordje en de cein-
tuur Is borduurwerk Mn(ebracht. Benoodlgd : 2.60 M. ttof van 90 cM. breedte.
f'ntnm ttrkrliubnnr vanr dm UttHld tm 4 lol 6. 9 lot 6 en S lot 10 {aar.
'804—20. Ook dit modelletje heeft een raalan-mouw, die met een imal man-
chetje Is afgewerkt, waarop, evenah op het plat liggende kraagje en den midden-
voorkant, een aardige steek Is aangebracht. Benoodlgd : 2 M. stof van 90 cM.
breedte. PoirooH rerhrijlfiaar TOOT dm ItttHjd tan 2 tof 4, 4M 6 en « (of 8 iaar.
1804—21. Dit, is een z.g. Russisch Jongenspakje, dat een lange blouse heeft,
die hoog aan den hals sluit. Benoodlgd : 2.60 M. stof van 90 cM. breedte. Patrom \
verkrilgbaar voor den leefHld van I M 2. 2 M * r.n * M f
1804—22. BH deie Jurk met korte pofmouw loopt het borduurwerk over het
mouwtje door tot aan den hals. Ook op het voorpand Is een breede bles gebor-
duurd. Benoodlgd ; 2.60 M. stof van 90 cM. breedte, /'afroon verfa-f/gtaor eoor 4en
leeftifd «an S to< 8. 8 lol 10 en 10 lol 12 im. «
Van dei» modellen zyn bff de administratie van ons blad
patronen verkrffgbaar voorde aangegeven leeftijden tegen den
prffs van fO£5 per stuk.

v ^
&%e V
F'TA BENKHOFF ü,
de Tob,s-fi|m , Frau
Luna."

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
14 MEI 1941
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
B R A| N om SP AAR D
E ^■o BHA A m m ^^^i^
R 1 I E y
sM
5] öWA
Q A 'X' ''T^- 0 R
E R l^/K^ K-^LM 1
U 1 \^y K^JTR A
1 N A^ ^y? E R
J S TTTTTZVA
TBS R^ &AM±.
E sB « W" ■ . E
N E 0 E «B iiM A| L E N
D A N T E
A L E E R
N E (r E N
T E E M $
E R N S T
W
OPLOSSING
AARDRIJKSKUNDIG
RAADSEL
NOORD-HOLLAND
OPLOSSING
LADDERRAADSEL
1 A
N A.|N |0 | K A
L r
1 DIVI L|L E
C i
H A |M| L | E T
T A
E K | 2 | E | M A
L N
IN LICHTE LAAIE STAAN.
OPLOSSING
TOOVERDRAADRAADSEL
OPL, RUITENRAADSEL OPLOSSING
FILMSTER-
W
N
VERGELIJKINGS-
RAADSEL
ra«k
bui
bod
ttop
loom
flat
spot
lomp
bal
itol
loon
••r
RUDOLF PLATTE
Horizontaal:
1. levend wezen
5, gedeelte der aarde
8. muzieknoot
9. telwoord
11, de som gelda, die de
kooper verklaart te
betalen
12. rtjkagrond (afkorting)
14. persoonl. voornaamw.
15, stad in Rijnland
(Duitse Mand)
lö. boodschapper
17. eerstvolgende (afk.)
19, boom
KRUISWOORDRAADSEL
21. afkorting op visite-
kaartjes
22, voegwoord
24. lidwoord
25. biersoort
26. harde delfstof
28. zoogdier
30. orde
32. deel van een voet
33. voertuig
34. telwoord
36. hard van toon
37. afkorting indien men
onbekend wenacht te
blijven
38. en dergelijke (afkort.)
TOOVERDRIEHOEK
1 2 3 4 5 6
2
3
a ■Q
5
6
f?
