Napels zien

napels
zien
Napels is een stad in laagjes. Een bonte opeenstapeling van
culturen en beschavingen, die ook nog eens kolkt van passie.
Een heksenketel, met het temperament van de Vesuvius.
Tekst: Jurriaan Teulings | Fotografie: Maria Teresa Iacolare, Emile Luider & Jurriaan Teulings
Foto: ANP/Sime Photo
| 25

napels
Botten &
mirakels
Over een reizend
lijk, een heilige
bloedbank en een
onderwereld vol
narrige monnikjes.
In maart 2008
arriveerden twee bejaarde
Braziliaanse dames met een grote tas op
het vliegveld van München. Ze waren op
weg van São Paulo naar Napels. Waren
dit lieftallige omaatjes? Niet volgens de
Beierse douaniers, die de schrik van hun
leven kregen toen de röntgenscan van
hun tas een luguber mikado van botten
prijsgaf. Maar er was een verklaring. De
vrouwen toonden een overlijdensakte en
verklaarden dat ze voor vertrek uit São
Paulo het elf jaar oude lijk van een broer
hadden opgespit. Die had ooit de wens
geuit begraven te willen worden in Italië.
Zo gezegd, dachten de dames, zo
gedaan: eerst sterven, dan Napels zien.
Echte Napolitanen laten zich niet
afschrikken door een paar botten. Overblijfselen
van overledenen genieten zelfs
een heilige status. Zo vloeit drie keer per
jaar in de kathedraal van Napels het
zeventien eeuwen oude bloed van San
Gennaro, de patroonheilige van de stad.
Dit wonder is heel kalendergetrouw: het
vindt plaats op 19 september, en op
16 december, en op de zaterdag vóór de
eerste zondag van mei. De rest van het
jaar verblijft het bloed gestold in een
kluis, waarvan een select gezelschap,
waaronder de burgemeester van Napels,
de sleutel beheert. Het mirakel dat het
gestolde bloed op gezette tijden vloeibaar
maakt is nog niet gedemystificeerd
door de wetenschap (want die mag
het bloed niet op echtheid testen) en de
rituelen eromheen trekken duizenden
gelovigen. Het vertrouwen dat het bloed
de stad beschermt tegen allerhande onheil
verleent hun vroomheid een zekere
urgentie: per slot van rekening staat
er een vulkaan in de achtertuin. Men
zegt dat het bloed in de jaren 1940, 1980
en 1988 weigerde vloeibaar te worden,
gevolgd door respectievelijk een uitbarsting
van de Vesuvius, een aardbeving,
en – de ramp der rampen – het verlies
van een belangrijke voetbalwedstrijd.
Behalve bloed zijn er ook nog stukjes bot
over van San Gennaro, die natuurlijk ook
erg heilig zijn en worden bewaard in een
crypte onder het altaar van de kathedraal.
Voor wat toegankelijker skeletten
kon je vrij recent nog in de ondergrondse
kerkhoven terecht, waar anonieme
schedels werden geadopteerd in ruil
voor goede gezondheid. Dát was de
Katholieke Kerk net wat te heidens,
maar in de Santa Maria delle Anime del
Purgatorio ad Arco, een kerk in het
Centro Storico, brengen buurtbewoners
nog steeds offers aan de doden.
De overdaad aan bijgeloof is beter te
begrijpen als je weet dat er onder Napels
een heuse onderwereld schuilgaat; een
netwerk van catacomben, aquaducten en
schuilkelders zo groot, dat je rustig kunt
spreken van een stad onder de stad. Hier
Foto vorige pagina: Napels, de Golf en de Vesuvius.
Links: Herculaneum, net buiten Napels, werd ooit door vulkanische modder bedolven.
Boven en onder: Wapperend wasgoed en een kiosk in het Centro Storico.
