Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1935_620_r.pdf
Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1935_620_r.pdf
Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1935_620_r.pdf
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
■■" w<br />
EP ISE^DCHT<br />
ZE AIS<br />
In het volgende nummer van ons blad zullen wij<br />
EENIGE NIEUWE RUBRIEKEN<br />
brengen, waarvan wij overtuigd zijn, dat ze zeker de Instem-<br />
ming onzer abonnë's zullen hebben.<br />
Onze eerste nieuwe rubriek zal er een zijn van<br />
GROOT PRACTISCH BELANG<br />
voor al onze lezers. Ziethier, wat deze beoogt: het gebeurt na-<br />
tuurlijk herhaaldelijk, dat ge graag het een of ander zoudt<br />
willen hebben, een boek, een huishoudelijk voorwerp of iets<br />
anders. Het hoeft niet altijd nieuw te zijn, doch wel vanzelf-<br />
sprekend in goeden staat. Nu kan het heel goed gebeuren, dat<br />
verschillende van onze lezeressen en lezers Juist hebben het-<br />
geen gij zoekt en het wel zouden willen afstaan; omgekeerd<br />
kunt gij iets hebben, wat een andere abonnë zoekt. Hoe moet<br />
men dit echter van elkaar weten? Dit Is nu Juist, waarin onze<br />
nieuwe rubriek U te hulp wil komen. Alle lezeressen en lezers<br />
krijgen het recht, elke week een gratis advertentie in ons<br />
blad te plaatsen in de rubriek:<br />
WIJ HEBBEN — WIJ VRAGEN.<br />
De advertenties moeten ons worden toegezonden op een ge-<br />
frankeerde briefkaart, met duidelijke vermelding van naam en<br />
adres. WIJ moeten ons echter het recht voorbehouden, om ad-<br />
vertenties, waarvan de inhoud niet in overeenstemming is met<br />
de bedoeling van deze rubriek, te weigeren, terwijl de plaat-<br />
sing zoo noodig kan worden uitgesteld. Handelsadvertenties<br />
kunnen wij in deze rubriek alleen tegen een 'vergoeding van<br />
f 0.50 per advertentie plaatsen.<br />
Van heden af kan men reeds annonces voor deze rubriek<br />
opgeven. Men gelieve ze te sturen aan ons adres: Admin. Het<br />
Weekblad Cinema & Theater, Galgewater 22, Leiden. Op brief-<br />
kaart of op envelop s.v.p. duidelijk vermelden: Gratis adver-<br />
tentie-rubriek.<br />
Dit wat de eerste rubriek betreft, die, wij twijfelen daaraan<br />
niet, stellig door onze abonnë's gewaardeerd zal worden.<br />
Nu over de tweede, die U van niet minder nut zal blijken<br />
te zijn.<br />
WIJ kunnen ons Indenken, dat U vaak raad zoudt willen heb-<br />
ben In moeilijke gevallen van persoonlijken of huishoudelijken<br />
aard. Niet altijd heeft U iemand, waaraan U dien raad zoudt<br />
kunnen vragen. Welnu: U kunt zich nu voortaan tot ons rich-<br />
ten. Wij zullen al Uw vragen en problemen gratis voor U in<br />
ons blad beantwoorden. Wij hebben een staf van ervaren<br />
medewerkers op ieder gebied, volkomen competent om U het<br />
beste advies te geven, dat U zich kunt wenschen.<br />
Leg ons dus Uw vragen en moeilijkheden gerust voor!<br />
Wij zuilen deze rubriek<br />
DE „VOOR U-CLUB"<br />
noemen, omdat zij speciaal voor U gecreëerd werd en het<br />
principe van wederkeerigheid, dus het „club-verband" niet is<br />
uitgesloten, want het lijkt ons in het geheel niet uitgesloten,<br />
dat onze lezers elkander ook op dit gebied wel eens onderling<br />
behulpzaam zullen kunnen zijn. Wat de een niet weet, weet<br />
immers soms de ander!<br />
U gelieve Uw vragen voor deze rubriek, voorzien van Uw<br />
naam en adres, te zenden aan: Secretaresse der Voor U-Club,<br />
Redactie Het Weekblad Cinema & Theater, Galgewater 22,<br />
Leiden. De vragen worden met vermelding van de voorletters<br />
der inzenders in ons blad beantwoord.<br />
En thans, ten slotte, onze derde rubriek, die meer speciaal<br />
voor Uw kinderen is bestemd.<br />
Natuurlijk vindt iedere vader of moeder het prettig, hun<br />
kinderen ais ze jarig zijn te verrassen. WIJ willen hen graag<br />
hiertoe In de gelegenheid stellen, door In een speciale rubriek:<br />
HARTELIJK GEFELICITEERD<br />
de portretjes op te nemen van kinderen onzer abonnë's, die<br />
Jarig worden.<br />
Hiertoe dienen de foto's drie weken vóór den verjarings-<br />
datum in ons bezit te zijn en aan den achterkant voorzien van<br />
naam, leeftijd en verjaringsdatum van de(n) Jarige, en naam<br />
en adres van de(n) afzend (st) er. De leeftijdsgrens is gesteld<br />
op 16 Jaar. Na opname worden de portretjes onbeschadigd ge-<br />
retourneerd.<br />
De foto's moeten worden ingezonden aan de redactie van<br />
ons blad; op de envelop gelieven men echter duidelijk te ver-<br />
melden: Voor de rubriek „Hartelijk Gefeliciteerd".<br />
Wij vertrouwen, dat onze abonnë's In de drie genoemde ru-<br />
brieken, evenals wij, een aanwinst voor ons blad zullen zien<br />
en... dat zij er het nut en de voldoening van zullen mogen<br />
hebben, die wij ons voorstellen!<br />
.<br />
- 2 -<br />
*$m**pm<br />
De Parfum der Romantiek<br />
en de basis van een geheele<br />
reeks parfumerieën, geliefd<br />
om hun betooverenden geur<br />
en charme.<br />
"4711" Tosca Partnm<br />
Een aparte geur en niet zwaar, altijd<br />
welkom bij dames van smaak, de<br />
geheele wereld over.<br />
"4711" Tosca Eau de Cologne<br />
Twee in één - het verfrisschende van<br />
'4711" Eau de Cologne en de welrie-<br />
kendheid van "4711" Tosca Parfum.<br />
In alle kleuren - onzichtbaar en bui-<br />
tengewoon fijn - houdt uitstekend op<br />
de huid. Als onderlaag voor poeder:<br />
"4711" Tosca Cream of Matt-Creme<br />
OEDE<br />
BLEEKZUCHT en all« daaruit voortvloeiend»<br />
ZWAKTETOESTANDEN<br />
Dr. H. NANNING*«<br />
HAEMOFERRIN<br />
(STAALHAEMATOCBEN)<br />
Uitstekend bloedvormtnd «enlerkiagimiddcL<br />
12.60 per t/l flesch • AugeitMm vu MMak • f 1.60 per 1/2 fleack<br />
Dr. H. NANNING'a Ph.rm. Ch.m. Fabriek N.V. . Den Haat<br />
flM zeker te zijn dat<br />
^ er niets aan Uw in<br />
de puntjes verzorgd<br />
uiterlijk afbreuk kan<br />
doen, moet U regelmatig<br />
Odorono gebruiken.<br />
QDORONO is bereid<br />
^^ volgens medisch<br />
voorschrift. Er is niets<br />
geheimzinnigs in de<br />
werking van dit middel.<br />
De huidporiën der<br />
oksels worden eenvou-<br />
dig samengetrokken, en<br />
hierdoor wordt plaatselijk<br />
de transpiratie<br />
verhinderd,<br />
zonder dat zij<br />
in de andere lichaamsdeelen in haar normalen loop<br />
wordt gestoord.<br />
U" R bestaan twee soorten Odorono : de " Regular " die<br />
in de meeste gevallen kan worden toegepast, en de<br />
" Instant" voor personen met een gevoelige huid en fr0no<br />
voor een veelvuldig gebruik. B
-——— UHWffWIIiigipga^^ ^^WlS^ß^<br />
Croeze Bosman-film.<br />
Rolverdeeling:<br />
Ted Lacey Lyle Talbot Albert Raybold<br />
Janet Baker Valerie Hobson John Yee ...<br />
Clay Clement<br />
E. Alyn Warren<br />
China Town Squad" speelt onder de revolutionnaire Chineezen, die het<br />
gezag van hun land omver willen werpen en een nieuwen staat op<br />
willen bouwen. Om dit doel sneller te bereiken, wil de partij gebruik<br />
maken van vliegtuigen en voor dit oogmerk worden overal onder de opstandige<br />
.■.■■■..■ . ■ :..■■.; ' . . . »<br />
Chineezen gelden ingezameld. Een<br />
zekere Albert Raybold is met de op-<br />
dracht belast, onder de revolutionnairen<br />
van San Francisco te werken. Alstecken<br />
van zijn missie draagt hij een ring<br />
van jade.<br />
Hij heeft echter schromelijk mis-<br />
bruik van het hem geschonken ver-<br />
trouwen gemaakt en de gelden te eigen<br />
bate aangewend.<br />
Zijn wangedrag schijnt echter aan het<br />
licht gekomen te zijn, want terwijl<br />
hij in een restaurant zit, wordt hij<br />
vermoord, terwijl men den ring van zijn vin-<br />
ger steelt.<br />
De politie van San Francisco bemoeit zich<br />
met den moord, doch bij het ontsluieren van<br />
het geheim rijzen er schier onoverkomelijke<br />
moeilijkheden voor haar op. Hoc zij er ten<br />
slotte toch in slaagt, den dader van den moord<br />
te ontmaskeren, toont de film in een reeks<br />
spannende beelden, die de aandacht van het<br />
begin tot het eitfde geboeid houden.<br />
1. Valerie Hobson en Lyle Talbot.<br />
2. De ring wordt gestolen.<br />
i i ' TÉÜ<br />
3, Valerie Hobson.<br />
i \.\<br />
! ! : '*:<br />
■<br />
:*<br />
■ ;<br />
--■ /-<br />
W^fL .'■•?■ :?"'jaa^B^B<br />
TC<br />
&■<br />
-■■•fi' t<br />
> %M «***<br />
r \<br />
-f ■tÖLV<br />
^<br />
•<br />
.i*i *■<br />
m*m.<br />
f^iifZ<br />
«%«<br />
-■*.*<br />
^ri$<br />
'% f ■<br />
£
Richard Heukeroth<br />
—————wpwiwipp^ wm:<br />
Tff<br />
Dit muziekspel in zes tafereelen, dat met succes te Am-<br />
sterdam ten tooneele werd gebracht, werd gecomponeerd<br />
door Rudolf Karsemeyer. Den tekst schreef Us Vissel,<br />
terwijl de opvoering onder leiding stond van Richard<br />
Heukeroth. „Femmy" werd met zooveel enthousiasme Us Vissel<br />
De Nederlandsch e filmster<br />
Dolly Mollinger met haar<br />
lieveling Peter. 2 ij vervult<br />
in de nieuwe film . Het leven<br />
is niet zoo kwa ad een ■ M<br />
zeer belangrij QS<br />
| V<br />
Éi<br />
A /<br />
/ / M'<br />
w<br />
v<br />
\<br />
"V, c^.<br />
WHÊÊUUt • '■WBHSIRttK-n'' '"'■■l ■■■■■^■HHBBHB<br />
• •<br />
- 6 -<br />
ontvangen, dat we binnenkort de tweede opvoering tege-<br />
moet kunnen zien.<br />
Het monodrama wordt gespeeld door de jonge actrice<br />
Judith Hes. Deze leerlinge van de tooneelspeelster Magda<br />
Janssens maakte in dit muziekspel een succesvol debuut.<br />
■ ..;■.. . -<br />
fc<br />
if / " '■<br />
. .<br />
m K<br />
'IB^Bjä^ * 'i '^Jé^: \<br />
■ ■ ■ .... ■ ■..<br />
t<br />
;<br />
\<br />
1. De jongste en de oudste Metro-<br />
Goldwyn-Mayerster. — May Robson<br />
maakt een wandeling met haar lieve-<br />
ling, het sterretje Juanita Quiglèy.<br />
-7 -
(Vervolg)<br />
DOOR E DG AR R I CE BU R R O U G H S<br />
[SGHRiJ^ER tARZAN-VERHAüK<br />
De aardbewoner Carson Napier vliegt met een raket naar<br />
de planeet Venus. Aan boord van een schip, dat de Venus-<br />
siaansche zeeën bevaart, ontmoet hij Duare, een prinses<br />
uit het land Vepaja, van wie hij veel gaat -houden, evenals<br />
zij van hem. Bij een verblijf aan de kust echter wordt hij<br />
gevangen genomen door Thoristen, vijanden van het land<br />
Vepaja, en weggevoerd. Duare weet hij nog net op tijd door<br />
een Angan, een gevleugeld mensch, naar het schip terug<br />
te zenden.<br />
Hij wordt gebracht naar de kamer met de zeven deuren,<br />
waar hem de dood in den vorm van de vreeselijkste kwellin-<br />
gen wacht. Hij weet echter te ontsnappen door langs een<br />
touw in de balken te klimmen en zoo het gebouw te verlaten.<br />
Over een balkon bereikt hij een aangrenzend huis, waar hij<br />
Duare weer vindt, die door Moosko, een leider der Tho-<br />
risten, gekweld wordt. Er ontstaat een hevige vechtpartij<br />
tusschen Carson en Moosko, waarbij de laatste gedood<br />
wordt. Ais Carson daarna Duare in zijn armen wil sluiten,<br />
zegt ze echter, dat ze niet van hem houdt, dat het een<br />
vergissing is geweest. Carson besluit toch te trachten Duare<br />
te redden. Ze weten ongemerkt de stad te verlaten, doch ze<br />
vinden de zee niet terug en verdwalen.<br />
Langen tijd dolen zij door het onbekende land aan tallooze<br />
gevaren ontkomend. Op zekeren dag houden zij halt op een<br />
heel idyllisch plekje aan een rivier. Carson zegt, dat hij daar<br />
zou willen blijven en altijd gelukkig zou kunnen zijn, als<br />
Duare maar van hem hield. Maar Duare mag niet van hem<br />
houden, omdat ze een prinses is.<br />
Eindelijk ontmoeten ze een mensch, zooals hij zegt jong<br />
-vorst- van de streek, waar ze zich bevinden, en vijand<br />
der Thoristen. Hij neemt hen mee naar zijn woning.<br />
r ir tt creatuur waarop hij reed en dat hij een zorat noemde,<br />
M leek in het geheel niet op een dier dat ik al eens eerder had<br />
gezien. Hel leek wat afmetingen hetreft op een klein paard.<br />
Zijn lange, slanke poolen deden onwillekeurig denken dat het<br />
snel kon loepen. Zijn voeten waren rond en hadden geen<br />
nagels; in de plaats daarvan zaten er onderaan groote klompen<br />
eelt. Zijn bijna loodrechte koot deed veronderstellen, dat het<br />
moeilijk berijdbaar zou zijn, maar dat was niet zoo. Later<br />
merkte ik dat zijn bijna horizontale dijbeenen en schouders de<br />
schokken opvingen en den zorat tot een gemakkelijk te berijden<br />
zadeldier maakten.<br />
Boven zijn schoften en even over het midden van zijn rug<br />
bevonden zich zachte kussens of miniatuur bulten, die een<br />
uitstekend zadel vormden met knop en achterboog. De kop<br />
van het dier was kort en breed, met twee groote, op schoteltjes<br />
lijkende oogen, en hangende ooren. Het had de tanden van<br />
een planteneter. Zijn eenige middel ter verdediging scheen te<br />
liggen in zijn snelheid, ofschoon ik later ervoer, dat het zijn<br />
tanden op zeer effectieve wijze kan gebruiken wanneer zijn<br />
woede is opgewekt.<br />
Wij liepen naast Skor toen we naar zijn huis gingen. De<br />
kazars volgden slaafsch achter ons, op bevel van hun meester.<br />
Onze weg liep naar de groote bocht van de rivier, die wij<br />
hadden probeeren af te snijden door de vlakte over te steken,<br />
en naar een bosch, dat op haar oevers groeide. De nabijheid<br />
van de kazars maakte mij zenuwachtig, want af en toe kwam<br />
er èèn heel dicht bij ons, en ik vreesde dat Duare door een van<br />
die afschuwelijke dieren gewond zou worden eer ik het kon<br />
verhinderen. Ik vroeg Skor waar hij die dieren voor gebruikte.<br />
„Om mee te jagen," antwoordde hij, „maar eigenlijk hoofd-<br />
zakelijk ter bescherming. Ik heb vyanden, en bovendien zwer-<br />
ven er talrijke roofdieren rond in Morov. De kazars kennen<br />
geen vrees, en het zijn moedige strijders. Hun grootste zwak is<br />
hun voorliefde voor kannibalisme; zij zullen ophouden met<br />
vechten om een van hun eigen soortgenooten op te eten, wan-<br />
neer die gewond is."<br />
Kort nadat wij het bosch betreden hadden, kwamen wij bij<br />
een groot, somber gebouw van steen, dat er uitzag als een<br />
vesting. Het was gebouwd op een kleine verhooging van den<br />
oever, en de rivier stroomde er aan dien kant vlak langs. Een<br />
steenen muur, die aansloot bij den muur van het gebouw, welke<br />
zich aan den kant der rivier bevond, omsloot verscheidene<br />
aren ontboscht land die aan de voorzijde van het gebouw lagen.<br />
- 8 -<br />
Een zware poort sloot de eenige opening af, die in dezen muur<br />
zichtbaar was.<br />
Toen wy genaderd waren, riep Skor: „Open, het is de jong!"<br />
en langzaam zwaaiden de poortdeuren naar buiten open.<br />
Toen wij binnentraden stonden verscheidene gewapende<br />
mannen, die onder de boomen hadden gezeten, welke men had<br />
laten staan toen men het stuk grond was gaan ontginnen, op en<br />
bleven met gebogen hoofd staan. Zij zagen er wreed en tege-<br />
lijkertüd treurig uit. Hetgeen mij het meest aan hen trof, was de<br />
zonderlinge kleur van hun huid: een weerzinwekkende, onge-<br />
zonde bleekheid, een bleekheid, die door bloedeloosheid werd<br />
veroorzaakt. Ik zag de oogen van een hunner, die toevallig<br />
opkeek toen wij voorbijkwamen, en ik rilde. Het waren glazige,<br />
kleurlooze oogen, zonder licht, zonder schittering. Ik zou hem<br />
voor stekeblind hebben gehouden, als hü zijn oogen niet direct<br />
had neergeslagen toen ze de mijne ontmoetten. Een ander had<br />
een diepe, open wond dwars over zijn wang van zijn voorhoofd<br />
tot zijn kin; ofschoon ze open was, bloedde ze echter niet.<br />
Skor gaf een kort bevel, waarop twee der mannen den troep<br />
kazars binnen een sterke omheining naast de poort joegen,<br />
terwijl wij naar het huis liepen. Misschien zou ik beter van<br />
