Zeven verdedigingen en de doolhof van dwalingen der medici

verderf leidt, dan tot datgene wat tot iets goeds leidt. Zalig, en
meer dan zalig is hij, die rechtmatig wandelt en de verzinselen
der mensen niet nodig heeft, doch direct de weg bewandelt die
God gegeven heeft. Want aangezien Hij de geneeskunde heeft
geschapen en haar boeken zelf heeft geschreven, zijn er verder
geen schrijvers meer nodig; slechts interpreten van het boek der
natuur, op de inhoud van haar teksten, in de mate zoals die is
aangeduid. Wie volgens deze boeken handelt en praktiseert, kan
noch falen, noch dwalen, want het is goed om zich op God te
verlaten. Wie zich op God verlaat, wordt niet een doolhof
binnengeleid. Die zal ook zijn zieken noch doden, noch
verlammen. Het heeft mij dan ook goedgedocht, de boeken zo
beknopt mogelijk voor te houden en aan te duiden, opdat
iedereen weet hoe de geneeskunde moet worden geleerd en
waar haar school is, opdat de doolhofachtige medicus zich niet
verwondert over de arts die op een andere basis spreekt en
onderwijst dan vanuit de doolhof. Heil hem, die de doolhof niet
nagaat, doch de ordening van het licht der natuur, die zowel de
geneeskunde als de arts vormt. Daarmee rond ik dit besluit af,
in deze doolhof der artsen. Tot dusverre was het mij niet
vergund het te presenteren en aan het licht te brengen. Want
niemand wil vanuit de boeken leren, en slechts op papier de
peren stomen. Men heeft het talloze jaren verhinderd; dat en
nog meer. Het uur is echter gekomen dat er een mecenas is
gevonden, die niet om de gunst, doch met inachtneming van de
redelijkheid er zorg voor heeft gedragen, dat deze arbeid aan
den dag wordt gebracht, namelijk de loffelijke bestuurders 328
van het aartshertogdom Kärnten. Daarom moet gij, leerlingen,
toehoorders en lezers, vanuit uw gehele gemoed hen dankbaar
zijn, en u in alles jegens hen als mecenassen goedwillend
betonen, en dienstbaar opstellen. Gegeven op de derde dag van
september, Anno Vijftienhonderdachtendertig.
328 “die löbliche Landschaft”.
149