Rechts: Offers aan de doden in de Santa Maria delle Anime del Purgatorio ad Arco.
huizen de munacielli (letterlijk: kleine
monnikjes), plaaggeesten die argeloze
vrouwen in de billen knijpen, nonnen de
stuipen op het lijf jagen of anderszins
donderjagen in de huizen boven de
grond. Een man die het zekere voor het
onzekere neemt, grijpt in zijn kruis, want
dat weert volgens een volkswijsheid het
boze oog. Dat u het weet.
Liefde & lust
Over spaghettisaus, wiebelende Fiats,
vunzige fresco’s en tarantella.
De baai van Napels is van een indrukwekkende
schilderachtigheid die
‘s werelds pastasausfabrikanten maar
al te graag laten figureren in hun
reclameuitingen. Schonkige mama met
een mand tomaten erbij, Vesuvius op de
achtergrond, en zie: de saus vliegt van
de schappen. Maar de inzittenden van
de auto’s die na het vallen der duisternis
geparkeerd staan langs de Via Manzoni,
op de heuvel Prosillipo aan de westkant
van Napels, hebben geen oog voor het
uitzicht over de twinkelende stad, het
donkere water en de schimmen van
de eilanden Procida en Ischia waar de
horizon het sterrendak ontmoet. Hier
wordt gewerkt aan een volgende generatie
Napolitanen, op de achterbanken
van Fiatjes 500. Kreten van gesmoorde
passie ontsnappen. Passie die zich niet
laat beteugelen door het gebrek aan
privacy in het drukke ouderlijk huis,
of het gebrek aan geld voor een hotelkamer.
Die wiebelende Fiat is niet meer
dan een relatief recente toevoeging aan
een eeuwenoud fenomeen langs dit
meest romantische stukje kust van het
Europese vasteland. Al in de 17de eeuw
onder de Habsburgers ontstond een
katholieke voortplantingsdrift die
Napels tot de dichtstbevolkte stad op
aarde maakte. De nauwe straatjes van
het Quartieri Spagnoli, uit de tijd van de
Spaanse overheersing, lijken speciaal te
zijn gebouwd voor amoureuze afspraakjes
in de schaduw. Maar de hitte van de
zon en het kolken van lava onder de
flanken van de Vesuvius jaagden de
Romeinen ook al het hoofd op hol. De
taferelen op een verzameling fresco’s,
weggemoffeld in een achterafzaaltje in
het befaamde Archeologisch Museum
van Napels,
maken het de vrome beheerders van dit
erfgoed ongemakkelijk: het is dan ook
je reinste pornografie. Bezoekers van
Pompeii die zich afvragen waarom er
toch zo’n rij staat voor een betrekkelijk
onbeduidend ogend bouwsel tussen al
de villa’s van de stad, treffen binnen
zinnenprikkelende fresco’s van een
klassiek bordeel. Sex sells, ook twee
millennia na dato. Maar waar deze
taferelen van losbandigheid ooit onder
een laag as werden verstikt, leeft de
tarantella de core voort tot op de dag
van vandaag. Deze dans, die stamt uit
de tijd van het vroege Neapolis – de
(Griekse) Nieuwe Stad – is een tastbare
overlevering van romantiek, lust en
liefde. Tarantella is voor de Napolitanen
wat tango is voor Argentijnen: een
26 | | 27

napels
opzwepend ritme waarin mannen en
vrouwen elkaar het hof maken op buurtfeesten
en trouwpartijen. De dans is
gerelateerd aan de losbandigheid van
de Bacchanalia, de feesten van een
cultus die zo ver ging dat het zelfs de
genotzuchtige Romeinen te gortig werd.
Dáár wordt in de pastasausreclames
geen gewag van gemaakt – maar eerlijk
is eerlijk: ten tijde van de geboorte van
de tarantella was de tomaat noch de
spaghetti in Europa gearriveerd.
Meesters & metrolijnen
Over een vechtjas met een fijne kwast
en tempels vol moderne kunst.