kasteel kunnen spreken, want daar leek het het meeste op.<br />
De omheinde ruimte, die wij overstaken, was geheel kaal met<br />
uitzondering van eenige boomen, die men had laten staan.<br />
Overal verspreid lag afval van allerlei aard, en er heerschte<br />
een onbeschrijfelijke wanorde. Oude sandalen, lompen, scher-<br />
ven van aardewerk en resten uit de kasteelkeuken waren in het<br />
wilde weg neergeworpen. De eenige plek, waar men eenigszins<br />
had geprobeerd den rommel op te ruimen, werd gevormd door<br />
een kleine ruimte voor den hoofdingang, die met tegels was<br />
geplaveid.<br />
Hier steeg Skor af toen er drie mannen, die sprekend<br />
leken op degenen welke wij bij de ingangspoort hadden gezien,<br />
als schimmen uit het gebouw te voorschijn kwamen. Een van<br />
hen nam Skors rijdier en bracht het weg, terwijl de beide<br />
anderen ieder aan een kant van den ingang gingen staan toen<br />
wij naar binnen gingen.<br />
De ingang was slechts klein; de deur, die haar afsloot, echter<br />
dik en zwaar. Het scheen de eenige toegang gelykvloersch aan<br />
dezen kant van het kasteel te zijn. Langs de eerste en tweede<br />
verdieping had ik kleine vensters opgemerkt, die van tralies<br />
waren voorzien. Aan één kant van het gebouw bevond zich een<br />
toren, die tot een hoogte van twee verdiepingen boven het<br />
kasteel uitrees. Deze toren had eveneens kleine vensters, die<br />
ook van tralies waren voorzien.<br />
Het inwendige van het kasteel was somber en donker. In<br />
vereeniging met het voorkomen van de bewoners, die ik reeds<br />
had gezien, riep het een gevoel van neerslachtigheid bij my<br />
op, dat ik niet van me af kon zetten.<br />
„Jullie zult wel honger hebben," zei Skor. „Ga mee naar de<br />
binnenplaats — daar is het aangenamer — en ik zal jullie<br />
voedsel laten brengen."<br />
We volgden hem door een korte gang naar een open ruimte,<br />
waar omheen het kasteel gebouwd was. Ik moest direct aan de<br />
binnenplaats van een gevangenis denken. Er lagen steenen<br />
tegels op den grond. Er groeide zelfs geen grassprietje. De<br />
grijze steenen muren rezen, slechts onderbroken door de kleine<br />
raampjes, steil omhoog. Er was geen enkele poging gedaan het<br />
gebouw architectonisch eenigszins te versieren, noen om de<br />
binnenplaats op eenige manier te verfraaien. Ook hier lag<br />
allerlei afval; men had het klaarblijkelijk gemakkelijker ge-<br />
vonden het hier neer te werpen dan het naar buiten te brengen.<br />
Ik voelde mij bedrukt door voorgevoelens van een naderend<br />
onheil. Ik wilde wel, dat wij het gebouw nooit betreden had-<br />
den, maar ik probeerde mijn vrees opzij te zetten. Ik hield me-<br />
zelf voor, dat Skor door woord noch gebaar had laten be-<br />
vroeden, dat hy iets anders was dan een vriendelijk en bezorgd<br />
gastheer. Hij scheen werkelijk graag vriendschap met ons te<br />
hebben gesloten. Ik was er echter aan gaan ^wijfelen, of hij wel<br />
een jong was, want er was geen spoor van koninklijkheid in<br />
zijn omgeving of aan zijn manier van wonen te bekennen.<br />
In het midden van de binnenplaats stond een houten tafel<br />
met vuile, versleten banken. Op de tafel bevonden zich de<br />
resten van een maaltijd. Skor beduidde ons op de banken<br />
plaats te nemen en klapte toen, alvorens zelf aan het hoofd<br />
van de tafel te gaan zitten, drie keer in zijn handen.<br />
„Ik heb hier zelden gasten," vertelde hij. „Het is werkelijk<br />
een aangename afwisseling voor my. Ik hoop, dat u zich gedu-<br />
rende uw verblijf hier zult amuseeren. Ik ben er zeker van.<br />
\<br />
ffcdereefl, die de Wamef Bros-film „Golddiggcrs of <strong>1935</strong>"<br />
■'•heeft gezien, herinnert zich uit deze rolprent wel het bekende<br />
liedje „Lullaby of Broadway" en dé actrice Winifred Shaw, die<br />
deze song ten beste geeft. Juist aan de actrice willen we hier<br />
eenige woorden wijden.<br />
Winifred Shaw is den vijf en twintigsten Februari, onder den<br />
naam Winifred Lei Momi Shaw, tè San Francisco geboren. In<br />
deze plaats bracht zij heiserste deel van haar leven door, maar<br />
daar haar ouders als vartété*artisten door het land trokken, wis*<br />
selde ze nogal eens van woonplaats en bezocht zeer veel middel'<br />
bare scholen, o.a. te San Diego «n Chicago. In de eerste klas<br />
van de H.B.S. trad zij reeds in schoolrevues op en na het verlaten<br />
van deze instelling belandde ze na veel omzwervingen öp<br />
Broadway en vervulde hier in verscheidene muzikale comedies<br />
een hoofdrol, o.a. in „Simple Simon", „Ziegfeld Follies" en<br />
wRaln or shine", waarift ook de beroemde komiek Joe Cook<br />
speelde.<br />
Toen Wlnlfr«^ eens te Philadelphia optrad, hoorde een der<br />
impresario's van Warner Bros haar zingen en engageerde haar
■■ ' ^m ^Wmmmmwmm^m':<br />
dat ik het zeker zal doen," en terwyl hy dit zei, keek hy Duare<br />
weer aan op de manier, die mij niet aanstond.<br />
„Ik ben er van overtuigd, dat wij hier gaarne zouden blyven<br />
als het mogelijk was," anwoordde Duare snel, „maar dat kan<br />
niet, want wy moeten naar het huis van myn vader."<br />
„Waar woont uw vader?" vroeg Skor.<br />
„In Vepaja," verklaarde Duare.<br />
„Ik heb nooit van dat land gehoord," zei Skor. „Waar ligt<br />
het?"<br />
„Heeft u nooit van Vepaja gehoord?" riep Duare ongeloovig<br />
uit. „Heel het tegenwoordige land van Thora werd Vepaja ge-<br />
noemd tot de Thoristen in opstand kwamen en het in bezit<br />
namen en de overlevenden van de heerschende klasse naar<br />
het eiland verjoegen, dat alles is wat er van het oude Vepaja<br />
is overgebleven."<br />
„O ja, daar had ik wel van gehoord," erkende Skor, „maar<br />
het is lang geleden en in het verre Trabol gebeurd."<br />
„Is het hier dan geen Trabol?" vroeg Duare.<br />
„Neen," antwoordde Skor, „dit is Strabol."<br />
„Maar Strabol is een warm land," beweerde Duare. „Er kan<br />
geen mensch in Strabol leven!"<br />
„U is nu in Strabol. Het is hier gedurende een deel van<br />
het jaar wel erg warm, maar niet zóó, dat het niet uit te<br />
houden is."<br />
Ik had belangstellend toegehoord. ^Indien hetgeen Skor zei<br />
waar was, dan hadden wij den evenaar overgestoken en be-<br />
vonden we ons nu op het noordelijk halfrond van Venus. De<br />
Vepajaners hadden mij indertyd verteld, dat Strabol onbe-<br />
woonbaar was — een gloeiend-heete vochtige woestenij, die<br />
slechts bewoond werd door verschrikkelijke roofdieren en rep-<br />
tielen. Het heele noordelyk halfrond was terra incognita voor<br />
de bewoners van het zuidelijk halfrond, en om die reden had<br />
ik het juist graag willen onderzoeken.<br />
Nu ik echter verantwoordelijk was voor Duare, kon er van<br />
een onderzoek niet veel komen, maar ik zou misschien een en<br />
ander van Skor te weten kunnen komen, en daarom vroeg ik<br />
hem naar het land, dat zich verder naar het Noorden uit-<br />
strekte.<br />
„Het is er niets gedaan," viel hy uit. „Er wonen niets dan<br />
dwazen. Ze halen hun schouders op voor de ware wetenschap<br />
en voor lederen vorm van vooruitgang. Ze hebben my ver-<br />
dreven; ze hadden me wel willen dooden. Toen ben ik hier-<br />
heen gegaan en heb het koninkrijk Morov gesticht. Dat is nu<br />
reeds verscheidene jaren geleden — misschien wel honderd<br />
jaar. Ik ben sinds dien tijd nooit meer naar mijn geboorteland<br />
teruggekeerd, maar soms komen hun menschen wel eens hier."<br />
Bij deze laatste woorden lachte hy op onaangename wyze.<br />
Op dat oogenblik kwam er een vrouw uit het gebouw, waar-<br />
schijnlijk op het handgeklap van Skor. Ze was van middel-<br />
baren leeftijd. Haar huid had dezelfde weerzinwekkende kleur<br />
als van de mannen, die ik had gezien; bovendien was ze<br />
vreeselyk vuil. Haar mond hing open en haar tong, die droog<br />
en gezwollen was, stak er uit. Haar oogen waren glazig en<br />
Jeanette MacDonnald en Nelson Eddy in de Metro-Goldwyn-Mayerfilm<br />
.Die ondeugende Marietta"<br />
■ ISK •■•'■:■.<br />
staarden niets-ziend voor zich uit. Ze bewoog zich op een<br />
zonderlinge wyze langzaam schuifelend vooruit.<br />
Achter haar kwamen twee mannen. Ze zagen er net zoo uit<br />
als zy, en aan alle drie was er iets onbeschryfelijks weerzin-<br />
wekkends.<br />
„Neem dat weg!" beval Skor met een handbeweging in de<br />
richting van de vuile schotels. „En breng voedsel."<br />
De drie menschen verzamelden de schotels en schoven toen<br />
weg. Geen van hen sprak een woord. De blik van afschuw in<br />
de oogen van Duare kon door Skor niet onopgemerkt zyn ge-<br />
bleven.<br />
„Staat mijn personeel u niet aan?" vroeg hy onderzoekend.<br />
„Maar ik zei niets," antwoordde Duare.<br />
„Ik zag het aan uw gezicht!" Plotseling begon Skor te lachen.<br />
Er klonk geen vroolykheid in zyn lach, en evenmin was er een<br />
glinstering in zyn oogen. Wel echter een verschrikkelijke be-<br />
dreiging, die net zoo snel verdween als ze was gekomen. „Het<br />
zyn uitstekende bedienden," vervolgde hy op gewonen toon.<br />
„Ze praten niet te veel en zü doen alles wat ik hun beveel."<br />
Nu keerden de drie menschen terug met schalen eten. Er was<br />
vleesch, gedeeltelijk rauw en gedeeltelijk gekookt, maar abso-<br />
luut oneetbaar; er was fruit en groente, maar niets er van<br />
scheen my toe gewasschen te zyn. Er was ook wijn, en dat<br />
was het eenige, wat voor menschelyk gebruik geschikt was.<br />
De maaltyd was geen succes. Duare kon niet eten. Ik nipte<br />
van mijn wijn en sloeg Skor gade terwijl hy als uitgehongerd<br />
die smerige kostjes verslond. Uit een gedeeltelijk openstaande<br />
deur kwamen verscheidene kleine dieren naar de tafel rennen.<br />
Skor wierp hun een been toe, waaraan hy had zitten kluiven,<br />
en ze begonnen er om te vechten terwyl Skor lachend toekeek.<br />
Het waren knaagdieren, ongeveer zoo groot als onze aardsche<br />
huiskatten.<br />
Ik zag hoe Duare heimelijk het voedsel van haar bord schoof<br />
en het op den grond liet vallen toen Skor niet naar haar keek.<br />
Haar voorbeeld volgend, deed ik hetzelfde. Op die manier ver-<br />
meden wy het van het voedsel te eten zonder onzen gastheer<br />
te kwetsen, en de mistals hadden een goeden maaltijd.<br />
De duisternis viel reeds toen Skor van tafel opstond.<br />
„Ik zal u naar uw kamers brengen," zei hy. „U zult wel moe<br />
zijn." Zijn toon en manieren waren die van een volmaakten<br />
gastheer. „Morgen kunt u dan uw reis vcortzetten."<br />
Opgelucht door deze belofte volgden we hem het huis in.<br />
Het was een donker en somber verblyf, waarvan de kilte en<br />
de kleurloosheid als een last op iemand vielen. Hij ging ons<br />
voor een trap op naar boven en toen volgden wy hem een<br />
lange, donkere gang in. Toen bleef hy staan voor een deur<br />
en wierp die open.<br />
„Ik hoop dat u goed slaapt," zei hy tegen Duare, een buiging<br />
makend en haar verzoekend binnen te gaan.<br />
Zwijgend schreed Duare over den drempel, en Skor sloot de<br />
deur achter haar. Daarop bracht hij my naar het eind van de<br />
gang en twee trappen op, en liet my toen een ronde kamer<br />
binnengaan, waarvan ik dacht, dat ze zich in den toren bevond<br />
dien ik had gezien toen wy het plein van het kasteel overge-<br />
stoken waren.<br />
„Ik hoop dat u uitgerust en verfrischt ontwaken zult," zei<br />
Skor beleefd en trok zich terug, de deur achter zich sluitend.<br />
Ik hoorde hem de trap afgaan en luisterde tot zyn voetstap-<br />
pen in de verte weggestorven waren. Ik dacht aan Duare, die<br />
zich alleen beneden bevond in dien somberen en mysterieuzen<br />
steenklomp. Ik had geen reden aan te nemen, dat zy niet<br />
veilig was, maar toch was ik niet op myn gemak. In geen geval<br />
was ik dan ook van plan, haar alleen te laten. Indien er iets<br />
gebeurde, wilde ik er by zijn om haar te beschermen.<br />
Ik wachtte tot Skor tyd genoeg had gehad om zich naar zyn<br />
eigen vertrekken te begeven, waar die zich ook mochten be-<br />
vinden. Toen ging ik naar de deur, besloten Duare op te zoeken.<br />
Ik legde myn hand op den klink en probeerde de deur te<br />
openen. Ze was van buiten gesloten! Snel ging ik naar de ver-<br />
schillende ramen. Ze waren allemaal van zware tralies voorzien.<br />
Vaag, van heel verre in het afschrikwekkende gebouw, meende<br />
ik een spottend gelach te hooren.<br />
HOOFDSTUK ACHT.<br />
Het meisje in den toren.<br />
Het torenvertrek waarin ik myzelf opgesloten vond, werd<br />
alleen verlicht door den geheimzinnigen gloed die de nachte-<br />
lijke duisternis van Venus eenigszins verdrijft, die anders on-<br />
doordringbaar zou zyn. Schemerachtig ontdekte ik de omtrek-<br />
ken van de meubels, die zich in de kamer bevonden — ze<br />
waren maar zeer schaarsch. De kamer had meer het aanzien<br />
van een cel, dan van een kamer waar men gasten te slapen legt.<br />
Ik ging naar een kast met laden en onderzocht die. Er be-<br />
vonden zich niets anders in dan stukken van afgedragen<br />
kleeren, eindjes garen en kluwens touw. Teleurgesteld wendde<br />
ik my af en begon het vertrek op en neer te loopen, bezorgd<br />
over Duare. Ik was volkomen hulpeloos. Ik kon niets uitrichten.<br />
Het zou natuurlijk nutteloos geweest zyn op de deur te bonken<br />
of om hulp te roepen. De wil, die my opgesloten had, was hier<br />
oppermachtig. Alleen door een vrijwillige daad van dien wil<br />
kon ik vrijgelaten worden!<br />
{Wordt vervolgd).<br />
hUu/rrxjO^<br />
„Is dat de loodgieter, Jaantje? '<br />
„Nee mevrouw. Het is een mijnheer, die vraagt of U een<br />
middel wilt koopen om het duinwater te verzachten."<br />
„Dat is nou al de vijlde maal, dut ik je<br />
Jeu ffdifrevoetba lie/i wij snee rigj:<br />
„Och, ik zal maar zoo denken :<br />
't is een soort van goedkoope<br />
massage — je blijft er fit van!"<br />
'Nou^wat zou dat? Word je dr soms „Ja, lieveling, ik moet blijven overwerken<br />
niet voor betaald?" 0 P kantoor!"<br />
/<br />
- 11 —<br />
_______ _^_^_^^____<br />
.<br />
CKorzJva/zI<br />
De nieuwste dessins in karpetten zijn<br />
kleine vlekjes, over de geheele opper-<br />
vlakte verspreid. — Buitengewoon prac-<br />
tisch voor iemand, die een lekkende<br />
vulpen heeft I<br />
„De mensch komt tot het schrijven<br />
van verzen, wanneer hij vervuld is van<br />
groote emoties, die hij op een of an-<br />
dere wijze tot uiting moet brengen,"<br />
lezen wij. — We begrijpen niet, dat er<br />
zoo weinig golfspelers dichter gewor-<br />
den zijn!<br />
Een jongeman en een meisje, die el-<br />
kaar het eerst hebben ontmoet bij ge-<br />
legenheid van een ongeluk op het ijs,<br />
hebben zich dezer dagen verloofd. —<br />
Wie zou er het eerst het ijs gebroken<br />
hebben?<br />
„De inkt en het vloeipapier zijn op de<br />
meeste van onze postkantoren zeer<br />
slecht," schrijft ons een abonné. —<br />
Maar ook de pennen hebben hun slechte<br />
punt I<br />
„Als ge iets goeds bij den kop hebt,<br />
houdt het dan stevig vastl" luidt een<br />
wijs gezegde. — Dit geldt vooral voor<br />
jockies bij wedrennen.<br />
„Mijn vrouw luistert nooit naar mij,<br />
als ik iets zeg," klaagde onlangs een<br />
man voor den kantonrechter. — Hij moet<br />
eens probeeren in zijn slaap te praten I
i.<br />
Simon Lindley vocht den zwaarsten<br />
strijd van zijn kven uit dien avond.<br />
Hij stond met Joan Falkner aan<br />
den rand van de palmenplantage, sta-<br />
rend naar de vervagende kleuren van<br />
den zonsondergang en wist, dat als<br />
hij wilde, hij met haar trouwen kon.<br />
Dat zou de hemel voor hèm beteekencn<br />
en na luttele maanden waarschijnlijk de<br />
hel voor häär.<br />
Het doffe oranje in het Westen ver-<br />
