December '10
December '10 December '10
りゅうがくせい 留学生 door: Arne Driessen en Aafke van Ewijk Leidse studenten vanuit Japan Voordat ik op het vliegtuig naar Kansai International Airport stapte om mijn stu- diejaar aan de universiteit van Kyoto te beginnen, vroeg ik mij sterk af wat ik daar aantreffen zou. Hoe zouden Japanse studenten hun tijd besteden? Hoe brengen ze hun studententijd door? Ik had er slechts een vage notie van. Nu, een luttele vijf weken later heb ik een tipje van de sluier op kunnen lichten, en een paar van mijn constateringen zou ik graag met jullie willen delen. De universiteit waar ik nu een jaar zit, Kyoto Daigaku (ook wel Kyodai ge- noemd), staat bekend als een van meest prestigieuze universiteiten van Japan (na Tokyo Daigaku, of Todai, natuurlijk), en het wordt als extreem lastig beschouwd om de onmenselijke toelatingsexamens tot een goed einde te brengen. Met dit in mijn achterhoofd verwachtte ik een door en door serieuze universiteit met dito studen- ten mee te gaan maken. Wat schetste echter mijn verbazing? Het tegenovergestelde is waar! Wat ik van bijna alle kyoudaisei (‘Kyodai-studenten’) heb gehoord is dat zij, na zo veel moeite in de toelatingsexamens te hebben gestoken, nu kunnen ge- nieten van tenminste vijf jaar nauwelijks aanwezigheidsplicht, zeer weinig colleges, en een vrijheid die ongekend is in de Japanse maatschappij. Men besteed zijn tijd dus eerder aan leuke dingen en buitenschoolse ac- tiviteiten. Veel studenten zijn lid van een saakuru (‘circle’), een groep studenten variërend van 15 tot 300 mensen die samen een sport of hobby beoefenen. Vaak is deze zogenaamde activiteit echter een luttele façade voor waar het echt om draait: nomikai (‘zuipfestijnen’), vrienden maken en natuurlijk ook dating. Als beruchtste feestgangers worden vaak de tennis-circles genoemd, die epische kampen en drinkgelagen organiseren. De circles vullen het gebrek aan studie- of studentenverenigingen op, en hel- pen met het vinden van nieuwe vrienden in het studentenleven, aangezien ze hier in hun eentje op kamers wonen, en er nauwelijks sprake is van een huizencultuur zoals in Leiden. Het is soms lastig om als buitenlander je plekje hierin te veroveren, maar de volhouder wint, en het is zeer de moeite waard om Japanse studenten te leren kennen. 32 • ryuugakusEi: arnE driEssEn ~ Arne Driessen
De eerste week in Osaka waren we druk bezig met papieren invullen, de placement test en bezoekjes aan het gemeentehuis. Daarna mochten we twee weken lang alle vakken uitproberen alvorens te beslissen. Alle lessen zijn op Minoh-campus, die bovenop een berg ligt. Monosugoi inaka, zegt men dan. Na het tweede semester van het derde jaar was ik taallessen bijna ontwend, maar ik ben inmiddels weer begonnen aan luistervaardigheid, kanji, grammatica, spre- ekvaardigheid en schrijfvaardigheid. Daarnaast volg ik o.a. kalligrafie, klassiek Ja- pans en twee vakken over de Edo-periode. Schrijfvaardigheid draait hier om het schrijven van sakubun. Met de hand. Eerst mocht je nog over je favoriete film schri- jven, maar vandaag heb ik een sakubun ingeleverd over muenshakai (‘alien social’). Daarvoor hebben we eerste een documentaire gekeken waarin naar voren komt hoe de Japanse maatschappij aan de rand van de afgrond staat door het toenemende individualisme. De meeste studenten doen ook zelf onderzoek. In de bibliotheek van Toyo- naka campus is het zowaar mogelijk om alle zes verdiepingen, inclusief ‘closed stacks’, in eigen persoon te bezoeken en op je gemak te raadplegen. In het weekend gaan we meestal iets bezichtigen of shoppen in Osaka, Kyoto of Nara. In Kyoto hebben we het Jidai Matsuri bezocht. Op uitnodiging van de gast- vader van een vriendin, hebben we ‘deelgenomen’ aan een heel ander matsuri (wat mij betreft veel leuker): Danjiri Matsuri. Iedere buurt trekt een soort van mikoshi (‘draagbare schrijn’) op wielen (danjiri) door de straten. In ruil voor de beste plaats hebben we samen met een groep studenten van een andere universiteit de enorme berg serpentine opgeruimd. We zijn twee dagen op studiereis geweest naar Fukui-ken. Doel van de reis was o.a. Eiheiji (Zen tempel) en de Tojinbo kliffen (waar men vaak zelfmoord pleegt). Maar het hilarische hoogtepunt was de Ryokan met onsen. Ik ga elke week naar een ‘gewone’ karateclub (geen saakuru) van mijn