Vier eeuwen en vier jaren geleden werd
het Caravaggio in Rome te heet onder de
voeten. De barokke meesterschilder, die
behalve grondlegger van de moderne
schilderkunst óók een ruziezoeker en
rokkenjager was, had ‘per ongeluk’ een
rivaal vermoord. Zijn briljante schilderkunst,
die hem machtige beschermheren
had opgeleverd, kon hem dit keer niet
redden. Hij zocht zijn toevlucht in
Napels – indertijd een Spaanse kolonie
die vanuit Madrid werd bestierd. Hier,
buiten de Romeinse jurisdictie en onder
de hoede van de invloedrijke familie
Colonna, groeide Caravaggio in korte
tijd uit tot de meest gewilde schilder van
de stad, en hij schiep een van de grootste
religieuze meesterwerken van de 17de
eeuw: de zeven werken van barmhartigheid.
Tot op de dag van vandaag te
bezichtigen in de kerk Pio Monte della
Misericordia in het Centro Storico. Maar
terwijl welgestelde kunstliefhebbers
vochten om Caravaggio’s tijd, werd hij
ingehaald door het lot. In 1609 werd hij
bij het verlaten van een bar aangevallen
en vreselijk verminkt. Een jaar later was
hij dood. Napels’ artistieke hoogtijdagen
kwamen kort hierna ten einde met een
bloedige opstand tegen de Spaanse overheersers
en het arriveren van de pest.
Enfin, 2010 is het vierhonderdste sterfjaar
van de meester, wat alleen al reden
genoeg kan zijn voor een reis richting
Foto links: Nauwe straat in het Quartieri Spagnoli. Boven: Grafitti is van nu en uit
de tijd van Pompeii (en is ook daar nog steeds te zien). Onder: Een koepel in de
San Gennaro-kathedraal. Rechts: Capri: roddelachtig, sexy & exclusief.
Napels. Zo is zijn laatste werk, Het
martelaarschap van de heilige Ursula,
te zien in het Palazzo Zevallos Stigliano
aan de Via Toledo. Dit gebouw staat
inmiddels bekend als het Napolitaanse
hoofdkantoor van Banca Intesa. Barokke
weelde in een kathedraal van geld – in
hedendaags Napels maakt men graag
plaats voor kunst, ook buiten de grenzen
van de ‘zaal-met-suppoost’. Vooral in
het afgelopen decennium is het een
onverwachte broedplaats geworden van
avantgardistische kunst, waarbij zelfs de
metrohaltes zijn ingericht als expositieruimte.
Linea 1, de ruggengraat van het
Napolitaanse metrostelsel, is kort na
de millenniumwisseling omgebouwd tot
een 25 kilometer strekkende ketting
van ondergrondse galerieën – een ware
artistieke deeltjesversneller. Het idee
kwam van architect Alessandro Mendini
(in Nederland bekend van het Groninger
Museum), die zelf de herinrichting van
het Salvator Rosa op zich nam. En het
Dante-station werd door Gae Aulenti
ontworpen, de man achter het Musée
d’Orsay in Parijs. Sindsdien is het
ondergrondse project doorgegroeid
naar andere trajecten: dit jaar opent
langs Linea 7 een station dat is ontworpen
door Napels’ nieuwste knuffelkunstenaar,
de Indiase Anish Kapoor. Zijn
Monte Sant’Angelo station zal er gaan
uitzien als een enorme stalen mond die
reizigers wegslikt richting de perrons.
Ook bovengronds zijn galerieën en
musea als paddenstoelen uit de grond
geschoten – met name in het chique
district Chiaia, maar ook daarbuiten.
Alleen al in de afgelopen vijf jaar is
de stad verrijkt met het Museo Madre,
het Palazzo delle Arti Napoli en het
Hermann Nitsch Museum – laatstgenoemde
in een voormalige elektriciteitscentrale
met uitzicht over de baai van
Napels. Tempels voor moderne kunst,
vol klinkende namen: Kapoor, Koons,
Warhol, Hirst.
