CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

TOESPRAAK BIJ DE UITVAARTDIENST 19
jeugdjaren weer herleefden. Hard en druk pratend, ogen die
schitterden als karbonkels, breed gestikulerend en slagzinnen die
als hamerslagen op de hoofden neerkwamen.
En toch, bij al dat feesten was hij sober. Nooit geen overmaat.
Alles op zijn tijd. Hij spaarde zijn gezondheid, want hij wilde lang,
heel lang leven. We wisten niet, dat die zwaar gebouwde man een
zo zwakke gezondheid had. We wisten niet, dat hij, lang van
gestalte, zo kort te leven had. Wij wisten niet... wij wisten zoveel
niet.
Is het niet zo, medegelovigen, dat telkens als een van onze
dierbaren sterft, ons de gedachte, het verwijt bekruipt: ,,Had ik
dat geweten, dan was ik nog eens extra goed voor hem geweest !"
Is het niet zo, dat bij de dood de mens pas voorgoed tot leven
komt. Dat bij de dood pas voorgoed tot uiting komt, hoe groot en
hoe onmisbaar iemand wel is. En dat al die kleine kanten in het
niet verdwijnen of zelfs iets typisch worden. De tijd om goed te
zijn voor hem is voorbij. Maar hij blijft in ons midden, zij het op
een andere wijze.
God nam een grote plaats in in zijn leven. Daarom werd hij
kloosterling, priester, was hij heel zijn leven lang trouw aan zijn
kloosterling- en priesterzijn. Zelfs trouw aan zijn habijt, een sym-
bool van zijn kruisheer-zijn.
God was ,,in" zijn leven. God is ,,in" zijn dood. Zijn relatie,
zijn verhouding met God werd met de jaren inniger en reikt over
de dood heen. God is nu de voltooiing van zijn bestaan. ...
Marcel, wij danken u voor alles wat gij voor ons gedaan hebt en
geweest zijt. In alle eerlijkheid, goede vriend, wij missen u."