Armoede, migranten en informaliteit in Rotterdam-Delfshaven. Tweede

Hoofdstuk 5 Armoedebeleid en het benutten
van informaliteit
In dit onderzoeksrapport staat één van de grootste multiculturele gebieden
van Nederland centraal, de deelgemeente Delfshaven. Deze Rotterdamse
deelgemeente is mede daardoor één van de meest dynamische gebieden,
gelet op de enorme veranderingen die de bevolkingssamenstelling heeft ondergaan.
Die dynamiek blijkt ook uit de kettingmigratie die zij voortbrengt
(Delfshaven is voor een deel een transnationale gemeenschap), uit het omvangrijke
etnische ondernemerschap, de vele (deels religieuze) verenigingen,
en ook uit het feit dat Delfshaven een transitiewijk is die voor veel groepen
een doorgangswijk is naar betere wijken. Maar Delfshaven is tegelijkertijd –
juist door haar functie als aankomsthaven voor nieuwe groepen - ook een
arme wijk die veel langdurig uitkeringsgerechtigden telt. Het gemiddelde besteedbare
inkomen ligt er lager dan in andere deelgemeenten van Rotterdam.
Maar liefst vijftien procent van de inwoners heeft een ABW-uitkering. In het
merendeel van de Delfshavense buurten heeft meer dan veertig procent van
de bevolking een ABW-, WW-, WAO- of andere uitkering. Veel respondenten
zijn duurzaam zonder werk of nemen een zeer kwetsbare positie in op de arbeidsmarkt.
Hun problematische arbeidsmarktpositie leidt ook tot immobiliteit
op de huisvestingsmarkt. Daardoor raken omvangrijke groepen gevangen in
de eigen buurt. Een buurt die overigens redelijk wordt gewaardeerd, mede
door het aanbod van voorzieningen en de aanwezigheid van hechte, etnische
netwerken. Bijna de helft van de respondenten bleek tevreden met de buurt.
Een kwart is ontevreden en de overige respondenten hebben een genuanceerde
mening. De buurt wordt vooral positief gewaardeerd door respondenten
die hun familie en vrienden in de naaste omgeving hebben wonen. Als
negatieve kanten van het wonen in Delfshaven worden de criminaliteit, de
vervuiling en de dreigende anonimiteit genoemd.
In Delfshaven is met een specifieke groep van arme, laag geschoolde respondenten
gesproken. Zij zijn vooral afkomstig uit de Turkse en Kaapverdische
gemeenschap. Velen van hen hebben al lange tijd een inkomen dat rond het
sociaal minimum ligt. Zestig procent van de respondenten geeft aan langer
dan vijf jaar met een minimum inkomen te moeten rondkomen; bijna veertig
procent zelfs voor een periode langer dan tien jaar. Omdat alleenstaand moe-
81