December 2008 - OKRA Trefpunt Lendelede

HOREN, ZIEN EN… SCHRIJVEN
Helden
36
OKRA december 2008 - januari 2009
Griet en Wivina… om de beurt…
Ik zag de laatste aflevering van het programma
Over de grens. Tien personen met een handicap
maken een aartsmoeilijke tocht door het binnenland
van Nicaragua. Door de jungle, over een bergtop,
met een rolstoel, op krukken of met prothesen.
Hartveroverend is de solidariteit binnen de groep.
Jef is doof en heeft het moeilijk om zich thuis te
voelen. Hij kan de gesprekken immers niet volgen.
Toch slooft hij zich uit om de rolstoelen te duwen, te
trekken of mee te sleuren. De kleine gestalte van
Sylvie belet haar veel krachtinspanningen te doen
maar haar lach en haar empathie voor wie het moei-
lijk heeft, maken haar onmisbaar in de groep. Zo
hebben alle deelnemers hun eigen persoonlijkheid.
Ze groeien naar elkaar toe, lachen en huilen samen.
Toch zijn het geen heiligen want af en toe knettert
het ook. Naarmate de vermoeidheid toeneemt,
groeit de irritatie. Maar iedereen zet zich in opdat ze
alle tien de eindmeet zouden halen. En dat lukt!
Waarom nemen ze deel aan dit programma? Ze wil-
len aantonen dat ze meer zijn dan hun handicap. Ze
willen ook zichzelf overtuigen dat een beperking
niet het einde van hun leven betekent. Zo bewijzen
ze dat ze sterke persoonlijkheden zijn en dat solida-
riteit letterlijk bergen verzet. Ik noem ze helden.
De deelnemers geven een beetje tegengewicht voor
de dominantie van de perfecte maten. Voor alle
missen die dromen van een toekomst in de media.
Voor de leeghoofdigheid van BV’s die graag in de
boekskes staan. Voor de modellen die zich uithon-
geren om toch maar te beantwoorden aan wat ont-
werpers als ‘echte vrouwen’ beschouwen. Ooit zag
ik op tv een vent met een dikke buik een model
keuren. Hij gaf aan het magere meisje te kennen
dat er nog een paar centimeter van haar heupen
moest om in aanmerking te komen. Elk jaar opnieuw
erger ik mij aan de aankondiging van de badpak-
kenspecial op tv. Dan verschijnen de schaars gekle-
de BV’s in allerlei suggestieve poses op een exotisch
strand. Ook de mededeling wie de eer geniet op de
naaktkalender te mogen poseren, wekt ergernis. Of
de aandacht die de BV krijgt als ze in haar blootje in
Playboy mag staan. Dan zeggen ze natuurlijk dat
het heel artistieke foto’s zijn. Alsof de mannen die
het tijdschrift kopen rekening houden met het artis-
tieke van de foto’s. Ik besef wel dat ik daarover als
vrouw niet kan oordelen. Voor mij lijken de borsten
en billen van al die meisjes hetzelfde.
Nochtans zijn er zoveel mensen die dagelijks in alle
bescheidenheid de solidariteit beoefenen. De vele
jongeren die in de leiding staan bij een jeugdbewe-
ging bijvoorbeeld. Of de partners of ouders die de
zware zorg dragen voor een langdurig zieke. En aan
de vele vrijwilligers die onbezoldigd veel tijd en
energie stoppen in hun engagement. Of mensen die
wekelijks de vuilniszak buitenzetten voor hun
bejaarde buur. En dat zijn er - gelukkig - duizenden.
Voor mij zijn dat de helden van vandaag.
Sommige sportlui die op veel te jonge leeftijd te
veel geld verdienen, zijn dat niet. Ze kunnen niet
met de roem omgaan. Of ze maken hun lichaam
kapot door doping te slikken om toch maar als ‘held’
toegejuicht te worden. Natuurlijk hadden we als
tieners ook onze helden. We droomden van een
filmster of een sportheld. In vele studentenkamers
hing een foto van Che Guevara. Maar we wisten
realiteit en droombeeld te scheiden.
Welk beeld krijgen jongeren in de media van onze
maatschappij? Komen solidariteit en engagement
voldoende in beeld? Welke helden vereren ze en wil-
len ze imiteren? De opvoeding gebeurt vooral in het
gezin. Daar kunnen grootouders aan meehelpen.
Zonder in de valkuil te lopen dat ‘vroeger alles beter
was’. Maar je kan wel vol plezier vertellen over je
vrijwilligerswerk. Zo oefen je al veel invloed uit. En
bied je een dot tegengas tegen materialisme en
eigenbelang.
Mensen die wekelijks de vuilniszak
buitenzetten voor hun bejaarde buur.
Voor mij zijn dat de helden van vandaag.
Griet Trioen