Bekijk het inkijkexemplaar - Cross Media Nederland

OMGEVING
C.B. vertelt:
“Op mijn 17 e kreeg ik diabetes.
Ik denk dat mijn eetstoornis zich
ongeveer twee jaar geleden is gaan
ontwikkelen, toen had ik ongeveer
twee jaar diabetes. Ik ontdekte dat
ik slanker kon worden door mijn
diabetes. Door de verhalen die ik om
me heen hoorde van andere meiden
die niet spoten om zo af te slanken.
Maar ook doordat ik momenten had
dat ik niet spoot omdat ik emotioneel
gefrustreerd was. Zo merkte ik
dat mijn lichaam alle suikers uitplaste
en ook mijn gewicht afnam. Ik ging
steeds minder spuiten. Ik beschouw
mijn probleem niet als boulimia, ik
vind eigenlijk dat ik geen probleem
heb. Ik moet mezelf vaak weer even
wakker schudden, ik leid mezelf af
en blokkeer eigenlijk mijn emoties.
Mijn moeder vindt het moeilijk te
geloven dat ik een probleem heb,
omdat ik me altijd sterk houd en
doe of er niks aan de hand is. Mijn
familie en vrienden weten wel dat
ik een probleem heb, alleen dat
spreken ze maar met moeite uit. Ik
praat er eigenlijk pas sinds kort over.
Eerlijk gezegd zeg ik nog vaak dat
er niks aan de hand is en dat alles
prima gaat, maar eigenlijk gaan van
binnen alle toeters en bellen af dat
het juist niet goed gaat. Mijn HbA1c
is inmiddels opgelopen tot boven
de 150 mmol/mol. Binnenkort ga ik
starten bij een eetstoorniskliniek met
groepstherapie om te leren dat mijn
diabetes los staat van de boulimia.
Ik moet eerst zelf gaan inzien dat
ik een probleem heb. Het is vaak
ook emotioneel best zwaar omdat
ik aan de buitenwereld moeilijk
mijn verdriet laat zien, alles opkrop
en zodoende voor mezelf een punt
46 | diabetes & leven
bereik dat ik het gehad heb met alles
en weer een andere zijweg instap. Ik
moet echter op de hoofdweg blijven
om mijn probleem onder ogen te
gaan zien.”
M.G. vertelt:
“Ik ben geboren in 1954. Vanaf mijn
11 e heb ik diabetes. Op mijn 24 e ,
ik was toen op mezelf gaan wonen
en kon ineens zelf keuzes maken
in eten en drinken, begonnen de
vreetbuien. Niemand wist ervan, alleen
mijn vriend waarmee ik samen-
woonde. Ik heb me vaak eenzaam
gevoeld en zeer schuldig. Ik wist
namelijk veel over diabetes omdat
ik actief was in de patiëntenvereniging.
Mijn toenmalige vriend die ook
diabetes heeft, probeerde me wel te
helpen maar dat lukte niet goed. Bij
de internist gaf ik wel aan dat ik een
probleem had met het dieet, maar
die besteedde daar weinig aandacht
aan. Ik gaf dus wel signalen af maar
ze werden niet gehoord. Zo heeft het
vier tot vijf jaar kunnen duren dat
ik me erg moe, heel schuldig, maar