De massa is niet de maat van de mens - Paul De Ridder

En hoeveel mensen werden in de loop der tijden niet verknecht en vermoord in naam van de
vrijheid ? Telkens weer heeft dit - op zich zeer nobele - beginsel geleid tot verslaving en
uitbuiting van brede lagen van de samenleving ten bate van een beperkte geprivilegieerde
minderheid. Gaat men daarom het liberalisme verketteren ?
En, van ketters gesproken ! , hoeveel mensen werden in de loop der eeuwen ( en worden nog
steeds) niet omgebracht in naam van God ? Moet daarom de godsdienst uit dit aardrijk
verbannen worden ?
Kortom: élke politieke ideologie en élke levensbeschouwing - hoe edel haar doelstellingen ook
mogen zijn - loopt telkens weer het gevaar te vervallen in schandelijke misbruiken. Een en ander
schijnt nu eenmaal wezenlijk deel uit te maken van het mens zijn.
Niets is echter gevaarlijker dan het negeren, verketteren of onderdrukken van de diepmenselijke
drijfveren. De Fransen verklaren dan ook zeer terecht: "Chassez le naturel et il revient au galop
!". Krachten die men toch niet kan neutraliseren, moeten worden aanvaard en in goede banen
geleid.
Dit geldt niet alleen voor de drang naar vrijheid, voor het streven naar gelijkheid en sociale
rechtvaardigheid maar ook voor de zucht naar de erkenning van de culturele identiteit, essentiële
vereiste voor concreet menselijk engagement.
Nationalisme is als vuur. Dit natuurelement kan uiteraard zeer gevaarlijk zijn, enorme
vernielingen aanrichten en talloze slachtoffers maken. Zo was het vroeger, zo is het nu en zo zal
het ook in de toekomst zijn. Wie zal echter durven beweren dat vuur slecht is en uit de wereld
dient gebannen te worden ? Dat laatste - voor zover het zou mogelijk zijn - zou in de kortste
keren de wereld zelf onleefbaar maken. Franciscus van Assisi (+1226) een door en door
vredelievend man, innig verbonden met de natuur schreef dan ook in zijn Zonnelied :
"Geprezen zijt gij mijn Heer, om onze broeder Vuur , waardoor Gij de nachten verlicht en dat
sterk en machtig , ons heilig en dierbaar is "
Gepubliceerd in “Wij”, 7 juli 1990, p. 22-23.