Van links naar rechts en van boven'
naar beneden woorden in te vullen van
de volgende beteekenis:
1. door vuur verteerd worden
2. terug
3. bergachtig schiereiland a.d. Egeïsche
zee in Griekenland
4. ellende
5. voegwoord
6. bijwoord-
39. plaat
41. in het jaar onze« Hee-
ren (afkorting)
42. strak
44. uitroep
46. muzieknoot
47. opgedragen werk
49. te zijner plaatse (Lat.
afkorting)
51. getal
54. reeds
55. afkorting van een
lengtemaat
57. niet kunnende spreken
59. meisjesnaam
60. rund
61. meisjesnaam
63. doorgang
65. benaming
67. vlijtig
68. slim
69. afkorting op telegram-
men
71. voorzetsel
72. persoonl. voornaamw.
73. verbogen vorm van:
staan
74. voorzetsel
75. draagwerktuig
77. bergplaats
78. lengtemaat
79. afkorting van den
naam van een wind-
streek
81. lichaamsdeel
82. gemeente in Gelder-
land
83. voegwoord
84. platgeboomd vaartuig,
dat van de eene zijde
van een rivier naar
de andere vaart
85. bijgevolg
Verticaal:
1. lidwoord
3. eikenhout van schors
ontdoen
4. smalle strook
5. metaal
6. gifslang
7. afkorting van een
titel
8. overschot (meervoud)
10. afkorting indien men
onbekend wenscht te
blijven
11. bankbiljet (afkorting)
13. verbogen vorm van:
leiden
14. waarmede land bemest
wordt
18. vlakte
20. wortel
22. landbouwwerktuig
23. draaikolk
25. Vulkaan in Guatemala
(Midden-Amerika)
27. voegwoord
28. bijwoord
29. schoenmakersgereed-
schap
31. lengtemaat
33. meisjesnaam
35. als 10 verticaal
38. voedsel nuttigen
40. wat gesproken wordt
42. oudste (afk.)
43. natuurverschijnsel
45. persoonl. voornaamw.
48. lokspijs
49. hinderen
50. oplossing van scherp-
zouten in water
52. voegwoord
53. aanloop
55. deel van een gebit
56. vet maken
57. opspringend vochtdeel
58. afkorting van een
titel
60. voorzetsel
61. afkorting van den
naam van een onder-
wijs
62. dierenverblijf
64. uit de oogen vloeiend
vocht
66. afkorting op recepten
67. naar beneden
70. gedeelte
72. echtgenoote
76. de koninklijke majes-
teit (Lat. afkortin«)
77. lidwoord (Fransch)
80. voorzetsel
83. ambtshalve (Lat. afk.)
WOORDVERANDERINGSRAADSEL
Onderstaande woorden moeten zoodanig onder
elkaar geplaatst worden, dat de eerste en de vierde
letter van elk woord, van boven naar onder gelezen,
een spreekwoord vormen.
De te gebruiken woorden: hoefijzer - netjes - erven
- boeten - stallen - ontberen - roesten - akelig' -
empvreum - city - merel - kreet.
KWADRATENRAADSEL
De letters moeten zóó worden ingevuld, dat men in de
vijf kwadraten, horizontaal en verticaal, dezelfde woorden
krijgt. De woorden hebben de volgende beteekenis:
KWADR, I:
1, graf kuil
2, denkvermogen
3, vliezige buis
4, flink
KWADR, IV:
1. daad van te bijten
2. echtgenoote
3. zoogdier
4. hard smeer, waarvan
kaarsen gemaakt worden
1. Karstin Hooburg
2. Hirmenn Spaulmins
3. Thiedar Lees
4. Mereko Rakk
5. Wall Qoedfloig
6. Höldu Woassnor
7. Gesili Ahlon
8. Vakter di Kewi
9. Halo FenkQnzallar
10. Heida vyn Stelz
KWADR. II:
verbond
kellner
gem. in Gelderland
vuil
KWADR, III:
roofdier
denkvermogen
nobel
afstammeling
KWADR. V:
1. opening in een muur
2, smalle strook
3. gem. in W. Zeeuwsch
Vlaanderen
4, bezigheid tot vermaak
11, Elsa Warnor
12, Cirl Röddetz
13, Odi West ■
14. Vekterei vin Belliske
15. Ittale Harbagir
16. Hense Knctick
17. Bragetto Hernao
18. Piel Wiginor
19, Jiocham Gittschilk
20, Fretz Kempars
Deze 20 namen stellen de namen van filmsterren
voor, waarin echter de klinkers onderling zijn ver-
FILMSTER-PUZZLE
DE AMATEU ETECTBVE
SldCN OPNAME
STERRAADSEL
1. breedteUjn van een voetbalveld
en africhten
2. met roest bedekt worden en met
een slede langs een hellenden
weg naar beneden glyden
3. een ent inzetten en binnentrek-
ken
4. vorderen en klimmen in het want
5. licht worden en bezorgen
van 1 tot 2
2
3
VA/ 1 * v an onze lezers kan ons zeg.
