Programmaboek Giselle (PDF, 2.5 Mb) - Het Nationale Ballet

14
igone de jongh
“Giselle is voor mij vergelijkbaar met Romeo en Julia: beide beginnen als
een leuk, vrolijk verhaal over prille liefde, maar worden al snel heel dramatisch.
Het moeilijkst aan Giselle vind ik de eerste akte: het verbeelden van
Giselles puurheid, haar totale zorgeloosheid en blinde liefde voor Albrecht.
En de waanzinscène, waarin ze oprecht gek wordt: dat is geen act, dat ge-
béurt! Je moet enorm oppassen dat je daarin niet overacteert.”
“Het naïeve van Giselle heb ik zelf maar kort gehad – als danser word je al
vroeg volwassen ‘geschopt’. Maar in het verbeelden van haar liefde put je
natuurlijk uit je eigen leven, uit de liefde die je dagelijks voor iemand voelt.
Al doe je dat vooral in de kleine dingen: in hoe je je partner aanraakt, hoe je
hem kust. Ook het andere hoofdthema, bedrog, kan ik zeker aan mijn eigen
ervaringen relateren. Niet zozeer in de liefde, maar ook vrienden kunnen je
een enorme klap in je gezicht geven wanneer ze toch niet zulke goede vrienden
blijken te zijn.”
“De mooiste Giselle die ik ooit zag, was die van Aurélie Dupont en Nicolas
Le Riche, in de Parijse Opéra. Zij waren zó prachtig één, en zij was in de
eerste acte zó open, zó vol van hem, dat je bij zijn ontmaskering niet anders
kon denken dan: dat kan je toch niet maken!”
igone de jongh als myrtha en ensemble
maia makhateli
“Het is de eerste keer dat ik de rol van Giselle dans – een rol die al van jongs af
aan mijn favoriet is. Gek misschien voor een kind, maar ik droomde er altijd
van om de waanzinscène te mogen doen. Je kunt daarin zó veel zeggen, zó veel
gevoel leggen. Verdriet, herinneringen liefde, spijt, onwetendheid, verwarring,
vragen zonder antwoorden: Giselle wordt door zo veel emoties overmand,
geen wonder dat ze haar verstand verliest.”
“Je kunt deze rol niet elke keer hetzelfde dansen, het hangt ervan af hoe je je
voelt. Ik stop mijn eigen ervaringen en emoties in de rol en speel daarmee –
voor een ballet als dit is het heel belangrijk daarop terug te kunnen vallen. Het
heel naïeve dat Giselle in de eerste akte heeft, herken ik wel, net als volgens
mij de meeste vrouwen wanneer ze hevig verliefd zijn; ik maak daarbij dan
ook gebruik van hoe ik me in eerdere relaties voelde. Maar niet alles kan ik
aan mijn eigen ervaringen relateren. Wanneer Giselle Albrecht in de tweede
akte vergeeft, moet ik die emotie acteren. Dat valt niet mee, emoties uitdrukken
via bodylanguage, ofwel: spreken met je lichaam. Tijdens repetities bedenk
ik, naast het verhaal van het ballet, dan ook altijd mijn eigen verhaal,
een verhaal dat ik in mijzelf ‘vertel’, zodat het publiek het hopelijk ook echt
kan ‘lezen’.”
megan zimny gray
“Al voordat de bezettingslijst voor Giselle op het mededelingenbord hing,
hoorde ik van Matthew Golding, die Albrecht danst, dat ik gecast was voor
de titelrol. Extatisch was ik. Dit is waar ik mijn hele leven voor heb gewerkt.
Ik droom al vanaf mijn twaalfde van Giselle. Ik ben een emotioneel persoon,
en in dit ballet kan ik zó veel kwijt.”
“Daarbij zal ik zeker gebruikmaken van mijn eigen levenservaringen, dat doe
ik ook in een corps de ballet-rol. Ik houd ervan mijn rollen te relateren aan het
echte leven om mijn karakter zo waarachtig mogelijk te maken. Dat geldt
voor het thema liefde, maar ook voor het drama. Dat komt, wanneer ik terugdenk
aan wat ik heb meegemaakt, van nature. Niet dat mijn ervaringen hetzelfde
zijn als die van Giselle, maar bijvoorbeeld rouwen om een gestorven familielid
lijkt in veel opzichten op een verloren liefde.”
“Ballet is meer dan een passie voor mij, leven en ballet lopen door elkaar,
waardoor ballet mij ook helpt in het ‘normale’ leven. Niet letterlijk – een ballet
lost mijn problemen niet op – maar ballet werkt wel vaak als meditatie, als
therapie zelfs. Soms sta ik met een rotgevoel op, maar na een dag dansen, kan
ik weer opgewekt verder.”
Interviews: Astrid van Leeuwen
15