anderde langzaam in een schaduwig<br />
bruin. De palmen donkerden, tot zij<br />
als uit brons gegoten schenen. Laag<br />
in de lucht gloeide een glans, als de<br />
doorschijnende diepte van een Zuidelijke<br />
zee.<br />
„Het is als een sprookje," fluisterde<br />
Joan.<br />
Haar hand lag op zijn arm — hij<br />
kon voelen, dat zij trilde. De nervositeit<br />
van haar ademhaling trof zijn oor, heel<br />
de verwachtende spanning van haar<br />
wezen drong tot zijn bewustzijn door.<br />
Als hij nu zei: „Joan, ik houd van<br />
je," zou ze de volgende seconde in zijn<br />
armen liggen.<br />
Een jongere man dan hij zou niet ge-<br />
aarzeld hebben. Maar Simon Lindlcy<br />
was vierendertig en zijn aanbidding<br />
bande iedere zelfzucht uit. Hij geloofde,<br />
dat zij verliefd was op de liefde, dat<br />
de betoovering van het nieuwe, exotische<br />
oord haar in hcur greep had. Koureya<br />
kon een wonder van liefclijkhcid, kon<br />
een droom zijn — in de lente. Voor<br />
veertien dagen, voor een maand ...<br />
Maar veronderstel, dat ze hier voor<br />
jaren gebonden was, in de gruwelijke<br />
eenzaamheid, de genadclooze hitte, haar<br />
wereld beperkt tot de palmen, de ein-<br />
deloozc woestijn vlakten en de Tigris?<br />
Zij, een meisje van tweeëntwintig, jong<br />
en frisch, gewoon aan de afleiding, de<br />
amusementen, de levendigheid van de<br />
groote stad. ..<br />
DIJ DE VOORPLAAT<br />
Amerika's grootste {ümkomiek Joe E.<br />
Brown zal u binnenkort weer eens een<br />
vroolijken avond kunnen bezorgen en<br />
wel in zijn nieuwste rolprent „Op de<br />
planken".<br />
Joe werd te Holgate, Ohio, geboren.<br />
Op negenjarigen leeftijd maakte hij<br />
reeds deel uit vaii het circusgezelschap<br />
van de gebroeders Ringler. Op vijftien-<br />
jarigen leeftijd overkwam hem een on-<br />
geval, dat acn zijn circuscarrière een<br />
einde maakte. Hij ging zich toen op het<br />
tooneelspel toeleggen met het resultaat,<br />
dat hij op Broadway een zeer geziene<br />
gast werd. Een zijner successtukken was<br />
in dien tijd „Twinkle Twinkle" en juist<br />
door dit stuk werd de aandacht van<br />
Warner Bros op hem gevestigd. Hij<br />
kreeg een vast contract bij deze onder<br />
neming en heeft al in verscheidene films<br />
een belangrijke rol vervuld. Wij kennen<br />
hem o.a. uit „De drijvende zwembroek",<br />
„Hou je roer recht" en „Circusclown".<br />
Hij kneep zijn handen in elkaar. Zijn<br />
lippen vormden onwillekeurig het woord<br />
waanzin.<br />
Ja, dät zou het zijn: waanzin -- zelf-<br />
zuchtige waanzin 1<br />
II.<br />
Haar hand lag nog steeds op zijn arm.<br />
De aanraking zond een electrischen<br />
stroom door zijn lichaam, een gevoel<br />
van dronkenschap. Hij durfde niet naar<br />
haar te kijken, om zijn vast, sterk besluit<br />
niet in gevaar te brengen. Hij hield zijn<br />
oogen op den horizon gericht, een don-<br />
kere omvatting nu van het lila van<br />
de aarde.<br />
Ze huiverde licht en, zich vermannend,<br />
wendde hij zich naar haar.<br />
„Je krijgt het koud. We moeten<br />
teruggaan."<br />
Ze sprak geen woord, toen ze terug-<br />
keerden naar den oever van de rivier.<br />
Hij begreep de reden, en daar zijn ge-<br />
dachten ondraaglijk waren, praatte hij<br />
zichzelf voor: „Ze zal het in een paar<br />
dagen vergeten! Watson zal haar helpen<br />
vergeten. Hij heeft den geschikten<br />
leeftijd."<br />
In de verte glommen de kookvuren<br />
van de Arabische arbeiders. Eén van<br />
hen zong, een klagend, monotoon lied.<br />
De eeuwenheugende wateren van de<br />
Tigris blonken schemerig en boven de<br />
zwarte silhouet van een mahaila — in-<br />
landsch vaartuig — schitterde een<br />
vroege ster, zóó dichtbij, dat zij eeil lan-<br />
taarn aan den mast leek.<br />
Inderdaad, Koureya kon wonderlijk<br />
mooi zijn. En zijn schoonheid was de<br />
laatste dagen voor Lindley vernieuwd<br />
door de aanwezigheid van Joan. Ze was<br />
hier met haar vader, Andrew Falkner,<br />
een van de commissarissen van de Tigris<br />
Stoomboot Maatschappij, en met Gerald<br />
Watson, haar neef.<br />
Gasten waren in het algemeen een<br />
oase in het bestaan van Simon Lindley,<br />
op zijn eenzame palmenplantage vijftig<br />
mijlen langs de rivier ten Noorden van<br />
Bagdad. En veel van die oases waren<br />
er niet geweest tijdens zijn verblijf hier.<br />
Maar toen hij zag, wat voor soort meisje<br />
de dochter van Andrew Falkner was,<br />
scheen haast bovenaardsche muziek<br />
zijn nauwbegrensde wereld te ver-<br />
vullen. Ze was slank en fijn gebouwd<br />
— heel blond, heur zijig haar was als<br />
een gouden nevel om haar hoofd, haar<br />
oogen diep-blauw onder lange wimpers,<br />
haar gezicht een zacht ovaal.<br />
Maar het was niet alleen de uiterlijke<br />
charme, die van Joan uitging, wat hem<br />
aantrok. Haar frissche belangstelling in<br />
al het nieuwe dat ze zag, haar jolige,<br />
intelligente humor, haar heerlijke<br />
natuurlijkheid boeiden hem onuitspreke-<br />
lijk. .En zij, van haar kant, scheen direct<br />
een innerlijke verwantschap te voelen,<br />
die haar naar hem toedreef. Gerald<br />
Watson, kennelijk verliefd op zijn<br />
nichtje, vertoonde alle teekenen van<br />
jaloezie.<br />
- 12 -<br />
ALVAREZ<br />
In het eerst was Lindley dankbaar<br />
en geamuseerd; dankbaar voor dit be-<br />
koorlijke tusschenspel in de jaren van<br />
verlatenheid — geamuseerd, omdat hij<br />
zich niet bewust was, dat Watson reden<br />
kon hebben voor zijn jaloerschheid.<br />
Naarmate echter de veertien dagen van<br />
Joans verblijf verliepen, drong de onge-<br />
loofelijke waarheid meer en meer tot<br />
hem door. Het was niet ongeloofelijk,<br />
dat hij verliefd was geworden op Joan.<br />
Maar in alle nederigheid stond hij tegen-<br />
over 't onmiskenbare feit, dat zij verliefd<br />
was op hem — een stillen baling, nog<br />
voor vele jaren den gevangene van de<br />
monotonie van Koureya.<br />
Deze dagen waren de proefsteen<br />
voor Lindley's karakter. Hij dacht aan<br />
zijn eenzame jaren hier, aan de einde-<br />
looze avonden met een spel kaarten en<br />
een boek, aan de tijden, dat de verlaten-<br />
heid hem besloop als een nachtmerrie.<br />
Hij stelde zich Joan hier voor als het<br />
nieuwe van Koureya af zou zijn en ze<br />
zich realiseeren zou; dat 'ze zich vergist<br />
had! En dan haar dappere strijd, om<br />
dat feit voor hem te verbergen, haar<br />
jonge hart bezwijkend onder het leed!<br />
Zoo had hij met zichzelf geredeneerd<br />
en gevochten, en dien avond geloofde<br />
hij, dat hij den slag gewonnen had.<br />
Overmorgen zpu ze weggaan — hij zou<br />
een herinnering hebben aan iets moois en<br />
goeds. En Joan ? Ze zou spoedig ver-<br />
geten. Waarom niet ?<br />
Ze kwamen in de bungalow terug.<br />
Falkner en Watson zaten te praten bij<br />
hun groc. Watsons s'teelsche, booze blik<br />
ontging Simon Lindley niet. Hij was<br />
een magere jongeman, met donkere<br />
haren en bruine oogen, ontegenzeglijk<br />
knap, maar met een lastig, prikkelbaar<br />
humeur en daardoor zeer slecht in staat<br />
zijn gevoelens te verbergen.<br />
„Hallo Joanl" riep hij. „Nog niet<br />
beu van de zonsondergangen?"<br />
Ze schudde het hoofd. Er was een<br />
sfeer van stilte, van rust om haar, die<br />
Watson niet kon begrijpen.<br />
„Alleen maar een kwestie van tijd,"<br />
vervolgde hij laatdunkend. „Er gaat ongetwijfeld<br />
bekoring van Koureya uit, dat<br />
moet ik toegeven. Maar het moet afschuwelijk<br />
gaan vervelen na een poos."<br />
„Ja," erkende Lindley ernstig. „Het<br />
is geen oord, behalve voor een ouden<br />
brompot, zooals ik."<br />
De diepere beteekenis van deze conversatie<br />
. ontging Falkner. Hij lachte,<br />
nam een slok uit zijn glas en zei:<br />
SIGAREN<br />
's Morgens,<br />
's Middags,<br />
's Avonds.<br />
Remaco-filra — Regie: Charles Lament.<br />
Rolverdecling:<br />
Kay Adrienne Ames. Gregg Donald Co-ok.<br />
Terry Ralph Bellamy. Chuck Robert Armstrong.<br />
Deze rolprent laat zien hoe door een onschuldig misverstand, beter gezegd door onge-<br />
loof en wantrouwen, twee menschen ongelukkig kunnen worden. Hier wordt het gevaar<br />
echter gelukkig nog op het laatste oogenblik bezworen.<br />
Terry Gallagher, een New Yorksche jongeman van eenigszins verdachten levenswan-<br />
del, maakt in een kleine stad kennis met een jong meisje uit society-kringen, Kay Parrish.<br />
Hij belooft haar aan een baantje te zullen helpen als ze ooit naar New York moqht komen.<br />
Korten tijd later is Kay gedwongen naa-- New York te gaan om in haar levensonderhoud<br />
te voorzien, want haar vader heeft, door financieele zorgen, zelfmoord gepleegd en haar<br />
zonder een cent achtergelaten.<br />
m^^^^.<br />
Terry stelt haar' in zijn pas geopende etablissement te werk en hoewel ze dezen arbeid<br />
verafschuwt, vervult ze haar plicht toch zoo goed mogelijk.<br />
Ondertusschen leert ze een jongeman kennen, Gregg, van wien ze veel gaat houden,<br />
evenals hij van haar. Hij doet haar zooveel goed als hij maar kan en opent zelfs een bankreke-<br />
ning voor haar, hoewel zijn familie tegen den omgang en een huwelijk met Kay ten heftigste<br />
protesteert Als Kay echter eens na een heerlijken dag buiten met Gregg te hebben doorgebracht,<br />
thuiskomt, vindt ze Terry in een wanhopige stemming, daar hij zijn schulden niet kan betalen<br />
en gedwongen is zijn etablissement te sluiten. Kay biedt hem dan het door Gregg geschonken<br />
geld aan en redt hem hierdoor van den ondergang.<br />
Gregg gelooft echter haar verklaring, dat x haar ouden weldoener helpen móést niet en<br />
breekt met haar. Gelukkig ontmoet Terry hem eenigen tijd later en is hij in de<br />
gelegenheid om Kay's uiteenzetting te bevestigen en een verzoening tusschen<br />
Gregg en Kay te bewerkstelligen.<br />
1. Robert Armstrong. — 2. Adrienne Ames. — 3. In de nachtclub. —<br />
4. Adrienne Ames en Ralph Bellamy. — 5. Ralph Bellamy.<br />
- 13 -
Jjf /9/f/lÄ P/T\ " Hct li -' kt m,e toe ' (iat ^ et nog wel „Het lijkt me toe, dat het nog wel ^^<br />
m ff^CSwlS*' ^Si \, meevalt. Eenden en korhoenders om op<br />
Mv*<br />
j g 0 _ te jagen en prachtig vischwater. Het<br />
%?^<br />
kan heusch erger. Maar zeg, Joan, wat<br />
H<br />
eb jullie dat geval gelezen, dat in... .<br />
(och waarom zou ik den naam noemen<br />
en den bewoners van de aantrekben<br />
jij stil. Scheelt er wat aan?"<br />
„Niets vader," antwoordde ze met eer<br />
glimlach. En haar oogen staarden in<br />
het niet.<br />
In Watsons hoofd trok een rüjipel.<br />
.0*<br />
kelijke plaats ergernis bezorgen?), dat ergens in Hij wierp weer een zijdelingschen blik<br />
ons land gebeurd is?<br />
op Joan en Lindley. Er viel een zwijgen,<br />
In dat Ergenshuizen was een groot zieken- ten laatste verbroken door Falkner.<br />
huis.<br />
Nu is het een bekend feit, dat niet alle<br />
zieken eiken dag maar naar hartelust mogen<br />
eten, maar als ze in het stadium van aansterken<br />
zijn gekomen, dat dan voor hen niets<br />
goed genoeg is.<br />
Ze krijgen van alles het beste.<br />
Ook van de groenten.<br />
Zachte worteltjes, smakelijke spruitjes, een<br />
zacht bloemkooltje. Enzoovoort. Enzoovoort!<br />
Daar het een groot ziekenhuis betrof, waar<br />
veel op-krachtkomers en -komsters verblijven,<br />
was er ook in een heel jaar heel wat aan<br />
groenten noodig.<br />
Dies volgde men het gebruikelijke systeem:<br />
men liet de leveranciers „inschrijven", dat wil<br />
op goed Nederlandsch zeggen, de gegadigde,<br />
die het voorrecht kreeg, om te mogen leveren,<br />
is in den regel overgeleverd, want hij heeft<br />
zich in z'n vingers gesneden. Doch op een<br />
manier, waarvoor ze je in het ziekenhuis geen<br />
verbandje geven. Ze laten je liever „bloeien".<br />
Een groenteboer, die van zulke operaties<br />
zonder medische assistentie niet scheen te houden,<br />
zocht een doekje voor het bloeden.<br />
Wetend dat de kleine geschenken d'r zijn om<br />
de vriendschap te onderhouden, zond hij aan<br />
den ambtenaar van het hierbedoelde ziekenhuis,<br />
belast met de zorg voor de inkoopen, een<br />
mand met fruit, een fijne mand met fijn fruit<br />
en niet al te weinig.<br />
De mand kwam terug.<br />
En het fruit ook.<br />
Oje, zei de groenteboer (ik laat het aan u<br />
over, of dit woord hier als oje of als oje<br />
moet worden uitgesproken). En hij dacht na.<br />
Z'n conclusie was: Stom geweest, de man<br />
blieft geen fruit. En hij stuurde een enveloppe,<br />
zonder naam en adres er op, maar ƒ 50.— er<br />
in, met z'n adreskaartje.<br />
Toen kwamen de poppen aan het dansen.<br />
Niet de vijftig pop, al waren deze de oorzaak<br />
van het drama.<br />
De administrateur liep naar de politie,<br />
klaagde den groentebaas aan wegens poging<br />
tot omkooping van een ambtenaar in functie.<br />
Geen kleinigheid.<br />
De groenten kregen d'r een gasluchtje door,<br />
iets wat voor aankomende patiënten niet aantrekkelijk<br />
en gezond is.<br />
M'n conclusie.<br />
Komt den vent toe, die er zulke ergerlijke<br />
gewoonten op nahoudt.<br />
Ik ben intusschen maar blij, dat m'n positie<br />
als 'n ergernis-man, me nooit in de verleiding<br />
zal brengen, om in letterlijken zin de vruchten<br />
van m'n arbeid op deze wijze te kunnen opeten.<br />
Want, welke groenteboer zou het in z'n<br />
kersepit halen om te probeeren, mij tot ergernis<br />
over hem te stemmen.<br />
Zei m'n vrouw: Petrus, wat ben je toch een<br />
schlemiel. Peter Schlemiel in eigen persoon! Hij<br />
zou het toch kunnen doen, opdat je je ergernis<br />
over hem niet zou uiten!<br />
Jammer! Maar ik moet bekennen, dat m'n<br />
vrouw weer gelijk had. En ik ben daarom des<br />
te meer uw<br />
PETRUS PRUTTELAAR.<br />
„We zijn allemaal 'n beetje stil vanavond.<br />
Misschien is het, omdat we weldra<br />
afscheid moeten nemen. Ik moet zeggen,<br />
Lindley, dat je buitengewoon vriendelijk<br />
voor ons geweest bent. Je bent eenvoudig<br />
een ideale gastheer."<br />
„Ja, dat is zoo," viel Watson bij,<br />
echter zonder veel geestdrift.<br />
Joan knikte.<br />
„Ik ga me even verkleeden," kondigde<br />
ze aan.<br />
Toen ze de kamer verliet, was Lindley<br />
de eenige, die het jagend gaan van haar<br />
ademhaling opmerkte. Het kostte hem<br />
een bovenmenschelijke zelfbeheersching<br />
om te blijven zitten en rustig het gesprek<br />
met de beide mannen voort te<br />
zetten. Het liefst zou hij haar nagerend<br />
zijn, haar in zijn armen hebben gesloten,<br />
en gesnikt hebben: „Joan, Joan, zie<br />
je dan niet, hoeveel ik van je houd.<br />
Maar je mag niet met me trouwen,<br />
je mag niet..."<br />
Joseph, Lindley's Indische bediende,<br />
kwam binnen om de tafel te dekken.<br />
Falkner grinnikte tegen hem.<br />
„Krijgen we wat lekkers te eten?"<br />
vroeg hij opgewekt.<br />
„O ja, Sahib."<br />
Watson vroeg: „Hoe is het met dat<br />
uitstapje naar Bagdad morgen?"<br />
„Jullie moet maar met je drieën gaan<br />
en jezelf amuseeren," zei Lindley. „Ik<br />
zou dolgraag meegaan, maar ik zie er<br />
absoluut geen kans toe — ik zit tot<br />
over mijn ooren in het werk. Jullie moet<br />
direct na het ontbijt vertrekken, dan<br />
kunnen jullie om ongeveer tien uur<br />
terug zijn. Het is volkomen veilig om<br />
's avonds te varen, nu er een zoeklicht<br />
op de motorboot geïnstalleerd is."<br />
Watson streek nadenkend met de<br />
hand langs zijn kin.<br />
„Ik vraag me af — we hebben zoo'n<br />
hoop inkoopen te doen — zou je er<br />
bezwaar tegen hebben, dat we Joseph<br />
meenemen? Ik bedoel, hij weet beter<br />
dan wij, waar we zijn moeten en hoeveel<br />
we moeten betalen."<br />
