m éér dan 9-to-5 m éér dan 9-to-5 - Sodico

• De kleine lettertjes •
10
Waar de auto
bleef stille staan
Een kerstverhaal anno 2010
Voor de derde maal op rij trekken we met nogal wat hebben
en houden naar het zuiden van Frankrijk. In Bissy-la-Mayonnaise
woont de moeder van onze twee zonen en daar vieren we
Kerstmis. Officieel heet het dorpje Bissy-la-Mâconnaise, maar
ik zeg het opzettelijk fout. Maité is er steeds als een kipje bij
om met gefronste wenkbrauwen mijn plagerijtje te bekeuren.
(Voor de taalpuristen: Mayonnaise wordt in 't Frans wel degelijk
met dubbele 'n' geschreven.)
Manu, Vanessa, Maité en Nina zijn al onderweg via Rijsel. Christophe
en ik beslissen – gezien de barre weg-/weersomstandigheden
op de weg langs Luxemburg – ook maar de Rijselroute
te volgen. Met spijt in het hart omwille van de goedkope benzine
en sigaretten.
Christophes camionette vreet kilometers en hij belt zijn mama:
'Geen sneeuw, geen probleem', weet ze te vertellen.
Geen probleem dus… tot we Manu aan de lijn krijgen: 'We
staan in panne op 250 kilometer van ons einddoel'. 'Gij
zwanst', repliceert Christophe. 'Nee serieus, en hoever rijden
jullie achter ons?'
Na enig rekenwerk kunnen we over een uur bij hen zijn én bij
een benzinestation voor onze dringende tankbeurt. Die tankbeurt
wordt wel heel hoogdringend en nadat 'nog brandstof
voor 30 kilometer' op het dashboard verschijnt, worden we
verder in het ongewisse gelaten.
Behalve dan door de sneeuwvlokken die in steeds grotere en
dikkere getale de voorruit bespringen.
Christophe duvelt op zijn navigatiejuffrouw bij wie een nieuw
stukje snelweg rond Reims nog niet in het oor is gefluisterd.
Volgens haar rijden we nu door velden en weiden en ze maant
ons onophoudelijk aan om rechtsomkeer te maken.
Met de billen dichtgeknepen voor wat mij wel honderd kilometer
lijkt, verschijnt langs de kant van de weg het bord: 'Essence,
20 kilomètres'. De tankbeurt wordt meer-dan-ultra-hoogdringend
en het lukt Christophe om druppel na druppel het tankstation
binnen te rijden.
Opnieuw Manu aan de lijn: 'We staan een eindje verderop,
maar opletten de pechstrook ligt helemaal ondergesneeuwd,
vooral tijdig afremmen'.
De camionette slikt de nodige liters diesel en we vervolgen
onze zoektocht. Het 'eindje' waar Manu van sprak is wel langer
dan verwacht en uiteindelijk vinden we de vier 'stokstaartjes'
met hun fluogele hesjes aan en de auto geparkeerd bij een
praatpaal.
'Een takelwagen, al geladen met een bestelwagen, is net in tegenovergestelde
richting langsgereden en heeft teken gedaan',
zegt Manu. Na een half uur verschijnt diezelfde depanneur
met bijhorende depanneuse door de steeds dikker wordende
sneeuwmassa.
De takelman duikt onder de motorkap, bekijkt daarna even
de kilometerteller en zucht: '230.000 kilomètres, c'est pour la
poubelle'.
Met de laadschop wordt de auto achter de takelwagen verankerd.
Manu, Vanessa en Maité nemen plaats in de takelwagen
en Nina moet, zeer tegen haar zin, met ons verder reizen.
Christophe gebruikt al wat hij heeft aan rijkunst om de takelwagen
te volgen tot dertig kilometer verderop. Oeps, een camionette
op zijn flank in de gracht. Reclame langs de snelweg?
Nee, een bontbeschilderde vrachtwagen die het talud is afgegleden.
Dwars door Chaumont langs het prachtige treinviaduct en met
een hardnekkig 'brûler les feux rouges' lukt het Christophe de
takelwagen bij te houden tot in zijn thuishaven.
De bagage wordt in de auto van Christophe overgeladen en
we wikken en wegen alle mogelijkheden om op onze eindbestemming
te geraken. Nina reist, nog steeds tegen haar zin,
met ons verder. Warm ingeduffeld nestelen we haar tussen ons
beiden in. De rest van de familie wordt per taxi naar het station
gebracht voor de trein richting Mâcon.
De kleine helling bij de garage waar Christophe, gezien de
sneeuwval, al bij het afrijden zijn twijfels over had, is onneembaar
om terug weg te geraken. Dan maar langs de andere kant
een uitweg zoeken. Op onbekend terrein en met een dikke
sneeuwlaag erbovenop waarschuw ik Christophe: 'Recht voor
ons vermoed ik een gracht'. Negentig graden naar links en met
enkele tientallen meters spookrijden geraken we toch op de
Route Nationale.
Nina priemt haar ogen door de steeds dikker wordende
sneeuwvlokken: want ja, een slippertje is gauw gemaakt. Ze
verzaakt aan elke vorm van conversatie en knikt koppig neen
op elk aanbod van een snoepje of een drankje. Knikkebollend
tussen ons in weigert ze halsstarrig in te slapen. Oogjes open,
oogjes toe…
Op zes kilometer van het dorpje Bissy (La-Mayonnaise, hé
Maité), op de eerste heuvelrug bij het verlaten van de Route
Nationale, gebeurt wat we al enigszins vreesden: na herhaald
zigzaggen blijkt verder rijden onmogelijk.
Christophe heeft wel sneeuwkettingen mee, maar niet gecontroleerd
of ze wel passen op deze camionette. Na wat sleuren
en trekken lukt het wonderwel de banden te omgorden en met
enkele tussenstops om alles extra te controleren en vaster te
snoeren hobbelen we verder. Noch ik, noch Christophe hebben
ooit met een tank gereden, maar we vermoeden dat dit wel
eenzelfde gevoel geeft.
We slalommen langs een plaatselijke tractor die poogt de auto
van een dorpsgenoot (?) uit de miserie te sleuren. In Bissy-centrum
(grapje) rechtsaf nog een kleine venijnige helling op en we
zijn eindelijk ter plekke.
Wij zijn goed en wel aangekomen, maar wat met de anderen?
Chaumont-Mâcon, een treinconducteursfluitje van een cent?
Integendeel, met meer dan een uur vertraging krijgt Christophe
het seintje dat hij de drie achtergeblevenen aan het station
kan oppikken. Onderweg voor de dertig kilometer naar Mâcon
de sneeuwkettingen er af en met z’n vieren op de voorbank
gepropt de dertig kilometer terug en halverwege de kettingen
er weer op.
Nina heeft haar tongetje teruggevonden, ratelt aan een stuk
door en ondervraagt haar grootmoeder: 'En wie waren jouw
mama en papa?' 'En zijn die dood?' Colette haalt foto's uit de
kast. 'En waar zijn die nu?' 'En ga je ze nog terugzien?'
Klokslag middernacht zitten we met zijn allen rond de houtkachel.
De voorziene fondue wordt naar de volgende dag verschoven.
Met wat Franse kaas en een baguette duiken we met
zijn allen de bedden in … en het sneeuwde de hele stille nacht
onhoorbaar door.
maCCam
11
• De kleine lettertjes •