CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

6 IN MEMORIAM E.H. MARCEL COLSON
missionaris van Mil-Hill te worden ; uiteindelijk waagde hij het
dan toch maar liever bij de Kruisheren, want die kende hij door
en door. Al spoedig werd hem door de dokters aan het verstand
gebracht, dat de Evenaar met zijn verzengende hitte nooit zijn
leefmilieu mocht en kon worden. Door zijn aangeboren soepelheid
van geest paste hij zich onmiddellijk bij de nieuwe situatie aan,
maar de Kongo-missie bleef hem zijn leven lang op heel bijzondere
wijze boeien en belang inboezemen. Zijn bezoek aan de Zai'remissie
in de zestiger jaren, maar vooral zijn heel bijzondere inzet
om de drieentwintig in 1965 vermoorde missionarissen een passende
hulde te brengen waren de neerslag van zijn nooit uitgedoofde
missievlam.
In de beleving van zijn kloosterideaal was hij eerlijk en oprecht,
mannelijk en vroom, man van gebed en van plicht, maar wars van
haarklieverij en puriteins gedoe. Als echte Vlaming had hij van
Uilenspiegel geleerd, dat ook in het klooster humor en nuchter-
heid belangrijke levenswaarden zijn om een beetje geluk te vinden.
Van nature uit was hij niet geboren voor de contemplatie ; zijn
onstuimigheid en zijn dadendrang dreven hem naar de mensen en
naar de actie. Als jeugdige diplomaat speelde hij het bij zijn
magister klaar om samen met de latere Leuvense Prof. H. Draye
een van de grote bezielers te worden van de scoutsbeweging te
Diest. Een echte doorbraak in de mentaliteit van die dagen, want
een priesterstudent, en a fortiori een kloosterling, moest worden
opgevoed ,,segregatus a populo", ver van de boze wereld.
Als theologiestudenten deden we in onze vrije tijd aan Ordesgeschiedenis
; we hielden lezingen in eigen kring, verzamelden
gegevens op steekkaarten en vormden een werkgroepje, dat later
mede aan de basis lag van het historisch Ordestijdschrift Clairlieu.
Na zijn priesterwijding was Marcel 'n tijd leraar te Maaseik en
te Hannuit; in de meest saaie lessen kon hij de jeugd voor zijn vak
meeslepen door zijn originele aanpak en zijn directe methode
,,avant la lettre".
Toch was het leraarsberoep te eentonig voor zijn dynamische
geest en ongedurig temperament, dat behoefte had aan verandering,
nieuwe vondsten en avontuur. Als mens kwam hij pas volop
tot zijn recht als secretaris van de provinciaal, als redactiesecretaris