„Natuurlijk niet! Ga je gang!" stemde<br />
Lindley grif toe.<br />
„Serenath, onze bediende, is een uitstekende<br />
kok. Hij kan voor je eten zorgen,<br />
terwijl wij weg zijn."<br />
„Dat is best. Nemen jullie gerust<br />
Joseph maar mee."<br />
Watson ging de kamer uit en er was<br />
een glinstering in zijn oogen. Hij was<br />
geen kwade kerel in den grond van zijn<br />
hart, maar hij werd letterlijk bezeten<br />
door jaloezie. Hij moest Joan eens en<br />
vooral genezen van haar dwaze verliefdheid<br />
op Lindley. En daar wist hij wel<br />
een middel op, een eenvoudig middel.<br />
Tien minuten lang had hij een gefluisterd<br />
gesprek met Serenath en geld<br />
ging van hand tot hand. Iets anders ook<br />
— een klein, wit tablet uit de leeren<br />
medicijntasch, die Watson zich voor<br />
— 14 —<br />
\<br />
^ nu<br />
20 YANKEES<br />
De goedkoopste<br />
AMERIKAANSCHE IMPORT<br />
SIGARETTEN<br />
van prima kwaliteit<br />
Imp. t ALVANA . DEN HAAG<br />
htm trip naar deze verre streken met<br />
weinig medische hulp en slechte<br />
hygiënische toestanden, had aangeschaft.<br />
Toen hij Serenath verliet, was<br />
zijn glimlach half beschaamd, half<br />
triomfantelijk...<br />
III.<br />
Den volgenden avond at Simon<br />
Lindley alleen. De eenzame maaltijd was<br />
een voorlooper van de honderden, die<br />
zouden volgen. Maar hij zou dit schitterende<br />
tusschenspel slechts hebben om<br />
te herdenken. Hij zou hier in stilzwijgen<br />
zitten en zich verbeelden, dat Joan<br />
tegenover hem zat, het licht spelend<br />
in heur haar, haar rustige, diepe oogen<br />
glimlachend in de zijne, haar zilveren<br />
lach klinkend in zijn oor.<br />
Zijn mager, krachtig gezicht kreeg<br />
een zachte uitdrukking. Hij verviel in<br />
zijn oude gewoonte, om tegen zichzelf<br />
te praten.<br />
„Ze is te jong. Het zou haar breken.<br />
Het zou egoïsme zijn, vervloekt egoïsme.<br />
Bovendien, het kan immers een voorbijgaande<br />
bevlieging zijn ..."<br />
Zijn mond vertrok als in pijn. Hij<br />
lachte 'n beetje schor.<br />
„Een kerel met nog 'n greintje fatsoen<br />
in zijn body, kan een meisje zooals<br />
zij niet vragen zich hier te begraven."<br />
Het was niet alleen de eenzaamheid,<br />
sponnen zijn gedachten verder. Er was<br />
nog het seizoen van de vliegen, een<br />
plaag van glinsterende kwelgeesten van<br />
zonsopgang tot ondergang, de tijd van<br />
de verschroeiende, meedoogenlooze<br />
hitte, en dan nog de kleinere ongemakken<br />
— schorpioenen, duizendpooten,<br />
muskieten...<br />
Hij riep den bediende.<br />
„Serenath, whisky-soda."<br />
„Jawel, Sahib."<br />
De bediende bracht een flesch whisky<br />
en een syphon. Lindley schonk zelf de<br />
whisky in; zijn tweede glas. Hij had<br />
een regel, waar hij onder geen omstandigheden<br />
van afweek: één glas voor<br />
het eten en ééri er na. Hij kende het<br />
noodlottig gemak, waarmee een eenzaam<br />
man, ver van de beschaving, van twee<br />
whisky's tot drie komt en hoe die drie<br />
er vier worden, vier een heele fleseh en<br />
dan beestachtige drankzucht.<br />
Serenath nam het glas op om er<br />
sodawater bij te voegen. Maar er ging<br />
nog wat anders in het glas dan de soda<br />
— een fijngeknepen tablet. Het was han-<br />
dig gedaan. Het poeder loste onmid-<br />
delhjk op.<br />
Lindley dronk. Er scheen een flauwe,<br />
ongewone bijsmaak aan den drank te<br />
zijn, maar in zijn gedroom over Joan<br />
stond hij er niet verder bij stil.<br />
Twintig minuten later was hij in<br />
een diepen, loodzwaren slaap verzonken;<br />
zijn ademhaling ging luid en reutelend.<br />
Serenath sloop binnen met een leege<br />
whiskyflesch. Hij zette haar op den<br />
grond, aan Lindley's voeten. De half<br />
leege flesch liet hij waar zij stond, op<br />
tafel bij den elleboog van den slaper.<br />
IV.<br />
Toen de drie gasten terugkwamen<br />
van hun uitstapje naar Bagdad, liep<br />
Watson enkele meters voor de anderen<br />
uit, terwijl ze het voorplein overstaken<br />
naar de verlichte bungalow. Hij opende<br />
de deur, bleef stilstaan, keerde zich<br />
haastig om en zei:<br />
„Niet binnenkomen, Joan. Het is<br />
heusch beter van niet."<br />
„Waarom? Wat is er?"<br />
Hij speelde zijn rol goed — zijn ont-<br />
steltenis droeg alle kenmerken van echt-<br />
heid. Hij maakte een hulpeloos gebaar.<br />
„Wel — het is laat — en — —"<br />
Ze staarde hem aan.<br />
„Doe niet zoo vervelend, Gerrié."<br />
Toen zag ze den slapenden Lindley,<br />
met het hoofd op den arm voorover-<br />
liggend over de tafel, en de whisky-<br />
flcsschen.<br />
Deze nieuwe film<br />
werd onder regie van<br />
Fritz Peter Buch en<br />
Herbert Fredersdorf<br />
opgenomen. De be-<br />
roemde Italiaansche<br />
tenor Alessandro Zi-<br />
liani, die thans vast<br />
bij de Ufa is geënga-<br />
geerd, debuteert in<br />
deze rolprent.<br />
Een kreet kwam over haar lippen en<br />
ze stapte achteruit.<br />
Haar vader, niet vermoedend wat er<br />
in haar omging, klopte haar op den<br />
schouder en zei vriendelijk:<br />
„Je moet het niet zoo zwaar op-*<br />
nemen, kindlief. Zoo zijn die eenzame<br />
kerels in het Oosten."<br />
„Het is ze niet kwalijk te nemen,"<br />
voegde Watson er aan toe.<br />
Joan zei niets; ze sloot even de<br />
oogen en ging heen.<br />
Falkner trok de wenkbrauwen op en<br />
sloeg nadenkend de slapende gestalte<br />
gade.<br />
„Ik moet zeggen, dat ik 'n beetje<br />
verbaasd ben," verklaarde hij. „Ik wist<br />
niet, dat hij van dät soort was. Zullen<br />
we hem wakker maken en in bed<br />
helpen ?"<br />
„We kunnen hem beter laten, waar<br />
hij is," adviseerde Watson. „Met een<br />
. paar uur komt hij wel weer bij zijn posi-<br />
tieven — dan drinkt hij flink wat water<br />
en als hij dan morgenochtend wakker<br />
wordt, is hij weer zoo lekker als kip."<br />
„Och, daar kun je wel gelijk in<br />
hebben," stemde Falkner toe.<br />
Ze lieten Lindley in zijn ongemak-<br />
kelijke houding verder slapen en gin-<br />
gen naar bed. Toen het stil in huis<br />
was, kwam Serenath uit den bijbouw,<br />
waar al de bedienden huisden, de bun-<br />
galow weer binnensluipen. Hij had zich<br />
Watsons instructies goed in het hoofd<br />
geprent en het slot van zijn taak was<br />
de leege flesch, die hij bij Lindley's<br />
voeten had neergezet, te verwijderen.<br />
Koureya sliep. Een enkele maal werd<br />
het groote zwijgen verbroken door het<br />
verre huilen van een jakhals, een hui-<br />
verenden kreet van verschrikking.<br />
Lindley ontwaakte om iets over<br />
eenen. Hij bewoog zich, opende de<br />
oogen, keek op zijn horloge en staarde<br />
verrast voor zich uit.<br />
„Goeie hemel! Hoe voor den drom-<br />
mel ... ?"<br />
Het was niet de eerste maal, dat hij<br />
na een zwaren dag aan de tafel in<br />
slaap was gevallen, maar het verwon-<br />
derde hem, dat niemand hem had<br />
gewekt.<br />
„Hé Serenath!" riep hij. En toen<br />
hij niet direct kwam, nogmaals en<br />
luider: „Serenath!"<br />
De bediende verscheen, gapend en<br />
slaapdronken.<br />
„Weet je, dat het één uur is ? En<br />
Falkner Sahib en de anderen — —?"<br />
„Die zijn terug, Sahib. Twee uur,<br />
drie uur al. Ze zagen u slapen en zijn<br />
naar bed gegaan."<br />
Lindley streek met de hand over het<br />
voorhoofd.<br />
„Dan moet ik aardig vast geslapen<br />
hebben. Je was zeker al in bed?"<br />
„Jawel, Sahib."<br />
Lindley knikte suffig.<br />
„Het spijt me, dat ik je gestoord<br />
heb." En daarop, meer tegen zichzelf<br />
dan tegen den bediende: „Ik slaap<br />
warempel nóg half..."<br />
Zoowel Falkner als Watson onthiel-<br />
den zich van iedere opmerking den<br />
volgenden morgen, maar éénmaal ving<br />
Lindley een veelbeteekenend lachje van<br />
den ouderen man op, waar hij niets<br />
van begreep. Ze praatten over Bagdad<br />
tot Joan binnenkwam om te ontbijten.<br />
(Vervolg op pagina 21)
" 1 •<br />
n<br />
.■*'■ .'--^^^ .<br />
Paramount-füm - R ie: RaouI Walsh<br />
eg<br />
Rolverdeeling:<br />
„Tops" Cardona George Raft<br />
Dixie Dean i • • Al lce r ¥ ^<br />
Susan Moore Frances Langford<br />
Daphne O'Connor Patsy Kelly<br />
Ceremoniemeester Walter Catlett<br />
Huxley . . . . John H. Dilson<br />
Drie meisjes, Dixie, Susan en Daphne, worden uit<br />
hun kantoorbetrekkingen ontslagen. Er breekt<br />
een moeilijke tijd voor hen aan, daar ze geen<br />
nieuwen werkkring vinden en ze zelf in hun Ifevens-<br />
onderhoud moeten voorzien.<br />
Op zekeren avond wordt er een wedstrijd<br />
voor amateur-musici, die voor de radio op<br />
moeten treden uitgeschreven. De drie meisjes,<br />
die allen muzikaal goed onderlegd zijn,<br />
begeven zich naar den studio, in de hoop<br />
den uitgeloofden prijs te winnen. Als zij<br />
echter eindelijk aan de beurt zijn,<br />
valt Susan flauw, daar ze eenige<br />
dagen niet gegeten heeft. Hun kans<br />
gaat nu voorbij en de prijs wordt<br />
gewonnen door „Tops" Cardona<br />
en zijn band. Als hij echter hoort<br />
waarom de meisjes op het laatste<br />
oogenblik niet konden optreden,<br />
noodigt hij hen uit op een<br />
diner. Ze willen ^chter als<br />
contra-prestatie in het restau-<br />
rant voor hem zingen en<br />
oogsten zóó'n succes, dat<br />
Tops — die dec, dat zij<br />
werkelijk talent hebben —<br />
hen voor zijn band en-<br />
gageert.<br />
Ze worden nu lang-<br />
zamerhand populaire<br />
^^..-" ^:- -■■.. : :::S-:v.-;- _ ■.^i^.:-.-^<br />
; ,<br />
- 16 -<br />
"V,.<br />
&-. -<br />
K: n K-<br />
PPiüPPP<br />
radio-figuren, terwijl »Susa , op Tops verliefd wordt.<br />
Tops koestert eenzelfde ge voor Susan, doch hij wil het<br />
zichzelf niet bekennen, da; üj zijn zakelijke relaties niet<br />
door de liefde wil laten b rloeden. De beide andere<br />
meisjes komen echter tege fops in opstand, daar hij een<br />
ijzeren discipline van hen langt eji hen gedurende den<br />
geheelen dag voorschrijft zij te doen en te laten hebben.<br />
Het komt zelfs zóó dat ze alle drie wegloopen<br />
Susan, omdat ze denkt aa :en ongelukkige hef de voor<br />
Tops te lijden. Zoodra ze :hter het hazenpad gekozen<br />
hebben, krijgen ze spijt hun ondoordachten stap en<br />
keeren berouwvol terug. Poch heeft deze daad haar<br />
goede gevolgen, want T( heeft nu intusschen ingezien,<br />
wat de drie meisjes voc tem beteekenen en wat in<br />
het bijzonder Susan voor m is, zoodat hij nu niet Ianger<br />
aarzelt haar zijn liefe e bekennen en voor de anderen<br />
de discipline wat acht.<br />
1. Walter Catlett en George<br />
3. Alice Faye, Frances Lanj<br />
John H. Dilson. — 4. Patsy<br />
5. George Raft en France<br />
'Langford.<br />
\<br />
e**d<br />
AV)<br />
— 2. George als dirigent.<br />
Patsy Kelly en<br />
illy.<br />
y.<br />
/<br />
, v «ip<br />
/<br />
■"•••>->.<br />
' -■^.^.<br />
v<br />
a^Ki<br />
m<br />
^ yi T<br />
^^^*^ J<br />
M<br />
\ k*^<br />
& iW<br />
•>.'<br />
fc^V<br />
17<br />
\<br />
■<br />
&<br />
X<br />
.am<br />
m<br />
^^^^^^^m
OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND<br />
3 DECEMBER<br />
OPLOSSING<br />
LETTERGREEP-KRUISWOORDRAADSEL<br />
m 1 PAR KEE REM VOOR BO -1<br />
TER pt] TE GEH OPRAAK rai VO<br />
m RE DE RE KBNA TIE<br />
m ZELF KANT m JA VA igm<br />
1 BO DE El REN Dtl REN DIER<br />
[TER 1 ßtll DEM NEIi HOUT ^1 LIJK |<br />
KOEK BAK KER DtlWERK ZAAM HEID 1<br />
i OPLOSSING VIJFVOUDIG TOOVERKWADRAAT<br />
]<br />
p 0 N D<br />
n<br />
S L 0 B<br />
0 V E R L E E R<br />
M E R 0 0 E R E<br />
D R 0 M 1 B R E M<br />
K E R K<br />
E G E L'<br />
R E D E<br />
N K L E 1 Y<br />
p 0 S T<br />
R A A P<br />
0 V E R A M T 1<br />
s E L A A T A P<br />
T R A P P_ 1 P A<br />
OPLOSSING<br />
PUNTENRAADSEL<br />
0 0 D A : K<br />
S R K<br />
TT 0 E<br />
A 0 0<br />
STOPP E L<br />
T<br />
S p P<br />
E<br />
E E<br />
E ■ E<br />
6<br />
E M<br />
E - - A.<br />
' E L A<br />
OPLOSSING<br />
RUITENRAADSEL<br />
E<br />
OPLOSSING<br />
VLECHTMATJE<br />
H S A<br />
H 0 R L 0 G E<br />
R A M<br />
s L A Q z E E<br />
0 Z L<br />
A G N E L L O<br />
E E 0<br />
OPLOSSING KRUIS-<br />
WOORDRAADSEL<br />
A n<br />
LL K<br />
Z<br />
c<br />
H &<br />
E G<br />
G E<br />
M bÄ<br />
0 i E<br />
1 B R E K = M<br />
*. ÏL<br />
1 _ A<br />
e 7 A<br />
RUL<br />
3 IJ<br />
R L<br />
A<br />
F_<br />
E L<br />
S<br />
s<br />
OPLOSSING HOE LANGER HOE KORTER<br />
HAND — HAN — HA — H<br />
■.■■"-•■ ■■.■■■ ■ ■' ■ ^_^.^.^^_<br />
KRUISWOORDRAADSEL<br />
Horizontaal.<br />
1. de schryver van iets.<br />
8. geliefde verblijfplaats<br />
voor kinderen.<br />
10. muzieknoot.<br />
11. meisjesnaam.<br />
12. vogelvrijverklaring.<br />
13. lidwoord.<br />
15. boograam.<br />
.19. uitroep van pijn.<br />
Vul in:<br />
1—2 wysmaken.<br />
2—3 zekere blauwe<br />
verf.<br />
4—3 vogel.<br />
5—4 zacht geweld.<br />
5—6 dolk.<br />
7—6 welriekend<br />
kruid.<br />
PUNTENRAADSEL<br />
- 18 -<br />
20. reeds.<br />
21. gekuipt vat.<br />
Verticaal.<br />
1. stad in Fransch-Soedan,<br />
W.-Afrika.<br />
2. etensbak.<br />
3. landbouwwerktuig.<br />
4. adreskaartje.<br />
5. weg, aan beide zijden<br />
met boomen beplant.<br />
'u<br />
7—8 maaltijd.<br />
1—8 maaltijd.<br />
1—5 harssoort of<br />
zekere roode<br />
Rijnwijn.<br />
7—3 dier.<br />
6—2 waterplantje.<br />
8—4 dier.<br />
EU<br />
3<br />
C. tegenovergestelde van<br />
scherts.<br />
7. afkorting van eerwaar-<br />
de heer (Latijn).<br />
8. afkorting van debet.<br />
9. parades.<br />
14. beginnen de meeste<br />
sprookjes mee.,<br />
16. bekende afkorting,<br />
17. afkorting van: vader.<br />
18. meisjesnaam.<br />
INVULRAADSEL<br />
^ Ti<br />
EK<br />
Vul in horizontale richting woorden in<br />
van de volgende beteekenis:<br />
1. deel van een wiel.<br />
2. beoefenen de meeste jongelui.<br />
3. deel van een lepel.<br />
4. schenken.<br />
5. wild dier.<br />
Bij goede invulling komt in de diago-<br />
naal van links boven naar rechts onder<br />
een wapen en van rechts boven naar links<br />
onder een uiting van hevige, gemoeds-<br />
beweging.<br />
mm<br />
GEÏLL. OPTEL-EN AFTREKPUZZLE<br />
Neem de letters van den naam van het eerste vojr-<br />
werp, voeg er bij .of trek er af al naar gelang de<br />
teekening aangeeft, de letters van het volgende voor-<br />
werp Het eind ri sultaat zal dan zijn een bekend<br />
gezegde.<br />
LETTERGREEPRAADSEL<br />
Uit onderstaande 19 lettergrepen zijn 6<br />
woorden te vormen, welker beginletters<br />
van boven naar beneden en welker laat-<br />
ste letters van onder naar boven gelezen<br />
een woord vormen dat beteekent ver-<br />
maak dat onder het bereik van het geheele<br />
volk valt.<br />
«<br />
»<br />
Lettergrepen: kos — ste — os — me —<br />
ver — lijk — ta — boom — pra — lo<br />
— ve — se — dien — Ie — ge — ko<br />
— dro — ra — ver.<br />
Beteekenis der woorden:<br />
1. waardig.<br />
2. godin der lente.<br />
3. melaatschheid.<br />
4. tropische boom.<br />
5. deel van een telegraaftoestel.<br />
6. rijwielschofcl.<br />
i<br />
3<br />
KAMRAADSEL<br />
^^^ Vul in:<br />
5 ^ Horizontaal.<br />
D<br />
^F 1, een plant.<br />
Verticaal.<br />
1. toespijs.<br />
2. dag der week.<br />
3. vorderen.<br />
4. scheepswezen.<br />
5. vrij van lasten.<br />
Te gebruiken letters: a,<br />
a, a, a, a, c, d, d, d, e, e,<br />
e, e, g, g, h, i, i, i, i, k, 1,<br />
m, n, n, n, n, p, p, r, r,<br />
s, s, t. t, u, u, v, ij.<br />
ONZE FILMPUZZLE<br />
DIAGONAALRAADSEL<br />
—J C<br />
u<br />
^<br />
□<br />
5<br />
u<br />
6<br />
□<br />
7<br />
u<br />
8<br />
4<br />
10<br />
[.( •v<br />
De filmliefhebbers kunnen deze week<br />
hun hart ophalen aan een diagonaalraad-<br />
sel. Wij stellen weer een hoofdprijs van<br />
ƒ 2.50 en als troostprijzen tien foto's van<br />