Zo wordt het tij van verloedering gekeerd
en hervindt Napels stukje bij beet-
je de artistieke energie uit Caravaggio’s
tijd – zonder dat rauwe randje dat de
meester met zijn toevluchtshaven verbond,
te verliezen.
Pizza’s & buffels
Over tomaten van de Vesuvius en de
Vereniging van de Napolitaanse Pizza.
Silvio Berlusconi’s favoriete menu volgt
de Italiaanse driekleur groen-wit-rood:
een antipasto van basilicum, mozzarella
en tomaat; een primo van pasta met pesto,
vier verschillende soorten witte kaas
en tomaat; een secondo van biefstuk,
aardappels en courgette; afgesloten met
een dolce van pistache-, mozzarella- en
aardbeienijs. Met zo’n voorkeur ligt het
in de lijn der verwachting dat als het op
pizza aankomt de minister-president de
graag befaamde Margeritha op zijn bord
ziet. Dit icoon van de Italiaanse keuken
is ooit bedacht als een hapklare vlag.
Wie de eerste driekleurenschijf van tomaat,
mozzarella en basilicum heeft gecomponeerd
is bekend, want dit was de
Napolitaanse pizzaiolo Raffaele Esposito.
Hij bereidde de pizza ter ere van
koninklijk bezoek aan Napels in 1889.
Prinses Margaretha van Savoye bleek
verzot op zijn creatie met mozzarella.
Opvallend genoeg was het de eerste
keer dat iemand op het idee kwam om
een pizza te beleggen met kaas. Esposito
vernoemde de pizza naar de prinses en
het grootste culinaire succes dat ooit
door een Napolitaanse steenoven is
voortgebracht, was geboren. Pizzapuristen,
en daar zijn er in Napels veel
van, vinden de Margherita en de Marinara
(knoflook, tomaat, oregano) eigenlijk
de enige twee echte pizza’s. Bij pizzeria
Da Michele, waar volgens de helft van
de puristen de beste pizza van de stad
wordt geserveerd, zijn het de enige opties
op het menu. De andere helft zweert
bij een andere favoriet (zie ook het kader
Pizza!, op pagina 32).
’s Middags staat er al een grote rij voor
de deur van het bescheiden, spotgoedkope
restaurant; een uur wachten is
28 | | 29

geen uitzondering. De beste pizza van
Napels is automatisch de beste ter
wereld, dus een beetje geduld is wel op
te brengen. Het beperkte menu is geheel
in lijn met de decreten van de in 1984
opgerichte Associazione Verace Pizza
Napoletana (Vereniging van de Echte
Napolitaanse Pizza), die verder heeft bepaald
dat er geen machines maar alleen
handen aan het kneden van het deeg te
pas mogen komen, dat de diameter niet
groter dan 35 centimeter mag zijn, dat
het midden van de pizza niet dikker dan
een derde van een centimeter mag zijn,
en in 60 tot 90 seconden moet worden
bereid in een koepelvormige oven bij
een temperatuur van 485 graden Celsius.
U begrijpt: met de pizza napolitana valt
niet te sollen. Sterker: sommige pizzaioli
vinden de regelementen van de Associazione
niet streng genoeg. Zij vinden dat
een pizza pas een pizza is als die met de
klok mee is besprenkeld met olijfolie en
is voorzien van San Marzano-tomaten
die zijn geplukt van de flanken van de
Boven: de stadsjeugd klit wat bij elkaar bij zonsondergang.
Rechts: In de Golf van Napels schittert niet alleen Capri maar ook
het Ísola de Prócida.
Vesuvius, en mozzarella van halfwilde
buffels uit Campanië. U kunt zich hun
trots voorstellen toen in december vorig
jaar de Napolitaanse pizza de Europese
status van gegarandeerde traditionele
specialiteit werd toegekend. En hun verbolgenheid
toen een Finse pizzaketen de
Pizza Berlusconi op de markt bracht, met
rode ui, champignons en gerookt rendier.
