De magie als natuurwetenschap - The Alchemy Web Site

VII GRAVITATIE EN LEVITATIE
1. Het raadsel van de zwaartekracht.
De menselijke spraak is niet het product van wetenschappelijk
vernuft, doch is lang voor alle wetenschap ontstaan. Ze geeft
dus de veranderingen in de natuur niet zo weer, als met het
wetenschappelijke begrip overeenkomt, doch zoals deze
veranderingen zich aan de voorhistorische mens voordeden.
Deze legde steeds zichzelf aan als maatstaf van de natuur, en
waar hij bijvoorbeeld beweging zag, geloofde hij leven te zien.
Doordat deze beide begrippen niet uit elkaar werden gehouden,
ontstonden de wederkerige werkwoorden. In de taal zijn
beweging en leven ook heden nog ongescheiden, en wanneer de
wind door de boom blaast, zeggen wij: de bladeren bewegen.
De natuuronderzoeker zou eigenlijk tegen deze uitdrukking
moeten protesteren, want die beschrijft weliswaar de voortgang
die wij zien, doch niet hoe wij die begrijpen. De wetenschap is
dus altijd gedwongen de taal der onwetenschap te spreken, dus
die van het prehistorische wereldbeeld. Hoe diep die nog in ons
wortelt, wordt op zeer naïeve wijze verraden door onze vreugde
aan de poëzie. Wanneer de lyricus de onbelevendigde natuur
bezielt, hebben wij plezier aan zijn taal, die rekenschap aflegt
van het ons aangeboren wereldbeeld. Dit is subjectief gekleurd,
en omdat de dichter niet natuurwetenschappelijk spreekt en niet
de objectieve gang van zaken schildert, doch de indruk daarvan
op het visuele zintuig van de mens, wordt de grootste aanschouwelijkheid
volgens het beginsel van de kleinste krachtmaat
bereikt en door ons opgenomen. Op het daarmee verbonden
aangename gevoel berust het poëtische genot.
Paleontologische bestanddelen zijn in onze taal nog talrijk
voorhanden, en de veranderingen in de natuur worden niet
alleen met betrekking tot het gevoelszintuig, doch ook tot de
overige zintuigen subjectief geduid. Daardoor wordt in de
184