filmsterren beschikbaar, die verdeeld<br />
zullen worden onder de goede oplossers,<br />
die ons vóór 24 December hun antwoor-<br />
den zenden. (Indische abonné's vóór 24<br />
Februari).<br />
Vul in horizontale richting woorden in,<br />
die beteekenen:<br />
1. Zekere oranje gekleurde bloemsoort.<br />
2. Het binnenhalen van het koren.<br />
3. Geval, wat niet in een bepaalde ru-<br />
briek thuis te brengen is.<br />
4. Begeerigheid.<br />
5. Niet fijn.<br />
C. Grasland langs beekjes in het Oosten<br />
van ons land.<br />
7. Water in den grond.<br />
8. Iemand van koninklijken bloede in<br />
Rusland.<br />
9. Zonder schubben.<br />
10. Auto voor goederenvervoer.<br />
Bij juiste invulling ontstaat in de dia-<br />
gonaal van links boven naar rechts onder<br />
de naam van een zeer bekende Ameri-<br />
kaansche filmster.<br />
Op enveloppe of briefkaart duidelijk<br />
vermelden: Filmpuzzle 24 Dec.<br />
- 19 -<br />
.<br />
R'ELKE<br />
WÊÊÊÊÊÊÊmmfA QDGiAVE i Um<br />
JZEN<br />
DE PRIJSWINNAARS<br />
Ds hoofdprlji.« vlal.n ten deel aan: d«n haar J. Hofland, ma-<br />
luHrouw N. Dalama. majuHrouw M. ». Ha«an, mavrouw W. Vald«.<br />
Dan Haag: dan haar J. T. A. Aubart. dan haar S. W. Bo.hul«n.<br />
Rottardam; dan haar G. da Vrlai. Ulrach».<br />
Da trootlprliian kondan wordan foagakand aan: dan haar<br />
C. Taatgan, Aiiani dan haar H Tlmmar. Dan H.ldar; dan haar<br />
A. Hulzlnga. Noordwolda; dan haar W. SchOrmann, Rll.wljk,<br />
mavrouw Odarkark. Galdrop,- dan haar B. Nlauwburg, Moor-<br />
dracht: dan haar M Robaart. dan haar G. Vr.ak.n Haarlam:<br />
dan haar H. F. A. Muldar, Gronlngan; dan haar Fr Hootamani,<br />
Ooitarbaak; majuHrouw L. Potthuma, Maar.ian; dan haar A.<br />
Rodanhuii. Hul.um (Fr.); ma|uHrouw N Zoon, Dordrachl; ma-<br />
Juffrouw S. da Goay. Rottardam; dan baar A.M. Trlap dan<br />
haar F. ». Aaltan, Dan Haag; mavrouw A. Vrijdal, maiulfrouw<br />
L Sari«. Haarlan: mavrouw Hoaffalmao, Oagttgaait; majuHrouw<br />
C Swaban, Uwlmonda; mavrouw Wlaland-Lot. Tilburg; dan<br />
haar P. v. d Grind, majuffrouw M. Ooman, dan haar J.Franian,<br />
dan haar P. da Ruyitohar, dan haar S. C. da Kottar dan haar<br />
G. Ooman, Rottardam; mavrouw A. tan Boieh. Amitardam.<br />
Oplossing C. & Th.-Kamraadsel.<br />
E L i s s A L A N D 1<br />
L<br />
E<br />
G<br />
A<br />
n<br />
T<br />
n<br />
s<br />
L<br />
A<br />
A<br />
rt<br />
0<br />
T<br />
T<br />
1<br />
S<br />
E<br />
E<br />
C<br />
T<br />
U<br />
U<br />
R<br />
0<br />
n<br />
A<br />
D<br />
E<br />
n<br />
Da hoofdpriji vlal<br />
tan daal aan dan<br />
haar Tj. Numan.<br />
Tlal.<br />
Da trooitprljxan<br />
aan: dan haar G ■ van<br />
Glansbaak, Dan<br />
Haag; majuHrouw<br />
A. Wagamakars, Til-<br />
burg ; majuffrouw B.<br />
van Zantan, Amitar-<br />
dam: majuHrouw G.<br />
Rolling, Amitardam;<br />
dan haar R. van Kee«. Acmlardsm; majuHrouw W. Eikaboom,<br />
Dan Haag: majuHrouw R. Hartavaldt, Rottardam; dan haar M.<br />
P. van Vaan, Gronlngan: mavrouw G. Flat-van Zijp. Dan Haag:<br />
majuHrouw L. G. da Braa, Rottardam.<br />
De Amateur-detective<br />
1.317. ^<br />
"35"<br />
r><br />
rrt<br />
Ziathier weer aens aan itukja boevanlaal, waarop da ama-<br />
taur-datactlvat ondar onza laian ilalllg graag hun krachlan<br />
lullen baproavan. Da vraag I«, uil la zoakan wal da aane boaf<br />
door middal van dit gahaimtehrft aan dan andara wllda mada-<br />
daalan.<br />
Wij flellan waar aan prlj» van f. 2.50 an twaa Irooilprijien<br />
baschikbaar, ta verdaalan onder han, dia om voor 24 Dacam-<br />
bar aan goede oploislng zanden aan da radaclia van dll blad.<br />
Op briefkaart of envelop i.v p. duidelijk varmaldan; Amateur-<br />
detactlve 24 December.<br />
n<br />
V<br />
L<br />
0<br />
Q<br />
D<br />
ONZE PRIJZEN<br />
Voor goede oplossingen op iedere<br />
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,<br />
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-<br />
nevens vier troostprijzen beschik-<br />
baar. In totaal dus deze weck<br />
6 prijzen van ƒ 2.50 elk en<br />
24 troostprijzen.<br />
DE OPLOSSINGEN<br />
op de in dit nummer voorkomende<br />
puzzles, enzoovoort, gelieve men<br />
vóór 24 December in te zenden aan<br />
de redactie van dit blad Galgewater<br />
22, Leiden. Abonné's uit de over-<br />
zeesche gewesten vóór 24 Februari.<br />
Op enveloppe of briefkaart vermel-<br />
de men duidelijk:<br />
Oplossingen Zoek en Vind 24 Dec.<br />
;
■I<br />
■ ,<br />
l<br />
;><br />
,«%■■<br />
:-'-•,.<br />
• k /<br />
Darmtraagheid<br />
en Bloedstuwlng<br />
kunnen fot kleinere of grootere knobbels<br />
aan den darmuitgang leiden. Wanneer U<br />
niet let op deze meestal met jeuk gepaard<br />
gaande verschijning, ontwikkelt zich vaak<br />
een zeer pijnlijke aambeienkwaal. Voorkomen<br />
en reeda bij de eerste teekenen Anusol aam-<br />
beien suppositoriën „Goedecke" inbrengen<br />
zou het juiste zijn, doch ook bij een ver-<br />
gevorderde kwaal helpen deze door den<br />
dokter ten zeerste aanbevolen suppositoriën<br />
snel en zeker. Zij zijn bij apothekers ver-<br />
krijgbaar in doozen met loodje.<br />
[üeivolè van pag. 15)<br />
Op het moment, dat ze de kamer<br />
inkwam,'namen Lindley's scherpe oogen<br />
een verandering in haar waar. Ze nam<br />
met haar gewone opgewektheid aan het<br />
gesprek deel, maar hij zou er een eed<br />
op hebben durven doen, dat er mede-<br />
lijden in de uitdrukking van haar ge-<br />
zicht was en een soort vriendelijke<br />
reserve in haar houding. Het was zoo<br />
vreemd en onverklaarbaar, dat het<br />
Simon Lindley moeite kostte zijn ge-<br />
dachten bij zijn werk te houden.<br />
Het was Joseph, die hem den sleu-<br />
tel verschafte tot de oplossing van het<br />
raadsel. Toen Lindley hem de dage-<br />
lijksche orders gaf, grinnikte hij en<br />
schudde met iets vaderlijk vermanends<br />
het hoofd. En daarop zei hij, met het<br />
privilege van een j arenlangen, trouwen<br />
dienaar:<br />
„Is uw tong niet nog 'n beetje zwaar,<br />
Sahib ?•'<br />
„Mijn tong zwaar? Waar heb je het<br />
in vredesnaam over?"<br />
Joseph grinnikte weer.<br />
„Sahib heeft immers een heele flesch<br />
whisky leeggedronken 1"<br />
Lindley nam zijn pijp uit den mond<br />
en staarde den bediende aan.<br />
„Man, wat bezielt je ?" stiet hij<br />
toen uit. mmmim<br />
Joseph was uit Tiet veld geslagen.<br />
Hij maakte een nederige buiging.<br />
„Gisteravond — toen we uit Bagdad<br />
terugkwamen! U sliep, hoofd op tafel.<br />
Leege flesch aan uw voeten, half leege<br />
flesch bij uw elleboog."<br />
„Een leege flesch bij mijn voeten ?"<br />
beet Lindley hem toe, met een stem,<br />
die den Indiër verschrikt deed achter-<br />
uitdeinzen.<br />
,,Ja Sahib, op den vloer. Neemt u<br />
mij niet kwalijk, Sahib."<br />
Lindley zei niets meer. Hij beduidde<br />
den man heen te gaan en begon rug-"<br />
teloos op en neer te loopen, zijn tanden<br />
grimmig bijtend op het mondstuk van<br />
zijn pijp.<br />
Er had geen leege whisky-flesch op<br />
den grond gestaan, toen hij wakker<br />
werd. En evenmin was er een geweest,<br />
toen hij in slaap viel.<br />
Hoe was het gekomen, dat hij zoo<br />
plotseling en zwaar was ingeslapen ? Het<br />
was eigenaardig. Hij was wel vermoeid<br />
geweest, maar ten slotte toch niet zoo<br />
overmatig! Het was eigenaardig... Nu<br />
hij er weer over nadacht — hij had een<br />
licht bijsmaakje geproefd aan dat<br />
tweede glas .. . Iemand moest die leege<br />
flesch daar hebben neergezet, terwijl<br />
hij sliep. Waarom? Even stopten<br />
Lindley's gedachten. De verklaring was<br />
eenvoudig. Opdat het zou lijken alsof<br />
hij dronken was!<br />
Met welk doel?<br />
Zijn grijze oogen werden eensklaps<br />
hard en koud. Joan moest hem in dien<br />
toestand hebben gezien. Dat verklaarde<br />
haar houding aan het ontbijt. Hij schoof<br />
de stukjes van de legkaart verder aan<br />
elkaar. Het. was Watson geweest, die<br />
had voorgesteld Joseph mee te nemen<br />
op den tocht naar Bagdad en zijn<br />
eigen bediende achter te laten, om<br />
voor Lindley's eten te zorgen ...<br />
Het sloot als een bus ...<br />
Lindley riep Joseph.<br />
„Joseph," zei hij, op een vlakken<br />
toon, die niet verried, dat er iets bij-<br />
zonders gaande was, „ik fnoet Serenath<br />
even hebben. Stuur hem bij me."<br />
Serenath kwam. Lindley stuurde<br />
Joseph weer weg.<br />
„Serenath, wat heb je gisteravond<br />
in mijn whisky gedaan ?"<br />
De vraag werd afgevuurd als een<br />
pistoolschot en klonk als een bevel, dat<br />
geen tegenspraak toeliet. De donkere<br />
huid van den bediende werd grauw en<br />
hij poogde wat te stamelen.<br />
„Leugens zullen je niet helpen. Wie<br />
heeft je gezegd, dat te doen?"<br />
— 21 -<br />
J©A1M CRAWFOI^O,<br />
naar een teekening van Arturo Sanchez.<br />
Serenath kroop in elkaar van angst,<br />
„Watson Sahib zei het me, Sahib.<br />
Ik ben zijn bediende ..."<br />
„Maak, dat je uit mijn oogen komt,"<br />
grauwde Lindley.<br />
VI.<br />
Simon Lindley's mond was een<br />
strakke lijn. Hij verliet de plantage<br />
om Watson te zoeken, die gezegd had<br />
dien ochtend te zullen gaan visschen<br />
op een kleine kaap, die in de Tigris<br />
uitstak.<br />
Watson zat te soezen boven zijn hen-<br />
gel. Toen hij voetstappen hoorde,<br />
draaide hij zich om en verstijfde.<br />
Lindley's gelaatsuitdrukking was een<br />
dreigement.<br />
Lindley zei kortaf: „Ik heb daarnet<br />
een gesprek met je bediende gehad.<br />
De aap is uit de mouw gekomen."<br />
Alle kleur trok uit Watsons gezicht<br />
weg. Hij deed geen poging om te ont-<br />
kennen. Hij scharrelde overeind, zijn<br />
onthutste oogen op Lindley gericht.<br />
„Alleraardigste poets, die je me ge-<br />
bakken hebt. Waarom deed je het ?"<br />
„Omdat — — omdat "<br />
„Ik kan het jezelf wel vertellen,"<br />
hernam Lindley met een onnatuurlijk<br />
bedaarde stem. „Je bent jaloersch ge-
^—^^—^^^^^^^^^^^^^^^^mrnm^mrnimmm^mm.<br />
William Powell, de bekende filmacUur. zal Holly-<br />
wood varlatan. D» (iscus «licht «1. ean te groot<br />
deel van zijn salaris.<br />
filmster Verrea Teasdale Is in een sanatorium<br />
te Hollywood opgenomen<br />
E. W. £e ROTTERDAM. Bedoelde film<br />
is reeds in ons land vertoond. De firma<br />
Lumina-Film, Nes 23, Amsterdam zal Q<br />
kunnen mededeelen, of deze rolprent nog<br />
eens te Rotterdam vertoond zal worden.<br />
Beide artisten hebben nadien in geen film<br />
meer samengespeeld. Het adres van Rudolf<br />
Forster is: Cottagegate 63 te Weenen.<br />
R. v. N. te 's-GRAVENHAGE. Het<br />
adres van Dolly Mollinger is thans Heeren-<br />
gracht 513 te Amsterdam. Zij zal Uw brief<br />
zeker beantwoorden. Zij is niet getrouwd<br />
of verloofd. Zij zal een rol in de Neder- „<br />
landsche film „Rubber" sr«len.<br />
BESTRIJDT UW<br />
VERKOUDHEID HET<br />
len<br />
druppel<br />
VA»EK<br />
op Uw<br />
zakdoek<br />
Flacon a f. I.ïS en f.2- bij apothekers en drogisten<br />
De fllmactric« Sylvia Sidney Is door de British-<br />
Gaumont to Londen geëngageerd. Zij zat binnenkort<br />
van California naar Engeland vertrekken.<br />
De Ooïten rij kiene fllmspeelster Leopold ine Kon-<br />
tantin bevindt zich op het oogenblik te Hollywooo<br />
C. W. 5 te AMSTERDAM. Dick Po-<br />
well is den 14den November jaris. Zijn adres<br />
is: Warner Bros Studios, Burbank, Cali-<br />
fornië. Carole Lombard viert haar verjaardag<br />
op den 6den October. Haar ware naam is<br />
Caroline Jane Peters. Zij is met William<br />
Powell getrouwd geweest, thans gescheiden.<br />
Haar adres is 5451 Marathon Street,<br />
Hollywood.<br />
R. T. M. te ROTTERDAM. Het adres<br />
van Herbert Marshall is 5451 Marathon<br />
Street, Hollywood. Hij heeft een contract<br />
met de Paramount, was echter voor de film<br />
„De bonte sluier" aan de Metro-Goldwyn-<br />
Mayer uitgeleend.<br />
Vraag driehonderd acht en vijftig<br />
Er bestaat ergens een meer, waarop<br />
men — hoe wonderlijk dit ook klinkt —<br />
loepen kan. Waar ligt dit meer en welke<br />
wondere vloeistof bevat het?<br />
Voor de goede oplossers stellen wij als<br />
hoofdprijs een lot van de loterij der Jood-<br />
sche Invalide benevens vijf troostprijzen<br />
67 jaar en lenig als een kat.<br />
Hoewel zij stijve gewrichten had,<br />
toen zij 57 jaar was.<br />
Kunt ge Uw teenen aanraken, zonder<br />
Uw knieën te buigen? Zoudt ge dit<br />
kunnen doen als ge 67 jaar zijt? Er<br />
is geen enkele reden waarom ge dit<br />
niet zoudt kunnen, indien ge dezelfde<br />
methode als deze dame volgt om „fit"<br />
te blijven. Zij schrijft: „Toen ik 56<br />
jaar was begonnen polsen en enkels<br />
op te zwellen. Ik was niet meer in<br />
staat mijn hoofd te draaien. Waar ik<br />
er niets voor voelde een „echte oude<br />
dame" te worden, besloot ik een proef<br />
met Kruschen Salts te nemen. Ik heb<br />
het nu regelmatig 10 jaar lang ge-<br />
nomen en ik ben volkomen gezond.<br />
Ik wandel dagelijks 3 ä 4 K.M. of zelfs<br />
meer en kan gemakkelijk mijn teenen<br />
aanraken, zonder mijn knieën te buigen,<br />
wat ik een prachtig resultaat vind, want<br />
in twee maanden ben ik ,67 jaar. Van-<br />
daag vroeg men mij nog hoe ik het<br />
klaar speelde er zoo uitstekend te<br />
blijven uitzien. Mijn antwoord was: Ik<br />
ben een „Kruschenist". Mevr. E. M. P.<br />
Er is een zekere, veilige weg om<br />
„fit" te blijven: „De kleine dagelijksche<br />
dosis". Kruschen is een wetenschappe-<br />
lijke samenstelling van zes minerale<br />
zouten, die Uw afvoerorganen in prima<br />
conditie houden, zoodat alle afvalstof-<br />
fen, die Uw bloed verontreinigen en<br />
Uw gezondheid in gevaar brengen,<br />
langs de natuurlijke wegen volkomen<br />
worden verwijderd. Stralende gezond-<br />
heid voor één cent per dag.<br />
Kruschen Salts is uitsluitend ver-<br />
krijgbaar bij alle apothekers en dro-<br />
gisten ä f 0.90 en f 1.60 per flacon,<br />
omzetbelasting inbegrepen. Let op, dat<br />
op het etiket op de flesch zoowel als<br />
op de buitenverpakking, de naam<br />
Rowntree Handels Maatschappij voor-<br />
komt.<br />
beschikbaar, die zullen worden verdeeld<br />
op een manier, waarbij alle inzenders van<br />
goede oplossingen gelijke kansen op het<br />
verkrijgen van een der prijzen hebben.<br />
Oplossingen a.u.b. vóór 28 December<br />
zenden aan ons adres: Redactie „Het<br />
Weekblad", Galgewater 22, Leiden. De<br />
abonné's uit overzeesche gewesten hebben<br />
tot 28 Februari gelegenheid ons hun in-<br />
zendingen te doen toekomen. Op brief-<br />
kaart of enveloppe gelieve men duidelijk<br />
te vermelden: Vraag 358.<br />
QVVOSSlfiQ<br />
Vraag driehonderd vier en vijftig<br />
De „Eroica" is een door Beethoven ge-<br />
componeerde symphonie, die hij ter eere<br />
van Napoleon schreef.<br />
De hoofdprijs viel ten deel aan mejuf-<br />
frouw P. v. Maaren te Nijmegen, de troost-<br />
prijzen aan den heer D. Holtz te Leiden,<br />
den heer Th. A. Potmeer te Den Bosch,<br />
den heer P. Todeman te Den Haag, den<br />
heer F. de Sterke te Den Haag, mejuf-<br />
frouw C. Westenk te Den Haag.<br />
■<br />
weest,* spin-jaloersch. En je dacht, dat<br />
als Joan me eens ,goed en smerig<br />
dronken zou zien, dat dat dan wel als<br />
een koude douche op haar zou werken.<br />
Is het niet zoo?"<br />
Watson bevochtigde zijn lippen, zocht<br />
een moment naar woorden en barstte<br />
toen uit, fel en hartstochtelijk:<br />
„Ik aanbid den grond, waarop ze<br />
haar voeten zet..."<br />
„En niemand anders mag dien grond<br />
betreden, hè?" viel Lindley hem droog-<br />
weg in de rede. „Alleen jij moet vrijen<br />
toegang hebben en als er een mede-<br />
