Armoede, migranten en informaliteit in Rotterdam-Delfshaven. Tweede

Hoofdstuk 4
ben ze niet aangevraagd en het rondkomen met hun vier kinderen gaat ze,
sinds zijn ontslag vier jaar geleden, steeds moeilijker af. De vrouw (V) die het
huishouden runt, ergert zich mateloos aan het gedrag van haar man, dat zij
omschrijft in termen van luiheid. Het interview dat genoeglijk begint, ontspint
zich langzamerhand tot een confrontatie tussen de partners waar de interviewer
(I) tussenin zit.
76
M: ‘Ik heb wel gemerkt, dat zij is veranderd nadat ik mijn baan ben
kwijtgeraakt. Ons geluk is verstoord. Ik dacht eerst, dat we het lekker
rustig zouden krijgen nadat ik was ontslagen, maar het is juist
het tegenovergestelde’. V: ‘En wat is daar de reden van?’ M: ‘De financiën’.
V: ‘Precies!’ M: ‘Dat had je niet moeten doen.’ V: ‘Dat heb
ik toch niet gedaan? Het gaat niet alleen om ons tweeën. Het gaat
vanzelf. Als je kinderen iets willen hebben, wil je ze dat geven. Als
je je kind van 18 maar fl. 2,50 zakgeld kunt geven, heb je als moeder
zijnde gewoon pijn. Dat is gewoon niet normaal. Hij wil ook met
zijn vrienden naar de stad en dan heeft hij vijf gulden bij zich.’ M:
‘Je moet niet steeds kijken naar mensen die het beter hebben. Er
zijn er ook genoeg die het slechter hebben. Je bent niet de enige die
zo leeft. Je moet je niet zoveel zorgen maken, maar genoegen nemen
met wat je hebt en proberen gelukkig te zijn.’ V: ‘Ik kan er
niks aan doen. Ik kan er gewoon kwaad om worden.’ M: ‘Ik wil geen
vrouw die zich constant druk maakt om dingen. Dat meen ik echt.
Zij wil gewoon niet gelukkig zijn. Dat zou een psycholoog ook zeggen.
Geloof me.’ V: ‘Er zijn mensen die evenveel verdienen en ook
vier kinderen hebben, maar wel ieder jaar op vakantie gaan. Wie
zou zich daar niet druk om maken? Zij zijn toch niet beter of zo? Ik
ben ook een gewone vrouw! Het is gewoon niet eerlijk. Net op het
moment dat we alles op poten hadden en het goed met ons ging,
werd hij ontslagen. We zouden net beginnen te leven. Dat is toch
ongelofelijk?’ I: ‘Hoe zou u dan willen dat het zou zijn?’ V: (diepe
zucht) I: ‘Wat wilt u, dat uw man doet, want hij heeft zelf ook niet
gewild, dat hij ontslagen zou worden.’ V: ‘Wat de rest doet. Laat
hem maar zwart werken. Hij heeft toch geen lichamelijke mankementen?
De Nederlanders weten toch ook dat mensen zo rondkomen.
Het is gewoon niet mogelijk om met het geld, dat je van de
sociale dienst krijgt, rond te komen. Waarom kan hij het dan niet?
Ik kan het gewoon niet onder woorden brengen.’ I: ‘Denkt u er niet
over om zwart te werken?’ M: ‘Jawel, maar…’ V: ‘Ik snap het ook