Zeven verdedigingen en de doolhof van dwalingen der medici

gesprokene 58 niet wil geloven, moet men acht slaan op het
gezag dat bij de werken past. Daarom ben ik op het volgende
bedacht. Iemand die het 59 nooit met zijn ogen gezien heeft, kan
des te minder grondig voor ogen hebben hoe iets 60 vormgegeven
is, vergeleken met iemand die het met zijn ogen gezien
heeft. Ook hier zal men een dergelijk oordeel kunnen vellen
over degenen die ongefundeerd spreken, vergeleken met hen die
gefundeerd spreken. Evenzeer is het zo, dat wie ziek is, bij de
arts thuishoort. [Dat is ook] logisch, omdat hij zo alle ziekten
leert kennen. En wat hij niet bij de een leert kennen, komt hij
wel bij de ander te weten. Zo zijn ook de gaven der apostelen
uitgedeeld. Iemand stelt zijn eer in wat hem gegeven is.
Hetgeen hem niet gegeven is, strekt hem niet tot schande. Want
zoals God iemand hebben wil, zo blijft hij. De andere schrijvers
kunnen zich op die gaven niet beroemen. Zij vinden genoegen
in hun termijnen. En over hetgeen zij niet binnen de termijn
kunnen volbrengen, zeggen zij, dat het onmogelijk te genezen
is.
Verder is het zo, dat ik - om mijzelf te beschermen - nieuwe
benamingen bedenk en nieuwe recepten uitschrijf. Daarover
moet gij u niet verwonderen. Het geschiedt niet vanuit mijn
naïviteit en onwetendheid, want iedereen kan wel goed nagaan,
dat iedere eenvoudige leerling dergelijke benamingen, die door
de Ouden gegeven zijn, alsook hun recepten, goed van het
papier kan aflezen en kan leren kennen. Dat is het nu precies,
wat mij daarvan wegdrijft, omdat de benamingen uit zóveel
verschillende talen zijn samengevoegd en bijeengezet dat wij
die kunst nooit meer grondig kunnen begrijpen, en omdat men
zelf zijn eigen benamingen niet begrijpt of kent, waarbij dan
nog in het Duits van het ene dorp naar het andere de
58 “der Rede”.
59 “es”.
60 “es”. Hier lijkt Paracelsus „etwas‟ te bedoelen.
42