minnaar komt opdagen, gebruik je den<br />
eersten gemeenen streek den beste,<br />
die in je op komt, om hem onschade-<br />
lijk te maken..."<br />
Lindley leunde nu naar voren; zijn<br />
oogenschjjnlijke kalmte was van hem<br />
afgevallen en hij siste den ander zijn<br />
woorden toe.<br />
„Ik zal je wat vertellen. Als het<br />
niet om Joan was, zou ik niets liever<br />
doen, dan je op dit eigen oogenblik de<br />
hersens inslaan!"<br />
Watson was zichtbaar bang en toch<br />
was er een koppige trek op zijn gezicht.<br />
„Het kan me niet schelen, of het een<br />
gemeene streek was," zei hij norsch.<br />
„En ik zal je ook zeggen waarom. Het<br />
zou Joan dooden, als ze hier haar leven<br />
moest slijten. Ze is jong, niet veel meer<br />
dan een kind. De eenzaamheid zou haar<br />
gek maken. Jij bent tien, twaalf jaar<br />
ouder en aan dat. leven gewoon. Zij<br />
zou er nooit aan kunnen wennen. Maar<br />
er zou nooit een klacht over haar lippen<br />
komen. Daar heeft ze een te schitterend<br />
karakter voor. Ze zou in stilte lijden en<br />
wegkwijnen — —"<br />
„Ben jij haar beschermer?"<br />
Watson werd vuurrood, maar hij<br />
hield voet bij stuk.<br />
„O, ik weet, dat ik verliefd op haar<br />
ben, razend, smoorverliefd! Maar dat<br />
is de kwestie niet waar het om gaat. Ze<br />
is onder de betoovering geraakt van<br />
het nieuwe, het exotische van Koureya,<br />
omdat het nieuwtje er nog niet af is. En<br />
ze zal misschien ook een poosje onder<br />
jouw bekoring blijven, maar ..."<br />
Hij zweeg abrupt, en de schichtige<br />
blik in zijn oogen verried, dat hij een<br />
woede-uitbarsting of zelfs een aanval<br />
van zijn tegenstander vreesde, maar tot<br />
zijn onuitsprekelijke verbazing was er<br />
alleen maar een triest lachje om Lind-<br />
ley's mond.<br />
„Je staat met je ideeën niet alleen,<br />
Watson." De stem klonk zacht en ver-<br />
moeid. „Is het niet bij je opgekomen,<br />
dat ik er wel eens net zoo over kon<br />
denken? Het stuit me tegen 'de borst,<br />
om er over te praten, maar in de ge-<br />
geven omstandigheden is het beter, dat<br />
je het weet — ook voor je eigen ge-<br />
moedsrust. Eergisteravond — wel, ik<br />
geloof, dat als ik toen één woord ge-<br />
zegd had, dat Joan me zou hebben ge-<br />
accepteerd."<br />
Zijn oogen waren thans naar den<br />
grond gericht.<br />
„Maar ik zei niets," vervolgde hij.<br />
„Ik houd te veel van haar, om haar te<br />
veroordeelen tot iets, waarvan ze de<br />
draagwijdte niet beseft."<br />
Watson staarde hem enkele seconden<br />
verbijsterd aan.<br />
„Hemel nog aan toe!" hijgde hij<br />
toen. „Ik — ik — het spijt me ver-<br />
schrikkelijk, kerel. Ik had geen flauw<br />
vermoeden — —"<br />
„Het kan me geen steek schelen of<br />
het je spijt of dat je er blij om bent,"<br />
onderbrak Lindley hem. „De eenige,<br />
die me wat schelen kan, is Joan. Jij<br />
bent ongeveer van haar leeftijd en zal<br />
haar een prettiger leven kunnen geven<br />
dan ik. Ik geloof, dat je in den grond<br />
een fatsoenlijke vent bent, behalve dan,<br />
dat je krankzinnige jaloezie je parten<br />
speelt. Dus de dingen kunnen blijven<br />
zooals ze zijn — we zullen Joan in den<br />
waan laten, dat ik een drinker ben —<br />
het zal haar helpen — om — om ge-<br />
ringer van me te denken. Je kimt<br />
tevreden zijn met het succes van je...<br />
eh... krijgslist," voegde hij er bitter<br />
aan toe.<br />
Watson slikte. Hij was niet in staat<br />
een woord uit te brengen.<br />
„Maar ik vertel je één ding," ging<br />
Lindley meedoogenloos voort. „Als je<br />
haar ongelukkig maakt en dat komt mij<br />
ooit ter oore, dan mag de hemel je<br />
genadig zijn! Al moet ik er voor van het<br />
andere einde der aarde komen, ik zal<br />
je vinden ..."<br />
Watson knikte als verwezen. Lindley<br />
glimlachte naar de oneindigheid van<br />
den strak blauwen hemelkoepel en ging<br />
met groote stappen heen.<br />
VIL<br />
Maar zijn beproeving was nog niet<br />
ten einde.<br />
Om half zes, terwijl hij bezig was<br />
een rapport te schrijven, kwam Joan<br />
binnen en vroeg:<br />
„Gaan we nog eens naar den zons-<br />
ondergang kijken?"<br />
Hij dwong zich tot een vroolijk ant-<br />
woord.<br />
„Ik moet mijn brood verdienen en<br />
die zonsondergangen lijken allemaal<br />
precies op elkaar," zei hij lachend.<br />
Ze trok een pruillip.<br />
„Het is de laatste keer. Maar natuur-<br />
lijk, als je niet kunt — of wilt — —"<br />
Hij bezweek.<br />
„Ik kan niet verdragen, dat je boos<br />
op me bent," hernam hij, nog steeds op<br />
denzelfden schertsenden toon. „Vooruit<br />
dan maar..."<br />
Ze liepen naar den rand van de pal-<br />
menplantage. Hij putte zich uit in een<br />
stroom van luchtige conversatie — hij<br />
vreesde iedere seconde van stilte.<br />
Joan scheen niet te luisteren. Er was<br />
een afwezige glimlach in haar oogen,<br />
die dwaalden naar ongeziene dingen<br />
achter een verwijderden horizon.<br />
De zon verloor haar gloeiend aureool<br />
en werd een purperen bol zonder stra-<br />
len. De nevelige omtrekken van het<br />
Perzisch scheidingsgebergte sloten<br />
blauwig den verren gezichtseinder af.<br />
Toen werden bol en bergsilhouetten<br />
gelijktijdig uitgewischt en tusschen de<br />
palmen gleden violette schaduwen. De<br />
wereld scheen te vervloeien en te ver-<br />
zachten tot een meer van weemoedige<br />
stilte.<br />
Lindley was niet in staat de be-<br />
veiligende comedie van vlotte conver-<br />
satie vol te houden. Een troosteloos<br />
zwijgen viel over hen. Hij dwong zich<br />
met langzame bewegingen een pakje<br />
sigaretten uit zijn zak te halen en het<br />
Joan voor te houden.<br />
Ze schudde het hoofd.<br />
— 23 -<br />
., „; .._<br />
H<br />
Hier staat U vandaag ... Welken weg<br />
gaat U op? HAV BANK, Schiedam.<br />
Levensverzekering.<br />
VRIEND PIETEMSE^<br />
I<br />
k hoorde deze week van een kennis,<br />
dat de Nederlandsche filmindustrie<br />
J^ -Ji- in de toekomst alleen nog maar<br />
goedkoope films zou kunnen produceeren,<br />
omdat het afzetgebied zóó beperkt is, dat het<br />
voor de producenten onmogelijk is aan hun<br />
kosten te komen."<br />
„Inderdaad brengen onze nationale filmproducten<br />
maar een bescheiden bedrag op.<br />
De productiekosten zullen dan ook aanmerkelijk-<br />
beperkt moeten worden, wil men deze<br />
jonge industrie ooit rendabel maken."<br />
„In Tsjecho-Slowakije worden toch zooveel<br />
films vervaardigd en dat is ook maar<br />
een klein land. Waarom kan dat dan wel?"<br />
„Over het algemeen, Pietersen, zijn ook<br />
de Tsjechische films niet kostbaar. Dan zijn<br />
er ook veel Duitsch sprekende opgenomen;<br />
daarvoor is het afzetgebied veel en veel<br />
grooter. Maar bovendien heeft Tsjecho-<br />
Slowakije achttienhonderddrieendertig bioscopen<br />
en ons land maar driehonderd. Je ziet,<br />
dat de filmindustrie daar een veel grootere<br />
kans heeft."<br />
„En nu is er in Den Haag zelfs weer een<br />
nieuwe filmmaatschappij opgericht. Is dat<br />
niet erg riskant?"<br />
„Stel je gerust, Pietersen. Bedoelde maatschappij<br />
legt zich alleen toe op het vervaardigen<br />
van smalfilms. En daarin zit in<br />
figuurlijken en letterlijken zin nog muziek.<br />
Philips in Eindhoven fabriceert tegenwoordig<br />
de „Philips Cinesonor 16", dat is een<br />
geluidsfilmprojector voor smalfilm op 16<br />
mm. En volgens Philips is thans een geluidsfilmvoorstelling<br />
in de huiskamer binnen<br />
ieders bereik."<br />
„Nou, dan ga ik me eens zoo'n opnameapparaat<br />
aanschaffen. Ik wil toch eens kijken,<br />
of ik geen goede camera-man ben."<br />
„Dan moet je eerst een draaiboek schrijven.<br />
De groote fout van de meeste smalfilmers<br />
is, dat ze maar in het wilde weg<br />
opnemen."<br />
„Ik beloof je, dat ik direct een scenario<br />
ga schrijven. Voor je straf moet je het lezen<br />
ook."<br />
„Goed, Pietersen, laat maar eens zien wat<br />
je kunt."
heeft een kennis uit de hengelclub, een aller-<br />
aardigsten kerel, die hem af en toe komt<br />
opzoeken, doch die de onaangename gewoon-<br />
te heeft te blijven „plakken".<br />
Op een avond was het weer zoo ver en<br />
mijn neef en nicht hadden reeds verscheidene<br />
malen discreet gegeeuwd.<br />
Eindelijk vroeg mijn neef: ,,Zeg, veitel<br />
eens, hoe groot was die visch, dien je on-<br />
langs gevangen hebt?"<br />
,.Zoo, ongeveer," antwoordde de gast,<br />
opslaand en zijn armen uitstrekkend. Haas-<br />
tig greep mijn neef 's mans rechterhand en<br />
zei: ..Jammer, dat je al weg gaat, kerel. Tot<br />
ziens hè, en welterusten."<br />
De man uit Australië: In sommige dee-<br />
len van Australië wonen de menschen zóó<br />
ver van elkaar weg, dat zij elkaar in geen<br />
week kunnen bereiken."<br />
Vriend: ..Dat lijkt me toch wel erg een-<br />
zaam en saai."<br />
De man uit Australië: „Ja, maar het<br />
heeft toch ook zijn voordeelen. Als je daar<br />
bijvoorbeeld een of ander tuingereedschap<br />
van iemand leent, kun je practisch zeggen.<br />
dat het je eigendom wordt."<br />
Tramconducteur: Bent u gisterenavond<br />
nog goed.thuis gekomen, mijnheer?"<br />
Passagier: „Ja natuurlijk. Waarom vraag<br />
je dat?"<br />
Conducteur: „Omdat u opstond voor een<br />
dame en haar uw plaats aanbood, terwijl zij<br />
en u de eenige passagiers waren."<br />
„Ik heb mijn zoontje een half uur gele-<br />
den gestuurd om een kilo pruimen en ü hebt<br />
er mij maar een half pond van gegeven."<br />
„Mijn weegschaal is in orde, hoor me-<br />
vrouw," verzekerde de fruitman, „maar<br />
hebt u uw zoontje al eens gewogen van-<br />
daag?"<br />
In een drukke winkelzaak had een dame<br />
reeds geruimen tijd geduldig staan wachten<br />
tot zij geholpen werd. In antwoord op haar<br />
vraag zei de verkoopster:<br />
„Het spijt mij, mevrouw, maar wij kun-<br />
nen alleen op crediet leveren aan klanten, die<br />
hier al een heele poos zijn."<br />
„O, dan kunt u gerust uw gang gaan,"<br />
zei de dame opgewekt, „want ik ben hier<br />
zeker al meer dan een half uur."<br />
Vader: „Waar is toch dat kleine keuken-<br />
trapje?"<br />
Moeder: „O. daar heb ik Jantje mee zien<br />
sjouwen."<br />
VWer: „Dan zal het wel in den kelder<br />
staan bij de plank van de jam."<br />
De chef gaf een van de dames typistes een<br />
geducht standje. ,.U bent hier 's morgens de<br />
laatste, die komt. en 's middags de eerste,<br />
die weggaat."<br />
Waarop de jongedame vrijmoedig ant-<br />
woordde: ,,U zoudt toch niet willen, dat<br />
ik tweemaal per dag te laat was, wel?"<br />
-.i;;«,..':,-. ,.,...£■ ..,..._ ... '.. ..<br />
,,Neen, dank je."<br />
Als haar stem maar niet zoo zacht<br />
en lief was, niet zoo wanhopig lief! Hij<br />
zei het tegen zichzelf, alsof hij een<br />
lichamelijke pijn trachtte te onder-<br />
drukken.<br />
„Morgen om dezen tijd — —," ging<br />
ze droomcrig voort. Toen: „Ben je<br />
nooit beu van Koureya?"<br />
„Soms."<br />
„Ik denk, dat het wel verschrikkelijk<br />
eenzaam is."<br />
„Ik ben er gewend. Ik ben over het<br />
ergste heen."<br />
„Je moet hier nog verscheidene jaren<br />
blijven, niet?"<br />
„Vermoedelijk wel."<br />
Er volgde een lange pauze. Daarop<br />
haar zachte, zoete stem weer:<br />
„Ik heb een geweldige bewondering<br />
voor mannen als jij, die hun werk doen<br />
op zoo'n verlaten plek, ver van alle<br />
beschaving..."<br />
Hij tipte de asch van zijn sigaret.<br />
Na deze beweging werd hij haast wezen-<br />
loos stil.<br />
„Ik zal deze veertien dagen nooit ver-<br />
geten." Er waren tranen in haar stem;<br />
ze staarde recht voor zich uit en sprak<br />
heel langzaam. „Het was zoo heel<br />
anders dan alles wat ik tot nu toe ge-<br />
zien en beleefd heb."<br />
„Ik ben blij, dat je van je verblijf hier<br />
genoten hebt." Zijn woorden waren dof<br />
en leeg.<br />
.J e — J c bent heel hartelijk geweest,<br />
voor vader en voor Gerrie en voor mij.<br />
Ik kan je niet genoeg danken. Ik heb<br />
nooit iemand ontmoet —•"<br />
Met een scherp rukje hield ze den<br />
adem in en wendde het hoofd naar hem<br />
— glimlachend met de lippen, omdat<br />
haar oogen gesluierd waren door een<br />
mist.<br />
„Ik heb nooit iemand ontmoet —"<br />
Zijn armen bewogen. Hij dwong ze<br />
tot strakke onbeweeglijkheid. Hij hield,<br />
over haar hoofd heen, den blik gericht<br />
naar het donkerende groen van den<br />
horizon. Hij durfde niet naar haar<br />
te zien ...<br />
Toen ze weer sprak, was het in een<br />
zachte, maar besliste fluistering.<br />
„We moeten gaan. Ik dank je, dat<br />
je mee bent gegaan."<br />
Over een half uur zouden de gasten<br />
vertrekken. Over een half uur zou hij<br />
aan den oever van de Tigris staan en<br />
de motorboot nakijken, die zijn puf-<br />
fenden weg stroomafwaarts aanving, ter-<br />
wijl zijn drie gasten zouden wuiven, tot<br />
ze vervaagden tot een verwarde vlek.<br />
Het zou een afscheid voor eeuwig zijn...<br />
Er was iets van verstikkenäe, leege<br />
eindeloosheid aan dat woord. Het wekte<br />
de voorstelling van een zwarte tunnel,<br />
die naar het einde van den tijd liep.<br />
Vanavond zou het ergste zijn. Lang-<br />
zaam zou hij terugdrijven naar de<br />
mechanische routine van eenzame maal-<br />
tijden, boeken, spelletjes patience, al-<br />
leenspraken, om niet te vergaan in de<br />
almachtige geluidloosheid van den<br />
avond ,— een verheerlijkt visioen van<br />
wat had kunnen zijn, als hij door de<br />
rookwolken van zijn pijp staarde. Het<br />
werk op de plantage zou hem absor-<br />
beeren in zijn dagelijksche eenvormig-<br />
heid. . ..<br />
-24 - N<br />
Maar als dit leven eentonig voor hèm<br />
was, hoe moest het dan wel voor Joan<br />
zijn ? Een moordende gevangenschap —<br />
een ander woord was er niet...<br />
VIII.<br />
Watson en Falkner waren naar de<br />
aanlegplaats om toezicht te houden, ter-<br />
wijl een deel van hun bagage reeds in<br />
de motorboot werd geborgen. Joan was,<br />
zooals Lindley wist, bezig een valies in<br />
te pakken met Josephs assistentie. Spoe-<br />
dig zou ze Koureya vergeten, al mocht<br />
ze nu nog zoo vast gclooven er met hart<br />
en ziel aan verbonden te zijn. Ze zou<br />
nieuwe dingen zien, nieuwe menschen<br />
leeren kennen. Zoo is de weg der<br />
jeugd nu eenmaal...<br />
Hij leunde loom tegen den stam van<br />
een palm op het erf, toen hij Joan<br />
op zich zag toekomen. Heur haar<br />
glansde zilverig in het verdwijnende<br />
avondlicht.<br />
Hij glimlachte tegen haar en zei,<br />
kwasi opgewekt:<br />
„Nu hebben we niets anders meer te<br />
doen dan een handje te geven en<br />
goeiendag te zeggen!"<br />
Joan glimlachte niet. Ze keek hem<br />
aan met dien vasten blik, dien hij zoo<br />
goed kende en het duurde verscheidene<br />
seconden eer ze sprak.<br />
„Ik moet iets met je bepraten. Maar<br />
niet hier. Ergens waar we niet gestoord<br />
worden."<br />
„Vanwaar die ernst opeens?" poogde<br />
hij luchtig te vragen, maar zijn stem<br />
klonk beverig.<br />
Ze antwoordde niet, maar ging hem<br />
voor naar de plantage.<br />
Toen ze onder de boomen waren,<br />
sprak ze weer. Haar heele wezen leek<br />
gespannen; sterke krachten, machtiger<br />
misschien dan haar wil, moesten aan<br />
het werk zijn achter het masker van<br />
haar voorgewende kalmte.<br />
„Ik heb iets van Joseph gehoord,"<br />
begon ze. „Hij moet je bijzonder zijn<br />
toegedaan: Wat hij me vertelde, had<br />
hij; van Serenath, zei hij en Serenatb<br />
had het hèm verteld, omdat jij het<br />
toch al wist."<br />
Lindley schrok. „Wat bedoel je?"<br />
„Je was niet dronken gisteravond.<br />
Als je werkelijk dronken was geweest,<br />
