Armoede, migranten en informaliteit in Rotterdam-Delfshaven. Tweede

Hoofdstuk 2
36
samenstelling van de buurt de afgelopen decennia heeft zien veranderen.
Waar hij in het midden van de jaren zeventig van de vorige
eeuw als eerste Turk in een complex met uitsluitend Nederlanders
kwam te wonen, is de situatie nu omgedraaid en wonen vooral
‘buitenlanders’. Toen Erol nog maar net in Rotterdam woonde, durfde
hij geen papier op straat te gooien uit schaamte voor de Nederlanders
die hem hier op zouden kunnen aanspreken: ‘He, je bent
niet in Turkije, dit is Nederland’. Erol constateert dat dit tegenwoordig
niet meer plaatsvindt: ‘Buitenlanders gooien alles op straat. Deze
mensen komen uit vreemde culturen en hebben nooit geleerd om
in een stad met elkaar te leven. In de bergen kun je alles misschien
weggooien, maar niet hier’. Hij heeft geen goed woord over voor
deze buurt. Hij wijst op de drukte die altijd doorgaat, overdag zijn
het de kinderen van de scholen die voor overlast zorgen. Ruzie maken
met elkaar en vechten. Een Kaapverdische buurvrouw speelt de
hoer, heeft regelmatig de muziek te hard staan en is ongevoelig
voor hun klachten. Hij wijst er ook op dat fietsen vaak gestolen
worden en dat de lampen in het trappenhuis het voortdurend moeten
ontgelden. Van hemzelf zijn er de afgelopen jaren vier fietsen
gestolen. Hij verdenkt twee Nederlandse buren hiervan, die sinds
hun moeder enkele jaren geleden kwam te overlijden, naar zijn gevoel
volledig zijn ontspoord. Hij betitelt ze als alcoholisten, die lawaai
maken, ‘iets van drugs gebruiken’ en waarvan het bezoek te
laat en met teveel herrie weggaat. ‘Eén van die broers is nu verdwenen.
Hij raakte twee maanden geleden in coma en in ziekenauto
weggebracht. Sindsdien zie ik hem niet meer, misschien is hij dood,
maar we hebben hem al die tijd niet meer gezien.’ Midden in de
nacht zijn het mensen die iemand komen ophalen en hun auto niet
eventjes parkeren en aanbellen. ‘Nee, die gaan gewoon midden op
de straat staan en gaan luid toeteren waar iedereen wakker van
wordt. Maar ik heb jonge kinderen die moeten slapen.’ Hij houdt
niet van drukte, wil het liefst rust om hem heen en dat krijgt hij in
deze buurt niet. Hij wil naar een rustige wijk verhuizen, een schone
wijk... Hij noemt de wijk Holy in Vlaardingen. Oud maar wel heel
rustig en bovendien grote afstand tussen de flats, niet zo dicht bebouwd
als de buurt waar hij nu zit.
Voor Erol vormde de vraag naar de waardering van de buurt een welkome
uitlaatklep om zijn onvrede over de bestaande situatie te ventileren. Uit zijn