Armoede, migranten en informaliteit in Rotterdam-Delfshaven. Tweede

De respondenten nader beschreven
genoodzaakt hun giro- of bankafschriften te raadplegen. Lang niet altijd lost
dit het probleem op, aangezien de bankzaken van verschillende respondenten
door de sociale dienst worden beheerd. Dit kan betekenen dat de respondenten
maandelijks een bedrag gestort krijgen, maar ze kunnen niet precies
vertellen hoeveel geld er door de sociale dienst wordt achtergehouden om
vaste lasten en eventuele schulden te betalen. In veel gevallen betekent dit
dat het inkomen van respondenten gereconstrueerd moest worden uit de
omschrijvingen zoals ‘ik heb een bijstandsuitkering’.
Van de 66 huishoudens die deel uitmaken van de onderzoeksgroep hebben er
59 een maandelijks inkomen dat gelijk staat aan de door ons gehanteerde
armoedegrens of hier onder ligt. In tabel 3.2 geven we de inkomens van de
respondenten weer, afgezet tegen het type huishouden waar de respondenten
deel van uitmaken.
Tabel 3.2 Type huishouden naar armoedegrens sociaal minimum
type huishouden tot 110% van het sociaal meer dan 110 % sociaal mi-
totaal
minimum
nimum
alleenstaande 17 2 19
eenoudergezin 18 3 21
echtpaar 23 1 24
overig 1 - 1
onbekend* - - 1
totaal
Bron: Landschappen van armoede
59 6 66
* Van één respondent werd niet duidelijk hoe zich het inkomen tot het huishoudenstype verhield.
Zes huishoudens beschikken over een formeel inkomen dat boven de door
ons gestelde armoedegrens ligt. Om duidelijk te maken waarom deze huishoudens
toch in een onderzoek naar armoede zijn opgenomen, staan we wat
uitgebreider bij ze stil. Het gaat om respondenten die werken, maar desondanks
weinig verdienen en die met hoge kosten worden geconfronteerd. Ze
behoren dan ook vaak tot de working poor. Een Kaapverdische alleenstaande
moeder heeft bijvoorbeeld na een jarenlange afhankelijkheid van de sociale
dienst een baan in het kader van de banenpool bemachtigd. Haar nettoinkomen
is hierdoor gestegen tot tweeduizend gulden. Om dit werk te kunnen
doen, betaalt ze driehonderd gulden per maand aan kinderopvang. Als
deze kosten van haar inkomen worden afgetrokken, daalt het weer tot het
minimumniveau (respondent 210). Een tweede Kaapverdische moeder verdient
eveneens bijna tweeduizend gulden in de maand. Ze heeft hoge schulden,
zit in een schuldsaneringsprogramma en heeft maandelijks 650 gulden
te besteden. Een derde respondent heeft een laagbetaalde deeltijdbaan. Al
sinds geruime tijd ontvangt zij van de sociale dienst een aanvulling op dit inkomen
tot het sociaal minimum. In het kader van een vrijlatingsregeling mag
zij een deel van haar inkomen uit arbeid, als een bonus, behouden. Hierdoor
45