December 2008 - OKRA Trefpunt Lendelede

Jan Boyen in actie op de piste. De Belgische medaillewinnaar.
Belgacom werpen hun vruchten af. Onze eigen
fotografen stuurden dagelijks beelden naar Belga
die zo de redacties van kranten, radio en televisie
bereikten. Sporza stuurde een ploeg mee die
dagelijks verslag uitbracht in het VRT-nieuws.
Maar in Nederland kregen de Paralympics meer
aandacht: iedere dag twintig minuten zendtijd met
500 000 kijkers. Op de BBC haalden de Spelen
enkele uren per dag het scherm. De kranten speel-
den in op die beelden en namen ze over. We kwa-
men op alle radiostations en onze website bleek
een groot succes. Zo ontstond een polemiek. We
werden overstelpt met mails. Velen vroegen zich af
waarom we niet meer zendtijd kregen. Mensen die
ons mailden, stelden de afwezigheid van politici in
vraag. Waarom moesten ze voor de openingscere-
monie op buitenlandse zenders afstemmen?”
Professionalisme loont
“Al die aandacht motiveert om ook in de toekomst
onze schouders te zetten onder de organisatie van
de Paralympics. Zo kunnen we over vier jaar met
een nieuwe ploeg in Londen meer medailles bin-
nenhalen. De uitdaging is drievoudig. We moeten
dringend nieuwe personen met een handicap
bereiken en hen aanzetten aan sport te doen. Dat
is niet vanzelfsprekend. Bovendien verdient nieuw
talent een optimale begeleiding. Ten slotte moeten
we een aantal sterke ploegen uitbouwen en aan
verdere professionalisering werken. Promotie is
een sleutelwoord. Dit zal uiteraard niet van een
leien dakje lopen en we moeten over vier jaar geen
uitzonderlijke prestaties verwachten. Dat is te
vroeg. Maar sommigen zullen in Londen al betere
resultaten neerzetten. Anderen misschien pas in
2016. Paralympisch denken is op lange termijn
denken. Maar professionalisme loont. Hoewel je
soms ook een beetje geluk moet hebben.”
Tekst Chris Van Riet
Foto BPC
Diner met Mandela
België haalde wel maar één medaille op de
Paralympics, toch mogen we ook een beetje
trots zijn op de twee gouden medailles van
Philippa Johnsen uit Zuid-Afrika. Zij woont
sinds 2003 in Limburg.
Mia Haex (57) uit Meeuwen verloor haar enige zoon in
een auto-ongeluk. De chalet die hij achter in de tuin
bewoonde, stond lange tijd leeg. Tot Philippa uit Zuid-
Afrika kwam. Zij verloor tien jaar geleden haar broer en
vriend in een verkeersongeval. Ze overleefde het ongeluk
maar haar linkerkant bleef verlamd. Even leek het of ze
haar grote passie, de paardendressuur, zou moeten opge-
ven. Maar ze vocht terug en kwam naar België om zich te
vervolmaken in deze Olympische discipline. Limburg werd
haar tweede thuis. Via de dochter van een veearts kwam
ze in contact met de familie Moors-Haex. Zij stelden haar
voor de chalet te betrekken. Philippa vond er niet alleen
een goedkoop onderkomen maar ook een liefdevol gezin.
Mia Haex: “Wij beschouwen Philippa als een eigen doch-
ter. We hebben zelf twee dochters, zij is onze derde. Ik
leerde haar Nederlands want toen ze hier vijf jaar geleden
neerstreek, sprak ze alleen Engels. Wanneer ze weg is,
geef ik haar poezen te eten. Philippa is een ongelooflijk
gedreven meisje. Ze wil nog zo veel bereiken en legt de
lat steeds hoger. Ze wil zelfs deelnemen aan de gewone
Olympische Spelen. Toen ze dit jaar naar de Paralympics
vertrok was dit voor ons even spannend als voor haar. We
waren dan ook dolgelukkig toen ze met twee gouden
medailles thuiskwam. Vier jaar geleden haalde ze in
Athene ook al tweemaal zilver. Dit is uiteraard de kers op
de taart! Vorige week mocht ze in Zuid-Afrika met Mandela
uit eten. Voor haar een droom die in vervulling ging. We
zijn enorm trots op haar. Ook onze eigen gemeente hul-
digde haar. Al haar vrienden waren er… een onvergetelijk
moment.”
13