9*n, wat de man op deze foto
doet? — We gelooven niet, dat het dit
keer zoo heel moeilijk is uil te makenl
Wij zullen weer een prijs van f. 2,50
benevens twee troostprijzen verdeelen
onder hen, die ons een goed antwoord
zenden. De verdeeling der prijzen
geschiedt op een manier, waarbij alle
inzenders van goede oplossingen ge-
lijke kansen hebben op het verkrijgen
van een der prijzen, U gelieve Uw ant-
woord In te zenden vóór 4 Juni aan
Mr, Detective, Noordeinde 8, Lelden.
Op briefkaart of enveloppe vermelden:
Amafeur-OetecMve 4 jun/.
Da oplossing van het voorlaatst«
foto-probleem.
Deze opgave was niet zoo gemak-
keiijk. hoewel we toch nog vry veel
goede antwoorden ontvlngenl Wel een
bewijs, det onze speurders zoo lang-
zamerhand aardig getraind rakanl
6:
scherpzinnige geest
ui eener rist
dichterlijke schilde-
ring van het leven
van eenvoudige, on-
bedorven menschen
tijdsverloop van vier
en twintig uren
het leven genietend
Op de punten 1, 2, 3, 4 en 5 leest
u den naam van een plaats in de
provincie Gelderland.
i.
4
«
[ II
' . i i
i
!"
> - *
1 m
, t i «
JE
i
J
X
1 i ^ 1 • t i 4
I 1
s ï
't H
wisseld. Wie kan de namen opschrijven zooals ze in
werkelijkheid luiden?
Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en tien lilm-
foto's beschikbaar om te verdeelen onder de goede
oplossers.
Antwoorden in te zenden vóór 4 Juni aan Dr,
Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden. Op enveloppe of
briefkaart a.u.b. duidelijk vermelden: Filmpuzzle
4 Juni.
Deze puzzle kan tegelijk met de andere ingezon-
den worden, doch liefst op een apart velletje papier.
FOTO PA.<
De hoofdprijs van f. 2,50 werd
deze week verworven door:
den heer J, W, Bos, Utrecht,
De troostprijzen vielen ten
deel aan: mejuffrouw 1, Timmer-
mans, Katwijk a/Zee; den
heer R. ten Kate,'s-Gravenhage,
*?'
DE PRIJSWINNAARS
De hoofdprijzen werden deze week verworven
door:
mejuffrouw J. Stofregen, Rotterdam;
mejuffrouw A. van Schie, Rotterdam;
mejuffrouw L. Brugman, Rotterdam;
mejuffrouw A, Standaar, Amsterdam;
den heer C, Böhne, Amsterdam,
De troostprijzen konden worden toegekend
aan:
mejuffrouw J, Hagendijk, Rotterdam;
mejuffrouw van Loon, 's-Gravenhage;
den heer J, C, Verheul, Amsterdam;
den heer A. Boschman, Schiedam;
den heer Th. Barendregt, 's-Gravenhage;
den heer W. Wals, Groningen;
den heer J, W, G, Kirberger, Amsterdam;
den heer J, Pouli, Amsterdam;
den heer B. Dingemans, Amsterdam;
den heer M. P. C. de Koning, Zeist;
den heer J. M. Hayes, 's-Gravenhage;
den heer H. de Priester, Borssele;
den heer Ad, v, d. Sterre, Bilthoven;
den heer H, Jager, Twello;
den heer J. P. Trimp, Hillegersberg;
den heer J. P. de Ruiter, 's-Gravenhage;
den heer J. Bokma, Amsterdam;
den heer W. F, Hensing, Rotterdam;
den heer J, B, Hulzer, Rotterdam;
den heer W, Spoel, Schiedam.