och, zou het je kwalijk te nemen zijn?<br />
Ik was eerst wel erg geschrokken, maar<br />
hoe meer ik er over nadacht, hoe beter<br />
ik het kon begrijpen. Maar," even<br />
lichtte er een spoor van een lach in<br />
haar oogen, „ik ben wel èrg blij, dat<br />
het niet zoo was. Gerrie gaf Serenath<br />
een tablet om in je whisky te gooien."<br />
Lindley vertrok zijn gezicht in een<br />
gi'ij" 5 -<br />
„Het was alleen maar een mop, zei<br />
hij. „Watson bedoelde geen kwaad. Het<br />
was een mop — anders niet!"<br />
De nieuwe Hollandsche film<br />
„HET LEVEN IS NIET<br />
ZOO KWAAD"<br />
met Lou Bandy en Fientje de la Mar,<br />
gaat met Kerstmis in roulatie en wordt<br />
uitgebracht door N.V. Filma - Amsterdam<br />
.L<br />
hieuvAP ^^^zR<br />
Be Universal Filmmaatschappij te<br />
Hollywood zal de Sienkiewicz-<br />
roman „Quo Vadis?" verfilmen. In<br />
de zwijgendefilm „Quo Vadis?" speelde in<br />
1924 Emil Jannings de rol van Nero.<br />
Productieleider Hunt Stromberg heeft<br />
Janet Gaynor<br />
voor de Metro-<br />
Goldwyn-<br />
Mayer te Cul-<br />
ver-City geën-<br />
gageerd. Zij zal<br />
de hoofdrol ver-<br />
tolken in,.Small<br />
town girl",<br />
Hans Albers<br />
zal onder regie<br />
van Gustav<br />
Ucicky de<br />
hoofdrol spelen<br />
in de Ufa-toon-<br />
JANET GAYIMÓR<br />
film „Casano-<br />
va". De opna-<br />
men beginnen in Januari a.s.<br />
Gretl Theimer zal de hoofdrol vervullen<br />
in de Maxim-film „Donaumelodien", welke<br />
in Boedapest wordt opgenomen.<br />
Esther Ralston en Tobi Wing werden<br />
geëngageerd<br />
voor de Repu-<br />
blic-film „House<br />
of danger".<br />
Ginger Rogers<br />
en Fred Astaire<br />
vertolken de<br />
hoofdrollen in<br />
de Radio-film<br />
„Follow the<br />
fleet".<br />
In deR.K.O.-<br />
film „Mother<br />
Lode" speelt<br />
Richard Dix de<br />
mannelijke<br />
hoofdrol.<br />
De Duitsche componist Will Meisel is<br />
geëngageerd door Warner Bros.<br />
In de Columbia-film „Hell ship Morgan"<br />
zal George Bancroft een belangrijke rol<br />
uitbeelden.<br />
Jack Oakie en Alice Faye spelen de be-<br />
langrijkste rol-<br />
len in de Fox-<br />
20th Century-<br />
film „King of<br />
Burlesque".<br />
In „Les peti-<br />
tes alliées", een<br />
film welke te<br />
Parijs wordt op-<br />
genomen, ver-<br />
vullen Madeleine<br />
Renaud, Mireil-<br />
le Perrey, Mar-<br />
the Mussine en<br />
Germaine Webb<br />
ALICE FAYE<br />
ESTHER RALSTON<br />
de hoofdrollen.<br />
Regisseur is Jean<br />
Dréville.<br />
Daniel Defoes „Robinson Crusoe" zal<br />
door de Republic'Film opgenomen worden.<br />
George Arliss speelt in „The mind of<br />
Mr. Reeder", een film die te Londen opge-<br />
nomen wordt, niet alleen de hoofdrol, maar<br />
hij heeft tevens de regie.<br />
„Maar waarom heb je me dat dan<br />
niet verteld?"<br />
Haar oogen lieten niet van hem af<br />
— er was iets dwingends in hun uit-<br />
drukking.<br />
,Juist, omdat het niet anders dan<br />
een mop was, heusch! Maar je moet<br />
nu gaan, Joan. Ze wachten op je ..."<br />
Zonder het te weten, schreeuwde hij<br />
de woorden uit — hij schreeuwde, om-<br />
dat hij bang was voor zichzelf.<br />
„Neen, ik ga nog niet," antwoordde<br />
ze vastbesloten. „Ik wéét, dat het géén<br />
grap was. Gerrie deed het, omdat hij<br />
jaloersch is. Waarom heb je me het<br />
niet verteld? Waarom wilde je me in<br />
den waan laten, dat je aan den drank<br />
verslaafd was ? Kijk me aan en zeg<br />
me de waarheid!"<br />
Hij kón haar niet aankijken. Zijn han-<br />
den waren ineengeklemd en hij trilde<br />
op zijn beenen.<br />
Toen verhief ze haar stem en<br />
hartstochtelijk, met brandende, droge<br />
snikken, kwamen haar woorden.<br />
„Wil jij het niet zeggen ? Wel, dan<br />
zal ik me door domme conventie niet<br />
laten weerhouden! Het gaat om mijn<br />
leven en om jouw leven en daarom<br />
heb ik recht om de waarheid te weten!<br />
Het kan me niet schelen — het kan me<br />
geen steek schelen wat je van me<br />
denkt. Ik houd van je ..."<br />
Zijn handen maakten een hulpeloos<br />
gebaar in de lucht. En met een uit-<br />
dagenden klank in haar stem sprak ze<br />
verder.:<br />
„Ik geloofde, dat je om me gaf, maar<br />
er was iets dat — toe, waarom zeg<br />
je het me niet... waarom zeg je het<br />
me niet ?"<br />
Zijn woorden kwamen schor en<br />
moeilijk.<br />
„Je begrijpt het niet, kindlief. Dit<br />
verlaten oord — de eenzaamheid —<br />
het eentonige bestaan "<br />
Ze wachtte niet tot hij uitgesproken<br />
was.<br />
„O, dacht je, dat ik Gerrie's bedekte<br />
toespelingen niet begrepen heb ? Zijn<br />
gepraat over het nieuwtje, dat er gauw<br />
af zou zijn, en de stilte, de eeuwige<br />
leegte, het moordende klimaat en weet<br />
ik wat al meer. Dacht je, dat ik een<br />
kind ben, dat ik me door ieta<br />
anders zou laten leiden dan door mijn<br />
eigen sterk gevoel ? Dacht je, dat ik<br />
niet weet, dat geluk niets te maken<br />
heeft met de plaats, waar je woont of<br />
j met rijkdom of andere uiterlijke dingen ?<br />
Moet ik je misschien vragen — of —<br />
of je van mij houdt?"<br />
„Hemel," riep Lindley met ver-<br />
stikte stem; „of ik van je houd? De<br />
wereld is niet groot genoeg om te om-<br />
vatten wat ik voor je voel. Maar ik kan<br />
niet toestaan —"<br />
Ze legde haar hand op zijn mond.<br />
„Je zult me moeien toestaan bij je<br />
te blijven, al was het je lot hier te<br />
wonen tot het einde der dagen." En<br />
lachend voegde ze er bij: „Maar vóór<br />
dien tijd zullen we wel wat dichter<br />
naar de bewoonde wereld verhuizen!"<br />
Van den kant van de rivier klonken<br />
stemmen: „Lindley! Joan!"<br />
Falkner en Gerald kwamen hen<br />
zoeken.<br />
Het meisje nam Lindley bij de hand<br />
en trok hem mee naar den rand van<br />
de beplanting. Toen de beide mannen<br />
25<br />
„ ... , • Vl^VJT<br />
NOOIT MEER VETWORMPJES<br />
door eenvoudige zuurstofbehandeliag<br />
zeil toe te passen.<br />
Vetpuistjes, uitgezette poriën en der-<br />
gelijke huidontsieringen beteekenen, dat<br />
de huidporiën door onzuiverheden ver-<br />
stopt zijn en de onderhuidsche weefsels<br />
niet goed functionneeren.<br />
Alleen natuurlijke, zuiverende zuur-<br />
stof kan dit kwaad genezen. Wanneer<br />
U een flinken lepel Radox door Uw<br />
waschwater mengt, ziet U de zuurstof<br />
die Radox vrijmaakt, in sprankelende<br />
belletjes naar de oppervlakte komen.<br />
Deze verfrisschende, geneeskrachtige<br />
zuurstof zal Uw arme, verstopte huid-<br />
poriën openen en zuiveren, en de onder-<br />
huidsche weefsels en kliertjes bereiken,<br />
waarvan de algeheele gezondheid der<br />
huid afhangt.<br />
Deze weefsels worden door Radox<br />
gevoed en versterkt, waardoor de ge-<br />
heele huid als 't ware verjongt. Probeer<br />
Radox vanavond nog. Om vetpuistjes<br />
of rimpels onmiddellijk te verwijderen<br />
is de eenvoudige gebruiksaanwijzing<br />
bijgesloten. Als algemeene schoonheids-<br />
behandeling hoeft u niets anders te<br />
doen, dan telkens, wanneer U het ge-<br />
zicht wascht, wat Radox door het water<br />
te mengen. Binnen enkele dagen zult u<br />
verwonderd zijn over Uw eigen teint:<br />
jeugdig, zacht en elastisch, zonder<br />
eenige ontsiering.<br />
Radox is verkrijgbaar bij alle<br />
apothekers en drogisten ä f 0.75 per<br />
pak, omzetbelasting inbegrepen. Nu<br />
ook verkrijgbaar in kleine pakjes ä<br />
f 0.121/2.<br />
Imp. N.V. Rowntree Handels-Maat-<br />
schappij, Heerengracht 209, Amster-<br />
dam C.<br />
hen zagen, keken ze alsof hun oogen<br />
een wonder aanschouwden.<br />
„Hier zijn we," zei Joan. „Ik ben<br />
klaar om mee te gaan. Maar ik kom<br />
hier spoedig terug, om te blijven zoo-<br />
lang Simon blijft, want ik ga met hem<br />
trouwen . . ."<br />
Vtrivacht;<br />
„CHINA SEAS"<br />
Metro-Goldwyn-Mayers grootsch opgezette<br />
avonturenfilm van bijzonder formaat, waarin<br />
drie stars voor de eerste maal samenspelen:<br />
CLARK GABLE. JEAN HARLOW<br />
WALLACE BEERY<br />
Regle: TAY GARNETT<br />
^fjj^^^^^^^—^^^—^^^^^^^^^^^^^^
hei leven een mimi woipdü<br />
De ptins der kappers.<br />
De naam van dien prins is Antoinc,<br />
voor het nag-eslacht Antoine I waar-<br />
schijnlijk. Een anderen naam schijnt<br />
hij niet te bezitten, voor de vrouw is er<br />
trouwens maar één enkele: de dictator,<br />
wiens orders blindelings worden gevolg-d.<br />
Hij regeert over alle vrouwen der wereld,<br />
die hem met hart en ziel onderworpen zijn.<br />
Is het niet de geheime wcnsch van alle<br />
vrouwen — wat de mode betreft ton minste<br />
— de sterke hand van den leider te voelen?<br />
Antoine vond het „coup de vent"-kapsel<br />
uit. In minder dan geen tijd droegen alle<br />
jonge dames, van Kaap de Goede Hoop<br />
tot aan Groenland, een coiffure, die hen<br />
helaas deed lijken op een poedel, die uit<br />
het water komt. Toen decreteerde Antoine<br />
krullen in den nek. Onmiddellijk, zonder<br />
tegenstribbelen, voegde elke vrouw een ver-<br />
lenging aan haar permanente golf toe, eer.<br />
watergolf, die van het permanente alleen<br />
den naam heeft, daar de vernieuwing er<br />
van een welkome aanleiding is, haar afgod<br />
of diens discipelen enkele keeren per maand<br />
te gaan bezoeken!<br />
Antoines laatste vinding is het krullende<br />
kapsel, dat al het effect op een kant van<br />
het hoofd concentreert, terwijl de andere<br />
zijde van het haor glad over het oor wordt<br />
gestreken on een stevige houvast biedt<br />
voor het kleine on schuingeplante hoedje.<br />
Doch niet alleen aan het haar wijdt An-<br />
toine zijn zorgen — hij heeft fabrieken en<br />
chemische laboratoria en experimenteert al-<br />
tijd maar door om verjongingsmiddelon<br />
voor het uiterlijk uit te vinden.<br />
In zijn schoonheidsinstituut, 'n modern ge-<br />
bouw bij de Opéra in Parijs gelegen, troont<br />
de groote chef in een particulier bureau. De<br />
modewerksters ontvangen de klant, jonge<br />
vrouwen met verpleegsterscostuums en ge-<br />
DE PRINS DER KAPPERS<br />
zichten als filmsterren. Zij zijn het, die het<br />
dagelijksch werk uitvoeren, de meester<br />
komt slechts af en toe een kijkje nemen en<br />
oen advies geven. Men dient al wel zeer<br />
hoog in het boek van den adel of dat van<br />
den dollar te zijn aangeschreven, wil An-<br />
toine zichzelf met het naar nieuwe schoon-<br />
heid dorstende slachtoffer bezighouden. Dan<br />
neemt hij een geïnspireerde houding aan,<br />
hij schudt zijn lange blonde haren, verdraait<br />
zijn ringen en glinsterenden armband en<br />
kijkt vaag in de verte, tot plotseling het<br />
geniale idee bezit van hem neemt en hij<br />
met drie karamestreken een fiatteerende<br />
haardracht heeft uitgevonden.<br />
Alles wat tot de banaliteiten van het vak<br />
behoort, zakelijke besprekingen, rekeningen,<br />
bestellingen, wordt door zijn zakenadviseur<br />
behartigd, die in het dagelijksch leven Ma-<br />
dame Antoine heet. Zij draagt strenge tail-<br />
leurs, een gesteven boord en een monocle.<br />
Verder is er nog de secretaris, een jonge<br />
Griek van werkelijk klassieke schoonheid,<br />
die de leiding heeft van de fabriek, die even<br />
buiten de stad gelegen is, en waar alle too-<br />
vermiddelen bereid worden, die Antoine<br />
voor zijn metamorphoses noodig heeft.<br />
Een prachtige limousine brengt er ons in<br />
weinig tijd. Het gebouw ziet er uit als een<br />
groote landvilla, de ontvangkamer lijkt op<br />
i«#H<br />
een boudoir uit een futuristische film en<br />
de fabrieksruimten doen denken aan een la-<br />
boratorium. Alles glimt er, glazen buizen en<br />
nikkelen staven, hooge retorten en ver-<br />
koperde bakken. Ook hier zijn alle bedien-<br />
den in het wit gekleed.<br />
Achter het huis is een niet al te groote<br />
tuin, die behendig omgetooverd is tot een<br />
hoek van een groot park. De illusie is vol-<br />
maakt, met de hooge heesters en de dub-<br />
bele rij hooge boomen op den achtergrond.<br />
Daar houdt de meester van het huis zich<br />
het liefste op, tenzij hij zich in zijn geheel<br />
met glazen wanden bekleeden studeerkamer<br />
terugtrekt, die het licht van de paarse ven-<br />
sterglazen weerkaatsen. De weinige sier-<br />
meubelen zijn eveneens van spiegelglas en<br />
de enorme rustbank is met kostbare dieren-<br />
huiden bedekt. Het schrijfbureau, met gla-<br />
zen dek, wordt van onderen verlicht. Als<br />
decoratie een enkele zwarte pul met groote<br />
witte bloemen en een negerplastiek.<br />
En daar is het dat de meester urenlang<br />
mediteert over de welige, doch onopge-<br />
maakte haarpruik van een houten manne-<br />
quinkop en hier worden de nieuwe lijnen<br />
van het kapsel geboren, de ondulaties en<br />
de wrongen en de krullen, die morgen heel<br />
de vrouwenwereld in opschudding zullen<br />
bron gen.<br />
Een studlohoeltje In d«<br />
Parijiche villa van An-<br />
toine, met de beroemde<br />
glazen doodkist, door La-<br />
tique vervaardigd, met<br />
kostbare bontvellen ge-<br />
voerd en als rustbank In-<br />
gericht. Aan den muur een<br />
portret van Antoine als<br />
Perzische prin»,geschilderd<br />
door Kees van Dongen.<br />
■ ' ■. ■ . :-'■• : -<br />
EENNIEUW<br />
FILM KI ND<br />
Nu de Fox-Filmmaatschappij in het gelukkige bezit is van het kindersterretje Shirley<br />
Temple, een bezit dat haar jaarlijks millioenen dqllars inbrengt, is iedere filmonder-<br />
nemingop zoek naar filmkinderen. Paramount heeft den kleinen Baby Leroy, die al aardig<br />
op weg is even populair te worden als zijn kunstzuster Shirley, en Metro Goldwyn Mayer<br />
heeft de kindergroep Our Gang, bovendien Freddy Bartholomew, die op zoo'n voortref-<br />
felijke wijze de hoofdrol vertolkte in David Copperfield-Thans heeft ook de Warner Bros<br />
haar „ster in zakformaat". Het is de kleine Sybil Jason. Het zesjarige Engelse he meisje<br />
heeft een buitengewoon komisch talent Zij is te Kaapstad geboren en met haar ouders<br />
op vierjarigen leeftijd in Londen gaan wonen. Ze debuteerde in een Engelsche film als<br />
figurantje, trok echter de aandacht van Irving Asher, den directeur der Warner Bros<br />
studio's bij Londen. Hij zond een proefopname naar Hollywood en Sybil kreeg haar<br />
Amerikaansche contract.<br />
Zij zingt en danst alleraardigst, maar vooral haar imitaties van groote sterren zijn<br />
buitengewoon. Zij treedt te Hollywood het eerst op onder regie van Michael Curtiz in<br />
de film „Schattebout".<br />
. : - ' ' ' : - - m^ H_^___H--_^_^_^_--_^—. ■■^■H<br />
— 27 -
mmmmmmm^^mmmmm<br />
RUBY KEELER<br />
DE ECHTGENOOTE VAN AL JOLSON. ZAL DIT SEIZOEN WEDEROM DE HOOFDROL VERVULLEN IN EENIGE WARNER BROS-FILMS<br />
PgpPtiiiwB^ ■ ' ^WTPaW 1<br />
^E ÜQO^JYE<br />
UIT HÊT GnG€LUH von<br />
Lindsay keek naar de schets. Ze stelde<br />
stroomend water voor en boomen, die wuif-<br />
den in den wind. Het water stroomde en de<br />
boomen waaiden werkelijk. Er zat leven en<br />
beweging- in de voorstelling-.<br />
„Een jonge Amerikaan," vertelde Mr.<br />
Smith. „Een oude vriend schreef me over<br />
hem en zijn vrouw. Het waren sympathieke<br />
jongelui. Ze hadden geen geld en kenden<br />
niemand. Er waren twee babies. Zijn naam<br />
was Lee Abinger. De vrouw heette Mdrian.<br />
Dank je." Hij pakte de schets aan en deed<br />
de portefeuille weer dicht.<br />
Lindsay voelde het bloed naar zijn ge-<br />
zicht stroomen.<br />
„Meneer!" barstte hij uit.<br />
Mr. Smith knikte.<br />
„Misschien toeval — misschien niet. Wij<br />
zullen er meer van hooren als Garratt ont-<br />
dekt heeft wanneer Mrs. Manning den<br />
naam Mrs. Manning gekregen heeft."<br />
„Wat is er van de Abingers geworden?"<br />
