Een klassiek experiment - Erasmus Universiteit Rotterdam

Een klassiek experiment Hoofdstuk 3 – De methode
In het bovenstaand onderzoeksontwerp is een aantal dingen te zien. Er zijn twee
steekproeven, één met 22 proefpersonen verdeeld over vijf sociale netwerken en één met
19 individuen. Deze twee groepen zijn zoveel mogelijk vergelijkbaar op het gebied van
leeftijd, geslacht, opleidingsniveau en ervaring met klassieke muziek en ‐concerten. De
voormeting (T=0) bestaat uit een enquête en een kwalitatief interview, bij de sociale
netwerken is dit een groepsinterview. Hierin wordt gevraagd naar vrijetijdsbesteding,
sociaal‐demografische achtergrondkenmerken, en hoe de proefpersonen denken over
klassieke concerten en andere vormen van cultuurdeelname. De experimentele stimulus
wordt gevormd door een tweetal concerten, die in overleg met Hans Waege zijn
geselecteerd uit het programma van het RPhO. Het criterium waaraan de concerten voldoen
is dat ze een toegankelijk karakter hebben voor de ongeoefende luisteraar. Het eerste
concert, van celliste Sol Gabetta, vond plaats op 18, 19, 20 en 21 maart 2010. Onder leiding
van dirigent Stéphane Denève speelde zij stukken van Debussy (prélude a l’après midi d’un
faune), Elgar (celloconcert) en Dvorák (achtste symfonie). Het tweede concert vond plaats
op 15, 16, 17 en 18 april 2010. Onder leiding van dirigent Sir Andrew Davis speelde het RPhO
met violist Leonidas Kavakos stukken van Humperdinck (vorspiel Hänsel und Gretel),
Mendelssohn (vioolconcert) en wederom Dvorák (zevende symfonie). Door een medewerker
van het RPhO werden eersterangs zitplaatsen gereserveerd voor alle proefpersonen, die zelf
mochten kiezen welke data hen het beste uitkwamen. De nameting (T=1) bestaat opnieuw
uit een enquête en een (groeps‐)interview, waarin de beleving van de concerten en de
verandering van houdingen en opvattingen ten aanzien van de concerten in kaart worden
gebracht.
De voormeting dient als referentiepunt voor de waargenomen respons bij de nameting,
zodat ik de resultaten bij de voor‐ en nameting op een adequate manier met elkaar kan
vergelijken. Daarnaast vergelijk ik de voor‐ en nametingen van de twee verschillende
steekproeven met elkaar, waarbij de groep individuen functioneert als controlegroep voor
de sociale netwerken. Op deze manier kan ik de effecten van het sociale netwerk afleiden uit
het verschil met de scores van de individuele proefpersonen.
29