Den hoofdprijs van de „Filmpuzzle" verwierf :
mevrouw L, Visser-van Elleswijk, Kamerik.
De troostprijzen vielen ten deel aan;
mevrouw B, Peerbolte, Rotterdam;
mevrouw C. W. Putters-v. d. Berg, Rotterdam;
mejuffrouw I. Timmermans, Katwijk aan Zee;
mejuffrouw W, Sanders, Eist;
den heer J. Burggraaf, Rotterdam;
den heer A, Bos, Wormerveer;
den heer G, H. Peerbolte, Rotterdam;
den heer F, C. Thomson, 's-Gravenhage,
Daar wij niet voldoende goede oplossingen
van de Filmpuzzle hebben ontvangen, konden
wij niet alle prijzen toekennen. Een volgend
maal zullen wij ze weer beschikbaar stellen.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen van iedere
puzzle, stellen wij een prijs van
ƒ2.50 benevens vier troostprijzen
beschikbaar. In totaal dus deze week
7 prijzen van ƒ2.50 elk,
22 troostprijzen en
10 filmfoto's.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 4 Juni 1941 in te zenden aan
Dr. Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind
4 Juni 1941

DE ROLFILM IN HET BEKENDE
FRISSCHE ORANJE DOOSJE.
Vervoli van : De roman van Thomas Holk
-vS
den heer met den zwarten domino, die waarschijnlyk de werkgever
van den Chiromant was. De dame zou arglistig door de concur-
rentie gehuurd zjjn, brulde de heer spinnydig door zyn spreek-
trompet, die van groen geverfd bordpapier was gemaakt.
Midden in het gewoel troffen zy elkaar, ademloos. De symphonie
van het lawaai streek ongestoord over hen heen. Ze gaven elkander
hartelyk de hand. ■. ,.
Als een stout kind, dat op een verdiend standje wacht, liep zy
naast hem, alsof zy zich uit de menigte had losgemaakt. Hy raasde
niet meer. ... j-
„Zou het niet veel mooier zyn, als ik je, in plaats van dien
brutalen profeet, iets van je toekomst vertelde, Knsta?
„Alsof je dat zou kunnen "
De tent, waaruit heerlijke geuren van gebraden, kippetjes op-
stegen, vormde een verleiding, waaraan zy geen weerstand konden
bieden. Op ruwe houten banken, vóór tafeltjes van geschaafde
iepen planken en in de helle vreugde van een boerenmuziekkapel,
zaten de scharen hongerigen, die zich aan knappende broodjes te
goed deden, benevens aan het krachtige bier, dat in aarden kannen
voor hen stond. Ook Barbara en Bastl, de cavalenst, zaten er,
en vooral de opgewekte soldaat sloeg tot Barbara's vreugde heel
wat'naar binnen, „ . . •. » „„
Krista en Holk gingen by hen zitten. „Dat is myn broer, en
Barbara kende hy reeds van de bron. De ongekunstelde eenvoud
van deze menschen, het pleizier dat zy in hun kleine vreugden
hadden, werkte aanstekelijk op Holk en deed hem besluiten zich
precies zoo te gedragen.
„Twee kippetjes en twee bier!"
Ze aten en dronken en het halve uur dat zy-met Barbara en
Bastl samen waren, verliep onder genoeglyk eten en drinken en
aangenamen kout. Gedurende een oogenblik s echts viel er een
lichte schaduw op het gesprek, toen Bastl vertelde, dat hy weldra
uit dienst zou komen. „Dan moet ik in betrekking gaan als paarden-
knecht by dien schurk, ik, een huzaar en boerenzoon, om het
aeld, dat mijn vader hem verschuldigd is, aan te werken!
Zonder er by te denken, zei Krista, toen zü weer buiten, temidden
van het lawaai en de tenten stonden: „Alsof u dat zou kunnen
Holk wist eerst niet, wat zy bedoelde. ,. , .
