Zeven verdedigingen en de doolhof van dwalingen der medici

INLEIDING VAN DE VERTALER
In Paracelsus (1493?-1541) hebben wij een zeer merkwaardige,
zoal niet raadselachtige, vernieuwer van de geneeskunde.
Een vechter, hoewel in diverse passages van het huidige werk
een menselijke, met zieken begane arts naar voren treedt, die
net als Michael Maier (1568-1622) een onorthodoxe blik had op
het medische en aanverwante bedrijf van zijn dagen, en het
welzijn van zijn patiënten voor ogen had.
Zijn grote verdienste is, dat hij de leerstellingen van eerdere
meesters in de geneeskunde ter discussie heeft durven stellen,
en de nadruk legde op de parallellen tussen de processen in de
natuur en in het menselijk lichaam. Maar zoals we in de
wetenschap gewend zijn, heeft Paracelsus met zijn nieuwe
paradigma‟s evenzovele mede- als tegenstanders gevonden. De
laatsten zullen niet in het minst tegen hem gekant zijn geweest
wegens zijn persoonlijkheid, aangezien hij zeer met zichzelf
ingenomen was, en dat ook op vele manieren heeft laten
blijken. Al de dingen die hij hen verweet, gaven al aan, dat hij
zich daar zelf niet aan bezondigde, dus beter was dan zijn
vakgenoten.
Een van zijn voorgangers, Celsus (25? v.Chr. - 50? n.Chr.),
heeft in zijn beroemde werk Artes het volgende gesteld: “Zoals
de landbouw voeding belooft aan gezonde lichamen, zo belooft
de kunst der geneeskunde gezondheid aan de zieken. Nergens
ontbreekt het aan deze kunst, want de onbeschaafdste naties
hebben kennis gedragen van kruiden, en hadden de beschikking
over andere dingen om bij wonden en ziekten te hulp te komen.
Deze kunst echter, is onder de Grieken veel meer ontwikkeld
geworden dan bij andere naties, doch zelfs onder hen is dat niet
van meet af aan zo geweest, namelijk slechts sinds een paar
generaties die aan de onze voorafgaan. Vandaar dat Aesculapius
7