eigen ryuuha (‘school’) Kyokushinkai. Daar oefen ik niet alleen karate, maar ook het verstaan van Kansai-ben en de dojo-kun: ‘wareware wa shinshin wo renmashi kakkofubatsu no shingi wo kiwameru koto’ enz. in razende vaart. Na de tweede regel pik ik alleen nog wareware wa op. Het betreft hier overigens geen bushido fanatici, mocht dat beeld nu voor uw edele academische geestesoog opdoemen. Toen een uitleg over de zoveelste verzekering een beetje vastliep zei de sensei: eigo wo shaberarehen kedo. Dat is helemaal niet erg, maar... gewoon Japans? Uitgebreidere verhalen vind je op mijn weblog www.naniwa-nikki.blogspot.com. ~Aafke van Ewijk ryuugakusEi: aafkE van Ewijk • 33
- Page 1 and 2: LVSJK Tanuki た た ぬ き き 2
- Page 3 and 4: Later heb ik mij doen laten vertell
- Page 5 and 6: たぬきしんぶん 狸新聞 Tan
- Page 7 and 8: Op nog geen 5 minuten loopafstand l
- Page 9 and 10: しちょうかく 視聴覚 door:
- Page 11 and 12: Voedsel en een dak boven het hoofd
- Page 13 and 14: nu over zijn hoofd doen krabben. Oo
- Page 15 and 16: Momotaro liep naar de zee. Het was
- Page 18 and 19: びじゅつ ぶんか 美術と文
- Page 20 and 21: じんじらん 人事欄 Dr. Beers
- Page 22 and 23: どうそうかい かいわ 同窓
- Page 24 and 25: しちょうかく 視聴覚 door:
- Page 26 and 27: じんじらん 人事欄 door: Tom
- Page 28 and 29: しちょうかく 視聴覚 door:
- Page 30 and 31: じんじらん 人事欄 Column: M
- Page 35 and 36: Ook de bekende K-Pop-artiesten moet
- Page 37 and 38: Venice in China endless-ii.devianta
- Page 39 and 40: よていひょう 予定表 Decemb
De eerste week in Osaka waren we druk bezig met papieren invullen, de placement<br />
test en bezoekjes aan het gemeentehuis. Daarna mochten we twee weken lang alle<br />
vakken uitproberen alvorens te beslissen. Alle lessen zijn op Minoh-campus, die<br />
bovenop een berg ligt. Monosugoi inaka, zegt men dan.<br />
Na het tweede semester van het derde jaar was ik taallessen bijna ontwend, maar<br />
ik ben inmiddels weer begonnen aan luistervaardigheid, kanji, grammatica, spre-<br />
ekvaardigheid en schrijfvaardigheid. Daarnaast volg ik o.a. kalligrafie, klassiek Ja-<br />
pans en twee vakken over de Edo-periode. Schrijfvaardigheid draait hier om het<br />
schrijven van sakubun. Met de hand. Eerst mocht je nog over je favoriete film schri-<br />
jven, maar vandaag heb ik een sakubun ingeleverd over muenshakai (‘alien social’).<br />
Daarvoor hebben we eerste een documentaire gekeken waarin naar voren komt hoe<br />
de Japanse maatschappij aan de rand van de afgrond staat door het toenemende<br />
individualisme.<br />
De meeste studenten doen ook zelf onderzoek. In de bibliotheek van Toyo-<br />
naka campus is het zowaar mogelijk om alle zes verdiepingen, inclusief ‘closed<br />
stacks’, in eigen persoon te bezoeken en op je gemak te raadplegen.<br />
In het weekend gaan we meestal iets bezichtigen of shoppen in Osaka, Kyoto of<br />
Nara. In Kyoto hebben we het Jidai Matsuri bezocht. Op uitnodiging van de gast-<br />
vader van een vriendin, hebben we ‘deelgenomen’ aan een heel ander matsuri (wat<br />
mij betreft veel leuker): Danjiri Matsuri. Iedere buurt trekt een soort van mikoshi<br />
(‘draagbare schrijn’) op wielen (danjiri) door de straten. In ruil voor de beste plaats<br />
hebben we samen met een groep studenten van een andere universiteit de enorme<br />
berg serpentine opgeruimd.<br />
We zijn twee dagen op studiereis geweest naar Fukui-ken. Doel van de reis<br />
was o.a. Eiheiji (Zen tempel) en de Tojinbo kliffen (waar men vaak zelfmoord<br />
pleegt). Maar het hilarische hoogtepunt was de Ryokan met onsen.<br />
Ik ga elke week naar een ‘gewone’ karateclub (geen saakuru) van mijn eigen ryuuha<br />
(‘school’) Kyokushinkai. Daar oefen ik niet alleen karate, maar ook het verstaan van<br />
Kansai-ben en de dojo-kun: ‘wareware wa shinshin wo renmashi kakkofubatsu no<br />
shingi wo kiwameru koto’ enz. in razende vaart. Na de tweede regel pik ik alleen<br />
nog wareware wa op. Het betreft hier overigens geen bushido fanatici, mocht dat<br />
beeld nu voor uw edele academische geestesoog opdoemen. Toen een uitleg over de<br />
zoveelste verzekering een beetje vastliep zei de sensei: eigo wo shaberarehen kedo.<br />
Dat is helemaal niet erg, maar... gewoon Japans?<br />
Uitgebreidere verhalen vind je op mijn weblog www.naniwa-nikki.blogspot.com.<br />
~Aafke van Ewijk<br />
ryuugakusEi: aafkE van Ewijk • 33
Change language