„Alsof u dat zoudt kunnen.... iets van mijn toekomst ver-
16 O*'ia. zeker^dat "kém ik," en hij sloeg een züpaadje tusschen de
tenten in, waar het minder druk en minder roezemoezig was, maar
waar hy toch weer niet kon overgaan tot de door Kristtf zoo-
zeer verlangde voorspelling, want uit een zeer klein tentje riep
er een spraakzame vrouw, die met behulp van een eenvoudig
blikken instrumentje allerlei vormen uit koekdeeg sneed dat op
de toonbank lag: „Dank den hemel, jonge vrouw, dat deze u tot
my en myn universeelé koekenuitsteekvormen heeft gevoerd! Hoe
heet u, Jonge vrouw?"
„Krista!"
„Ook myn moeder heette Krista, en u ziet dus, hoe het raads-
besluit van het toeval ons tot elkaar heeft gebracht! Uw heer
gemaal is een rare klant, zeg ik u. Dat zijn ze allemaal, de beeren
der schepping!"
„Nou, moedertje! Waarom ben je zoo boos?" mompelde de rare
klant.
„Maar hoe houdt men zoo'n heer gemaal? Door mijn gepaten-
teerde universeelé koekenuitsteekvormen, beste mevrouw Ttrista."
En toen hing zy een monumentaal verhaal op van die vormen.
„Ook uw lieve kindertjes zullen genoegen beleven van myn appa-
raat, en op die manier is dus het familieleven gered! Een Mark
per stuk, mit is maar een beetje geld, in de' verhouding tot de kosten
van een echtscheiding! Het is geen geld voor zoo'n neer gemaal!"
Krista stak het blikken ding, dat zy met groote oogen van be-
wondering bekeek, in haar zak. Wat die vrouw daar echter alle-
maal had staan praten, neen maar.... Ze dacht aan den heer
gemaal en aan de kindertjes, neen maar....
„Zie je, Krista, dat was nu misschien een beetje uit de toekomst
verklapt, wat die vrouw daar allemaal vertelde!" Hy nam haar
hand. De paardenhandelaar ging voorby. Hy was eenigszins be-
schonken.
Holk en Krista vermaakten zich in een caroussel, welks schuin
liggend grondvlak op zyn vergenoegde baan door een tunnel ging,
die by de jongelui wegens zyn aparte gelegenheid om te kussen
zeer in den smaak vief. Aan een schiettent schoot Krista midden
in een groep bewegende figuren, die by een treffer een vrooiyk
deuntje begonnen te spelen. Ze trof precies, en het speelwerk
beloonde haar met een ratelend wysje. Bovendien kreeg zy, want
haar schot was een meesterschot, als prys een groeten teddybeer,
dien zy stevig tegen zich aandrukte.
Overal heerschte leutigheid en pret. De hemel glansde prachtig
blauw. Er stond maar net genoeg wind om de duizenden vaantjes
en vlaggetjes en guirlanden lustig te doen fladderen 1
In de tent waar men gebraden kippetjes at, kwam de paarden-
handelaar binnen en zette zich, ofschoon er overal nog genoec
E laats was, aan het tafeltje waaraan Barbara en Bastl zaten. Bastl
estelde nog een groot glas bier, het vyfde, want waarom zou hy
onderdoen of weggaan voor dien dronken schobbejak? Spoedig
kwam ook mynheer Oehrle nog binnen, de burgemeeser. Dat was
een keurige, rechtschapen man.
Krista en Holk hadden intusschen in een fotografisch atelier
in den gondel van een ballon gezeten, die zeer avontuurlyk op den
achtergrond van linnen was geschilderd. Ze bekeken nu de
foto'tjes en vonden ze aardig en goedkoop voor zoo'n tocht in de
romantisch boven elkaar gestapelde wolkenbergen.
Ze zochten, als hadden zy genoeg van het tumult van kramen
en menschen, de verte van het groote plein, liepen langs «een land-
weg, die over de levensmoede bedding van een beek leidde, en
kwamen midden in het dorp aan een café, dat eerst des avonds
veel klandizie zou lokken wanneer er om pryzen gedanst zou
worden! ,.,■,.