Ai! Maar de dreiging van neppizza’s
komt niet alleen uit het buitenland: de
Italiaanse vereniging van landbouw
Coldiretti, berekende onlangs dat de
helft van de binnenlandse pizzeria’s
buitenlandse ingrediënten gebruikte,
inclusief Oekraïense bloem, Tunesische
olijfolie en – oh, horror – Chinese
tomaten. Zelfs een Hollander voelt op z’n
klompen aan dat dit heiligschennis is.
Citaten & Capri
Over een Duitse slogan, een kus van de zon
en de vergezichten van het toetje van Italië.
Ooit was Napels het zuidelijke keerpunt
van de Grand Tour – de reis door Europa
die van eind 17de tot begin 19de eeuw
werd gezien als een essentieel onder-
deel van de vorming van de jonge
honden van de Europese elite. Waarmee
in feite de komst van het toerisme werd
ingeluid, met als ultieme, exotische
droombestemming: Napels. Hier werd
ook de eerste toeristische slogan
geformuleerd: ‘Eerst Napels zien, dan
sterven.’ Door een Duitser, Johan
Wolfgang von Goethe. Die had iets met
taal. In zijn voetspoor volgden nog meer
reislustige schrijvers. Zoals Oscar Wilde,
Mark Twain en D.H. Lawrence, die de
omgeving elk op hun eigen manier
bezongen of verguisden. ‘Het
archeologisch museum staat vol met
fraaie Griekse bronzen. Mijn enige
probleem is dat ze ’s avonds door de stad
lopen’, merkte Wilde op. En Twain zei
over het Castel Sant’Elmo, dat hoog op
een heuvel elke Napolitaanse dag
begroet: ‘zoals het bloosde onder de
eerste zonnekus was de schoonheid met
geen pen te beschrijven.’ Gaandeweg
werd Napels een verzamelplaats van
welgestelde edelen en kunstenaars, die
niet zelden het bekrompen, Victoriaanse
noorden waren ontvlucht om zich
dankbaar te laven aan de morele
flexibiliteit van het katholieke zuiden.
De stad zelf was niet het eindpunt: dat
was Capri, het eiland dat als een
verrukkelijk toetje in de Golf van Napels
uit zee rijst. Wat ooit de speeltuin was
van Tiberius – een Romeinse keizer met
een onbeschrijfelijk talent voor
perversiteiten – werd nu de uitlaatklep
voor de intellectuelen en glitterati van
begin 20ste eeuw. D.H. Lawrence vond
de jetset op Capri pervers en beschreef
het eiland als ‘een roddelachtig, door
villa’s aangetast, dubbel gebocheld stuk
kalksteen.’ Vladimir Lenin was een stuk
milder en schreef simpelweg: ‘Capri
doet je alles vergeten’. Na de Tweede
Wereldoorlog volgde een nieuwe
glamourgolf: Rita Hayworth, Aristotelis
Onassis, Jackie Kennedy, Sophia Loren.
De beschouwingen van zowel Lenin als
Lawrence hebben niet geleden onder de
tand des tijds. Beide blijven, hoe
tegengesteld ook, even waar. Wat
tegenwoordig pervers is: hoe dagelijks
horden dagjesmensen na een korte tocht
door de Golf van Napels de fuik
‘exclusieve’ winkels in het dorp Capri
worden ingejaagd, waar ze als gewillige
koeien worden uitgemolken. Maar voor
wie zich weet los te maken van de met
opgestoken paraplu’s aangevoerde
Japanners en Amerikanen – en dat is
nou ook weer niet zo heel erg moeilijk –
toont het eiland zich van een andere
kant. Even een kronkelig straatje in en
een helling op en ziedaar: een landschap
dat onwaarschijnlijk pittoresk is, dat
naar jasmijn geurt, voorzien van
bougainville en sierlijke wijnranken,
zodat je het gedrang van een paar
straten verderop snel vergeet. Je kunt er
je kont niet keren of er dringt zich weer
een ander vergezicht op, één en al steile
rotswanden en een blauwe zee die
welhaast on-Europees schittert en op
plekken zo azuur is dat hij uit de
Seychellen lijkt te zijn gesmokkeld.