vroeg Lindsay nerveus.<br />
Mr. Smith legde de portefeuille naast zijn<br />
stoel op den grond.<br />
„Ik ben daaromtrent niet voldoende in-<br />
gelicht. Ik was destijds in het buitenland...<br />
eh... in Rusland. Toen ik terugkeerde, werd<br />
mij verteld, dat Lee Abinger dood en zijn<br />
vrouw hertrouwd was. In die omstandighe-<br />
den leek het mij beter niet te schrijven.<br />
Trouwens, ik wist ook geen adres."<br />
Garratt vischte een notitieboekje uit een<br />
zijner opgepropte zakken.<br />
„Waar woonden zij toen u hen kende?"<br />
„Earl's Court," antwoordde Mr. Smith.<br />
„Op kamers..." Hij sloot de oogen. „De<br />
pensionhoudster, die altijd aan de deur<br />
kwam, had rood haar. Ze was een lersche;<br />
ze heette Carroll, Mrs. Carroll, Frederick<br />
Street, Earl's Court."<br />
Hij opende zijn oogen weer en staarde in<br />
't vuur.<br />
„Ik ben bang dat ik het nummer niet<br />
meer weet."<br />
Het notitieboekje verdween weer in den<br />
Een opname-pauze tij-<br />
dens het verfilmen van<br />
„Eiken avond 8 uur ".<br />
De hoofdrolvertolksters<br />
Patsy Kelly, Alice Faye<br />
en Francis Langford dra-<br />
gen zeer elegante toi-<br />
letten, waarmeeze voor-<br />
al niet mogen gaan zitten<br />
om ze niet te kreuken.<br />
Men heeft dus deze drie<br />
eigenaardige stoelen<br />
voor hen geconstrueerd,<br />
opdat zij toch een beetje<br />
rust kunnen nemen.<br />
- 29 -<br />
zak met den fel gekleurden zakdoek,<br />
„Nu, dat is dan de eerste keer in de ge-<br />
schiedenis," meende Garratt. „Ik heb tot<br />
nog toe nog nooit meegemaakt, dat u iet:--<br />
vergeten was. Als 't nummer u te binnen<br />
schiet, haal me dan niet midden in den<br />
nacht uit mijn bed, ik kan wachten." Hij<br />
draaide zich op de leuning van den stoel<br />
om en keek Lindsay aan. „Nu, mijn jongen,<br />
tot nu toe hebben we onzen tijd verbeu-<br />
zeld. Laten we tot zaken komen! We zul-<br />
len Drayton en de dames voorloopig laten<br />
rusten; hoe staat het met Restow?"<br />
Mr. Smith vlijde zich weer in zijn stoel<br />
als om in te sluimeren.<br />
Lindsay ontmoette den stalen glans van<br />
Garratts oogen met zijn vriendelijksten<br />
glimlach.<br />
„Ik weet het niet," zei hij.<br />
Garratt snoof.<br />
„Je bent naar dat vervloekte huis gegaan<br />
om Restow in de gaten te houden en komt<br />
me hier aanzetten met een kletspraatje van<br />
„ik weet het niet". Luister naar me, dan zal<br />
ik je op weg helpen. Iemand geeft Madame<br />
Ferrnns instructies. Dat meisje Manning-<br />
van jou, kordate luistervink — hoort alles.<br />
Vertel me nu eens precies — was het<br />
Drayton of Restow?"<br />
„Drayton." •<br />
„Weet je 't zeker?"<br />
„Ja, eerst twijfelde ik, maar nu weet ik<br />
het zeker."<br />
„Toen die Madame Ferrans je op de<br />
boot waarschuwde — waarschuwde ze je<br />
tegen Drayton of tegen Restow?"<br />
„Ik dacht tegen Restow — nu zou ik het<br />
niet met zekerheid durven zeggen."<br />
„En wiens kamer grensde aan de jouwe,<br />
toen je die slang in je bed vond?"<br />
„De kamer van Restow," antwoordde<br />
Lindsay.<br />
„Was Drayton niet in Parijs?"<br />
Lindsay glimlachte.<br />
„Ik weet het niet. Restow gaf me te ver-<br />
slaan, dat hij er was."<br />
„Het ligt voor de hand dut Restow rial<br />
zou zeggen, als hij zijn sporen wilde uit-<br />
wisschen! Laten we nu even teruggaan.<br />
Toen Drayton je op die afpersingsgeschie-<br />
denis afstuurde, heeft hij je toen klaar en<br />
duidelijk gezegd, dat Restow er achter<br />
zat?"<br />
„Het lijkt me niet verstandig onbegrensd<br />
vertrouwen te stellen in wat Drayton be-<br />
weert."<br />
„Denk ook met den anderen kant van je<br />
hersens, Lin! Drayton ziet er zeker niet<br />
tegen op om te liegen als het in zijn kraam<br />
te pas komt — maar hij liep toch de kans,<br />
dat je achter zijn rug naar Restow zou gaan<br />
en,zeggen: „Vertel me eens, oude heer, hoe<br />
zit dat met dat afpersen van Gladisloe?"<br />
Dat riskeerde hij toch, nietwaar — tenzij<br />
Restow er achter zit —- dut wil dus zeggen,<br />
^^^M——--——^^^^^— ^^^^^^^^<br />
•.<br />
■
SCMERK<br />
Mystikum Poeder 0,50,<br />
0.95, 1.50. Mystikum<br />
Compact 0.60 • Een<br />
mooi gevormde roode<br />
mond met Sdierk lip-<br />
penstift • Trisena-Cre-<br />
me maakt de huid<br />
wonderlijk mat. Pro-<br />
beert U het eensl<br />
lMhh~wdd<br />
Een blaak gelaat met blauwe oogen en blonde haren, daarbij naturel Mystikum<br />
Poeder en een zweempje Blonde-Rouge - en ziet, zoo maakt men zich mooi vol-<br />
gens de Scherk-tabel. Probeert het eensl U vindt spelenderwijs de harmonische<br />
volmaking Uwer schoonheidI Want, blond, bruin, zwart of rossig: Mystikum Poeder<br />
en Mystikum Compact volgens de Scherk-tabel passend bij de kleur van haar,<br />
oogen en teint gekozen, vormt Uw type en maakt U tot een bijzondere boeiende<br />
verschijning. Het is volkomen onzichtbaar, beschermt de huid tegen stof en vuil en<br />
verleent haar het voornaamste: de persoonlijke noot. Zendt U Uw nauwkeurig<br />
adres aan de Firma S. Blindeman & Co., v. Baerlestraat 89, Amsterdam. Wij<br />
zenden U kosteloos de interessante Scherk-tabel.<br />
Nyriikuni<br />
tenzij Restow de Gier is." De laatste<br />
woorden sprak Garratt langzaam en op na-<br />
denkenden toon uit. „Dat is al dien tijd mijn<br />
theorie geweest. Neem de periode, waarin<br />
de Gier 't drukst in actie was — van 1915<br />
tot 1922. Drayton was'toen bij Lewindorf.'<br />
„Dat ben ik niet met u eens," wierp Lind-<br />
say snel tegen. „Ik geloof niet dat de Dray-<br />
ton, die bij Lewindorf was, dezelfde is als<br />
de Drayton, die nu bij Restow is."<br />
Garratt sloeg zich op de knie.<br />
„Je hoeft het niet te gelooven, als je niet<br />
wilt! Luister liever maar eens. Drayton was<br />
boekenwurm bij Lewindorf. Waar was Res-<br />
tow tosn?... Dat zal ik je vertellen. Restow<br />
was op tournee, om het zoo maar eenste<br />
noemen. Hij verdween in de lente van '15<br />
op een sensationeele manier, dook in '19<br />
weer op, was in '20 weer onvindbaar —<br />
herrees in het voorjaar van '22 temidden<br />
ven een stralenkrans van millioenen. In de<br />
tusschenpoozen was hij in Madrid — Parijs<br />
— Warschau — Nisjni Novgorod — Sici-<br />
lië _ Weet ik waar; misschien wel in Tim-<br />
boektoe. Soms had hij millioenen en soms<br />
geen penny. Als Restow de Gier niet is,<br />
wil ik er ik weet niet wat om verwedden,<br />
dat het hem moeilijk zal vallen met een<br />
behoorlijk alibi voor den dag te komen.<br />
Herinner je dea nacht in dat dorpje in<br />
Noord-Frankrijk, toen we dachten den Gier<br />
zoo goed als te pakken te hebben? Nu,<br />
vraag jij Restow eens met mijn vriendelijke<br />
groeten hoe hij kans zag weg te komen.<br />
Verdraaid, dat zou ik dolgraag willen<br />
weten!"<br />
HOOFDSTUK XXXIV<br />
Lindsay liep terug naar Blenheim Square.<br />
De avond was guur en koud. Er was geen<br />
misi. Het schijnsel van de lantaarns viel<br />
WJCH^ÄM©« voor toilettafel en poederdoosje<br />
Mystikum Compact Poeder en rouge in vasten vorm<br />
helder op de donkere, natte straten. De<br />
theaters waren uit en de^ straten werden<br />
leeg. Hij stak door een smalle dwarsstraat<br />
naar Leonard Streeft over, toen hij voet-<br />
stappen achter zich hoorde.<br />
Het idee geschaduwd te worden was<br />
allesbehalve aangenaam. Terwijl hij zijn<br />
pas versnelde, hoorde hij de voetstappen<br />
ook vlugger gaan en iemand riep hem na<br />
met „Fothering". Hij keek over zijn schou-<br />
der en zag een jongeman langs de laatste<br />
lantaarn loopen. Hij liep hard. Het schijn-<br />
sel viel op een bleek, scherp gezicht en op<br />
een hoogen hoed, die achter op het hoofd<br />
hing, op een witte das en een donkere<br />
overjas, die hoog toegeknoopt was. Lind-<br />
say had den man nooit eerder gezien. Hij<br />
bleef op hem wachten.<br />
Het straatje, dat nog geen honderd meter<br />
lang was, lag. geheel verlaten. Lichten<br />
brandden in de bovenvensters van de hui-<br />
zen, maar de benedenverdiepingen waren<br />
in duisternis gehuld.<br />
De jongeman kwam hijgend naar Lind-<br />
say toe.<br />
rjlc _ ik zag je vanuit mijn taxi. Je —<br />
je "loopt zoo deksels vlug," mopperde hij.<br />
„Ja, 't is al laat en ik moet tijdig binnen<br />
zijn," antwoordde Lindsay vriendelijk.<br />
„We kunnen beter voortloopen," hernam<br />
de" jongeman. „Ben je niet geschaduwd?"<br />
„Waarom zou ik geschaduwd worden?'<br />
Het antwoord kwam met een zenuwach-<br />
tigen lach.<br />
„Dat zijn zoo zijn manieren. Alsof,je dat<br />
niet weet!"<br />
„Misschien is het niet verstandig namen<br />
te noemen," opperde Lindsay, bij wijze van<br />
wenk.<br />
^ ja __ ja. Zeg — mijn zenuwen zijn ge-<br />
woon op! Je denkt toch niet, dat iemand<br />
ons in de gaten heeft?"<br />
- 30 -<br />
"deineen!<br />
"ja, mijn zenuwen zijn kapot. Misschien<br />
heb ik te veel gehad. Dacht jij dat ook?<br />
Hij verspreidde een geur van alcohol om<br />
zich heen. Terwijl ze verder liepen, wilde<br />
hij Lindsay een arm geven.<br />
Ja, ik heb te veel gehad," herhaalde hij,<br />
zwaar' leunend op den arm, dien hij vast-<br />
hield — „Je moest kunnen weten, wanneer<br />
je er mee moet uitscheiden." Hij bleef staan<br />
en zijn beverige hand poogde een gebaar<br />
van nadruk te maken. „Ja, dat mpest je.<br />
„Je deed beter naar huis te gaan,' ried<br />
Lindsay. . VT.<br />
Neen " sprak de jongeman beslist. „Niet<br />
naar huis - kan thuis niet slapen. Met<br />
beide handen omvatte hij Lindsays arm.<br />
„Worden wij niet geschaduwd?'<br />
Neen. Waarom in vredesnaam?'<br />
"Dat weet je wel. Maar ik moet me be-<br />
heerschen. Beroerd, als je je zoo ellendig<br />
voelt."<br />
„Hoe komt dat dan?<br />
De jongeman hing half op hem.<br />
Dat hoef ik jóu toch niet te vertellen!<br />
Het is immers niet zoo lang geleden, dat je<br />
in hetzelfde bootje zat. Smerig baantje om<br />
aan iemand te geven, wat? Ik bedoel...<br />
Hij richtte zich op en maakte weer een on-<br />
zekere handbeweging. „Ik bedoel - het is<br />
toch geen baantje voor een fatsoenlijk<br />
mensch. Nou jij?" „ ,<br />
Och ik weet het met, antwoordde<br />
Lindsay. Hij wist het ook niet, maar brand-<br />
de van nieuwsgierigheid om het te weten.<br />
De jongeman ging op het trottoir zitten,<br />
verborg zijn hoofd in de handen en barstte<br />
in tranen uit.<br />
Lindsay keek de straat af. Er was geen<br />
sterveling te bekennen. Hij ging naast den<br />
jongeman op het trottoir zitten en klopte<br />
hem op de schokkende schouders.<br />
„Men wil ten slotte toch graag gentle-<br />
man blijven, nietwaar Froth?"<br />
„Natuurlijk," gaf Lindsay toe.<br />
„En het is geen werk voor een gentleman<br />
een ander zijn papieren af te stelen, wart<br />
Dat hangt van de omstandigheden at,<br />
verklaarde Lindsay voorzichtig.<br />
De jongeman hield op met snikken Hij<br />
duwde zijn hoed nog verder naar achteren<br />
en kwam wat overeind.<br />
Om-stan-dig-heden." Hij sprak t woord<br />
langzaam en plechtig uit. .Ver^aid<br />
Froth die arme Ferdinand - met dat het<br />
'n vriend van mij was-neen. * ^ «Jen<br />
armen kerel nooit eerder gezien.. Maar da<br />
doet er ook niet toe. Als een arme kerel<br />
doodgeschoten is, is het dan fatsoenlijk om<br />
zijn papieren te stelen? Zeg nu zelf?<br />
Hij klopte Lindsay op diens borst en<br />
schudde met dronkemans-aandoenhjkheid t<br />
Lindsay tintelde van het hoofd tot de<br />
voeten. „ . , ..<br />
Die arme Ferdinand Schreck zei hij.<br />
De jongeman deinsde verschrikt achter-<br />
Ult 'stil toch - noem geen namen," waar-<br />
schuwde hij hortend., „Niet gentlemanlike<br />
om namen te noemen. i inrjcav<br />
Och onder vrienden, meende Lindsay<br />
luchtig.' „Maar heb je de papieren ge-<br />
kregen?" . p_„<br />
„Natuurlijk kreeg ik. die papieren -En<br />
geïsch edelman - toerist - hoopen geld<br />
_ niemand heeft argwaan. Maar geen -<br />
werk van een gentleman. Neen!<br />
Hij had het je niet moeten vragen.<br />
(Wordt vervolgd)<br />
^i__-<br />
mmm^mm i<br />
G. J. DE MUNNIK<br />
Energico<br />
MENSCH, LEEF JE LEVEN H<br />
- * .r<br />
-■■■■.<br />
ADR. NUGTEREN<br />
^^■=feiEEJ<br />
*=f H^J-^ vr<br />
i £S<br />
f<br />
f I ' Men; Mensch, leef je Ie - ven en durf te ge - nie - ten. Stoor je aan 't oordeel van<br />
Komt soms de las-ter met slui-pen-de schre-den Tracht je t'ont-ruk-ken je<br />
y-M^ jj |^p^^^^ i ^f<br />
mm^mm §<br />
^Èm<br />
f *f'^r*<br />
an - de-ren niet! Wees niet kleinzielig, maar al - tijd: je - zél-ve! t zij in je vreugd of in zorg of verdriet<br />
naam en je eer. 't Hoofd dan omhoog en niet moe - dc-loos mok-ken, toon je om - ge-ving een krachtig verweer<br />
g n fH—u *—•■<br />
* f<br />
PP<br />
i<br />
-^ ¥<br />
m<br />
*—*<br />
i^l<br />
m T n ^=T-^<br />
^ f W f ^<br />
't Hoofd steeds om-hoog, voel je nim - mer-ver - sla - gen,<br />
Denk dan: aan ie - der zal wel iets man-kee-ren,<br />
U:<br />
1<br />
r ui r<br />
Zé: £M ^ f' r' n i^n^-Mw<br />
»f<br />
öi<br />
i<br />
Recht op je doel af, zij steeds ie-ders stre-ven Mensch,<br />
Hou steeds voor oogen de leus hier ge-ge-ven! Mensch,<br />
m IP*<br />
Of als de zorgen je knellend omvatten,<br />
dreig je in 't leven ten onder te gaan?<br />
Stoor je dan nooit aan wat änderen zeggen,<br />
Tracht j'er manmoedig doorhenen te slaan.<br />
Baken den weg af, dien je wilt betreden.<br />
Treur nimmer om het voorbije verleden.<br />
Blik steeds vooruit! dit zij immer Uw streven,<br />
Mensch, leef je leven!!<br />
Auteursrecht voorbehouden.<br />
Het R.K. Matrozen Knapenkoor voor<br />
Sprenger't Microphone!<br />
H^Mi<br />
Ie- der moet steeds ei- gen zor- gen toch dra-gen?<br />
dit zul je tel - kens en tel - kens weer lec - ren I<br />
leef je<br />
leef je<br />
Ie<br />
Ie ven !<br />
-I L<br />
ff I jjjÏËJ ü^ f<br />
PS<br />
& iijiii^fw<br />
Mensch, leef je Ie - ven.<br />
Mensch, leef je Ie - ven.<br />
Mensch, leef je leven, je uren je dagen,<br />
die je passeeren in eind'looze rij<br />
vreugde of smart, weet ze beiden te dragen.<br />
weet dat het leven zoo gauw is voorbij....<br />
Eens valt de avond, de jaren vervlogen,<br />
Blikt ge dan t'rug met een traan in de oogen??<br />
Daarom, benut wat je thans wordt gegeven,<br />
Mensch, leef je leven !!<br />
^m<br />
r rai<br />
"r<br />
Niet alleen leggen wij in onzen studio het geluid van Uw stem of instrument<br />
op een Gramophone-plaat voor eeuwen vast maar ook groote werken door<br />
koren en orkesten.<br />
Succes ver-<br />
Van 1 tot 3 personen F. 3.50 en hooger<br />
naar groot te van het gezelschap.<br />
N.V. WILLEM SPRENGER'S STUDIO<br />
Passage 46 - Den Haag - Telel. 113778<br />
-
t)e verzot$in$ van<br />
¥<br />
VL>0P3icbtlgbeid in de ktu$t van uvw jeep, creams en reukwater. Êen teere buid wordt door minder-<br />
waardige preparaten 300 licbt geïrriteerd. 5n de J&id-Cottage scboonbeidsmiddelen scbuilt geen<br />
gevaar, integendeel, jij oefenen een weldadlgen Invloed uit op de buid en verboogen de rbarme van<br />
de gedistingeerde vrouw, (èij de dames is de lß>ld-lCottage Cavendergeur bijjonder geliefd. IDeje<br />
parfum sedert onbeuglijke tijden "mode" in de bescbaafde kringen, laat jicb ook bij de "moderne"<br />
vrouw, die baar verfijnde bescbaving wenscbt te besebermen, door geen anderen geur verdringen.<br />
ïmp.: iRicb. BSerneklnck & Co., Ifeuddestraat 9, mmsterdam-C.<br />
^BtosstntiU's<br />
fevendev ViXäter Ügvettder JZeep<br />
VerschUnt wekelijks — Prü» per kwartaal f. I.öj<br />
'\.) . _ _<br />
\<br />
Red. en Adm. Oalnewater 22, Lelden. Tel. 700. Postrekenlnj) 418öü<br />
—^^^^^^^m<br />
^- ' 't S, ,' .ö