In een eenvoudig gemaakte nis, zooals de handige eifjenaar er
ter bevordering van de intieme sfeer wel een stuk of tien langs
de wanden van het kleine zaaltje had laten aanbrengen, vonden
zy voor zich alleen een plaats. Holk bestelde een flesch rooden
wyn. Ze zetten zich naast elkaar. Voor hen, hangend aan de
zoldering, bengelde een lampion van rood papier. Krista begon
Holks bloem in orde te brengen, die in het gedrang wel iets
geleden had.
De kellnerin bracht den wyn,
„Maar ü moet zorgen, dat ik niet te veel drink!" zei Krista.
De glazen klonken teeder tegen elkaar, als waren zy bang, zich
te laten hooren. , ...,,.,, . u»i
Ze keek Ijêm aan. Holk wist precies, dat uit dit heldere gezichtje
zyn levenslot sprak. , ,. , ,
Van heel uit de verte drongen dè verwarde klanken der kermis-
vreugde tot hen door. .,
De eigenaar kwam en informeerde deemoedig naar hun w«lzyn.
• Helaas zou het hier vanavond pas gezellig worden. Hy stak echter
nü reeds tot verhooging der feestvreugde van het paartje, een
kaars aan in de roode lampion.
„Bastl wil écht met Barbara trouwen! Ze is niet knap, maar
ze is wel erg aardig!" x , » , j ui ^„„A
Holk vertelde Krista dat in een beroemd tooneelstuk de bloeiend
1 schoone Titania een dwazen ezelskop streelde en liefkoosde, zoodat
de warfe liefde eigenlyk maar zeer weinig van de schoonheid
afhankeiyk was. Dat begreep zy niet heelemaal. Een dwazen ezels-
kop verliefd streelen, neen, daar kon ze alleen maar luid om
I lachen, om zooiets. . u„„.„i.
Neen, dan hield zy toch maar meer van mynheer Holk, heusch
' waar, en ze legde, wat opgewonden door den rooden wyn, haar
, hand op zyn schouder. w » —
1 Het teedere gebaar, geboren uit de genegenheid en het ver-
trouwen, die er sinds twee weken tusschen len heerschte, bond
■
>! , - ■
■
hen beiden nog vaster tezamen.
De glazen klonken licht en helder
tegen elkaar.
. ;\ De schemering viel in' het ver-
. trek. De roode wyn fonkelde in de
glazen. De teddybeer sluimerde in
en hoek naast Krista.
In de gelagkamer begon het
drukker te worden. Er waren stel-
lig nieuwe gasten en bezoekers ge-
komen.
Alsof zy bang was voor vreemde
menschen, voor alles wat in dit
oogenblik niet alleen hém en haar
gemeenzaam toebehoorde, vlyde
Krista zich tegen hem aan. Hy
legde zyn arm om haar hoofdje,
trok het heel dicht naar zich toe
en kuste haar.
De lampion van rood papier,
waarin de kaars fonkelde, bengelde
vergenoegd boven het tafeltje.
In de gelagkamer ging het steeds
vrooiyker toe. Bastl en Oehrle ston-
den in de deuropening. Hun starre,
onbeleefde, bijna vijandige houding
maakte plaats voor een zekere ver-
" legenheid. toen zy het paartje zagen,
vertrouwd naast elkaar zittend. In
de gelagkamer lachte lallend de
paardenhandelaar.
Holk keek verbaasd naar de
beide onhandige mannen. „Heeren,"
lachte hy, „waarmee kunnen wy u
van dienst zyn?"
Oehrle trad naar voren, wat ver-
legen en schuchter, maar toch in
ieder geval met de passen van een
man, die iets gewichtigs mee
bracht. Bastl aarzelde. Hy bleef bij
de deur staan.