Goethe’s woorden strekken zich tot over
de Golf van Napels uit tot dit
fabelachtige eilandje. Eenmaal bezocht,
wordt sterven een stukje minder erg. •
Niet misseN op Capri
• Bergje nummer twee: de Anacapri.
Net wat rustiger en artistieker dan
berg nummer één.
• Villa Lyss van Baron Jacques
d’Adelswärd-Fersen en Villa Jovis
van Keizer Tiberius. Er zitten vele
eeuwen tussen maar de decadentie
is er nauwelijks minder om.
• Vaar met een bootje de magischblauwe
ingewanden van Capri in:
la Grotta Azzurra
30 | | 31

Hoe kom je er?
transavia.com vliegt 6 keer per week
rechtstreeks op Napels. Het goedkoopste
ticket kost € 150, inclusief belastingen en
toeslagen.
Georganiseerd naar napels
SRC Cultuurvakanties (www.src-cultuurvakanties.nl)
organiseert 8- en
15-daagse rondreizen naar de Golf van
Napels en Amalfikust v.a. € 899 p.p., incl.
vlucht, lokaal vervoer, excursies, hotels
en reisleider. Aanbieders van citytrips
naar Napels zijn o.m. www.jetair.be.,
www.stedentrips.nl en www.dejongintra.nl
Historische hangplek
Caffè Gambrinus is een oude hangplek
van intellectuelen en politici, van
Oscar Wilde tot Mussolini. Het lokaal
stamt uit de zestiger jaren van de 19de
eeuw, toen het Huis Bourbon hier nog
de dienst uitmaakte. Er hangt kunst
aan de muur, er geuren diverse zoete
lekkernijen en men schenkt er een
straffe espresso. Via Chiaia 1,
www.caffegambrinus.com
pizza!
3x
Als er érgens zonder schroom naar dit ultieme comfort food kan
worden gegrepen dan is het wel in Napels, het beginpunt van de
wereldwijde pizzarevolutie. En zoals men in Brussel bekvecht over
welk frietkot het beste is, is in Napels de beste pizzeria (van stad,
land en de hele wereld) onderwerp van verhitte discussie. Vaste figuranten in
deze vergelijkingen zijn het puristische Da michele (Via Cesare Sersale 1,
www.damichele.net), Di matteo, waar vooral de pizza con alici e cicinielli hoge
ogen gooit (Via dei Tribunali 94, www.pizzeriadimatteo.it), en Brandi, dat zich de
bakermat van de pizza Margherita mag noemen, inclusief gedenksteen (Salita
S.Anna di Palazzo, 1 www.brandi.it).
‘EEN MENS DIE NAPELS HEEFT GEZIEN, KAN NOOIT MEER TREURIG ZIJN.’
Napels
Goethe
Kunst?
4x
• Caravaggio’s Heilige
Ursula in de lokale
hoofdvestiging van
Banca intesa.
(Via Toledo 185, www.palazzozevallos.net)
• De als galerieën ingerichte metrostations
langs Linea 1, met name Dante en salvator
rosa. En het Anish Kapoorstation op halte
Monte Sant’Angelo van Linea 7.
• Avantgardekunst in de galerieën in
Chiaia: bijvoorbeeld studio trisorio
(Riviera di Chiaia 215, www.studiotrisorio.
com) en Galleria Fonti, (Via Chiaia 229
www.galleriafonti.it)
• Museo Hermann Nitsch, (Vico Lungo
Pontecorvo 29, www.museonitsch.org):
hypermodern en spectaculair gesitueerd
museum, van zeer omstreden kunstenaar,
in oude electriciteitscentrale.
lekker slapen
3x
• Tribù palazzo d’Angiò, (www.tribunapoli.com) Via dei Tribunali,
329. Verrassend rustig artistiek B&B van twee jonge architecten.
Vlakbij Spaccanapoli, de drukke levensader van het historische
centrum. 2 pk v.a. € 60.
