Armoede, migranten en informaliteit in Rotterdam-Delfshaven. Tweede

Hoofdstuk 2
groeten op straat. De contacten met de buren kunnen iets diepgaander zijn,
omdat de buren elkaar tevens helpen met kleine dingen zoals het wederzijds
lenen van etenswaren of voorwerpen. Typerend hiervoor is bijvoorbeeld het
volgende citaat van een alleenstaande Kaapverdische vrouw met vier kinderen.
Zij vertelt over het contact met anderen in de straat:
38
‘Ik heb het altijd druk. Ik ben vaak weg en anders in huis bezig.
Maar we zeggen elkaar wel hallo en dag. Alleen die mevrouw naast
mij die komt af en toe thee drinken, praten. Zij is Surinaams. Zij
heeft mij in mijn moeilijke periode gesteund. Er zitten verschillende
nationaliteiten hier, maar iedereen is tevreden, geen problemen. Er
zitten hier ook Pakistanen, Hindostanen, Marokkanen, Turken. Mijn
buurman beneden is ook Marokkaan, wij helpen elkaar. Hij vraagt
wel eens dingen te leen. Ook als ik er niet ben, dan kunnen mijn
kinderen het geven. Een strijkijzer, of een trap of zo. Of als je lucifers
bent vergeten. Ook als wij iets vergeten zijn, dan kunnen we
het aan hem vragen.’
Maar lang niet alle respondenten voelen zich gesteund door hun buren. Het
samenwonen van mensen met uiteenlopende etniciteiten vergt wederzijds
begrip. Verschillende respondenten geven blijk van hun tevredenheid dat hun
Turkse, Marokkaanse en Kaapverdische buren direct voor hen klaar staan.
Anderen wijzen juist op het onbegrip en culturele verschillen. Het nietreciproceren
van geboden ondersteuning wordt bijvoorbeeld als storend en
negatief ervaren. Een grootstedelijke locatie als Delfshaven heeft altijd het
gevaar van anonimiteit in zich, en het contrast met het land van herkomst
kan soms schril zijn. Sommige respondenten die ontevreden zijn over de
buurt romantiseren het herkomstland. Zoals een Kaapverdische vrouw het
verwoordt:
‘Daar (in Kaap Verdië) is het beter; praten met iedereen, iedereen
gezelliger. Als je daar bijvoorbeeld ziek bent, maken mensen soep
voor je. Maar hier heb je niemand. Als ik hier dood ben, weet
niemand dat, niemand. Tot ik ga stinken. Maar nee, dan nog niet.
Want als je deur niet open doet om binnen te kijken, dan ruik je
niet dat het stinkt. Ik heb ook geen telefoon, dat kan ik niet betalen.
Mensen zonder telefoon, dat is ook niks. In Kaap Verdië is iedereen
bij elkaar. Elke dag wordt er even op de deur geklopt; ‘Ma-