„Neemt u me niet kwalyk, maar
de paardenhandelaar heeft ons iets
verteld, wat wy als mensch en als
gemeente niet voor juist houden,
voor heel laag en gemeen zelfs," zei
de burgemeester. „Dat namelyk
deze heer hier, de kurgast, den
paardenhandelaar een brief heeft
geschreven, dat hy direct wilde
weten hoe groot de schuld was, op-
dat hy ze voor den boer betalen
kon. En waarom? Omdat mynheer
de kurgast, zegt de paardenhande-
laar, ongestoord met Krista "
Holk sprong overeind, souverein.
Met veel minder zekerheid ver-
volgde mynheer. Oehrle: „Wy na-
melyk, als mensch en als ge-
meente "
Bastl bewoog by de deur; hy
richtte zich iets op: „En ik als-
broer "
Holk was nu heel rustig, hy wees
hoffelijk met zyn hand naar de
leege plaatsen aan zyn tafeltje:
„Gaat u toch zitten, beeren, deze
kwestie interesseert ook myn....
verloofde.,.."
Verloofde!
Over het gezicht van den burge-
meester en van Bastl vloog een trek
van pijnlijke verlegenheid.
„Jawel, beeren, ik heb den
E aardenhandelaar geschreven. Ik
etaal namelyk de schuld. De man
is een lomperd, een vlegel."
„Inderdaad, heel juist," zei myn-
heer Oehrle, byna onvrywillig, dus
uit overtuiging.
De merkwaardige situatie orden-
de zich, toen Krista van tafel op-
stond, langs Holk en Oehrle heen
liep en haar broer Bastl een flinke
oorvyg gaf, die deze als een soort
kwitantie'in ontvangst nam: „Ken
jÜ je eigen zuster niet? vroeg ze
Toen was alles plotseling duideiyk. Al deed de paardenhandelaar,
gemeen lachend, ook nóg zoo gewichtig, eenige minuten later
hadden Basils vuisten hem reeds het lachen doen vergaan.
Spoedig kwam ook Barbara en noemde haar beminden schat
een os en een reuze sufferd. '^
^rVet ci qekci aemint
VAN EEI\ GOEDE TAINDVERZORGIING
bestaat niet alleen uit het zorgvuldig en regel-
matig borstelen van het geheele gebit. Zelfs
als Uw tanden er helder wit uitzien, kunnen
zij nog aangetast zijn door tandsteen. Tand-
steen is veel gevaarlijker dan velen denken
In vele gevallen is het de oorzaak van het
losraken der tanden, die ten slotte uitvallen
Alleen de regelmatige, mechanische verwijde
ring van het tandsteen was tot voor korten
tijd mogelijk. Tegenwoordig is het echter vrij
wat gemakkelijker, een schitterend wit en
een gezonj gebit te bezitten: Er is een nieuw
Nederlandsch tandpasta, dat tandsteen met
succes tegengaat: Solidox-tandpasta. Het is het
eenige Nederlandsche tandpasta, dat Sulforiciu-
olcaot bevat (Ned. Octr. 19178). Wetenschappe-
lijke onderzotkingen hebben aangetoond, dat
Sulforicinoleaat het aangewezen middel is voor
de bestrijding von tandsteen. Begin daarom nog
heden Uw gebit te verzorgen met Solidox.
Gebruik Solidox-tandpasta tweemaal per dag
en ga tweemaal per jaar naar Uw tandarts.
SOLIDOX
tegen tandsteen
■ ■ ^...„^^^^enM-^t-aOe^O
Dr. H. NANNING'i
KINADRUPPELS
Het aangewezen middel bijt
BLOEDARMOEDE . BLEEKZUCHT
MALARIA - GEBREK AAN EETLUST, enz,
Men lette op den naam ..©r. ƒƒ. ^Canning" bulten op
dooi en op de flacon. * Prijs f 1.30.
Krista en Holk gingen reeds weg toen de schemering nog bezig
was haar teere stemmingen te weven, om het geluk van den avond
voor te bereiden.'
Een dansend sterretje groette als heraut van den nacht dit geluk,
en de gelukkigen wandelden het dal binnen. (Wordt vervolgd)

j \..
' ■■ ■ - ■ ' ^, ■ , - - '