• Hotel Clarean, www.hotelclarean.it Piazza Garibaldi 49. Ecovriendelijk en
trendy hotel aan Piazza Garibaldi, dichtbij het centraal station – prima treinverbindingen
met o.a. Sorrento en Pompeii. 2pk v.a. € 80.
• Caravaggio Hotel (www.caravaggiohotel.it) Piazza Cardinale Sisto Riario
Sforza n 157. Nieuw en zeldzaam viersterrenhotel vlakbij musea en naast de
kerk waar het belangrijkste werk van de naamgevende schilder is te bezichtigen.
2 pk v.a € 118.
Reisgids & literatuur
Capitool reisgids Napels & amalfi Kust
(Unieboek/Van Reemst/ca. € 11). Gedegen info
over Napels, de eilanden en de kust, inclusief
omliggende bezienswaardigheden.
italiaanse mannen (Rainbow Pockets/ca. € 6).
Geestig boek waarin Trouw-correspondente
Pauline Valkenet de Italiaanse cultuur uitlegt aan
de hand van de nukken van de machoman.
Gomorra (Rothschild & Bach/€ 12,50), bloedstollend
verslag van 27-jarige onderzoeksjournalist
Roberto Saviano die zich onder de gevreesde
camorra begeeft, de Napolitaanse maffia.
De verfilming won in 2008 de Grand Prix van
Cannes.
In 1873 werd in Napels een der
beroemdste tenoren aller tijden
geboren. Kent u zijn naam?
Ga dan naar reizen.nl en
maak kans op een Wensbon.
(www.wensbon.nl)
informatie & internet
Voor algemene informatie
en een overzicht van
openingstijden van de
belangrijkste Napolitaanse
musea in het Engels,
zie www.comune.napoli.it.
Een handig overzicht van nieuws uit
buitenlandse lifestylebladen over winkels,
restaurants en hotels in Napels is te vinden
op www.fabsearch.com/location/Naples
Voor meer informatie over Italië, kijk op
www.enit.nl (de site van het Itlaiaans
Verkeersbureau) of op
www.anwb.nl/vakantie/landeninformatie.
Fabelachtig vergezicht
Het parco Virgiliano in Capo Prosillipo,
gelegen aan het uiterste puntje van de
baai van Napels, biedt de beste uitzichten
over de stad, zee, vulkaan en eilanden
Capri, Ischia, and Procida aan de horizon.
Dit is de plek waar al de vele verleidelijke
vergezichten van de stad op doek, film en
pixels zijn gezet. Het park wordt ‘s avonds
sfeervol verlicht en ‘s zomers worden er
regelmatig openluchtconcerten georganiseerd.
De monumentale ingang ligt aan
Viale Virgil.
peNtito
napels
Als een kruimeldief in
Amsterdam dreigt te worden
uitgeleverd aan Italië,
zijn geboorteland, raakt
hij in paniek. De man
blijkt geen gewone dief,
maar iemand die (te) veel
weet over de mafia en
corruptie in hoge politieke
kringen. Inspecteur Meere reist af naar Rome
en Napels, steden die erg sfeervol worden
beschreven maar tegelijk voor Meere levensgevaarlijk
zijn. Hij
leert: wie binnen
spreekt leeft, wie buiten
spreekt sterft. Meer
verklappen we niet,
en u weet nu waarom.
Met pentito won
schrijver/rechercheur
Simon de Waal in 2008
de Diamanten Kogel.
(Lebowski Publishers,
paperback, 304 pag/
€ 12,50)
| 33