Een klassiek experiment - Erasmus Universiteit Rotterdam

Een klassiek experiment Hoofdstuk 4 – Beleving van klassieke concerten
Susan: Tot in den treuren. Ik ben er ook wel getraumatiseerd van. Elk weekend naar een museum,
naar een concert, dat is dan met mijn ouders. Ik zat op dansen, ik speelde viool. We hadden ook wel
een actieve school. Meestal deed ik de speurtochten eerst in het weekend met mijn ouders, en dan
twee weken later met school. En als we op vakantie waren, gingen we altijd in Nederland, en dat was
dan de hele vakantie door cultureel bezig zijn, dus.
Laura: Mijn ouders waren wel zo aardig dat ze een dagje iets cultureels wilden gaan doen en een dagje
leuk naar de speeltuin.
Susan: Ja, nee, mijn ouders eh…dus ook heel veel klassieke concerten. Zondagochtendconcerten in
Amsterdam, dus dan moest je vroeg op.
Laura: Gingen ze ook naar die lunchconcerten en koffieconcerten enzo?
Susan: Ja, ben ik ook nog geweest.
Laura: Daar moest ik ook heen!
Ik: En tot wanneer was dat? Was dat totdat je het huis uitging, of..?
Susan: Ja, en dat was op mijn 22 ste . Maar toen wist ik het wel uit te stellen dat we maar één keer per
week, in het weekend, mee hoefden.
Uit de enquête blijkt dat over het algemeen de vrienden het erover eens zijn dat kunst
leerrijk, spannend, vernieuwend, origineel, humoristisch en uitdagend is en dat kunst
emoties oproept en een maatschappijkritische houding heeft. Ze laten in het midden of
kunst de alledaagse werkelijkheid doet vergeten en of kunst een aanklacht is tegen onrecht
en onderdrukking. Ze zijn het niet met de stelling eens dat kunst vaak een hoop opgeblazen
gedoe om niks is en ze vinden kunst ook niet saai.
Als de vrienden een culturele instelling bezoeken, gaan ze bijna nooit alleen. Neelis gaat
soms wel eens alleen naar de bioscoop en Laura is wel eens alleen naar het theater gegaan,
maar ze zijn niet enthousiast over deze ervaringen. Ze gaan liever met elkaar, andere
vrienden of familie, zodat ze samen meer plezier hebben en na kunnen praten of nog iets
kunnen gaan drinken met elkaar. Dit laatste sluit ook aan bij wat Eline verwacht van een
theater. Haar bezoek zou moeten zijn als een avondje uit, waarbij ze na de voorstelling nog
iets kan drinken en misschien nog uitleg kan krijgen. Ook bij een museum is Eline op
informatie gericht. Het liefst maakt ze gebruik van een audiotour en als die er niet is leest ze
zoveel mogelijk bordjes bij de kunstwerken. Als liefhebber van moderne kunst begrijpt ze
namelijk niet altijd in één oogopslag wat een kunstenaar met zijn werk bedoelt. Susan, Laura
en Neelis lezen juist geen bordjes in musea, hoewel ze de keren dat ze een inleiding van een
theater‐ of dansvoorstelling hebben bijgewoond wel wisten te waarderen.
Het beeld dat de vrienden hebben van mensen die vaak culturele instellingen bezoeken is
dat ze vaak serieus, hoogopgeleid en meestal boven de vijftig jaar oud zijn. Neelis brengt
hierin enige nuance:
40