De magie als natuurwetenschap - The Alchemy Web Site

De odische uitstraling, verschillend bij beide geslachten, en bij
gelijk geslacht individueel in nuance verschillend 368 , is dus ook
nog veranderlijk al naar gelang de fysiologische toestand van de
individuen. De zieke mens is dus, en wel in eerste instantie,
odisch ziek, en pas in tweede instantie wordt het materiële
lichaam ziek. In zoverre bestaat de juiste geneesmethode uit het
vernieuwen van het od - waarmee hygiëne beoogd wordt - en
het toevoegen van nieuwe levenskracht, dat wil zeggen gezond
od. Dat geschiedt bij het magnetiseren, ook al valt te
verwachten dat deze primitieve methode mettertijd door een
betere zal worden vervangen. Daar od zich bovendien laat
exterioriseren, bijvoorbeeld zich door water laat opzuigen,
zullen wij mettertijd ook een odische diagnose verkrijgen.
Daaruit kan men dus alvast afleiden, dat een heelkunde die in
het geheel niets van od afweet, slechts symptomen vermag te
bevechten doch niet de oorzaken kan opheffen, en dat een
geneesmiddelenleer die zich laat leiden door een chemisch
gezichtspunt, hetzelfde verwijt treft. De farmaco-chemie moet
worden vervangen door een farmacodynamiek die rekening
houdt met de odische eigenschappen van de medicamenten.
Het od is het innigste van de menselijke verschijning.
Hoofdzakelijk blijkt dat uit het feit dat onze psychische
eigenschappen erin kunnen worden opgeslagen. Het openbaart
zich het duidelijkst in de extreemste verschijnselen van een
tegengestelde richting, namelijk in de wonderbaarlijke genezing
en in de hekserij. Maar ook bij het magnetiseren van water
komen verschijnselen voor die hierbij horen, waarbij het od als
drager van de gedachten, de gewaarwordingen, de wil, de
instelling en de gevoelens naar voren treedt. Daloz gaf het door
hem gemagnetiseerde water de smaak mee van de drank die hij
daarbij in zijn mond had. Hij nam wat absint in zijn mond,
magnetiseerde water en dan kreeg het de smaak van absint. Hier
was de werking door zijn eigen ondervinding bepaald, en niet
368 Reichenbach: Der sensitive Mensch, I, 798.
175