De magie als natuurwetenschap - The Alchemy Web Site

voor de delen van het lichaam zelf die van dat lichaam zijn
afgescheiden. Zo dacht Paracelsus inderdaad. Dit standpunt kan
het beste gekarakteriseerd worden door een vertelling die men
bij Van Helmont aantreft: "Iemand in Brussel heeft bij een
gevecht zijn neus verloren. Hij ging naar de wondarts
Tagliacozzo, die zich in Bologne ophield, om een nieuwe neus
te laten aanzetten. Omdat hij echter niets uit zijn eigen arm
wilde laten wegsnijden, bestelde hij hiertoe een dagloner, die
voor een bepaalde som gelds het voor de neus benodigde vlees
liet uitsnijden. Toen nu deze Brusselaar weer ongeveer 13
maanden in zijn vaderland was, begon de aangezette neus koud
te worden. Enige tijd later begon hij helemaal te rotten en viel
eraf.. Toen dit zeldzame voorval onderzocht werd, bleek, dat
bijna op hetzelfde ogenblik als zijn neus koud werd, de
dagloner gestorven was. Er zijn nog getuigen in Brussel die dat
met eigen ogen gezien hebben." 306
Een soortgelijke voortgang zou Emond About behandeld hebben
in een (mij onbekende) novelle 'De neus van de notaris'. 307
Er zou nog veel te noemen zijn dat hier thuishoort: de
wapenzalf; de levenslamp; de liefdestovenarij; het zogenaamde
verweren van dieren, dat nog steeds uitgeoefend wordt 308 ; de
sympathetische telegraaf, die door wederzijdse uitwisseling van
huiddelen van twee personen wordt vervaardigd - zeshonderd
jaar geleden reeds in China bekend 309 ; en vele andere dingen,
waarvan de nu voorbereide lezer vanzelf de verklaring zal
vinden. Daarom wil ik mij liever bezighouden met de vraag hoe
men in de middeleeuwen kennis kon verwerven van de
magisch-magnetische heelkunde. De toevallige ervaring en
306
Van Helmont: De Magnetica Vulnerum Curatione.
307
[lees: Edmond About, 1828-1885, lid Académie Française, 'Le nez
d'un notaire', 1862. vert.]
308
Jäger: Die Entdeckung der Seele, I, 330, 334.
309
Du Potet: Journal, VIII, 90.
154