Brinkhoven De Bongerd Hanzeheerd - Hanzeheerd, gastvrije zorg ...

Gelukkig dat moeders zo stom zijn
Een paar dagen voor moederdag, als ik hem net z’n
nachtzoen heb gegeven, zegt hij: “Ik heb iets heel
moois voor je. Voor moederdag….! “Robbert!” roep
ik, “het is niet waar!” ”Ja hoor”, knikt hij vol overtuiging,
iets héél, hééél, héééééél erg moois! “Tjonge,
ik kan bijna niet meer wachten”, zeg ik. Aan z’n gezicht
zie ik dat hij ook bijna niet meer kan wachten.
Want Robbert en een geheim, dat is een moeilijke
combinatie.
Dan krijgt hij iets over zich van iemand die met een
volle doos gebak voor zich aan tafel zit. En denkt:
zal ik er maar vast één nemen…? Ik voel op mijn
klompen aan dat hij op het punt staat z’n tot nu toe
zo manhaftig bewaarde geheim te verraden. Dus
stop ik nog snel even z’n laken in en zeg: “Nou,
Robbert slaap maar lekker, jò …” Maar hij heeft m’n
arm al vast. “Ga’s even bij me zitten, mam. Dan
mag je raaien.” Met z’n armen onder z’n hoofd en
wijdgeopende pretogen ligt hij te wachten op wat
ik zeggen zal. “Een hele mooie … eh … vliegmachine-van-papier!””Nei
ei ei, ”roept hij. “Een … eh
… prachtige mooie-tekening-met-een-lint? Zeg ik.
“Nei ei ei … óók niet!” En, stomme oen die ik ben,
nu doe ik het ergste dat ik doen kan. Ik raad het
per ongeluk goed. “Een plantje,” zeg ik. De lichtjes
verdwijnen uit z’n ogen. Z’n ronde gezichtje trekt wit
weg. Trillende lip. Dikke tranen, die – niet meer te
stuiten – over z’n wangen rollen. “O Robbert ….!”
Zeg ik ontdaan. Maar kwaad is hij nu ook. Hij draait
zich met een ruk om, ligt schokkend te huilen op
z’n armen en roept ondertussen: “Ik hou geen eens
van raaien. Ik vind raaien geen leuk spelletje!” Ik
eigenlijk ook niet meer. Maar ondertussen zitten
we ermee. “Ach Robbert,” probeer ik, “het duurt
nog drie dagen voor het Moederdag is. Dan ben ik
het toch al lang weer vergeten. Je weet hoe slecht
ik dingen kan onthouden. Ik ben het stráks alweer
vergeten …..!” Het schokken houdt op en hoopvol
licht hij z’n hoofd op. “Ben je het echt straks alweer
vergeten?” “Jô, ik ben het eigenlijk nú al vergeten!”
zeg ik overmoedig.
Hij komt ervoor overeind. “Wat ben je dan nu al
vergeten!” vraagt hij achterdochtig. “Nou eh …
Hanzemare | mei 2012
waar we het over hadden,” zeg ik. “We hadden het
over moederdag,” zegt hij koel, “en jij moest raaien
wat je kreeg. En jij raaide het goed.” “Wat raaide ik
dan goed?” zeg ik. Nu slaat de twijfel toe, en ik zie
de gedachten door hem heen flitsen: zou het écht
mogelijk zijn dat iemand zo snel iets vergeet? Nou
ja, moeders zijn wel eens meer niet zo slim. “Dus
je weet echt niet meer wat je geraaien hebt?” zegt
hij. “Nee … ik zou d’r eens goed over na moeten
denken,” zeg ik. En frons en frommel m’n gezicht en
kreun en knor en doe van “eh eh”, en waarachtig.
Heel diep in z’n ogen komen de lichtjes weer op. “Ik
zei ….” Eh … dodelijke spanning. Nou durft hij bijna
niet meer te ademen. “Ik zei eh … van een tekening
met een lint eromheen! O Robbert, is het écht een
tekening met een lint eromheen?” Nou straalt hij
helemaal. “Nee …lekker puh. Het is géén tekening
met een lint eromheen.” En haastig: “maar verder
hoef je niet meer te raaien, hoor man. Nou ga ik
lekker slapen.” En hij nestelt zich behaaglijk in z’n
kussen. Ik geef hem een zoen en aai de pieken van
z’n voorhoofd weg. “Dag lieverd.” “Dag mam”, zegt
hij met die plotseling opkomende slaperigheid die
me altijd weer zo verbaast. Als ik bij de deur ben,
komt z’n stem zacht en tevreden uit het donker:
“Fijn hoor, mam … dat je zo stom bent dat je alles
vergeet. Anders had je het nou geweten van dat
plantje….!
Uit: Elke dag is Moederdag van Tineke Beishuizen
Tineke Beishuizen
7
Brinkhoven De Bongerd
Hanzeheerd